ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง 323 เทพเซียนตีกัน

“นั่นน่ะ…..” นางเอ่ยขึ้นมา “เข้าใจผิดแล้ว”

 

 

น่าเสียดายที่ตอนนี้ทั้งจีเฉวียนและฉู่เจียงต่างมีโทสะขึ้นมาแล้ว เสียงของนางจึงไม่ได้เข้าหูพวกเขาแม้แต่น้อย

 

 

คนหนึ่งก็คิดจะเผาผลาญดอกท้อที่มาเกะกะ คนหนึ่งก็คิดจะสังหารสุนัขในวังทิ้งไป

 

 

ฮ่องเต้สุนัขสามคำนี้ สำหรับจีเฉวียนถือว่าเรียกอย่างสนิทสนมเกินไปแล้ว

 

 

มีแต่ตู๋กูซิงหลันเท่านั้นที่สามารถเรียกพระองค์ลับหลังด้วยคำเช่นนี้ได้

 

 

มาบอกว่าเขาบีบบังคับนางแต่งงาน นั่นยิ่งไม่ต้องพูดกันแล้ว

 

 

ไอ้ตัวแสบนี้กล้าสาดโคลนใส่พระองค์ต่อหน้าซิงซิง เพียงเฉพาะเรื่องนี้ จีเฉวียนก็ไม่อาจยอมทนอีกต่อไปแล้ว

 

 

ตู๋กูซิงหลันถูกจีเฉวียนบังเอาไว้ทั้งตัว ฉู่เจียงมองไม่เห็นนาง เขาเห็นแต่เพียงมุมหนึ่งของสตรีผมยาวเท่านั้น

 

 

แถมนางยังนอนอยู่บนพื้น ดูไปแล้วก็คล้ายกับว่า ‘ตาย’ อยู่บนเตียง

 

 

ในใจของฉู่เจียงเกิดไฟลุกโชนขึ้นมา แส้เส้นนั้นตวัดออกไปในทันที

 

 

ได้ยินเสียงเฟี้ยวพุ่งมาในอากาศ คราวนี้แส้เส้นนั้นมุ่งเป้ามาทางจีเฉวียน

 

 

ฉู่เจียงไม่เหมือนกับเสินฟาง เสินฟานั้น ‘ตาย’ ไปแล้วถึงได้มายังโลกใบนี้ พละกำลังที่ฟื้นฟูขึ้นมามีเพียงห้าหกส่วนจากเดิม

 

 

แต่ว่าฉู่เจียง…..มาอยู่ที่เมืองกู่เย่วตั้งแต่เมื่อพันปีก่อนแล้ว

 

 

พลังของเขาย่อมบริสุทธิ์สมบูรณ์กว่า เปี่ยมไปด้วยแรงกดดันมากกว่า

 

 

แต่เพราะเกรงกว่าจะทำให้คนที่อยู่ด้านหลังจีเฉวียนพลอยได้รับบาดเจ็บ แส้นี้เขาจึงยังมือเอาไว้

 

 

แต่ถึงกระนั้น ตอนนี้ตู๋กูซิงหลันก็รู้สึกว่าผิวทั่วทั้งร่างใกล้จะถูกกรีดจนฉีกขาดอยู่แล้ว

 

 

ส่วนจีเฉวียนที่อยู่ด้านหน้าของนางนั้น เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ดึงกระบี่สีทองเล่มหนึ่งออกมาจากข้างเอว

 

 

ยามที่แส้เส้นนั้นพุ่งมาถึง กระบี่ของเขาก็ตวัดออกไป เกิดเสียงกระทบกันกับแส้เส้นนั้นขึ้นมาอย่างรุนแรง

 

 

“เคร้ง!”

 

 

ไอหยินที่อัดแน่นรุนแรงพวยพุ่งทะลวงขึ้นฟ้าไป

 

 

จวนของเหยียนจวิ้นอ๋องสั่นสะเทือนไปทั้งหลัง แผ่นกระเบื้องบนหลังคาปลิดปลิวลงมา บินกระจายว่อนไปทั่ว กำแพงถึงกับแตกร้าวเป็นเส้นยาวรอยแยกกว้างขนาดข้อนิ้ว

 

 

ในห้องข้างๆ กันเหล่าคนรับใช้ของเหลียงเซิงเซิงต่างก็ถูกคลื่นพลังซัดจนสลบไปแล้ว

 

 

ชือหลีที่แอบอยู่ไม่ไกลค่อยๆ ย่องกลับเข้ามาเงียบๆ แอบพาตัวเหลียงเซิงเซิงออกไป

 

 

ในเมืองกู่เย่ว บนอาคารที่สูงที่สุด ต้าจี่ซือที่สวมใส่ชุดสีดำกำลังจับจ้องมายังทางนี้

 

 

ดวงตาภายใต้หมวกคลุมนั้นปราศจากอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

 

 

ทันใดนั้น เงาร่างในชุดสีม่วงร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาที่ด้านหน้าของเขา ร่างนั้นก้มกายคำนับเขาครั้งหนึ่งพลางขานเบาๆ “พ่อบุญธรรม”

 

 

ร่างภายใต้ชุดคลุมสีม่วงนั้นเป็นใบหน้าผุดผาดงดงามเกลี้ยงเกลาประดุจเนื้อหยก

 

 

หางตาแต่งแต้มด้วยชาดยิ่งขับเน้นความงามล้ำออกมา

 

 

โฉมหน้าที่งดงามเช่นนี้หากไม่ใช่ฉางซุนซิ่วเอ๋อร์แล้วยังจะเป็นใครไปได้อีก

 

 

ต้าจี้ซือกวาดตามองดูเขาอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง ก็เอ่ยขึ้นมาว่า “เจ้าตำหนักเช่นข้าไม่เคยมีบุตรมาก่อน เจ้าสมควรเรียกเราเป็นประมุข”

 

 

ฉางซุนซิ่วเอ๋อร์ตกตะลึงไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็รับคำว่า “ขอรับ ท่านประมุข”

 

 

ต้าจี้ซือไม่ได้สนใจมองเขาอีก เพียงหันไปมองทางจวนเหลียงจวิ้นอ๋อง “ตอนนี้ เจ้าไม่สมควรจะอยู่ที่เมืองกู่เย่ว”

 

 

“โอรสสวรรค์ต้าโจวเสด็จมาที่นี่ ข้าจึงต้องมาด้วยตนเอง” ฉางซุนซิ่วกล่าวต่อไป “คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้ท่านประมุขจะลงมือด้วยตนเอง”

 

 

“หากมิใช่เพราะว่าพวกเจ้ามันใช้การไม่ได้ แล้วไยประมุขเช่นข้าจะต้องลงมือด้วย”

 

 

ต้าจี้ซือมองดูความเคลื่อนไหวภายในจวนเหลียงจวิ้นอ๋อง มุมปากของเขาก็ขยับยกขึ้น ครั้งนี้ต่อให้โอรสสวรรค์ต้าโจวมีปีกก็ยังหนีไม่พ้นแน่นอน

 

 

“ที่ผ่านมาจีเฉวียนเจ้าเล่ห์กลิ้งกลอก เก็บงำพลังความสามารถของตนเองอยู่ตลอดเวลา แม้แต่ข้าก็ยังมองเขาไม่ออก ที่ครั้งก่อนๆ ลงมือล้มเหลว ไม่เพียงเพราะตัวหมากเหล่านั้นไร้ความสามารถ แต่ก็เป็นเพราะจีเฉวียนความคิดลึกล้ำเกินไปด้วย” ฉางซุนซิ่วเอ๋อร์เอ่ยต่อไป “หากท่านประมุขไม่ได้ลงมือปะทะกับเขาด้วยตนเอง คงยากที่จะรู้ฝีมือของเขาได้อย่างชัดเจน”

 

 

“เจ้าคิดว่า เขาคู่ควรกับการประมือกับประมุขเช่นข้าหรือ?” ต้าจี้ซือยิ้มเย็น พลางยื่นมือมาตบลงไปบนบ่าของฉางซุนซิ่วเอ๋อร์ครั้งหนึ่ง “คนหนุ่มอย่างเจ้า ยังคงรู้จักประมุขเช่นข้าน้อยไปแล้ว”

 

 

ฝ่ามือที่ตบลงไปบนบ่า แทบจะทำให้กระดูกหัวไหล่ของฉางซุนซิ่วหักไป

 

 

เขาได้แต่ฝืนเก็บอาการเจ็บหัวไหล่เอาไว้ ยืนอยู่ข้างกายต้าจี้ซือโดยมิได้กล่าววาจาใดๆ อีก

 

 

“ดูนั่นสิ ครั้งนี้ต้าโจวต้องจบสิ้นแน่แล้ว” ต้าจี้ซือมองไปที่จวนเหลียงจวิ้นอ๋อง น้ำเสียงของเขายิ่งทียิ่งเย็นชา

 

 

สายลมหอบเอากลีบดอกไห่ถางในจวนเหลียงจวิ้นอ๋องลอยมาจนถึงเบื้องหน้าของเขา

 

 

ต้าจี้ซือยื่นมือของเขาออกไป คิดจะคว้ากลีบดอกไม้นั่นเอาไว้ แต่ว่ากลีบดอกไม้ยังลอยมาไม่ทันถึงตัวเขาก็เ**่ยวเฉาไปเสียก่อน

 

 

เ**่ยวเฉาลงไปต่อหน้าต่อตาของเขาในทันที

 

 

กลีบแต่ละกลีบที่ลอยตามลมมา กลับไม่มีแม้แต่กลีบเดียวที่สามารถมาถึงมือของเขาได้ในสภาพที่สมบูรณ์ แต่ละกลีบที่ปลิวมาใกล้ไม่สลายกลายเป็นเถ้าธุลี ก็สลายหายไปบนปลายนิ้วของเขาเอง

 

 

สายตาของต้าจี้ซือมีแต่ความเรียบนิ่ง แม้แต่ฉางซุนซิ่วเองก็ยังมองไม่เห็นความเจ็บช้ำในดวงตาของเขา

 

 

“ดอกไห่ถางพวกนี้ไม่งดงามเท่าดอกเยี่ยเหลี่ยนในตำหนักซิงหลัวเตียนเสียด้วยซ้ำ ท่านประมุขไยจึงต้องการเก็บมันเอาไว้?” ฉางซุนซิ่วถามออกไป

 

 

สายตาของต้าจี้ซือเหม่อมองไปยังต้นไห่ถางมากมายที่อยู่ไกลออกไป “ดอกเยี่ยเหลี่ยนกำเนิดจากจิตคนตายไหนเลยจะเทียบเท่ากับความบริสุทธิ์ของบุปผาตามธรรมชาติได้ ช่างเถอะ….”

 

 

เขาปัดฝุ่นละลองบนมือทิ้งไป สายตาคล้ายจะหวนระลึกถึงสาวน้อยผู้องอาจและงดงามกลางสายลมที่คุ้นเคยผู้นั้น

 

 

นางก็เหมือนกับดอกไห่ถางเหล่านี้ ไม่อาจย้อนคืนมาได้อีกแล้ว

 

 

…………………………

 

 

ในจวนของเหลียงจวิ้นอ๋อง จีเฉวียนปะทะกับฉู่เจียงไปหลายต่อหลายครั้ง

 

 

ทวยเทพสู้รบตีกันนับเป็นเคราะห์กรรมของราษฏร ทั้งสองยังไม่ทันจะได้ลงไม้ลงมืออย่างจริงจัง สวนตะวันออกก็แทบจะพังทลายแล้ว

 

 

ผู้คนภายในจวนได้รับความตื่นตระหนก เหลียงจวิ้นอ๋องนำผู้คนออกมาเป็นกลุ่มแรก

 

 

เห็นห้องหับพังทลายลงมา เศษกระเบื้องก้อนหินปลิวว่อน กำแพงพังทลายจนพวกเขาไม่อาจเข้าใกล้ได้

 

 

เห็นแต่หมอกสีแดงเลือดที่รายล้อมสวนตะวันออกทั้งหมดเอาไว้

 

 

“คุณหนูน้อยยังอยู่ข้างในนั้น!” นายทหารหนุ่มที่มุทะลุผู้นั้นไม่ทันพูดทันจาก็ทำท่าจะพุ่งเข้าไป ยังดีที่มีคนรีบรั้งตัวเอาไว้ทัน

 

 

เหลียงจวิ้นอ๋องยืนอยู่นอกสวนตะวันออก มองดูหมอกสีแดงที่พวยพุ่งขึ้นฟ้า ด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก

 

 

ก่อนที่เจ้าปีศาจนั่นจะบุกเข้ามา เขาได้ส่งคนเข้าไปพาตัวเซิงเซิงออกมาก่อนแล้ว

 

 

เมื่อช่วงกลางวันเขาก็ปล่อยข่าวออกไปว่า คืนนี้ ‘หลานเขย’ ผู้นั้นจะทำการ ‘รักษา’ ให้กับเซิงเซิง เพื่อล่อลวงให้เจ้าปีศาจในภูเขาฝูซางซานตนนั้นออกมา

 

 

หากว่ามันไม่ยอมมา ก็ให้จีเฉวียนทำการ ‘ถอนพิษ’ ให้กับเซิงเซิง

 

 

หากว่าล่อออกมาได้ ก็จะได้ผลอีกอย่างเช่นกัน

 

 

ส่วนจีเฉวียนนั้น…..ตอนนี้อยู่ในสวนตะวันออกแล้ว

 

 

จีเฉวียนคือโอรสสวรรค์แคว้นโจว เขาย่อมมีความสามารถไม่ธรรมดา ปล่อยให้เขาประมือกับเจ้าปีศาจตัวนั้น ทางที่ดีก็ให้บาดเจ็บหนักล้มตายทั้งสองฝ่าย หลังจากนั้นเขาจะค่อยบุกเข้าไป นี่จึงจะเป็นนั่งอยู่บนภูเขาดูสองพยัคฆ์สู้กัน เขาก็จะกลายเป็นผู้ชนะในที่สุด

 

 

เป็นการขจัดเจ้าปีศาจที่มาติดพันเซิงเซิงและกำจัดจีเฉวียนไปด้วยในครั้งเดียว

 

 

นับว่าหมากตานี้ได้ประโยชน์ทั้งสองทาง

 

 

รอให้จบเรื่องแล้ว เขาค่อยเสาะหาบุรุษที่มีไอหยางให้กับเซิงเซิงอีกครั้งก็ได้….

 

 

เหลียงจวิ้นอ๋องมองดูสถานการณ์เบื้องหน้าด้วยสายตาเป็นประกาย พลางยิ้มอย่างเย็นชาออกมา

 

 

“ปีศาจตนนั้นมาแล้ว” ผ่านไปอีกพักใหญ่เขาค่อยเอ่ยออกมา “เจ้าปีศาจตนนั้นมุ่งร้ายเมืองกู่เย่วของพวกเรามานานแล้ว วันนี้ถึงคราวจะต้องกำจัดมันทิ้งเสีย”

 

 

ผู้คนต่างก็กระตือรือล้นขึ้นมา คอยฟังคำสั่งจากเขา

 

 

เหลียงจวิ้นอ๋องยกมือขึ้นมา ออกคำสั่งคำหนึ่ง “เผา”

 

 

“ท่านอ๋อง ท่านเสียสติไปแล้วหรือขอรับ? คุณหนูน้อยยังคงอยู่ข้างใน” นายทหารหนุ่มที่ไม่ได้รู้ความจริงอะไรร้อนลนขึ้นมา

 

 

เหลียงจวิ้นอ๋องไม่ได้สนใจเขา เพียงสั่งให้คนเอาน้ำมันเชื้อเพลิงที่ตระเตรียมเอาไว้เทล้อมด้านนอกของสวนตะวันออก

 

 

จากนั้นก็ออกคำสั่งให้เผาเรือน

 

 

……………………………….

 

 

ภายในเรือน ห้องเล็กๆ ที่ตู๋กูซิงหลันพักอยู่ถูกทลายจนพังยับเยินไปหมดแล้ว

 

 

แต่เพราะขาของนางไม่ดี จึงได้แต่นอนอยู่เช่นนั้น

 

 

จีเฉวียนมือหนึ่งกุมกระบี่ อีกมือหนึ่งก็แบกนางขึ้นบ่า

 

 

 

 

——

 

 

ไรท์: จะหนีแล้วเรอะ?

 

 

จีเฉวียน: ไฟไหม้แล้ว ไรท์ก็อยู่ไปแล้วกัน

Favorite