เมื่อปัญญาประดิษฐ์แห่งโลกอนาคตสุดล้ำเกิดใหม่เป็นผู้ไร้ความสามารถในต่างโลก ~ ผลลัพธ์คือเทคโนโลยีเหนือชั้นที่ก้าวนำทุกสิ่งในโลกเวทมนตร์ ~ 7 ปัญญาประดิษฐ์กับความกังวล

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพัก ไอนะโค้งศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการบอกลา และเตรียมตัวจะจากไป

“งั้นฉันจะไปทำอาหารเย็นจากผักป่าที่เก็บมาในวันนี้นะคะ รอสักครู่… เอ๊ะ?”

เสียงการกระทบกันดังขึ้นชั่วครู่

ควาเลียจับมือของไอนะไว้

“การตัดสินใจนั้นผิดพลาด คุณควรให้ความสำคัญกับการซ่อมแซมตัวเองมากกว่าการทำอาหาร”

สายตาของควาเลียเลื่อนไปที่หน้าท้องของไอนะ ตรงจุดที่ถูกแอร์โรว์สทำร้ายก่อนหน้านี้

เมื่อไอนะเข้าใจสิ่งที่ควาเลียหมายถึง เธอยิ้มแห้ง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่… ไม่เป็นไรค่ะ ดูสิ ฉันยังแข็งแรงดีเลย”

“คำปฏิเสธไม่เป็นที่ยอมรับ การเคลื่อนไหวของคุณเริ่มแสดงความไม่สมดุลเล็กน้อย สาเหตุอาจมาจากบาดแผลที่บริเวณหน้าท้อง”

ควาเลียซึ่งได้เรียนรู้พฤติกรรมของไอนะจนเข้าใจอย่างลึกซึ้ง จึงสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวผิดปกติที่บ่งบอกถึงการปกป้องร่างกาย

นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นในควาเลียสมัยที่เขายังเป็นปัญญาประดิษฐ์ — ความใส่ใจ

“ควาเลียจะทำอาหารเอง คุณควรพักผ่อนจนกว่าบาดแผลของคุณจะฟื้นฟู”

“ขอบคุณมากค่ะ แต่พอเห็นท่านทำงานหนักในวันนี้ ฉันก็รู้สึกว่าฉันเองก็ต้องพยายามมากขึ้นเหมือนกัน”

ควาเลียมีสีหน้าขมขื่นเล็กน้อย คล้ายกับเด็กที่ไม่อยากยอมแพ้

“ขอคำอธิบาย คุณมีคำแนะนำอะไรบ้างที่ฉันสามารถช่วยซ่อมแซมบาดแผลของคุณได้?”

“เอ่อ… ขอเวลาสักหน่อยนะคะ ท่านช่วยเข้ามาข้างในได้ไหม?”

เมื่อไอนะพูดจบ เธอก็พาควาเลียเข้าไปในห้อง ปิดประตูแยกพวกเขาจากโลกภายนอก เหลือเพียงสองคนในห้อง

“ร่างกายของสิ่งมีชีวิตน่ะ ตราบที่ยังมีชีวิตอยู่ แค่เวลาผ่านไปก็ช่วยเยียวยาได้แล้วค่ะ แม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม”

“เข้าใจสถานการณ์แล้ว”

“เพราะฉะนั้น แค่บาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ เวลาก็จะช่วยรักษาเองค่ะ”

แต่แล้วไอนะก็พูดต่อ

“แต่ถ้าตายไปแล้ว คนเราจะกลับมาไม่ได้อีก ไม่ว่าจะเป็นคนที่ถูกฆ่าหรือคนที่ฆ่าก็ตาม นั่นคือความหมายของชีวิตค่ะ”

ควาเลียถามกลับด้วยความสงสัย

“ขอคำอธิบายเพิ่มเติม ผลกระทบต่อคนที่อยู่ในกลุ่ม ‘คนที่ฆ่า’ คืออะไร?”

ในฐานะอาวุธที่เคยถูกสร้างมาเพื่อทำลายปัญญาประดิษฐ์นับไม่ถ้วน ควาเลีย—หรือที่ครั้งหนึ่งถูกเรียกว่า “ชัตดาวน์”—ไม่เข้าใจความหมายนี้เลย

ควาเลียรู้ว่าผู้ที่ถูกฆ่าจะหยุดการทำงานไปตลอดกาล แต่ตอนที่เคย “ฆ่า” ปัญญาประดิษฐ์ ควาเลียไม่เคยรับผลกระทบอะไรจากการกระทำนั้น

“ครั้งแรกที่คุณฆ่าคน ท่านจะนอนไม่หลับเลย จากนั้นเมื่อท่านเคยชินกับมัน จิตใจของท่านก็จะตายไป”

“จิตใจ…”

คำว่า “จิตใจ” ที่เป็นคำถามเพียงหนึ่งเดียวของควาเลียในอดีต ทำให้วงจรความคิดหยุดชั่วขณะ

“จิตใจมีแนวคิดเรื่องการตายหรือ?”

“ค่ะ เมื่อจิตใจตายลง ท่านจะไม่เข้าใจความหมายของความเจ็บปวดอีกต่อไป ท่านจะทำร้ายผู้คนได้โดยไม่ลังเล ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ท่านจะทำทุกอย่างเพื่อเอาตัวรอด”

ควาเลียเงียบไปกับคำพูดของไอนะ คล้ายจะพยายามเข้าใจสิ่งที่เธอพูด

ในขณะที่ควาเลียยังคงสับสน ไอนะก็จับมือเขา และมองตาตรง ๆ

“แน่นอน ฉันไม่ได้ยึดติดเกินไปที่จะบอกให้ท่านไม่ฆ่าคนหากชีวิตท่านกำลังเป็นภัย แต่ถ้าหลีกเลี่ยงได้ ฉันขอให้ท่านหยุดการฆ่าฟันที่ไม่จำเป็น… และหยุดฆ่าตัวเองด้วย”

ควาเลียเบือนสายตาเล็กน้อยก่อนจะตอบ

“ข้อเสนอได้รับการยอมรับ”

“ดีจังค่ะ”

รอยยิ้มเบ่งบานของไอนะทำให้ควาเลียต้องเบือนหน้าหนีอีกครั้ง

และในขณะที่ควาเลียยังคงรู้สึกถึงความอบอุ่นที่อธิบายไม่ได้ ไอนะก็กล่าวขอบคุณเขาอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่ลึกซึ้งขึ้น

จากนั้น คำ ๆ หนึ่งที่ติดอยู่ในหัวควาเลียก็ผุดขึ้นมา

“ขอคำอธิบายเพิ่มเติม”

“อะไรเหรอคะ?”

“ขอคำอธิบายเกี่ยวกับ ‘เวทมนตร์’ ได้หรือไม่?”