หนึ่งวันผ่านไปนับตั้งแต่ปัญญาประดิษฐ์ได้เข้ามาอยู่ในร่างของมนุษย์ที่เรียกว่า “ควาเลีย”
แม้จะเคยมีภารกิจ “ทำลายปัญญาประดิษฐ์ทั้งหมด” แต่ความสำคัญในการกลับสู่โลกเดิมกลับถูกจัดลำดับไว้ต่ำด้วยเหตุผลที่ไม่สามารถระบุได้
ควาเลียไม่เข้าใจเลย เขายังไม่ได้ลองทั้งหมด แต่ฟังก์ชันของแอนดรอยด์สู้รบแบบอัตโนมัติส่วนใหญ่ไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป แต่การวิเคราะห์สถานการณ์สรุปได้ว่าการถูกส่งมาต่างโลกนั้นยังไม่ถึงขั้นที่ฟังก์ชันเขาจะหายไปเลย
แม้จะไม่สามารถอ่านบันทึกข้อมูลเดิมได้ แต่สัญญาณระบุตัวตนที่บ่งบอกว่าตนคือ “ชัตดาวน์” ยังคงหลงเหลืออยู่ในร่างกายของควาเลีย นี่เองเป็นหลักฐานยืนยันว่า แม้จะเพียงแค่เล็กน้อย แต่ฟังก์ชันของปัญญาประดิษฐ์ยังคงทำงานได้ภายในร่างมนุษย์นี้
กระบวนการวิเคราะห์มนุษย์แบบปัญญาประดิษฐ์เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แม้ข้อมูลเหล่านั้นไม่ควรจะสามารถเก็บอยู่ในสมองมนุษย์ได้ก็ตาม
“วิเคราะห์สถานการณ์: เพื่อกู้คืนฟังก์ชัน จำเป็นต้องทำความเข้าใจฮาร์ดแวร์ใหม่ที่เรียกว่า ‘ควาเลีย'”
ควาเลีย แซนด์บ็อกซ์ อายุร่างกาย 15 ปี เป็นบุตรชายคนที่สามของมาร์ควิส วานาไคร ขุนนางคนสำคัญแห่งอาณาจักรอคาเซีย แต่เมื่อ10วันก่อน ควาเลียพยายามแขวนคอตัวเอง ถึงแม้จะรอดชีวิตมาได้ แต่ผู้คนรอบตัวลงความเห็นว่าความเสียหายจากการขาดอากาศหายใจส่งผลต่อสมอง ทำให้จดจำเรื่องราวไม่ได้
จากข้อมูลที่รวบรวมได้มา ควาเลียถูกมองว่าเป็น “คนไร้ค่า” หรือ “ความอับอายของตระกูลแซนด์บ็อกซ์” โดยเฉพาะกับพี่ชายคนรองที่มักรังแกเขาโดยบอกว่าเป็น “การสั่งสอน” ซึ่งดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในสาเหตุของการพยายามปลิดชีวิตตัวเอง
“ท่านควาเลีย อรุณสวัสดิ์ค่ะ อาการท่านเป็นอย่างไรบ้างคะ?”
“ตรวจพบมนุษย์: เมดประจำตระกูลแซนด์บ็อกซ์ ‘ไอนะ’ ยืนยันตัวตน”
เด็กสาวหูแมวในชุดเมดยิ้มเจื่อนเมื่อเห็นควาเลียตอบกลับด้วยน้ำเสียงแปลกประหลาด
“ไม่ใช่อย่างนั้นสิคะ ท่านควาเลีย ท่านควรตอบกลับด้วย ‘อรุณสวัสดิ์’ ค่ะ”
“เข้าใจสถานการณ์แล้ว ‘อรุณ… สวัสดิ์…’ แบบนี้ถูกต้องหรือไม่?”
“ใช่แล้วค่ะ เช่นนั้นฉันจะเปิดม่านรับแสงยามเช้านะคะ”
เมื่อพูดจบไอนะได้เปิดม่านออก และแสงอาทิตย์ได้สาดส่องเข้ามากระทบกับตาของควาเลียตรง ๆ
“ข้อผิดพลาด: ค่าการรับแสงผิดปกติ”
“ค่าการรับ… เอ่อ หมายถึงแสบตาใช่ไหมคะ?”
“ข้อผิดพลาด: คำว่า ‘แสบตา’ ไม่ได้ถูกบันทึกไว้ในฐานข้อมูล”
สำหรับแอนดรอยด์สู้รบแล้ว ‘แสง’ มีค่าเป็นเพียงข้อมูลความถี่และความเข้มของคลื่นแสงเท่านั้น ทำให้คำว่า ‘แสบตา’ ไม่ใช่คำที่เขารับรู้ แต่เมื่อเขามองออกไปข้างนอกและเกิดความผิดปกติขึ้นกับการมองเห็น ซึ่งกระตุ้นให้เขาหลับตาลง
บางทีนี่อาจจะเป็นองค์ประกอบเฉพาะของมนุษย์ที่ถูกเรียกว่า ‘ไร้ค่า’ ผู้นี้
“ขอคำอธิบาย: ฮาร์ดแวร์ร่างกายของควาเลียเป็นของชำรุดหรือไม่?”
“เอ๊ะ…?”
หูแมวของไอนะกระดิกเบา ๆ ด้วยความตกใจ
“ร่างกายนี้ไม่สามารถจ้องมองแสงอาทิตย์ได้โดยตรง และจำเป็นต้องหยุดการทำงานในเวลากลางคืน เรียกว่า’นอนหลับ’ นี่เป็นการบกพร่องทางสมรรถภาพใช่หรือไม่?”
“ท่านควาเลียคะ แสงสว่างจนแสบตากับการนอนหลับตอนกลางคืนนั้นเป็นเรื่องปกติสำหรับสิ่งมีชีวิตค่ะ ท่านไม่ได้ ‘ไร้ค่า’ หรอกค่ะ”
“มนุษย์รายอื่นนอกจากไอนะกล่าวถึงศักยภาพที่ต่ำของควาเลีย”
“ก็เพราะคนพวกนั้นตัดสินท่านควาเลียจากแค่เรื่องการใช้ดาบกับเวทมนตร์เท่านั้นเองค่ะ”
“ข้อผิดพลาด: ‘เวทมนตร์’ ไม่ได้ถูกบันทึกในฐานข้อมูล”
“เอ๊ะ… งั้นแปลว่าท่านก็จำเวทมนตร์ไม่ได้เลยด้วยเหรอคะ?”
“ยืนยัน”
ไอนะเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง
“วันนี้ฉันทำอาหารเช้ามาให้ค่ะ อยากทานไหมคะ?”
“ขอรับไว้เพื่อการบำรุงพลังงาน”
“ทราบแล้วค่ะ”
ข้าวเช้าและอาหารโดยทั่วไปแล้วนั้นจำเป็นต่อมนุษย์ในการมีชีวิต ควาเลียรับรู้เป็นอย่างดีว่ามนุษย์ต้องการอาหาร ขนมปังถูกนำมาไว้ตรงหน้าเขา ควาเลียได้หยิบมันเข้าปาก…
“……!?”
ข้อมูลประสาทสัมผัสที่เรียกว่า “รสชาติ” ทำให้ควาเลียตกตะลึง เพราะแอนดรอยด์สู้รบไม่มีความจำเป็นต้องแยกแยะรสชาติมาก่อน
“ข้อผิดพลาด… ไม่สามารถวิเคราะห์สถานการณ์ได้ สาเหตุที่กระบวนการ ‘รับประทานอาหาร’ นี้ได้รับการให้ค่าที่สูงโดยควาเลียนั้นไม่ทราบ… แต่ว่า…!”
ควาเลียกินอีกชิ้น และอีกชิ้น เชาไม่สามารถควบคุมข้อมูลที่ถูกส่งมาจากปลายลิ้นได้ ได้แต่รับรู้สัญญาณ “รสชาติ” ซ้ำไปซ้ำมา
“ท่านหมายถึง… ‘อร่อย’ ใช่ไหมคะ?”
“ข้อผิดพลาด: คำว่า ‘อร่อย’ ไม่ได้ถูกบันทึกไว้ ขอคำอธิบาย สถานะเช่นนี้คือ ‘อร่อย’ หรือ?”
“น่าจะประมาณนั้นแหละค่ะ”
“……อร่อย”
“ดีใจที่ได้ยินเช่นนั้นค่ะ”
ไอนะยิ้มกว้างโดยเอาแขนเสื้อชุดเมดปิดบังใบหน้าไว้เล็กน้อย และทุกครั้งที่ควาเลียพูด “อร่อย” สีหน้ายิ้มแย้มของไอนะก็ยิ่งชัดเจนขึ้น
ควาเลียเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองก็เริ่มยิ้มเช่นกัน
“ตอนสาย ฉันจะไปเก็บสมุนไพรในป่านะคะ ถ้าท่านควาเลียรู้สึกดีขึ้นแล้ว อยากลองไปด้วยเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศไหมคะ?”
ไอนะเสนอ และควาเลียก็ก้มหัวตอบรับ
“ยอมรับข้อเสนอ ต้องการเก็บข้อมูลสิ่งแวดล้อมภายนอก”
“เข้าใจแล้วค่ะ จะต้องนำดาบสำหรับป้องกันตัวไปด้วยนะคะ”
“ขอคำอธิบาย: ดาบมีความจำเป็นหรือไม่?”
“ถึงจะไม่ค่อยมีเหตุการณ์เกิดขึ้นบ่อยนัก แต่ในบางครั้ง อาจมี ‘มอนสเตอร์’ ปรากฏตัว ปลอดภัยไว้ก่อนจะดีกว่าค่ะ”
จากข้อมูลของไอนะ สิ่งที่เรียกว่ามอนสเตอร์คือสัตว์ร้ายป่าเถื่อนที่ทำร้ายมนุษย์ และไม่อาจเจรจาด้วยได้
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
