[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ 12 เด็กสาวมอปลายผู้ชื่นชอบวรรณกรรมอยากเอเลแกนท์

หลังจ้างติวเตอร์คนนั้น ชีวิตชั้นก็เปลี่ยนไป

 

“กลับมาแล้วนะคะ!!”

 

พอเรียนวันเสาร์เสร็จ ชั้นรีบเปิดประตูบ้าน ล้างมือ แล้วรีบขึ้นบันไดไปที่ห้องตัวเอง

 

“เดี๋ยวสิ ชิโอริ! ล้างมือสะอาดมั้ยเนี่ย?”

 

“สะอาดค่ะ!”

 

ตอนนี้เพิ่งบ่ายโมง

 

กว่าเขาจะมาก็เหลือเวลาประมาณชั่วโมงครึ่ง

 

(งั้นวันนี้…ใส่ชุดสบาย ๆ ดีกว่า)

 

ก่อนที่คุณมาซาโตะจะมาเป็นติวเตอร์ให้ ชั้นแทบไม่ได้สนใจเรื่องเสื้อผ้าเลย แค่ชุดนักเรียนก็พอแล้วล่ะ แถมไม่มีเพื่อนชวนเที่ยวด้วย

 

ไม่คิดจะเสียตังค์ซื้อเสื้อผ้าด้วยซ้ำ จนมานึกในคืนวันแห่งโชคชะตา วันที่ชั้นเจอเขาเป็นครั้งแรก

 

หลังจากที่ชั้นตำหนิแม่และขู่ว่าจะฟ้องพ่อ ชั้นก็ตัดสินใจเรียบเรียงสถานการณ์อย่างใจเย็นในห้องตัวเอง

 

(ยะ-แย่แล้ว… ไม่คิดว่าคนที่เหมือนพระเอกจากนิยายจะมาที่ห้องชั้นทุกอาทิตย์แบบนี้..!)

 

ราวกับว่าเขานั้นหลุดออกมาจากโลกนิยายเลย เขาดูเป็นคนเรียบง่าย แถมหล่อ แต่อีกครึ่งนึงเขาก็ดูเหมือนเจ้าชายที่สวมชุดเกราะส่องระยิบระยับในสายตาชั้น

 

ดีใจจัง ชั้นนี่โชคดีชะมัด

 

(แล้วก็…เขาบอกว่าชั้นสวยด้วยนี่นา?)

 

ชั้นลองทำตัวเสียมารยาทใส่ คิดว่ายังไงเขาก็คงนิสัยแย่แน่ ๆ แต่คำตอบที่ได้รับกลับเหนือความคาดหมาย…

 

บางทีเราอาจจะสนิทกันมากขึ้นก็ได้นะ ก็เราเจอกันทุกอาทิตย์เลยนี่นา?! ถึงจะเป็นเรื่องเรียนก็เถอะ…แต่ถ้ามันมีมากกว่านั้นล่ะ?

 

ชั้นรู้สึกตื่นเต้นจนหน้าร้อนไปหมด จากนั้นก็เหลือบไปเห็นนิยายเล่มโปรดบนชั้นหนังสือ

 

(เขาเหมือนกับพระเอกจากนิยายเล่มนี้เลย)

 

ขณะที่คิดแบบนั้นเอง ชั้นก็แข็งทื่อไป เพราะข้าง ๆ พระเอกที่อยู่บนหน้าปกคือนางเอกหน้าตาน่ารัก

 

จากนั้นชั้นก็มองตัวเองที่กระจกตู้เสื้อผ้า

 

แล้วตระหนักถึงความเป็นจริง

 

(…แบบนี้ไม่เข้ากันแน่)

 

ถึงจะตื่นเต้นก็เถอะ แต่ชั้นก็เป็นแค่สาวจืดนะ ไม่สิ ใช้คำว่า “จืด” มันดูไม่ให้เกียรติมันฝรั่งเลย แถมมันหวานก็อร่อยด้วย

 

(เพิ่มเติม : คำว่าจืดที่น้องใช้เรียกตัวเองมันเขียนว่า 芋 อ่านออกเสียงว่า “imo” ซึ่งมีความหมายว่ามันฝรั่ง ส่วนคำว่ามันหวานอ่านออกเสียงว่า “satsumaimo” ก็มีคำว่า “imo” ด้วย)

 

แต่ชั้นไม่ได้อร่อยแบบนั้นเลยสักนิด

 

จู่ ๆ ร่างกายก็เริ่มเย็นลง

 

ชั้นจะรู้สึกยังไง ถ้าเกิดได้อ่านนิยายที่ตัวเอกคู่กับสาวมอปลายสุดเฉิ่มใส่แว่นตาเหมือนตัวเองล่ะ?

 

[55555555+ โคตรเพ้อเจ้อเลย 5555555+ ไม่มีทางที่คนหล่อขนาดนั้นเหลียวมองข-ะแบบเธอหรอก พวกเก็บตัวแถมเวอร์จิ้นแบบเธอเนี่ย หัดมองความเป็นจริงบ้างเห๊อะ 555555555+]

 

…อืม ชั้นคงคิดประมาณนี้แน่ ๆ

 

แต่ก็พอมีโอกาสที่คุณมาซาโตะอาจจะชอบสาวหน้าตาน่าเกลียดแบบชั้นอยู่ ถึงจะน้อยเท่าขี้เล็บก็เถอะ แต่ชั้นไม่ยอมแพ้หรอกนะในฐานะผู้หญิงชั้นจะต้องไปถึงจุดนั้นให้ได้

 

แล้วชั้นจะทำไงดีล่ะ?

 

เป็นอีกครั้งที่ชั้นมองไปยังหน้าปกนิยาย

 

เห็นนางเอกหน้าตาดี

 

(ช่วยไม่ได้)

 

ชั้นต้องเหมือนนางเอกคนนั้นให้ได้

 

(แต่ถึงจะพยายามเลียนแบบก็เถอะ จะให้ร่าเริงแบบนั้นคงไม่ไหวหรอก งั้นอย่างน้อยก็ต้องเลียนแบบท่าทีที่สง่างามนั่น!)

 

ชั้นยืนหน้ากระจก แกะเปียทั้งสองข้างออก และถอดแว่นตา

 

(แบบนี้ไม่ได้แน่ ๆ)

 

ชั้นเปิดประตูด้วยความมุ่งมั่น ต้องเป็นแบบนั้นให้ได้ ถึงจะแค่ภายนอกก็เถอะ แต่ถ้านั่นทำให้เขาหันมาชอบชั้นได้

 

“แม่คะ! สอนแต่งหน้าให้หนูหน่อย!”

 

ด้วยเหตุนี้ แผนการเลียนแบบสาวสวยสง่างามจึงเริ่มต้นขึ้น

 

ชั้นเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกเสื้อที่จะใส่

 

“เอาชุดที่ใส่สัปดาห์ก่อนล่ะกัน”

 

หลังจากที่ชั้นเลิกไว้ผมเปีย และหันมาใส่คอนแทคเลนส์ เพื่อน ๆ ในห้องก็เข้าหาชั้นซะงั้น แปลกชะมัด

 

ชั้นที่จืดจางมาตลอด พอโดนเข้าหาก็ทำตัวไม่ค่อยถูก

 

“เธอเปลี่ยนลุคเหรอ?” ประโยคนี้ได้ยินประจำเลยล่ะ

 

ชั้นเลยให้เพื่อนที่ชอบแต่งตัวช่วยเลือกเสื้อผ้าให้

 

มนุษย์น่ะชอบพัฒนาตัวเองมานานแล้ว ใช่มั้ยล่ะ? ที่เรามาอยู่จุด ๆ นี้ได้ก็เพราะบรรพบุรุษนั่นแหละ

 

“โอเค เอาตัวนี้แล้วกัน”

 

ถ้าอยากสง่างาม ก็ต้องเลือกเสื้อผ้าที่ดูเป็นผู้ใหญ่หน่อย

 

จากนั้นก็หยิบกระโปรงขึ้นมา

 

ส่วนทรงผมชั้นมัดครึ่งหัวแล้วผูกด้วยโบว์สีฟ้าอ่อนที่ซื้อจากร้านขายของกุ๊กกิ๊ก

 

อืม ดูดีเลย

 

ชั้นไม่ได้แต่งหน้าอะไรมาก เพราะชั้นอยากให้ดูเป็นธรรมชาติ

 

แค่อายไลเนอร์กับรองพื้นก็พอแล้ว

 

จากนั้นก็ยืนที่หน้ากระจก

 

อืม แบบนี้ผ่าน

 

ถ้าเป็นแบบนี้ ตัวชั้นคงคิดว่า

 

[ถึงจะเป็นการจับคู่ที่แปลกไปบ้าง แต่ก็เอาเถอะ]

 

ประมาณนี้ล่ะมั้ง

 

“ชิโอริจัง? นี่คาตะซาโตะนะ ขอเข้าไปได้มั้ย?”

 

เฮะ?

 

แย่แล้ววววววววว!!!!

 

คิดว่ายังเหลือเวลาอีกเยอะ เลยกะจะอ่านนิยายอีโรติกซะหน่อย แต่นี่อีก 5 นาทีก็บ่าย 3 แล้ว! ชั้นนี่มันบื้อจริง ๆ !

 

ชั้นรีบใช้ปกหนังสือวรรณกรรมที่ยืมจากห้องสมุดโรงเรียนมาใส่แทนที่ปกนิยายเล่มนั้น

 

แบบนี้คงได้!

 

“ดะ-ได้ค่ะ”

 

ประตูถูกเปิด คุณมาซาโตะยิ้มให้ชั้น และเดินเข้ามาในห้อง

 

เจิดจ้าจัง…

 

“สวัสดีคาโอริจัง”

 

อ๊ะ

 

อันตราย ๆ อย่าเหม่อสิ! จำไว้ว่าต้องเอเลแกนท์!

 

“เอ่อ สวัสดีค่ะ”

 

โอเค ดีล่ะทักทายแบบนี้น่าจะเอเลแกนท์อยู่มั้ง?

 

ขณะที่ชั้นรู้สึกโล่งอกนั้นเอง นัยตาของคุณมาซาโตะก็เบิกกว้างราวกับสังเกตอะไรบางอย่าง

 

“โอ้ วันนี้เธอไม่ได้ใส่ชุดเรียนนี่นา”

 

เย้~~ดีใจจัง~~! ผู้ชายที่ใส่ใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ มีอยู่จริงสินะ!

 

“ค-ค่ะ ชั้นว่ามันแปลก ๆ น่ะค่ะ วันหยุดแท้ ๆ แต่กลับใส่ชุดนักเรียน”

 

โชว์นิดนึงดีกว่า

 

ชั้นหมุนเก้าอี้เพื่อโชว์เสื้อผ้าที่ใส่วันนี้

 

เกราะนี่น่ะเป็นของขวัญจากสหายชั้นเอง ขอบคุณนะสหาย เอาล่ะจงดูความจริดจรัสนี่ซะ!

 

“โห ดูดีมากเลย ชั้นเคยเห็นเธอใส่แต่ชุดนักเรียน นี่น่ะถือว่าแปลกใหม่สำหรับชั้นเลย”

 

อุฟุฟุฟุฟุ

 

อ๊ะ! เกือบไปแล้ว…เผลอดีใจไปหน่อย

 

แต่ชั้นไม่ยอมถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ รับไปซะใบมีด “เอเลแกนท์” ที่ชั้นลับมาเพื่อวันนี้!

 

“ฟุฟุฟุ…ขอบคุณค่ะ ชุดไปรเวทที่คุณใส่วันนี้ก็เท่เหมือนกันค่ะ คุณมาซาโตะ”

 

“ถึงชมกันแบบนี้ ก็ไม่ได้ทำให้การบ้านน้อยลงหรอกนะ รู้มั้ย?”

 

เอ๊ะ? ตอบกลับแบบนั้นหมายความว่าไงน่ะ?

 

จะเท่ไปแล้วนะ หยุดได้แล้ว!!

 

“เอาล่ะ…จริง ๆ ควรเริ่มเลย แต่ยังมีเวลาอีก 5 นาที”

 

“นั่นสินะคะ แล้วเราจะทำอะไรดีล่ะ?”

 

“งั้นมาคุยกันมั้ย?”

 

หล่อไม่พอยังเป็นคนเอาใส่ใจอีก พระเจ้าชัด ๆ

 

ถึงจะเป็นครั้งที่สี่แล้วก็เถอะ ให้ตายสิ คุณมาซาโตะหล่อทะลุกราฟเกินไปแล้ว

 

แม้แต่ในนิยาย ถ้ามีตัวละครนิสัยแนว ๆ นี้โผล่มา คนอ่านจะมองว่าเว่อร์เกินไปด้วยซ้ำ

 

“อะ วันนี้เธออ่านเรื่องอะไรเหรอ?”

 

อ๊ะ ซวยละ

 

แต่เดี๋ยวนะ ชั้นใส่ปกปลอมกันไว้นี่นา

 

คงไม่รู้หรอกว่าเป็นนิยายอีโรติก

 

แถมปกที่คลุมเป็นหนังสือชื่อดังด้วย

 

นี่ แบบนี้จะไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ ตัวชั้นอีกคนถามขึ้นมาในความคิด

 

ชั้นยิ้มและชูนิ้วโป้ง

 

สบายมาก หายห่วง!

 

“เอิ่ม คือ..เรื่องนี้คุณทาซากะเป็นคนแต่งค่ะ”

 

“โอ้ น่าสนใจนะ เรื่อง ‘คิมหันต์ที่ร่วงหล่นจากชั้นสอง’…ต้องผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้างนะ ถึงได้ตั้งชื่อเรื่องแบบนั้น”

 

…

 

อิฮิ~☆ จริง ๆ แล้วชั้นไม่เคยแตะหนังสือนั่นหรอกนะ☆

 

‘คิมหันต์ที่ร่วงหล่นจากชั้นสอง’ หมายความว่าไงล่ะนั่น? ฤดูร้อนมันร่วงได้ด้วยเหรอ?? อะ แต่ถ้าเป็นนิยายอีโรติกที่ชั้นอ่าน จะเปิดเรื่องด้วยหนุ่มหล่อไม่ใส่กางเกงในหล่นมาจากฟ้าต่อจากนั้นก็จะเป็นฉากลามกล่ะ แบบนี้ได้มั้ยอะ?? ☆

 

ได้ก็แย่แล้ว! เปล่าประโยชน์สุด ๆ เลยไม่ใช่เหรอ! (เกรี้ยวกราด)

 

“อะ ฮะฮะฮะ นั่นสินะคะ…”

 

คราวหลังชั้นจะอ่านก่อนเอามาคลุมปกแล้วกัน…

 

…

 

อา รู้สึกดีจัง

 

ชั้นไม่สนเรื่องเรียนเป็นพิเศษหรอก ชั้นชอบเวลาที่เขาสอนน่ะ

 

เขาสอนดี อธิบายเข้าใจง่าย ตอนแรกชั้นไม่สนหรอกว่าเขาจะสอนดี หรือสอนแย่ แต่กลายเป็นว่าเขาสอนดีซะงั้น

 

เขาบอกว่าเขาเพิ่งสอนเป็นครั้งแรกเลย น่าเหลือเชื่อแหะ

 

เป็นคนมีระดับจริง ๆ

 

“ตรงนี้เสียงจะเปลี่ยนไป สัญลักษณ์มาอยู่ตรงนี้แทน มันเลยอ่านออกเสียงว่า…”

 

หืมม..?

 

ตอนนี้ชั้นกำลังตั้งใจ แต่ชั้นไม่ค่อยเก่งภาษาญี่ปุ่น อักษรคันจิคือไร? ขออักษรอื่นแทนไม่ได้เหรอ?

 

คุณมาซาโตะสอนดี ชั้นน่ะหัวไม่ดีเอง

 

ขณะที่คิดแบบนั้น และพยายามทำความเข้าใจ ในตอนนั้นเอง…

 

หลังชั้นสัมผัสกับอะไรบางอย่าง

 

เอ๊ะ?

 

“เห็นมั้ย? ชิโอริจัง ชั้นจะใช้นิ้วลากจากตรงนี้นะ มาอ่านพร้อมกันนะ”

 

ราวกับว่าตัวเองโดนไฟช็อต

 

เสียงกระซิบนั่นตรงมายังสมองชั้น

 

อะ-อะไรน่ะ?

 

ไลฟ์ ASMR ส่วนตัวกำลังจะเริ่มงั้นเหรอ?

 

ที่ว่าจะใช้นิ้วลากนั่นน่ะ หมายความว่าไงกัน?

 

ชั้นเริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ

 

จนปรอทในตัวระเบิดออก

 

“..อุฟุ”

 

อะ..

 

ชั้นรีบปิดปากตัวเอง

 

ถึงขีดจำกัดแล้วสินะ

 

ชั้นเลยรีบลุกขึ้น

 

“ขอไปเข้าห้องน้ำนะคะ”

 

“อ่า อืม โทษทีนะ”

 

ชั้นเก็บสีหน้ารีบออกจากห้อง และเดินเข้าห้องน้ำ

 

ทันทีที่ปิดประตู ชั้นก็ล้มลง

 

“ฮาาา…! ฮาาา…!”

 

ความรู้สึกที่หลัง ความร้อนที่ห่อหุ้ม คำพูดที่กระซิบข้างหู กลิ่นหอมที่เข้ามายังจมูก เปลือกนอกของชั้นกำลังร้าว

 

ขี้โกงนี่นา..แบบนั้นน่ะ

 

ความหื่นกำลังพลุ่งพล่านในตัวชั้น ชั้นเข้าใจว่าแบบนี้น่ะไม่เหมาะกับนางเอกในนิยายเลยสักนิด

 

แต่ตอนนี้น่ะ ชั้นอยากจะกรีดร้องปลดปล่อยตัวเองออกมา เปลือกนอกอะไรนั้นน่ะค่อยสร้างใหม่ก็ได้ เพราะงั้น..

 

“ช่วยจับกดชั้นด้วยค่าาาาาาาา!!!!”

 

ชั้นปลดปล่อยอารมณ์ที่ห่างไกลคำว่า “สง่างาม” ออกมา

 

TLN : แบบนี้ไม่เ อ เ ล แ ก น ท์ เลยนะครับ

Favorite