[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ 1 สาวมหาลัยแนวเพื่อนสมัยเด็กบางครั้งก็น่ากลัวนิด ๆ

โลกที่ค่านิยมทางเพศชายหญิงสลับกัน

 

ผมเคยได้ยินมาก่อน อาจจะเป็นเพราะผมสนใจผลงานแนวนี้และมันกำลังเป็นที่นิยมในหมู่คนบางกลุ่มล่ะมั้ง

 

ผู้หญิงจะหื่นมากกว่าผู้ชาย และจะสนใจเพศตรงข้ามมากกว่าเดิม

 

คนที่กระทำชำเราจะเป็นผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชาย

 

แต่สุดท้าย มันก็เป็นแค่เรื่องแต่งที่เกิดจากความต้องการของผู้ชายที่อยากจะเป็นแบบนั้น ซึ่งเห็นได้ชัดเจนเลยว่ามันน่าตลกสิ้นดี แต่ขืนผมไปคอมเม้นต์หาความเมคเซ้น ผมคงโดนทัวร์ลงยับแน่ ๆ

 

“เฮ้อ…”

 

― ถ้าถามว่าทำไมผมถึงคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแบบนี้

 

[เมื่อวานนี้ ครูมัธยมในเขต — ถูกสงสัยว่ากระทำอนาจารนักเรียนชายหลายคน]

 

ก็เพราะว่าผมถูกย้ายมายังโลกที่ค่านิยมทางเพศของชายหญิงสลับกันน่ะสิ

 

“มาซาโตะ เช้าแล้วนะ”

 

“กำลังออกไปครับ”

 

จากนั้นก็เกิดเรื่องอะไรหลาย ๆ อย่าง

 

เพราะเป็นโลกที่บทบาททางเพศสลับกัน ผมก็สร้างฮาเร็มได้น่ะสิ เย้! งั้นการคุกคามทางเพศนิด ๆ หน่อย ๆ จะถือเป็นเรื่องหยวน ๆ ให้กันได้
ใช่รึเปล่า!? แต่ผมคิดผิด แย่หน่อยที่เรื่องสุ่มเสี่ยงแบบนั้นไม่เคยเกิดขึ้นเลย

 

ก็ดีแล้วล่ะมั้ง?

 

ได้ใช้ชีวิตปกตินี่แหละดีที่สุดแล้ว

 

เอาจริง ๆ ผมยินดีด้วยซ้ำที่ได้ใช้ชีวิตปกติ ตอนแรกคิดว่ากำลังจะตายซะอีก

 

แต่หลังจากนั้นผมก็เข้าใจว่าที่นี่มันเหมือนโลกคู่ขนานมากกว่าต่างโลก

 

แล้วด้วยเหตุบางประการ ในโลกนี้ก็มีชื่อของผม ‘คาตะซาโตะ มาซาโตะ’ ไว้อยู่แล้วในทะเบียนครอบครัว

 

จากข้อมูลที่มี ตัวผมในโลกนี้จบมอปลายแล้ว และขั้นตอนสมัครเข้ามหาลัยที่เล็งเอาไว้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว

 

หรือก็คือ ผมถูกย้ายมายังโลกที่ทุกอย่างเหมือนกับโลกเดิมต่างแตกกันแค่ค่านิยมทางเพศสลับกัน

 

สมดุลชายหญิงในโลกนี้ดูจะเอนเอียงไปนิดนึง อัตราส่วนชายหญิงตอนนี้อยู่ที่ 1 ต่อ 5 ในข่าวรายงานว่าอาจจะมีผู้ชายน้อยกว่านี้ในอนาคต

 

ขอบคุณพระเจ้า นี่ถ้าอัตราส่วนอยู่ที่ 1 ต่อ 1000 เหมือนกับงานเขียนที่ผมเคยเห็นจากโลกเดิม ผมคงสติแตกแน่ ๆ

 

ในแต่ละวันต้องคอยระแวงว่าอาจจะโดนล่วงละเมิด แบบนี้ไม่ไหวหรอกนะ

 

“มาซาโตะ วันนี้เธอมีกะ มาที่ร้านตอน 6 โมงเย็นด้วยนะ”

 

“ได้ครับ”

 

คนที่เรียกชื่อผมจากข้างนอกบ้านตั้งแต่เมื่อกี้คือคุณสึคุดะ ไอกะ เธอเป็นผู้ปกครองของผม แต่งงานแล้ว แต่เหมือนว่าเธอจะไม่ได้อยู่กับสามี คงมีเรื่องในอดีตล่ะมั้ง

 

คุณไอกะเจอผมหมดสติในตรอกหนึ่ง หลังจากที่ผมถูกย้ายมาโลกนี้จากนั้นก็รับผมมาดูแล

 

และด้วยเงื่อนไขหลาย ๆ อย่าง เธอก็กลายเป็นผู้ปกครองของผม เธออนุญาตให้ผมเข้ามหาลัยได้ แน่นอนว่าผมต้องทำงานจ่ายค่าเรียนด้วย ยังไงก็เถอะ ผมเป็นหนี้บุญคุณคน ๆ นี้เอาไว้เยอะเลย

 

ผมเปิดประตูบ้านและทักทายคุณไอกะ

 

เธอมีผมลอนสีเกาลัด ไว้ผมเปียข้างนึง เธอใกล้จะ 30 แล้ว แต่ยังสวยอยู่เลย คงเป็นเพราะอาชีพที่ทำ เธอเลยดูแลตัวเองเป็นอย่างดี

 

อพาร์ทเม้นท์ที่ผมอยู่ คุณไอกะก็เป็นคนออกค่าเช่าให้

 

อพาร์ทเม้นท์นี้อยู่ใกล้กับร้านของคุณไอกะ บางครั้งเธอจะมาดูผมเหมือนตอนเช้าของวันนี้

 

“เป็นไงบ้าง? หาเพื่อนในมหาลัยได้บ้างมั้ย?”

 

“เอ่อ…พอได้มั้งครับ”

 

“น่าสงสัย อย่าให้ผู้หญิงนิสัยแปลก ๆ หลอกเชียวล่ะ ถ้าอยู่ข้างนอกอย่าลืมโทรบอกด้วย แล้วก็เลิกพูดสุภาพได้แล้ว”

 

“โอเค งั้นไปแล้วนะครับ!”

 

เพราะรู้สึกอาย ผมเลยตัดบทสนทนาแล้วรีบวิ่งออกไป

 

ถึงถูกบอกให้ผมเลิกพูดสุภาพก็เถอะ แต่มันก็ยากอยู่ดีผมเพิ่งรู้จักเธอไม่กี่เดือนเองนะ แถมเธอใจดีกับผมมากขนาดนี้

 

ผมเป็นคนหัวรั้นนะ

 

แต่ถึงอย่างนั้นประโยคที่ว่า “อย่าโดนผู้หญิงนิสัยแปลก ๆ หลอก” ก็เป็นอีกครั้งที่ทำให้ผมรู้ตัวว่าโลกนี้แตกต่างจากโลกเดิมที่ผมเคยอยู่

 

สำหรับคุณไอกะแล้ว ผมคงเหมือนสาวที่น่าเป็นห่วงในโลกเดิมล่ะมั้ง?

 

หลังจากแยกกับคุณไอกะแล้ว ผมก็ไปมหาลัย ตอนนี้ 11 โมงแล้ว แสงอาทิตย์สอดส่องไร้ซึ่งความปราณี

 

พอเข้าหน้าร้อนแล้ว อุณหภูมิช่วงเช้าก็สูงขึ้นอย่างน่าใจหาย

 

“จะเกรียมแล้ว…”

 

ผมเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก และมองนาฬิกาที่ข้อมือ

 

“แย่ละ ไปไม่ทันคาบสองแน่ ๆ”

 

คาบสองจะเริ่มตอน 11:10 น. ถ้าเป็นแบบนี้ผมไปไม่ทันแน่นอน

 

“ชั้นน่าจะวิ่ง-”

 

ขณะนั้นเอง มือถือก็สั่น

 

ผมเอามือล้วงกระเป๋าหยิบมือถือออกมา เห็นแจ้งเตือนจากโซเชียลมีเดีย

 

<โคมิ> [มาซาโตะ วันนี้คาบสองนายเรียนที่ห้อง 104 ใช่มั้ย? ชั้นจองที่นั่งให้แล้วนะ]

 

“โล่งอกไปที มีเพื่อนดีมีชัยไปกว่าครึ่ง”

 

พอเห็นแบบนั้นผมเลยเลิกคิดที่จะวิ่ง และเดินเร็ว ๆ แทน

 

ผมส่งสติกเกอร์ขอบคุณ และเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง

 

ถ้าเธอจองที่นั่งให้แล้ว สายนิดหน่อยคงไม่เป็นไร แต่แย่สุดคือมาสายแล้วไม่มีที่ให้นั่ง เลยต้องมานั่งข้างหน้าใกล้ ๆ อาจารย์นี่แหละ

 

ผมรู้สึกขอบคุณเธอจากใจจริง โคมิ… อิการาชิ โคมิ จากนั้นผมก็เดินไปมหาลัยเรื่อย ๆ

 

“เพราะแบบนั้น ข้อความตรงนี้จึงมีความหมายว่า…”

 

พอผมเข้าห้องเรียน คาบสองก็เริ่มแล้ว

 

มาสายประมาณ 10 นาที ไม่ถือว่าแย่ในคลาสใหญ่ มหาลัยผมไม่ได้เคร่งขนาดนั้น

 

{มาซาโตะ! ทางนี้..!}

 

หลังจากรูดบัตรนักศึกษาที่เครื่องรูดบัตรเพื่อยืนยันตัวตน ผมมองไปรอบ ๆ ห้องเรียน และเห็นโคมิโบกมือให้จากที่นั่งข้างหลังที่อยู่ไกลสุด

 

ผมรีบเดินไปยังที่นั่งที่โคมิจองไว้ให้โดยใช้กระเป๋าทับไว้

 

“ขอบคุณมากนะโคมิ ช่วยไว้ได้จริง ๆ”

 

“นิชิชิ…เพื่อนายแล้ว ถือว่าเล็กน้อยน่า”

 

โคมิไว้ผมบ๊อบสั้น พร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสา จะบอกว่าเธอคือเพื่อนคนเดียวของผมในมหาลัยเลยก็ว่าได้

 

เพราะความยุ่งยากหลังจากโดนย้ายมาโลกนี้ ผมเลยเรียนช้ากว่านักศึกษาใหม่ไปเดือนนึง และหนึ่งเดือนที่ผ่านมาทุกคนก็มีกลุ่มเพื่อนเป็นของตัวเองกันหมดแล้ว รวมถึงชมรมที่จะเข้าด้วย

 

ผมเตรียมใจใช้ชีวิตมหาลัยแบบโดดเดี่ยวแล้วนะ แต่จากนั้นโคมิก็โผล่มา ทั้งที่เธอเป็นคนร่าเริงมีเพื่อนเยอะ แต่เพราะอะไรไม่รู้ เธอจะใจดีกับผมเป็นพิเศษ

 

ตัวตนแห่งปาฏิหาริย์ชัด ๆ

 

แต่ที่มันราบรื่นแบบนี้เป็นเพราะค่านิยมทางเพศสลับกันหรือเปล่านะ? เอ๊ะ? หรือว่า ธะ-เธอแอบมีใจให้ผม?!

 

อันตราย อันตราย ความเข้าใจผิดของพวกเวอร์จิ้นผุดมาแล้ว ต่อต้านไว้ตัวชั้น

 

ขณะที่คิดแบบนั้น ก็รู้สึกมีคนดึงที่แขนเสื้อ คนที่ดึงคือโคมิ

 

“นี่ ไหน ๆ ชั้นก็อุตส่าห์จองที่นั่งให้นายแล้ว เที่ยงนี้เราไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?”

 

สิ่งมีชีวิตสุดน่ารักนี้มันอะไรกัน?

 

เธอพูดพร้อมรอยยิ้มมีเลศนัย เธอชวนผมไปเดทชัด ๆ พลังทำลายล้างจะสูงเกินไปแล้ว

 

ต่างหูเล็ก ๆ โผล่ให้เห็นจากผมบ๊อบสั้นสีบลอนด์หม่น ก่อให้เกิดความน่ารักขัดกับท่าทีที่ไร้เดียงสา เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปิดไหล่เล็กน้อยเผยให้เห็นผิวพรรณของเธอเมื่อโน้มตัวเข้ามา ทำให้หัวใจของผมหยุดเต้นไปชั่วขณะ

 

จะ-ใจเย็น ๆ นี่แหละคือสถานการณ์ที่นายต้องใจเย็นเอาไว้

 

เพราะนายเป็นคนคูล ๆ ไงล่ะ

 

“เอิ่ม ขอโทษนะ วันนี้ชั้นทำงานน่ะ”

 

“อืมม หมายความว่านายทำงานทุกวันศุกร์เหรอ มาซาโตะ?”

 

“ใช่”

 

“งั้นเหรอ แล้วถ้าเป็นจันทร์หน้าล่ะ?”

 

“อา ได้สิ”

 

“เย้!”

 

เธอชูกำปั้นขึ้นมา จากนั้นก็กลับไปนั่งเหมือนเดิม

 

น่ารักเกินไปมั้ย? จงใจสินะ?! หยุดเลยน้าา แต่น่ารักชะมัด จะยอมปล่อยผ่านก็ได้!

 

จากนั้นผมก็จดจ่อกับสิ่งที่อาจารย์กำลังสอน

 

จริง ๆ แล้วโคมิกับผมมีตารางเรียนเกือบจะเหมือนกันเป๊ะเลย

 

ที่เป็นแบบนี้เพราะว่าโคมิช่วยผมตอนลงทะเบียนเรียนล่าช้า

 

เพราะเราอยู่สาขาเดียวกัน เธอเลยบอกผมว่าต้องลงวิชาไหนบ้าง คอร์สไหนที่พอจะลงพร้อมกันได้ เธอก็จะลงด้วย นี่เธอเป็นเทพธิดาปะเนี่ย??

 

แต่มาคิดดูดี ๆ แล้ว ผมเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน ก็เธอน่ารักขนาดนี้ คงรู้สึกอยากเข้าคลาสกับกลุ่มเพื่อนบ้างแหละ

 

“นี่ เป็นแบบนี้จะดีเหรอ แทนที่จะมาเข้าคลาสกับชั้น สู้เข้าคลาสกับเพื่อนไม่ดีกว่าเหรอ?”

 

“หืมม? ไม่อะ เพื่อนน่ะไว้ค่อยเจอกันที่ชมรมก็ได้”

 

เพราะเราแอบคุยกันเสียงเลยไม่ได้ดังมาก

 

“ถ้างั้น เธอจะเข้าคลาสพร้อมเพื่อนเป็นครั้งคราวก็ได้นะ ชั้นคนเดียวไม่เป็นไรหรอก”

 

ก็เธอเป็นที่ชื่นชอบนี่นา มั่นใจได้เลยว่าในคลาสนี้ก็คงมีเพื่อนเธอสักคนสองคนแน่ ๆ

 

ผมนึกคิดแบบนั้น แต่ว่า..

 

“ทำไมล่ะ?”

 

จู่ ๆ ผมรู้สึกราวกับว่าอุณหภูมิลดลง 10 องศา

 

โคมิยังคงยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง แต่สายตาเธอดูแตกต่างไป

 

――เอ๊ะ? นี่ผมไม่ควรพูดออกไปใช่มั้ยเนี่ย??

 

“เอ๊ะ? ไม่สิ โคมิ คือชั้นแค่คิดน่ะ ก็แบบ เธออาจะรู้สึกอยากเข้าคลาสกับเพื่อนบ้างอะไรแบบนี้ไง~”

 

“นายไม่อยากเข้าคลาสกับชั้นเหรอ มาซาโตะ? หรือว่านายอยากเข้าคลาสกับสาวอื่นแทน?”

 

“ไม่ไม่ไม่! ไม่ใช่สักหน่อย นี่พูดจริงนะคือชั้นซาบซึ้งมากที่ได้เข้าคลาสกับคนสวยอย่างเธอนะ โคมิ ชั้นคงไม่ดีใจมากไปกว่านี้แล้ว อีกอย่างชั้นไม่มีเพื่อนคนอื่นนอกจากเธอนะ”

 

สัมผัสได้ว่าอันตรายกำลังคืบคลาน ผมจึงรีบอธิบาย

 

เอ๊ะ? ไม่เข้าใจเลย ผมผิดอะไรเนี่ย?? น่ากลัวชะมัด???

 

แต่สีหน้าของโคมิค่อย ๆ ดีขึ้นตอนที่ผมพูดคำว่า “คนสวยอย่างเธอนะ โคมิ”

 

“คะ-คนสวย? จริงเหรอ? นายคิดอย่างงั้นเหรอ?  ชั้นน่ารักเหรอ มาซาโตะ?”

 

จู่ ๆ เธอก็แสดงท่าทีเขินอาย

 

“ใช่ เธอน่ะน่ารัก เธอควรมั่นใจในตัวเองนะ”

 

“งั้นเหรอ ฮิฮิ ชั้นน่ารักสินะ”

 

ฟิ้ว รอดอย่างหวุดหวิดแหะ

 

ผมไม่เข้าใจผู้หญิงสมัยนี้เลย ไม่สิ ต้องบอกว่าผมไม่เข้าใจโลกใบนี้เลย

 

ถามจริงนะ ผมผิดอะไรเนี่ย?

 

ผมมองไปที่โคมิที่ยิ้มราวกับกำลังละลาย ขณะเดียวกันผมก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

 

 

TLN : เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่ผมหัดแปล ถ้าผิดพลาดยังไงขออภัยด้วย สามารถติชมกันได้นะครับ

Favorite