นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 32 โชคชะตาหรือหรือเปล่านะ?

        โชคชะตา?

       ชาร์ล็อตต์และอัลเทรียเดินทางผ่านป่าทั้งกลางวันและกลางคืนมาเป็นเวลาหลายวันด้วยความหวังว่าจะไปถึงอาณาจักรซาลันเดียร์ ใหได้เร็วที่สุด

       ระหว่างทาง พวกเธอถูกพบตัวและถูกไล่ล่าจากศัตรูหลายครั้ง แต่ด้วยฝีมือของอัลเทรีย ซึ่งเป็นถึงราชองครักษ์ มีเพียงไม่กี่คนในจักรวรรดิที่สามารถต่อกรกับเธอได้

       เธอเป็นผู้นำทางพาชาร์ล็อตต์ฝ่าป่าไปพร้อม ๆ กับคอยปกป้องเธอจากมอนสเตอร์ต่าง ๆ เช่น ก็อบลิน

       ด้วยร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วงในทุกวัน อัลเทรียสามารถจัดการกับมอนสเตอร์ระดับต่ำอย่างก็อบลินได้โดยง่าย ทว่า การต่อสู้อย่างต่อเนื่องได้เริ่มส่งผลกระทบต่อร่างกายของเธอ

       บาดแผลใหม่ ๆ ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นบนร่างของเธอทีละน้อย ๆ

       「อัล…… เจ้ายังไหวอยู่หรือเปล่า……? 」

       อัลเทรียปาดเลือดที่เปื้อนใบหน้าออกด้วยมือของเธอ พลางยิ้มให้กับชาร์ล็อตต์ที่มองเธอด้วยความกังวล

       「ข้าไหวอยู่แล้ว ชาร์ อย่ากังวลไปเลย ข้าจะปกป้องเจ้าและพาเจ้าไปหาท่านนาตาลีให้ได้ 」

       ชาร์ล็อตต์ฉีกชายกระโปรงของเธอเพิ่มขึ้นอีก ก่อนจะพันผ้าส่วนหนึ่งไว้ที่แขนของอัลเทรียเพื่อหยุดเลือด

       「ข้าทำได้เพียงเท่านี้…… 」

       「ขอบใจนะ ชาร์…… ไปกันต่อเถอะ 」

       พวกเธอลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินลึกเข้าไปในป่าต่อ

       แต่โชคร้ายที่ป่าแห่งนี้เต็มไปด้วยมอนสเตอร์หลากชนิด เช่น หมาป่า ก็อบลิน และออร์ค มอนสเตอร์เหล่านี้ไม่ปล่อยให้พวกเธอรอดไปง่าย ๆ

       พวกเธอต้องต่อสู้กับมอนสเตอร์ด้วยตัวเดียวและเป็นกลุ่มบ้าง กลุ่มใหญ่ที่สุดที่พวกเธอพบมีมอนสเตอร์ถึงสามตัว ซึ่งทำให้พวกเธอต้องต่อสู้อย่างหนักหน่วงกว่าจะเอาชนะได้

       ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอต้องเดินทางโดยไม่มีเส้นทางที่ชัดเจน ต้องฝ่าพุ่มไม้ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเวลาผ่านไปสิบวัน ร่างกายของทั้งสองก็หมดแรงลง

       สองสาวที่เพิ่งเสร็จสิ้นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของวัน นั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ใบหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยบาดแผล

       สำหรับอัลเทรียที่เป็นอัศวินผู้ผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วง สิ่งนี้อาจยังพอทนไหว แต่สำหรับชาร์ล็อตต์ที่เติบโตในพระราชวังอันหรูหรา เธอกำลังใกล้จะหมดแรงแล้วเต็มที

       แต่ก็ไม่อาจโทษเธอได้

       「ไปต่อเถอะ อีกไม่ไกลแล้ว อาณาจักรซาลันเดียร์น่าจะอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว 」

       คำพูดของอัลเทรียทำให้ชาร์ล็อตต์ลุกขึ้น แม้ยังคงหายใจหอบอยู่บ้าง

       พวกเธอเดินลึกเข้าไปในป่าต่อไป แม้ยังไม่เห็นจุดสิ้นสุดของมันก็ตาม

       หลังจากผ่านไปอีกไม่กี่ชั่วโมง พวกเธอผลัดกันพักหลับตามทาง แบ่งอาหารและน้ำที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิด ก่อนจะมุ่งหน้าต่อ

       พวกเธอไปถึงบริเวณป่าที่เปิดโล่ง

       แสงอาทิตย์ส่องลงมาให้เห็นอีกครั้ง ความหวังกลับมาสู่ดวงตาของพวกเธอ

       「ชาร์! เราใกล้จะถึงแล้ว ข้าเห็นทางออกจากป่าอยู่ข้างหน้า 」

       ชาร์ล็อตต์เงยหน้าที่อ่อนล้าขึ้นมองตามคำพูดอย่างกระตือรือร้นของอัลเทรีย และมองไปยังทิศทางที่เธอชี้

       แน่นอน ในสายตาของชาร์ล็อตต์ ป่าเองก็ดูเหมือนจะเปิดออกจริง ๆ

       「เราใกล้จะถึงแล้ว…… 」

       ขาของพวกเธอรู้สึกเบาขึ้นเพราะความหวังที่อยู่ตรงหน้า

       พวกเธอรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายในร่างกาย วิ่งไปยังช่องว่างระหว่างต้นไม้ และผ่านไปจนพ้นจากป่า

       สิ่งที่รอพวกเธออยู่ก็คือ—

       กลุ่มของกระท่อมเก่า ๆ ที่ดูเหมือนจะพังลงได้หากลมแรงพัดผ่าน

       สิ่งที่รอพวกเธออยู่ก็คือ—หมู่บ้านของออร์ค (ออร์คกับหญิงสาว หุหุ สูดดดด)

       เพียงไม่กี่เมตรจากที่พวกเธอยืนอยู่ ออร์คจำนวนสิบกว่าตัวกำลังใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น

       บางตัวกำลังฉีกทึ้งเหยื่อกิน บางตัวนอนเอกเขนกอยู่บนพื้น บางตัวก็เป็นออร์คเด็กกำลังวิ่งเล่นไปมา

       สำหรับออร์ค สิ่งมีชีวิตอย่างมนุษย์นั้นไม่ใช่อะไรอย่างอื่นเลยนอกจากอาหาร

       พวกมันกำลังกินแขนและขาที่ถูกฉีกขาดของมนุษย์—ที่เป็นเหยื่อของพวกมัน…

       ในหมู่พวกออร์คกลุ่มหนึ่ง มีบางตัวกำลังกระทำย่ำยีหญิงสาวคนหนึ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นนักผจญภัย

       จิตวิญญาณของเธอเหมือนถูกทำลายจนหมดสิ้น ราวกับว่าเธอไม่รู้สึกตัวอีกต่อไปแล้ว เป็นเรื่องยากที่จะบอกได้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

       สองสาวยืนนิ่งเหมือนถูกสาป เมื่อเห็นภาพของนรกตรงหน้า

       สติของพวกเธอพังทลายลงในทันที

       「กรี๊ดดดดดดดดดด!!! 」

       ชาร์ล็อตต์เป็นคนที่กรีดร้องออกมาก่อน เมื่อเห็นภาพน่าสยดสยองเบื้องหน้า

       อัลเทรียรีบปิดปากชาร์ล็อตต์ด้วยมือของเธออย่างรวดเร็ว แต่มันสายเกินไปแล้ว

       สายตาของพวกออร์คหันมาจับจ้องพวกเธอทันที

       มันเป็นสายตาของนักล่าที่เจอเหยื่อใหม่

       ออร์ค เช่นเดียวกับก็อบลิน พวกมันสามารถผสมพันธุ์ข้ามเผ่าพันธุ์ได้หลากหลาย และมนุษย์หญิงเป็นเป้าหมายที่เหมาะสมที่สุด

       เพศชายจะกลายเป็นอาหาร ในขณะที่เพศหญิงจะถูกใช้แม่พันธุ์เพื่อขยายเผ่าพันธุ์ของพวกมัน

       นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนในโลกนี้รู้ดี

       ชาร์ล็อตต์ถอยหลังล้มลง หดตัวงออยู่บนพื้น พื้นใต้ตัวเธอเจิ่งนองไปด้วยน้ำ

       อัลเทรียสามารถสู้กับออร์คตัวเดียวได้ แต่เธอรู้ว่าเธอไม่อาจรับมือกับออร์คเป็นสิบตัวได้เพียงลำพัง

       พวกเธอได้แต่สิ้นหวังกับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นหากถูกจับตัวไป

       อัลเทรียพยายามให้ชาร์ล็อตต์ยืนขึ้น พลางจับแขนเธอไว้เพื่อพาหนี แต่ชาร์ล็อตต์ที่หดตัวอยู่นั้นไม่สามารถลุกขึ้นได้

       เมื่อรู้ว่าไม่มีทางเลือก อัลเทรียที่เต็มไปด้วยบาดแผลทั่วร่าง จึงยกดาบขึ้นและยืนปกป้องชาร์ล็อตต์

       「อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา…… 」

       แม้เธอจะถือดาบไว้ แต่ปลายดาบของเธอกลับสั่นเทา

       ไม่ใช่แค่ปลายดาบเท่านั้น แต่ร่างกายของอัลเทรียทั้งหมดกำลังสั่นด้วยความกลัว

       เธอรู้ว่าความสิ้นหวังในอนาคตกำลังจะมาถึง แต่เธอไม่ต้องการยอมรับจุดจบแบบนั้น เธอปฏิเสธที่จะยอมแพ้ต่อชะตากรรมนี้

       ในขณะนั้นเอง พวกออร์คที่มองเห็นพวกเธออยู่ ก็ส่งเสียงคำรามเรียกพวกพ้องมาเพิ่มเติม ออร์คตัวอื่น ๆ ได้ยินเสียงเรียกและเดินเข้ามาสมทบกันเป็นกลุ่มใหญ่

       ในขณะที่ความสิ้นหวังเบื้องหน้ากำลังขยายตัวและเข้าใกล้พวกเธอขึ้นเรื่อย ๆ จู่ ๆ สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

       「ไม่น่าเชื่อตอนแรกคิดว่าที่นี่อาจจะเป็นถิ่นของพวกมันซะอีก แต่กลับเจอคนด้วย นับว่าโชคดี อย่างน้อยพวกเธอดูเหมือนจะยังปลอดภัยดี…… 」

       ใบหน้าของสองสาวหันไปในทิศทางของเสียงมนุษย์ที่ดังขึ้นอย่างตกตะลึง

       ตรงนั้นมี เด็กหนุ่มคนหนึ่งในชุดคลุมยืนอยู่ ด้วยท่าทีไม่หวาดหวั่นใด ๆ แถมยังในมือยังไม่แม้แต่จะถืออาวุธเอาไว้