ชีวิตนี้ของผมมีไว้เพื่อคุณฮิโยริ 5 สิบเจ็ด

“พรุ่งนี้ก็วันนั้นแล้วสินะ”

“อื้ม พรุ่งนี้ก็วันนั้นแล้ว”

วันที่เปาหมายถึงก็คือวันคริสต์มาสที่กำลังจะมาถึง

“แล้วนายจะเอาไง เพื่อนๆ เขามีแพลนว่าจะไปฉลองวันคริสต์มาสกัน”

ฉลองวันคริสต์มาสกับเพื่อนเหรอ ฟังดูน่าสนุก

“อยากไปนะ แต่ว่าครอบครัวของฉันมีแพลนแล้วน่ะสิ”

“น่าเสียดายจัง”

เปาทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้

“ลืมบอกไป ฮิโยริก็มานะ”

ในวันรุ่งขึ้นผมใช้เวลาอยู่กับครอบครัวที่ลานหน้าบ้าน 

ผมชอบช่วงเวลาที่สงบสุขแบบนี้มาก ไม่ต้องคิดอะไรให้ยุ่งหัว เพียงแค่ใช้เวลากับคนที่เรารัก

“หิวอ่ะ”

พี่สาวผมพูดขึ้น เธอมองตาผม

“อยากกินขนมปัง”

ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองไหม ดวงตาเธอมีเอฟเฟควิ้งจริงๆ

ผมลุกออกจากที่นั่ง ตรงไปยังห้องครัวพร้อมนำขนมปังมาทาแยมรสสตอเบอรี่ที่พี่ชอบกลับมาให้

“ขอบใจจ้า”

พี่นั่งกินขนมปังพร้อมพึมพำว่า อร่อย

“นี่ ถ้ามีเรื่องอะไรคาใจอยู่ก็รีบไปทำเถอะ”

“เอ๋”

“หน้านายมันฟ้องอ่ะ”

เหรอ 

ผมชอบใช้เวลากับครอบครัวมากที่สุดจริงๆ ในขณะเดียวกันผมก็กังวลใจว่าคุณฮิโยริจะมองชายอื่นนอกจากผม

คุณฮิโยริจะดื่มฉลองพร้อมแตะมือกับผู้ชายคนอื่นไหม เธอจะคิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดถึงเธอหรือเปล่า

“งั้นฝากบอกพ่อแม่ด้วย”

ผมบอกพี่สาว

“น้องชายคนนี้ขอเป็นเด็กไม่ดีสักวัน”

ผมเรียกรถในแอพ grob ให้มารับ

รถที่มารับเป็นรถสีแดง พอมองแล้วช่างเข้ากับวันคริสต์มาสจริงๆ

“สวัสดีครับ”

ผมเปิดประตูรถพร้อมทักทายคนขับ

“สวัสดีค่า อ…อ้าวพ่อหนุ่มคะแนนท็อปห้อง…”

“อาจารย์คิมิโกะ”

“จำผิดคนแล้วค่ะ”

เมื้อกี้คุณเธอยังเรียกผมอยู่เลย

“เหรอครับ งั้นผมคงจำผิด”

เมื่อผมพูดเสร็จ อาจารย์คิมิโกะก็เริ่มออกเดินทาง 

ตอนนี้ในรถเกิดบรรยากาศเงียบแปลกๆ ทำไมอาจารย์คิมิโกะที่สอนทั้งในโรงเรียน และที่กวดวิชาต้องมารับจ็อบเสริมด้วยนะ

“นี่เป็นแค่งานอดิเรกของคนโสดในวันคริสต์มาสน่ะ”

“เป็นงานอดิเรกที่ดีนะครับ”

อาจารย์คิมิโกะยังโสดอยู่เหรอเนี่ย ตกใจนิดนึงแฮะ

ระหว่างทางผมมองแสงไฟในเมืองผ่านหน้าต่างรถ เมืองทั้งเมืองถูกตกแต่งไปด้วยแสงสี ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ หรือหลังคาบ้าน รวมๆ แล้วช่างเป็นภาพที่สวยงาม

ทำเอานึกถึงคุณฮิโยริขึ้นมาเลย รอผมก่อนนะ

“ถึงแล้วล่ะ”

“ขอบคุณที่มาส่งครับ”

ผมกล่าวขอบคุณอาจารย์คิมิโกะแล้วลงจากรถ

ผมเปิดประตูเข้ามาในร้านอาหารแห่งหนึ่งในเมือง พร้อมมองหาโต๊ะที่เพื่อนของผมกำลังนั่งอยู่

เมื่อผมเห็นโต๊ะแล้วก็รีบเดินเข้าไปทักทายเพื่อนๆ และสังเกตไปทั่ว

ไม่อยู่ 

ผมมองวนหลายรอบ แต่กลับมองไม่เห็น

ผมไม่เห็นคุณฮิโยริเลย

“คุณฮิโยริอยู่ไหน”

“เอ๋ ฮิโยริเหรอ”

“ใช่! ฮิโยริอยู่ไหน”

ผมถามผู้หญิงที่เป็นเพื่อนคุณฮิโยริ

“ฮิโยริรู้ได้ยังไงนะว่าจะมีคนมาถามหาเธอ” 

เธอควักแผ่นกระดาษออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“ฮิโยริฝากแผ่นกระดาษนี้ไว้ให้ใครก็ตามที่ถามหาเธอน่ะ”

ผมคลี่แผ่นกระดาษออก

“17”

เมื่อเป็นเช่นนั้นผมก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากนั่งรถในแอพ grob กลับบ้านหงอยๆ

ไปอยู่ไหนกันแน่คุณฮิโยริ 

17 ที่ว่ามันคืออะไร บอกผมทีเถอะ

หรือความจริงแล้วตัวเลขนี้ไม่ได้ฝากมาถึงผม อาจจะฝากถึงผู้ชายคนอื่น

แม่งเอ้ย 

ทำไมคุณฮิโยริชอบทำร้ายผมอยู่เรื่อยเลย เธอต้องการอะไรกันแน่

ไม่นานรถในแอพ grob ก็ขับมาถึงบ้านแล้ว

“เป็นไง เรียบร้อยดีไหม”

พี่สาวชูนิ้วโป้งให้

“เรียบร้อยดีครับ”

“เหรอ งั้นก็ดีแล้วล่ะ”

พี่สาวทำหน้าเหมือนอยากจะให้ช่วยอะไรบางอย่าง

“งั้นตอนนี้นายว่างแล้วใช่ไหม”

ผมอยากพักผ่อนเหมือนกันนะ

“ฝากไปซื้อเบียร์ร้านที่เปิดใหม่แถวๆ ห้องเช่าที่นายชอบไปหน่อยนะ”

“ใช้งานกันอีกแล้ว”

เดี๋ยวนะ 17 เหรอ

ผมเข้าใจแล้ว! 

ในที่สุดผมก็เข้าใจแล้วคุณฮิโยริ

ผมก็รีบวิ่งตรงไปยังที่แห่งนั้น 

“เดี๋ยวแล้วเบียร์ล่ะ!”

สถานที่ที่มีแค่พวกเราที่รู้กันอยู่สองคน ผมวิ่งเต็มกำลังโดยไม่คิดชีวิตเพื่อไปให้ถึงห้องๆ นั้น

ผมขอโทษที่เข้าใจอะไรช้าไปหน่อย แต่ถ้าเพื่อคุณฮิโยริผมจะวิ่งจนกว่าขาจะพังเลย

ภาพแสงไฟภายในเมืองมองกี่ครั้งก็ยังไม่เบื่อจริงๆ ที่แท้คุณฮิโยริก็ยังต้องการผมอยู่ ผมรักคุณฮิโยริที่สุดเลย

แฮ่ก แฮ่ก 

ในที่สุดผมก็มาถึงห้องหมายเลข 17 ที่พวกเราใช้อยู่กันเป็นประจำ

ไม่ทันไรประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นร่างคุณฮิโยริในชุดซานต้า

“กว่าจะมาได้นะ”