นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 30 คำร้องแห่งโชคชะตา

        คำขอแห่งโชคชะตา

       ผ่านมาแล้วสามเดือนนับตั้งแต่ครั้งที่ผมทำหน้าที่คุ้มกันพ่อค้าไปยังดัมเบลอร์

       หลังจากนั้นผมก็ทำภารกิจไปเรื่อย ๆ และดูเหมือนสมาคมจะอยากเลื่อนผมเป็นแรงค์ A ให้เร็วที่สุดด้วยการแนะนำภารกิจที่ยาก ๆ มาให้ แต่ผมก็ปฏิเสธไปหมด เพราะภารกิจที่ยากเหล่านั้นมักใช้เวลาหลายวันหรือเป็นสัปดาห์กว่าจะสำเร็จ

       ส่วนใหญ่เวลาของผมหมดไปกับการเข้าไปที่ห้องเก็บเอกสารแล้วก็กลับคฤหาสน์ บางครั้งก็ออกไปทานอาหารค่ำกับนาตาลี

       ยกเว้นวันนี้ ผมอยู่ในโรงเตี๊ยมกำลังดื่มกับนักผจญภัยสามคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน

       「ไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กเมื่อตอนนั้น ตอนนี้จะขึ้นแรงค์ Bได้แล้ว 」

       คราด้าหัวเราะลั่นขณะเติมเบียร์ใส่แก้ว เขาเป็นผู้มีพระคุณของผม หนึ่งในนักผจญภัยสามคนที่พาผมมาจนถึงเมืองนี้

       「ผมก็ไม่คาดไม่ถึงเหมือนกัน…… รับภารกิจไป ๆ มา ๆ กว่าจะรู้ตัวก็…… 」

       ผมหัวเราะพลางเกาหลังคอ

       「เออใช่ โทยะ ได้ยินข่าวไหม? สงครามระหว่างอาณาจักรเจเนอเรตกับจักรวรรดิลูเน็ตต์เริ่มขึ้นอีกแล้ว 」

       「ไม่เห็นจะเคยได้ยินเลย…… จนถึงตอนนี้ อาณาจักรเจเนอเรตก็บุกมาอยู่เรื่อย ๆ ส่วนจักรวรรดิลูเน็ตต์ก็แค่ตั้งรับใช่ไหม? เจเนอเรตนี่ไม่ยอมแพ้เลยเนอะ…… 」

       「คราวนี้นะ…… พวกนั้นใช้『ผู้กล้า』 สัตว์ปะหลาดนั้นทำลายเมืองได้หลายเมืองในจักรวรรดิไปแล้ว」

       「—ผู้กล้า…..? 」

       เขาหมายถึงผู้ชายที่ถูกอัญเชิญมาหลังจากผมคนนั้นหรือเปล่า?

       ตอนนั้นเขาบอกว่ามีตำแหน่ง『ผู้กล้า』ตั้งแต่การอัญเชิญ

       แต่เจ้านั่น กับเจ้าหญิงจอมเจ้าเล่ห์ที่บอกว่าประเทศของเธอถูกโจมตี ทั้งที่จริงแล้วกลับเป็นประเทศของเธอที่รุกรานคนอื่น

       โชคดีที่ผมออกจากประเทศนั้นมาได้… ถึงจะไม่ได้กลับไปโลกเดิม แต่ก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้วที่ถูกส่งออกมา

       ผมฟังคำอธิบายของคราด้าต่อ

       「ใช่แล้ว, ไอ้เจ้าผู้กล้านั่นแหละ จักรวรรดิลูเน็ตต์อยู่ข้าง ๆ นี่เอง ผมว่าโทยะน่าจะใช้เวลาที่นี่ให้คุ้มค่านะ ถ้าหากว่า—— 」

       「คราด้า! หยุดเลย ยังไม่มีอะไรแน่นอนเลยนะ พวกเขามีผู้บัญชาการอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวรรดิอยู่ จะไม่แพ้ง่าย ๆ หรอก 」

       นีน่าแทรกขึ้นมา

       「นั่นแหละ! ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน แต่ได้ยินว่า ผู้บัญชาการอัศวินของจักรวรรดิแข็งแกร่งมาก งั้นนายคงพูดถูก เอาเถอะ เลิกคุยเรื่องเครียด ๆ เถอะแล้วมาดื่มกันดีกว่า! นี่มันโชคดีที่เราได้เจอโทยะ 」

       พวกเราหยุดพูดเรื่องสงครามดีกว่า มันคงเป็นลางร้ายถ้าพูดถึงเรื่องนี้ในเวลาที่สงครามเพิ่งจะเริ่มขึ้น

       พวกเราดื่มกันต่อจนดึก

       วันต่อมา

       บทสนทนาในโรงเตี๊ยมเมื่อคืนก็ถูกลืมไปจนหมด

       「โทยะซัง ได้โปรดช่วยรับคำขอนี้หน่อยได้ไหมคะ? 」

       ผมกำลังจะรับภารกิจปราบมอนสเตอร์ แต่แล้วมิเลียก็เข้ามาขอร้องให้ผมช่วยทำบางอย่างแทน

       「—แต่ผมกำลังจะรับภารกิจปราบมอนสเตอร์—— 」

       พูดตามตรง ภารกิจปราบมอนสเตอร์มันคุ้มสำหรับผมมากกว่า เพราะผมมีมิติเก็บของ

       ผมเคยถูกขอร้องให้ทำภารกิจคุ้มกันอื่นมาก่อนแล้ว แต่ก็ปฏิเสธไปหมด

       เพราะเฟอร์ริสเป็นห่วงผมที่รับงานแบบนั้น

       ใบหน้ากังวลของเธอตอนผมกลับจากภารกิจคุ้มกันครั้งแรกยังติดอยู่ในใจผมอยู่เลย

       ตั้งแต่นั้นผมก็เลี่ยงภารกิจที่ต้องอยู่ไกลบ้านนาน ๆ

       「ในป่าทางเหนือ มีการพบมอนสเตอร์เพิ่มขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ได้โปรด ช่วยไปสำรวจหน่อยได้ไหมคะ…… มันอาจจะเกี่ยวกับสงครามทางเหนือ มีมือใหม่หลายคนกลับมาพร้อมบาดเจ็บหนักเลยค่ะ 」

       「…… แค่สำรวจเหรอ? ถ้าผมกลับมาพร้อมวัตถุดิบ พวกคุณจะรับมันไว้ด้วยใช่ไหม? 」

       ถ้ามีมอนสเตอร์เยอะ มันก็มีเหตุผลที่ผมจะไม่ปฏิเสธภารกิจที่ดูเหมือนจะทำกำไรได้แบบนี้

       「ได้ค่ะ! แน่นอนเลย สมาคมจะให้รางวัลสำหรับการสำรวจและวัตถุดิบมอนสเตอร์ที่คุณนำกลับมาด้วย 」

       「งั้นผมจะทำ 」

       มิเลียยิ้มกว้างอย่างพอใจ

       「โล่งอกไปที…… ช่วงนี้นักผจญภัยระดับแนวหน้าต่างออกไปทำภารกิจนอกเมืองกันหมด ไม่มีใครที่ฉันวางใจได้เลย…… รองหัวหน้ากิลด์บอกว่า『ให้โทยะรับภารกิจนี้』 ถ้าคุณปฏิเสธ ฉันคง…… 」

       ผมหัวเราะเบา ๆ ขณะที่คำพูดของมิเลียค่อย ๆ เงียบลง แต่เมื่อได้ยินว่านี่คือหนึ่งในคำขอของเอลฟ์แลนด์ ผมก็อดรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้

       หลังจากที่มิเลียส่งใบคำร้องสำหรับภารกิจสำรวจให้ ผมก็รีบกลับคฤหาสน์ทันที

       ป่าทางเหนืออยู่ห่างจากที่นี่ประมาณหนึ่งวันด้วยรถม้า แต่ถ้าผมใช้โคคุโย  ก็จะถึงภายในไม่กี่ชั่วโมง อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ภารกิจที่สามารถกลับมาได้ในวันเดียว นั่นเป็นเหตุผลที่ผมต้องรีบกลับไปบอกเฟอร์ริสเกี่ยวกับการออกปฏิบัติภารกิจที่ต้องค้างคืน

       เมื่อผมกลับถึงคฤหาสน์ เฟอร์ริสก็รีบออกมาต้อนรับทันที

       「……โทยะ กลับมาแล้วเหรอ? ไวจัง 」

       「เฟอร์ริส ใช่ ฉันกลับมาแล้ว แค่จะบอกว่า ฉันต้องไปทำภารกิจของกิลด์ที่ป่าทางเหนือ คงต้องค้างคืนสักสองสามวัน 」

       「……แล้ว…… จะกลับมาเร็ว ๆ นี้ไหม……? 」

       ผมยิ้มให้เธอที่มีสีหน้าหม่นเศร้า และให้คำมั่นสัญญาว่า「ฉันจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ 」ก่อนจะออกจากบ้านไป

       ผมเดินจูงโคคุโยผ่านถนนในเมือง จนกระทั่งพ้นเขตประตูเมือง จากนั้นจึงปีนขึ้นไปบนหลังของมัน

       「ไปกันเถอะ โคคุโย! 」

       โคคุโยดูมีความสุขมากที่ได้วิ่งเต็มที่ มันส่งเสียงเบา ๆ ก่อนจะพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง

       ในเวลาไม่นาน ผมรู้สึกเหมือนกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ที่เร็วที่สุดในโลก ลมพัดผ่านเสื้อคลุมของผมจนโบกสะบัด

       ระยะทางที่ปกติจะใช้เวลาหนึ่งวันด้วยรถม้าถูกย่นลงอย่างมาก เราไปถึงทางเข้าป่าในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง

       ผมลงจากหลังโคคุโย ลูบคอมันเบา ๆ แล้วกล่าวขอบคุณ

       ป่าแห่งนี้หนาแน่น มีเส้นทางเพียงเส้นเดียวที่ตัดผ่านมัน

       เส้นทางนี้นำไปยังประเทศเพื่อนบ้าน จักรวรรดิลูเน็ตต์ ที่ปลายทางมีด่านตรวจซึ่งหมายความว่าตรงนั้นคือเขตชายแดนแล้ว

       สำหรับพวกลักลอบขนของ เส้นทางนี้คือทางหนีที่แน่นอน พวกเขาสามารถลักลอบขนของได้เท่าที่ต้องการ แต่ก็เต็มไปด้วยอันตรายจากมอนสเตอร์ตามรายทาง ยิ่งถ้าต้องขนของด้วยรถม้า ยิ่งเป็นงานยาก

       ส่วนพวกโจรหรือกลุ่มคนที่คล้ายกันอาจหลุดรอดจากป่าได้หากโชคช่วย แต่พ่อค้าผู้ส่งออกและนำเข้าสินค้ามักเลือกเส้นทางที่ปลอดภัยกว่า

       「โคคุโย เราเข้าไปลึกกว่านี้กันเถอะ 」

       ผมส่งสัญญาณให้โคคุโย จากนั้นเราก็ค่อย ๆ เดินต่อไปตามทางเล็ก ๆ สายเดียว ผมไม่ลืมที่จะเปิดสกิลค้นหาเอาไว้เผื่อเจอปัญหา

       ทุกย่างก้าวในป่านี้ ผมสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตของมอนสเตอร์รอบ ๆ ตัว แม้จะอยู่ห่างออกไปก็ตาม

       「มันมีมากกว่าที่คิดแฮะ…… แต่พวกเขาก็บอกว่าไม่น่าจะมีมอนสเตอร์ระดับสูงมากนัก คงไม่มีปัญหา 」

       หลังจากเดินเข้าไปในป่ากับโคคุโยได้ประมาณสิบห้านาที ผมหยุดเพื่อตรวจสอบอุปกรณ์ และเตรียมพร้อมก่อนจะเดินลึกเข้าไปอีก

       —โดยที่ผมไม่รู้เลยว่า การเผชิญหน้าครั้งสำคัญกำลังรออยู่เบื้องหน้า……