การจู่โจม
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา
กิจวัตรประจำวันนี่กลายเป็นเรื่องปกติสำหรับผมตั้งแต่มาอยู่ในโลกนี้
ผมตื่นขึ้นพร้อมกับดวงอาทิตย์ขึ้น และล้มตัวลงนอนพร้อมกับดวงอาทิตย์ตก ด้วยเหตุที่ว่าค่าใช้จ่ายในเรื่องของแหล่งกำเนิดแสงสว่างจากไอเทมเวทมนตร์นั้น มันมีค่าใช้จ่ายที่ค่อนข้างสูงอย่างมีนัยยะสำคัญ
การตื่นนอนตามเวลาเช่นนี้จึงกลายเป็นนิสัยของผมไปแล้ว
「ไม่น่าเชื่อว่าเราจะตื่นได้ในเวลานี้จริง ๆ……」
ผมสวมอุปกรณ์ที่นำออกมาจากคลังเก็บของแล้วเดินออกจากห้อง
เมื่อผมลงมายังห้องอาหาร ลูมิน่ากำลังกินอาหารเช้าของเธออยู่แล้ว
「อรุณสวัสดิ์ คุณลูมิน่า วันนี้คุณดูตื่นเช้าจังเลยนะครับ」
「อ้าว เป็นนายนี่เอง โทยะ เดี๋ยวหลังจากฉันกินเสร็จ ฉันต้องไปทำธุระที่กิลด์พ่อค้าอีกทีนึงนะ เพราะว่าการใส่อุปกรณ์จะต้องใช้เวลาพอสมควร ฉันเลยต้องตื่นมากินอาหารก่อน เพื่อเวลาจะได้จัดการทุกอย่างให้เสร็จเร็ว ๆ」
ถ้าจำไม่ผิด ตอนที่เรามาถึงที่นี่ ลูมิน่าจะแต่งตัวแบบสบาย ๆ
ตามที่คาดไว้ เธอไม่ได้สวมชุดประจำของเธอーーชุดเกราะบิกินี่ーーที่เธอใส่อยู่เสมอ ๆ
ถึงจะน่าเสียดายก็จริง แต่ผมก็จะเก็บภาพนั้นไว้ในความทรงจำสำหรับโอกาสต่อไป (โอกาศอัลลัยฮะ)
ผมนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ เธอจากนั้นก็เริ่มทานอาหารเช้าของตัวเอง
ระหว่างที่ผมกำลังกินนั้น ไดกับอีกสามคนก็ตื่น จากนั้นพวกเขาก็ลงมาทานอาหารหลังจากพวกเรา
หลังจากที่เราทักทายกันแล้ว ก็ทานอาหารด้วยกันจนเสร็จ พวกเราก็มารวมตัวกันที่หน้าที่พัก ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังสมาคมพ่อค้าเพื่อเตรียมเดินทางกลับ
หน้าสมาคมพ่อค้า มีเกวียนอยู่สี่คัน กำลังถูกขนของเข้าใส่ทีละคัน
ลูมิน่าเข้าไปในสมาคมพ่อค้าในฐานะตัวแทนของพวกเรา ในขณะที่คนที่เหลือตัดสินใจช่วยขนของขึ้นเกวียน
「ขอบคุณที่ช่วยนะ พวกนี้เป็นของที่หนักพอสมควร ว่าแต่ นายเป็นจอมเวทใช่ไหม? ดูเหมือนจะมีแรงเยอะไม่ใช่น้อยเลยนะ」
ขณะที่ผมกำลังขนของขึ้นเกวียน ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็พูดกับผม
แม้ว่าจะไม่ต้องพิจารณาผมอย่างละเอียด ดูผ่าน ๆ ก็รู้ว่าผมเป็นจอมเวท แต่ระดับของผมต่างจากนักผจญภัยทั่วไปอยู่แล้ว ผมไม่คิดจะอธิบายอะไรให้พวกเขาหรอก เพียงแค่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม จากนั้นขนของต่อไป
เมื่อมีคนช่วยเพิ่มขึ้น การขนของก็เสร็จอย่างรวดเร็ว
จากนั้น หัวหน้าขบวนเกวียนก็เข้ามาหาเรา
「รบกวนพวกคุณดูแลเราตลอดทางกลับด้วยนะครับ เอาล่ะ เราออกเดินทางกันเถอะ」
ลูมิน่ากับผมนำหน้าขบวนออกจากเมืองดัมเบลอร์
การเดินทางกลับราบรื่นดี และเราก็มาถึงจุดตั้งแคมป์ในวันแรก
หลังจากกางเต็นท์เสร็จ เราก็เตรียมทำอาหารเย็นกัน ผมรู้สึกได้ว่าสายตาของทุกคนกำลังจับจ้องมาที่ผมอยู่
ในที่สุดลูมิน่าก็นั่งลงข้าง ๆ ผม
「โทยะーーนายยังมีไอ้นั้นอยู่ใช่ไหม?」
เธอมองมาด้วยสายตาคาดหวัง เมื่อผมหันไปมอง ไดกับอีกสามคนก็ส่งสายตาแบบเดียวกันมา
ผมถอนหายใจยาวก่อนจะหยิบหม้อซุปออกมา
「ดูเหมือนจะเลี่ยงไม่ได้สินะ……เตรียมชามของพวกนายมาเองก็แล้วกัน」
「เยี่ยมไปเลย โทยะ! นายใจดีสุด ๆ ไปเลย~」
ลูมิน่าคว้าหัวผมและดึงเข้ามาให้ซบกับหน้าอกของเธอ
สัมผัสจากชุดเกราะบิกินี่มัน……เจ็บโว้ยยย ! โอ๊ย! ด้านหลังของผ้าชิ้นบาง ๆ น่าจะเป็นอะไรที่นุ่มเด้ง ๆ สิ แต่ส่วนที่หุ้มชุดกลับแข็งสุด ๆ ไปเลยให้ตายสิ (จินตนาการถึงความนุ่มสิไอ้หนุ่ม)
ทุกคนในทีมคุ้มกันร่วมกันทานอาหารเย็นรอบกองไฟ ขณะที่ผมแจกจ่ายซุปให้กับทุกคน
พฤติกรรมของไดดูจะผ่อนคลายลงในระหว่างขากลับ ซึ่งช่วยให้ผมลดปัญหาไปได้หลายอย่าง
หลังจากเราทานอาหารเสร็จ ก็มีการจัดเวรยามเหมือนกับตอนขามา
เช่นเดียวกับตอนขามา ผมได้รับหน้าที่เป็นเวรยามช่วงที่สองพร้อมกับลูมิน่า
เมื่อถึงเวลาอยู่เวรของผมกับลูมิน่า โคคุโย ก็เดินเข้ามาหาในขณะที่ผมกำลังคุยกับลูมิน่ารอบกองไฟ
บรูรูรูรรรร……
โคคุโยร้อง พร้อมกับงับหัวผมเบา ๆ
「นะ นะ นายจะทำอะไรน่ะ……」
「ฮ่าฮ่า ดูเหมือนม้าศึกตัวนี้จะรักนายมากเลยนะ」
ขณะที่ลูมิน่าหัวเราะเสียงดัง ผมก็เช็ดน้ำลายบนหัวด้วยแขนเสื้อของตัวเอง แล้วสังเกตเห็นว่าโคคุโยหันศีรษะไปทางป่า
「โคคุโย……มีอะไรบางอย่างกำลังเข้ามาหาเรางั้นเหรอ……?」
ผมยังไม่พบการเคลื่อนไหวอะไรจากการค้นหา
ในระยะค้นหา 200 เมตรก็ยังไม่มีอะไรปรากฏ
「แต่……นายคงรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแน่ ๆ」
ลูมิน่าหยิบดาบที่วางไว้ข้างตัวและลุกขึ้นยืน
ผมลุกขึ้นตามแล้วจดจ่อการค้นหาไปยังป่าอีกครั้ง
「ว้าาาาา!!」
ขอบเขตการค้นหาของผมขยายออกเล็กน้อยเมื่อผมมุ่งสมาธิไปยังทิศทางเดียว
จากนั้นーーผมก็เห็นการเคลื่อนไหวบางอย่างนับสิบ และที่แย่กว่านั้น พวกมันกำลังมุ่งตรงมาทางเรา
「มีสัญญาณของสิ่งมีชีวิต! จำนวนหลายสิบตัว! กำลังตรงมาหาเรา!!」
「อะไรนะ!? ปลุกทุกคน!! สิ่งมีชีวิตพวกนั้นกำลังโจมตี!!」
เมื่อได้ยินเสียงของผมกับลูมิน่า ไดและคนอื่น ๆ ก็กระโดดลุกขึ้นและเตรียมอุปกรณ์ทันที
พ่อค้าเองก็รีบลงมาจากเกวียนด้วยความประหม่า แต่พวกเขาก็ทำตามคำแนะนำของลูมิน่า
อาจจะเป็นเพราะความเคยชิน การเคลื่อนไหวของพ่อค้าดูเป็นระเบียบแม้จะอยู่ในสภาพที่ตื่นกลัว
พวกเขารวมตัวกันในเกวียนเดียวและซ่อนตัวอยู่ในนั้น
「ฉันจะนำหน้าเอง พวกนายเป็นปาร์ตี้ ให้ตั้งแถวป้องกันพ่อค้า! โทยะ นายเป็นนักบวชใช่ไหม? ช่วยสนับสนุนจากข้างหลังด้วย!」
ผมส่ายหน้าให้กับคำสั่งของลูมิน่าและยืนข้างเธอ
จากนั้นผมหยิบーーดาบสองมือออกมาจากคลังเก็บของ
ลูมิน่ามองดาบที่ยาวประมาณความสูงของผมด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
「โทยะ! นายใช้ดาบนั่นได้จริง ๆ เหรอ!?」
「ครับ ผมคุ้นเคยกับมันมากที่สุด」
「……เข้าใจแล้ว นายเป็นคนเดียวที่มีเวทฟื้นฟู ได้โปรดอย่าฝืนตัวเองเกินไปหละ」
ผมพยักหน้าให้เธอและตรวจสอบระยะทางระหว่างพวกสิ่งมีชีวิตกับเรา ระยะจากป่ามาถึงที่นี่อยู่ราว ๆ 100 เมตร เราควรจะมองเห็นพวกมันได้ในไม่ช้า
จากนั้นไม่นาน สิ่งมีชีวิตตรงหน้าก็เผยตัวออกมา
สิ่งมีชีวิตนั้นมีร่างกายอ้วนท้วนและใบหน้าคล้ายหมู ในมือถือกระบองขนาดใหญ่ ความสูงของมันอยู่ที่ราว ๆ 2 เมตร ซึ่งผมต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าพวกมัน
มันเป็นสิ่งมีชีวิตกินไม่เลือกที่กินทั้งสัตว์และสิ่งมีชีวิตอื่น แน่นอนว่ามนุษย์ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
นอกจากนี้ ออร์คยังมักจะลักพาตัวผู้หญิง เพื่อใช้พวกเธอเป็นเครื่องมือในการสืบพันธุ์ตามนิสัยของมัน
พวกมันคือตัวร้ายโดยธรรมชาติของมนุษย์
「พวกมันคือกลุ่มออร์ค!」
ผมยกดาบขึ้นหลังจากได้ยินเสียงของลูมิน่า
ไดและปาร์ตี้ของเขาตั้งแถวเตรียมพร้อมรับแรงปะทะ
จากนั้น ออร์คที่พบพวกเราก็ส่งเสียงประหลาดเหมือนกำลังเรียกกำลังเสริม
เมื่อเสียงนั้นดังขึ้น กลุ่มออร์คจำนวนมากก็โผล่ออกมาจากด้านหลัง
「ไม่น่าเชื่อว่า……มันจะมีมากขนาดนี้…」
「พวกเราไม่เคยเจอกับพวกมันจำนวนมหาศาลขนาดนี้มาก่อนเลย……」
ปาร์ตี้ของไดตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวจากจำนวนออร์คที่ล้นหลาม ขณะที่ออร์คกว่า 30 ตัวมองเราด้วยรอยยิ้มราวกับพบเหยื่ออันโอชะ
จากนั้น ออร์คตัวหนึ่งในกลุ่มก็คำรามและพวกมันทั้งหมดพุ่งเข้าใส่พวกเราพร้อมกัน
「ใช้ทุกอย่างที่มี!! ห้ามตายเด็ดขาด!!」
เสียงของลูมิน่าดังก้องไปทั่ว การต่อสู้ระหว่างหกคนกับออร์คกว่า 30 ตัวก็เริ่มต้นขึ้น