นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 24 นางฟ้าตัวน้อย

        นางฟ้าตัวน้อย

       เด็กสาวมองดูเด็ก ๆ ที่กำลังกินอาหารด้วยสีหน้าประหลาดใจ

       「พี่สาวตื่นแล้ว!! 」

       เด็ก ๆ พากันเข้ามารุมล้อมรอบตัวเด็กสาว

       「เกิดอะไรขึ้น… แล้วอาหารพวกนี้มาจากไหน… ?」

       เลโอลเป็นคนตอบคำถามของเด็กสาว

       「ผม… ผมไปยื่นคำร้องที่กิลด์นักผจญภัยให้ใครสักคนมารักษาพี่สาว แล้ว… พี่ชายก็มาช่วยพวกเรา 」

       「――ม-ไม่มีทาง… กิลด์นักผจญภัย… แต่เงินเก็บของพวกเราคงหมดแล้ว… 」

       「แต่พี่สาวหายดีทันทีเลยนะ! โอนี่จังยังใช้ [ไฮฮีล] กับ [ล้างพิษ] ให้ด้วย แถมเขายังทำอาหารให้กินด้วย 」

       「ฮะ ฮะ ไฮ ฮีล… แบบนี้พวกเราไม่มีทางจ่ายค่ารักษาไหวแน่ … แถมยังมีอาหารพวกนี้อีก… 」

       ผมลุกขึ้นแล้วพยายามปลอบเด็กสาวให้ใจเย็นลง

       「ผมเป็นคนรับคำขอจากเลโอลเอง ไม่ใช่จากกิลด์ ผมตัดสินใจแบ่งอาหารให้พวกเขาเพราะผมหิวเหมือนกัน ผมยังมีวัตถุดิบอยู่อีกเยอะ เลยไม่เป็นไร 」

       「ใช่แล้ว! ผมยังจ่ายค่าจ้างไปตั้ง 3 เหรียญทองแดงที่ผมเก็บไว้เลยนะ! 」

       เลโอลเสริมขึ้นมา

       เด็กสาวดูประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องค่าจ้างคำร้อง ปกติจะไม่มีนักผจญภัยคนไหนจะรับคำขอที่จ่ายแค่ 3 เหรียญทองแดง

       เด็กสาวเดินมาหาผมแล้วโค้งศรีษะอย่างจริงใจ

       「ขอบคุณที่ช่วยทำตามคำขอที่ดูไม่สมเหตุสมผลของเลโอลนะคะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับเวทรักษา… อย่างที่คุณเห็น สภาพพวกเราเป็นแบบนี้ เราไม่สามารถใช้จ่ายอะไรได้เลย… 」

       ผมยิ้มให้เด็กสาวที่มีน้ำตาคลอเบ้าในขณะที่เธอแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ

       「ก่อนอื่น ขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อโทยะ เป็นนักผจญภัยจากเมืองเฟนดิ ผมมาที่เมืองนี้เพราะภารกิจคุ้มกัน เลโอลเจอผมโดยบังเอิญที่กิลด์ ผมก็เลยรับคำขอเพราะพอจะมีเวลาว่างนะครับ 」

       เมื่อได้ยินคำแนะนำตัวของผม เธอก็เหมือนจะรู้ตัวว่าเธอยังไม่ได้แนะนำตัวเอง เธอรีบแนะนำตัวด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ

       「ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ… ฉันนี่โง่จริง ๆ เลยฉันชื่อซายะ เป็นผู้ดูแลเด็กกำพร้าในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ ขอบคุณมากค่ะ 」

       「ตอนนี้ ทานอาหารก่อนดีกว่าไหมครับ? ยังมีซุปเหลือในหม้อ แล้วก็มีขนมปังด้วย 」

       บางทีอาจเป็นเพราะกลิ่นที่หอม ผมเลยได้ยินเสียงท้องร้องของซายะ เสียงนั้นทำให้แก้มของเธอแดงขึ้นไปอีก

       「…งั้น ฉันขอทานด้วยนะคะ… 」

       ผมตักซุปและขนมปังใส่จาน แล้ววางไว้ตรงหน้าซายะที่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง

       เธอดูประหลาดใจกับจำนวนวัตถุดิบที่อยู่ในซุป

       「ซุปมีเนื้อเยอะมากเลย… 」

       เธอตักซุปขึ้นมาด้วยช้อน และยิ้มเล็กน้อยเมื่อชิมคำแรก

       「อร่อยมาก… 」

       ผมยิ้มกลับไป และกินอาหารของตัวเองต่อ ในขณะที่เด็ก ๆ กำลังตักเพิ่มรอบที่สอง

       เมื่อผมกินเสร็จพร้อมรอยยิ้มพึงพอใจ หม้อซุปก็ว่างเปล่าไปแล้ว

       「「「「อิ่มจังเลย~~!! 」」」」

       ผมยิ้มพลางมองเด็ก ๆ ที่อิ่มหนำสำราญ

       ซายะเองก็มีสีหน้าที่ดูพึงพอใจเช่นกัน

       หลังจากทานอาหารเสร็จ ผมก็ช่วยเด็ก ๆ ล้างจาน พวกเขาก็ดูสนุกสนานกับการล้างจานน่าดู โดยเฉพาะเมื่อผมเติมน้ำลงอ่างด้วยเวทย์น้ำ

       หลังจากทำความสะอาดเสร็จ พวกเขาก็วิ่งออกไปเล่นกันในลานบ้าน

       ซายะเดินมานั่งข้าง ๆ ผม ในขณะที่ผมนั่งมองเด็ก ๆ เล่นกัน

       「ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งในวันนี้นะคะ… รวมไปถึงมื้ออาหารแสนวิเศษนี้ด้วย… ฉันรู้สึกแย่ที่ไม่สามารถจ่ายอะไรให้คุณได้เลย…」

       「ไม่เป็นไรครับ เด็ก ๆ มีความสุขก็พอแล้ว รอยยิ้มของเด็ก ๆ เองเป็นสิ่งที่วิเศษไม่ใช่หรือครับ…」

       「จริงด้วยค่ะ… เพราะรอยยิ้มของพวกเขา ฉันถึงสามารถพยายามต่อไปได้ แม้จะทำด้วยตัวคนเดียวก็ตาม…」

       「พูดถึงเรื่องนั้น ผมได้ยินมาว่าคุณดูแลสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้คนเดียวสินะครับ…」

       「ใช่ค่ะ… ตอนแรกฉันกับแม่ช่วยกันดูแล แต่แม่ของฉันป่วย… และ…」

       「อย่างนั้นเองหรือครับ…」

       「อ๊าーー! โอนี่จังกับโอเน่จังกำลังจีบกันอยู่!!」

       「「「「โอ้ーー!!」」」」

       ได้ยินเสียงเด็ก ๆ ผมได้แต่เกาหัวอย่างเขิน ๆ ส่วนซายะใบหน้าของเธอเป็นสีแดงไปแล้ว

       「นี่! อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ!!」

       ซายะลุกขึ้นแล้ววิ่งไล่เด็ก ๆ ไป

       「โอเน่จังหน้าแดงมากเลยー! สวีทกันสุด ๆ!!」

       ผมมองดูซายะที่เล่นกับเด็ก ๆ ในขณะที่พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า

       เมื่อถึงเวลาที่ผมต้องกลับไปที่โรงแรม มีเพียงเลโอลกับซายะที่ยังไม่เข้านอน ทั้งสองดูเศร้าเล็กน้อยเมื่อผมต้องจากไป

       「โอนี่จัง จะมาที่นี่อีกไหมครับ?」

       「อืม รอบนี้พี่มาที่นี่เพราะภารกิจคุ้มกัน พรุ่งนี้เราต้องกลับไปที่เมืองเฟนดิแล้ว แต่ถ้าพี่กลับมาที่เมืองนี้อีก พี่จะแวะมาหาแน่นอนเลย 」

       「เย้! ผมจะรอคุณนะ โอนี่จัง โอเน่จังก็อยากให้คุณมาหาด้วย 」

       「เลโอล!!!」

       ซายะพยายามจะตีเลโอล แต่เขาก็หลบได้ทัน (ไอ้เด็กนี่มันร้าย)

       「ผมจะมาอีกครับ เจอกันใหม่ แล้วนี่คือของฝาก ฝากแบ่งให้เด็ก ๆ ด้วยนะครับ」

       ซายะดูประหลาดใจเมื่อผมเอาหม้อออกมาจากคลังมิติ

       ในนั้นเต็มไปด้วยซุปที่ผมทำไว้ตั้งแต่ตอนอยู่ที่เฟนดิ

       「ーーโทยะซัง ขอบคุณมากค่ะ 」

       「ไม่เป็นไรครับ ผมยังมีอีกเยอะ เจอกันใหม่ครับ 」

       ทั้งสองคนโบกมือให้ผมจนกระทั่งผมหายไปจากสายตาของพวกเขา

       ขณะที่ผมเดินกลับไปที่โรงแรมจากเขตสลัม ผมก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาอีกครั้ง ผมไม่ได้สนใจมันมากนัก จนกระทั่งเสียงดังมาจากด้านหลังมันเลยทำให้ผมตกใจ

       「เจอแล้ว…」

       เมื่อผมหันกลับไป นักผจญภัยที่เคยหาเรื่องผมที่กิลด์นักผจญภัยก็ยืนยิ้มกว้างอยู่ตรงนั้น

       ผมถอนหายใจหนัก ๆ เพราะรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นจากสีหน้าของพวกเขา