นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 20 การคุ้มกัน

      「เอาล่ะ นายจะต้องคุ้มกันพ่อค้าคนหนึ่งไปยังเมืองดัมเบลอร์ ซึ่งน่าจะอยู่ห่างจากที่นี่ไปสามวันหากใช้รถม้า แน่นอนว่าชั้นจะไม่ให้นายทำมันคนเดียวคนเดียวอย่างแน่นอน ชั้้นจะให้นายไปกับปาตี้นักผจญภัยอีกกลุ่มหนึ่งด้วย เข้าใจไหม?」

       ผมจำชื่อเมืองนั้นที่อยู่บนแผนที่ในห้องเก็บเอกสารได้ ผมพยักหน้าให้เอฟลันด์ และเขาก็เริ่มอธิบายต่อ

       「ดังนั้น โทยะ นายจะเป็นส่วนหนึ่งของสองปาตี้ เส้นทางที่นายจะเดินทางไปนั้นจะต้องผ่านป่าที่อาจจะมีมอนสเตอร์และโจรปรากฏตัวขึ้น ภารกิจคือการคุ้มกันพ่อค้าและรถม้าของเขาไปยังเมืองดัมเบลอร์ จากนั้นนายจะพักในเมืองนั้นประมาณสองวัน และหลังจากนั้นก็จะต้องคุ้มกันพ่อค้ากลับมาที่นี่อีกทีหนึ่ง พวกเขาจะออกเดินทางในสามวันนี้ ส่วนค่าตอบแทนสำหรับการคุ้มกันก็คือ 400,000 กิล ตกลงไหม?」

       ค่าตอบแทน 400,000 กิลสำหรับภารกิจแปดวัน…… เอาตรง ๆ ก็คือไม่ค่อยคุ้มเท่าไร เพราะถ้าผมไปล่าสัตว์ในป่า ผมจะสามารถหาเงินได้มากกว่านี้ตั้งเยอะ ความไม่พอใจเล็กน้อยของผมก็ไม่ได้หลุดพ้นจากสายตาของเอฟลันด์ไป

       「ชั้นรู้ว่า สำหรับนาย การหาเงินไม่ใช่เรื่องยากแม้จะไม่ได้รับภารกิจคุ้มกัน แต่การเป็นนักผจญภัยมันก็เป็นเรื่องดีที่จะได้มีประสบการณ์แบบนี้บ้าง นั่นแหละคือเหตุผลที่ชั้นคิดว่า นี่เป็นโอกาสดีสำหรับนาย」  

       「เข้าใจแล้ว ผมจะเตรียมตัวให้พร้อมเมื่อถึงตอนนั้น」  

       「ดีมาก นายรู้ไหม โทยะ นายค่อนข้างจะสงบเสงี่ยม มากจนยากจะเชื่อว่านายอายุแค่สิบหกเลยนะ……」

       เออ นั่นก็จริง อันที่จริงแล้วผมเป็นผู้ชายวัยกลางคนตัวเป็น ๆ เลยนะ แน่นอนว่า ผมไม่ได้พูดแบบนั้นออกไป

       หลังจากมิเลียส่งใบขอภารกิจให้ผม ผมก็รีบออกจากกิลด์และมุ่งหน้าไปที่ป่า นั้นก็เพราะ – ผมการฝึกเวทย์มนต์ธาตุ และเวททฤษฎีจากหนังสือของนาตาลี

       『ค้นหา』

       ผมแผ่พลังเวทของผมขยายออกไปในบริเวณรอบข้าง แม้ผมจะเปลี่ยนอาชีพไปแล้ว ทำให้เลเวลลดลง  แต่พลังเวทในร่างกายผมยังคงมากกว่าค่าเฉลี่ยจากการที่ผมเคยไปถึงเลเวล 100 กับอาชีพ นักบวช

       「ประมาณ 200 เมตร……」

       ผมเดินเข้าไปยังจุดที่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหว ตามทิศทางที่สกิล『ค้นหา』 ตอบสนอง จนเจอกับมอนสเตอร์ที่มีรูปร่างคล้ายหมูป่า มันคือ หมูป่าพงไพร (Forest Boar) แถมเนื้อของมันอร่อยมาก ๆ เป็นเหตุทำให้ใครก็ตามที่ได้ชิม เป็นต้องขอเพิ่ม ผมเห็นว่ามันกำลังกินเหยื่อที่มันจับมาได้ ผมตัดสินใจยิงเวทใส่มันในโดยให้มันไม่ทันตั้งตัว

       『Air Cutter』

       แสงพลังเวทรูปเสี้ยวพระจันทร์พุ่งออกจากมือขวาของผมไปยัง หมูป่าพงไพร มันยังไม่ทันจะเห็นการโจมตีของผม ตัวมันก็ถูกเวทย์มนต์ยิงจนขาดเป็นสองท่อน

       「เวทของมือใหม่ขนาดแรงนี้เลยเหรอเนี่ย…… ต้องระวังเอาไว้หน่อยซะแล้วสิ ถ้ามันใครเข้าละก็มีหวัง……」

       ภาพที่เห็นทำให้ผมขนลุกซู่ขึ้นมาทันที จากนั้นผมก็โยน หมูป่าพงไพร ใส่คลังมิติ เอาไว้

       ผมสามารถใช้สกิล『ค้นหา』ต่อเนื่องได้โดยไม่ต้องใช้พลังเวทมากนัก และผลของมันจะคงอยู่ได้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง เมื่อผมใช้สกิล『ค้นหา』อีกครั้ง ผมก็พบกับการตอบสนองจำนวนหนึ่ง ก็เลยเดินไปทางนั้น ผมหยุดและแอบดูอยู่ด้านหลังของต้นไม้ ตรงนั้นมีนักผจญภัยทั้งหมดสี่คน กำลังต่อสู้กับก๊อบลินอยู่หลายตัว ดูเหมือนการต่อสู้นจะจบลงหลังจากผ่านไปห้านาที ผมเห็นว่าพวกเขาแบ่งกลุ่มออกเป็นสองกลุ่ม: กลุ่มหนึ่งเฝ้ายาม ส่วนอีกกลุ่มกำลังเก็บของจากก๊อบลิน หลังจากดูพวกเขาโดยไม่ถูกจับได้ ผมตัดสินใจกลับไปฝึกต่อ

       「ปาตี้งั้นเหรอ…… อาจจะไม่แย่ขนาดนั้นก็ได้มั้ง……」

       ผมรู้สึกถึงรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าของตัวเอง จากนั้นก็เดินไปยังทิศทางที่สกิลตอบสนอง เพื่อล่ามอนสเตอร์ต่อไป

       ◇ ◇ ◇ ◇

       วันออกเดินทางสำหรับภารกิจคุ้มกันมาถึงอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ผมทดลองเวทธาตุ จนพอใจกับผลลัพธ์แล้ว ผมก็ซื้อของใช้ต่าง ๆ ของที่อาจจำเป็นในระหว่างการคุ้มกันใส่ลงในคลังมิติ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ยากที่สุดคือการอธิบายให้เฟอร์ริส เข้าใจเกี่ยวกับภารกิจคุ้มกัน ผมบอกเธอในวันที่ได้รับการมอบหมายเรื่องภารกิจ แต่เธอกลับไม่พอใจและหายตัวไปทันที แถมไม่ยอมออกมาเจอแม้ผมจะเรียกหาก็ตาม สุดท้าย วันนี้ในขณะที่ผมกำลังจะออกเดินทาง เธอก็ปรากฏตัวขึ้น

       「ฉันไปแล้วนะ เฟอร์ริส จะกลับมาในแปดวัน หรือไม่ก็สิบวัน ฉันฝากบ้านไว้กับเธอนะ」 「—โทยะ…… จะกลับมาใช่มั้ย……?」 「แน่นอน ฉันจะกลับมาทันทีเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ ฉันไปก่อนนะ」

       เฟอร์ริสมองผมออกไปด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย

       ผมเดินไปพร้อมกับโคคุโยะจนถึงทางเข้าหน้ากิลด์นักผจญภัย ซึ่งเป็นจุดนัดพบที่ตั้งไว้ ที่นั่นมีรถม้าหลายคันเตรียมพร้อมอยู่ มีพ่อค้าหลายคนรวมถึงนักผจญภัย บางคนที่ดูเหมือนจะเตรียมพร้อมออกเดินทาง เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ พ่อค้าต่างถอยห่างออกจากรัศมีของโคคุโย สายตาของนักผจญภัยต่างไม่ได้ที่จะจ้องมาที่ผม แต่กลับจ้องมาที่โคคุโยะแทน

       「ผม โทยะ นักบวชระดับ C จะเป็นผู้คุ้มกันของพวกคุณครับ ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยครับ นี่คือสัตว์เลี้ยงของผม โคคุโยะ 」

       เอฟลันด์ได้อธิบายไว้ก่อนหน้านี้ว่าควรบอกระดับของตัวเองตอนแนะนำตัว ชื่อเสียงของกิลด์นั้นเกี่ยวข้องกับระดับของนักผจญภัย ถ้าเป็นระดับ C ก็จะถูกมองว่าเป็นระดับของนักผจญภัยที่มีประสบการณ์และพ่อค้าจะเชื่อใจ

       「โห ระดับ C ตั้งแต่ยังอายุน้อยแบบนี้ น่าสนใจเลยนะ คิดว่าภารกิจครั้งนี้น่าจะไม่มีปัญหา 」

       ต่างจากพ่อค้าผู้ยิ้มแย้ม มีนักผจญภัยสี่คนเดินเข้ามาหาเราแบบเกล็ง ๆ และเมื่อมองไปใกล้ ๆ ก็ทำให้รู้ว่าเป็นปาตี้เดียวกับที่เคยสู้กับก๊อบลินในป่าหมาด ๆ หนึ่งในพวกเขาก้าวออกมาหาผม สวมเกราะหนัง และถือดาบมือเดียวพาดอยู่บนบ่าของเขา การแต่งตัวของเขาคล้ายกับอาชีพสายนักรบ เขาดูแก่กว่าผมนิดหน่อย ผมสามารถรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจเล็กน้อยที่ออกมาจากตัวเขา

       「ชั้นชื่อได เป็นหนึ่งในกลุ่มคนคุ้มกันเช่นกัน พวกเราคือปาตี้ เขี้ยวสัตว์ร้ายแห่งทุ่งหญ้า คนที่ถือธนูชื่อคิท ข้างๆ เขาคือมิลก้าอาชีพโจร และคนที่ถือไม้เท้าคืออากินะ พวกเราทั้งหมดเป็นระดับ D 」

       เป็นการรวมตัวที่ดีระหว่างนักรบ นักธนู โจร และนักเวท นักบวชนั้นค่อนข้างหายาก และหลายคนมักจะไปอยู่ในโบสถ์ ดังนั้นมันจึงมีความสำคัญอย่างมากเมื่อพวกเขามาเป็นนักผจญภัย นักบวช เป็นอาชีพไม่ได้มีพลังโจมตี ดังนั้นจึงเป็นเรื่องพื้นฐานที่พวกเขาจะต้องเข้าร่วมกับปาตี้ แต่เนื่องจากผมสามารถถือดาบสองมือได้ การทำภารกิจด้วยตัวคนเดียวจึงไม่เป็นปัญหาสำหรับผมเลย

       「โทยะ นักบวชระดับ C ยินดีที่ได้รู้จัก 」

       ผมอาจจะแนะนำตัว ว่าเป็นนักเวทก็ได้ แต่เรากำลังจะออกไปทำภารกิจคุ้มกัน กันเป็นกลุ่ม คิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก แม้จะมีอะไรเกิดขึ้นมา ผมก็สามารถบอกได้ว่าใช้ได้แค่เวทฟื้นฟูเท่านั้น ดังนั้นการเรียกตัวเองว่าเป็นนักบวชนั้นก็ไม่เป็นปัญหาอะไร แต่เมื่อ ได ได้ยินคำว่า นักบวช เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าจะไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะคนทั่วไปมักจะมองว่าพวกนักบวชเป็นเหมือนพวกปลิงดูดเลือด

       「ท่าทาง… ปลิงดูดเลือดระดับ C มาอยู่ในกลุ่มเรา…」

       ไดพูดเสียงเบา และเดินกลับไปที่ปาตี้ของเขา อันที่จริง ผมชอบการทำภารกิจคนเดียวมากกว่า ผมได้แต่คิดในใจแต่อย่างไรก็ตาม ผมก็ไม่ได้พูดออกไป

       「โอเค ดูเหมือนทุกคนพร้อมแล้วนะ ฉันลูมิน่า นักผจญภัยระดับ B และจะเป็นหัวหน้าของปาตี้คุ้มกันครั้งนี้นะ ยินดีที่ได้รู้จักนะทุกคน 」

       นักผจญภัยคนหนึ่งเดินเข้ามา หรืออาจจะพูดได้ว่าเธอคือปาตี้ของผม ผมคิดว่าลูมิน่าเป็นนักรบ ไม่ก็ – ผมแน่ใจว่าเธอคือนักรบแน่ ๆ เธอสวมชุดเกราะที่แปลกประหลาด – ช่างเป็นชุดเกราะบิกินี่ที่ค่อนข้างจะแหล่ม จริง ๆ อันที่จริงแล้วมันจะป้องกันอะไรได้บ้างเนี่ย? ตัวดูค่อนข้างเธอมีเสน่ห์ที่ทำให้ใครก็ตามต้องเหลียวมองเธอในทันที ยิ่งผิวของเธอที่มีสีแทนจนดูสุขภาพดี อีกทั้งผมสีแดงที่ยาวถึงเอวของเธอก็ปลิวไปในสายลมอย่างงดงาม และที่สำคัญที่สุด… ไฟหน้าที่ใหญ่จนไม่อาจมองข้ามได้

       ดูเหมือนว่าไดและผู้ชายคนอื่น ๆ ต่างก็จ้องมองเธอเช่นกัน ในที่สุดอากินะที่ถือไม้เท้าอยู่ก็ตีหัวผู้ชายสองคนของปาตี้ของเธอ

       หลังจากที่ทุกคนแนะนำตัวและพูดคุยเกี่ยวกับการประจำตำแหน่งกันแล้ว ก็ได้มีสัญญาณให้เดินทางได้แล้ว

       「โอเค ลุยกันเลย! 」

       รถม้าทั้งหมดเริ่มออกเดินทางตามคำสั่งของลูมิน่า

————————————————————————
สวัสดีครับทุกท่าน นายน้ำพริกเองครับ เนื่องจากเมื่อวานหัวราน้ำอีกแล้ว  55555 วันนี้เลยแถมให้อีกตอนเลย เย้ คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ