นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 16 มื้ออาหารใส่สูตรโกง

       ผมยืนห่างจากโต๊ะอาหารเล็กน้อย  ในตอนที่ผมกลับเข้ามาที่ห้องอาหาร นาตาลีปราชญ์โลลิ ก็กำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อโดยในมือก็ถือซ่อมเอาไว้ด้วย

       ผมถอนหายใจให้กับท่าทางของเธอ จากนั้นก็วางจานอาหารไว้ตรงหน้าเธอ

       “อะไรเนี่ย? นี่มันคือเศษเนื้องั้นเหรอ! อย่าคิดว่านายสามารถหลอกฉันได้ด้วยวิธีนี้นะ」

       “กินก่อนสิ. ถ้าจะบ่นก็เอาไว้หลังจากนี้ละกัน! 」

       「อืม… ชั้นจะให้ไม่ตำรากับนายแน่ ถ้าชั้นไม่โอเคกับมัน! 」

       ผมนั่งลงตรงหน้าของนาตาลี และมองดูเธอขณะที่เธอเสียบส้อมเข้าไปในเนื้อ จากนั้นก็ใช้มีดตัดเป็นชิ้นขนาดพอดีคำ

       “นี่มัน…. ตัดได้ง่ายมาก! แล้วน้ำที่ทะลักออกมานี่มันคืออะไร? 」

       ดวงตาของนาตาลีพร้อมที่จะหลุดออกจากเบ้าหลังจากกลืนมันลงไป ผมกำมือ guts pose (กำมือ ร้อง yes)อยู่ใต้โต๊ะ พร้อมกับคิดอยู่ในใจ ชนะแล้ว

       「นี่มันคือเนื้ออะไรกันแน่? เนื้อมันควรจะเหนียว เคี้ยวยากกว่ากว่านี้ แต่…. นี่มันก็คือเนื้อจริง ๆ  เนื้อพวกนี้คือเนื้อของอะไร? 」

       เมนูนี้เรียกว่า “ย่างรวม” สเต็กแฮมเบอร์เกอร์ ไก่เทอริยากิ และไส้กรอก ตกแต่งด้วยมันฝรั่งและข้าวโพด สำหรับในเกมมันเอาไว้สำหรับฟื้นฟูความหิว หรือก็คือไอเทมประเภทฟื้นฟูนั้นเอง

       ตรงหน้าของนาตาลีผู้คลั่งไคล้เนื้อยังมีขนมปังอีกสองชิ้น  ขนมปังก็เป็นอีกหนึ่งไอเทมที่ช่วยฟื้นฟูความหิว ถึงแม้ว่าจะช่วยฟื้นฟูได้ไม่มาก แต่ก็ยังอร่อยกว่าขนมปังใดๆ ในเมืองนี้เลยล่ะ

       ไอเทมพวกนี้เหลืออีกไม่มาแล้วล่ะ แต่มันก็ยังมีเหลือมากพอสำหรับวันนี้ ซึ่งก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

       「กินขนมปังด้วยสิ ไม่ชอบเหรอ? 」

       「ฉันคิดว่าจะมีแต่เนื้อนี่นา」

       ท้องของเริ่มคำราม การดูเธอกินเริ่มทำให้ผมหิว ผมหยิบอาหารชุดจานเดียวกันออกมาสำหรับตัวผมเอง

       “เดลิเชียสด์..…. 」

       นี่คือรสชาติของอาหารญี่ปุ่นสดใหม่ที่ถูกปรุงรสด้วยเครื่องเทศนานาชนิด

       ผมกินอาหารเงียบ ๆ จนเสร็จ ในทางกลับกันนาตาลีกำลังพึมพำกับตัวเองไปด้วยในขณะที่หน้าของเธอมุดลงบนจาน

       เธอบิดปากเล็ก ๆ ของเธอไปมาเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มันทำให้ฉายานักปราชญ์ของเธอดูแย่ไปเลย

       หลังจากทานอาหารเสร็จ ผมก็จิบเครื่องดื่ม แล้วก็รอให้เธอทานเสร็จ

       “-นายชนะ. ฉันไม่เคยกินอะไรที่อร่อยแบบนี้มาก่อน… ฉันพอใจแล้วล่ะ! 」

       นาตาลีหายใจแรงในขณะที่เธอยอมรับความพ่ายแพ้ จากนั้นหยิบตำราเวทย์มนต์ทั้งสามเล่มออกจากคลังมิติของเธอ แล้ววางลงบนโต๊ะ

       「อ่ะนี่ที่สัญญาไว้ นายมาเอาไปได้เลย! 」

       ผมหยิบตำราเวทย์มนต์ขึ้นมาก่อนจะเก็บมันไว้ในคลังมิติของผม จากนั้นก็วางจานอีกจานไว้ข้างหน้านาตาลี

       「นี่คือของขวัญจากชั้นนะ คิดว่ามันเป็นวิธีขอบคุณ สำหรับตำราเวทย์มนต์ก็แล้วกัน」

       「สีขาว ๆ แดง ๆ  นี้คืออะไร? 」

       「ลองดูสิ มันสุดยอดมากเลยนะ」

       ผมยิ้มในขณะส่งส้อมอันใหม่ให้เธอ เธอมองมาที่ฉันอย่างสงสัยขณะที่เธอรับส้อม และตักชอร์ตเค้กขนาดพอดีคำมา

       ตอนที่เธอตักเค้กเข้าปาก ใบหน้าของเธอดูอิ่มเอิบ แต่ปากของเธอก็ค่อยๆ กลายเป็นรอยยิ้มเบี้ยว ๆ

       มือที่จับซ่อมไว้อย่างเหนียวแน่นของเธอเลื่อนไปมาจากจานถึงปาก จากปากถึงจาก และภายในไม่กี่วินาทีเค้กทั้ชิ้นก็หายไป นาตาลีมองจานที่ว่างเปล่าตอนนี้ ด้วยสายตาอันเศร้าโศก

       เธอจ้องมองมาที่ผมด้วยท่าทีอ้อนวอนขอของเติม แต่ด้วยเหตุทีว่าในโลกนี้ที่ผมไม่แน่ใจว่าจะสร้างของพวกนี้ขึ้นมาใหม่ได้หรือเปล่า ผมจึงไม่สามารถเสิร์ฟของพวกนี้อย่างไม่จำกัดได้

       「—เธอกินมากไปแล้วนะ」

       เมื่อผมปฏิเสธ เธอทรุดไหล่ลงอย่างน่าผิดหวัง เธอดูสิ้นหวังอย่างหาที่สุดไม่ได้

       「ไม่นะ… เอาเจ้าสิ่งนั้นมาให้ฉันอีก…. ฉันจะเอาได้ของหวาน เอามันมาให้ฉันนะ……. 」

       ผมส่ายหัว

       「ฉันต้องการมัน…..ถ้าฉันมีอะไรมาแลก นายจะเอามันให้ฉันได้ไหม? 」

       「ชั้นไม่คิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดีหรอกนะ……นอกจากนี้มันยังมีเหลืออีกไม่มาก…..แถมยังมีโอกาสที่ฉันจะไม่สามารถสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้อีกด้วย」

       「อะไรก็ได้ ฉันจะเอาให้ทุกอย่างเลย! ฉันจะให้ตำราเวทย์ ฯ ระดับสูงอีกเล่มก็แล้วกัน ดังนั้น……. ให้ฉันได้กินเจ้าสิ่งนั้น ที่นายให้เอาฉันอีกครั้งนะ…. 」

       “ไม่ไม่ไม่ไม่. เธอไม่ได้ยินสิ่งที่ชั้นพูดรึไง? 」

       เมือผมยังคงยืนกรานที่จะปฏิเสธ นาตาลีก็กอดอกและคิดแผนขึ้นมา จากนั้นเธอมอบข้อเสนอที่ทำให้ผมไม่อาจปฏิเสธได้

       “-ก็ได้. เอาล่ะ ฉันจะให้ตำราเวทย์เล่มนี้ แล้วก็คฤหาสน์หลังนี้ด้วย ว่าไงล่ะ? 」 แต่เธอก็เสนอคฤหาสน์ให้ฉันด้วย!?

       แค่ตำราเวทย์ผมก็ยินดีมากแล้วนะนี่ถึงกับเอาคฤหาสน์มาต่อรองเลยเหรอเนี่ย?

       –ชอร์ตเค้กยังเหลืออีก 98 ชิ้น……

       “โอเค. เป็นอันตกลง อันเดียวนะ ” ***(มึงก็หน้าเลือดเกิ๊นนนนน ชอร์ตเค้กอันเดียวแลกคฤหาสน์ทั้งหลัง)

       “โอ้! ไม่เป็นไร! ขอบคุณนะ! 」

       ผมช่างเป็นคนที่น่าชื่นชมจริง ๆ …..(ใช่เหรอ?)

       ผมหยิบชอร์ตเค้กอีกจานออกมาแล้วยื่นให้นาตาลี

       「เจ้าสิ่งนี้มัน! ความหวานของสีขาว ความนุ่มของแป้ง และความเปรี้ยวของของสีแดง มันคือสิ่งที่ดีที่สุดเลย」

       นาตาลีเริ่มกินชอร์ตเค้ก แต่คราวนี้เธอกินมันอย่างช้าๆ เพื่อลิ้มรสมัน ผมก็นั่งมองดูเธออย่างสนุกสนาน

       เฟอร์ริสอยู่ที่นี่ และผมก็ชอบที่นี่…… สักวันหนึ่ง ผมอาจจะได้อยู่ในคฤหาสน์หลังนี้กับภรรยาของผม…… ผมปล่อยให้จินตนาการโลดแล่นเข้ามาในหัว ในขณะที่ผมกำลังเพ้อฝันอยู่นั้น นาตาลีก็จัดการเค้กของเธอเสร็จเรียบร้อย

       “ฉันพอใจมาก. ฉันจะให้บ้านกับนายตามที่สัญญาไว้ แต่วันนี้ฉันไม่ได้นำฉโนดกับตำรามาด้วย แต่ฉันเอาพวกมันมาให้นายพรุ่งนี้ สมาคมการค้าจะดูแลการเปลี่ยนชื่อเจ้าบ้านหลังนี้ ฉันจะไปถึงที่นั่นพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงละกัน」

       「เอาล่ะ ชั้นขอบคุณสำหรับการบ้านหลังนี้นะ」

       นาตาลีได้กินอาหารแล้วก็จากไปอย่างพอใจ จากนั้นผมก็ไปอาบน้ำแล้วเข้านอน

       ผมพูดขึ้นมาในขณะมองขึ้นไปบนเพดานในห้องที่ว่างเปล่า

       「เฟอร์ริส ชั้นจะไปโอนกรรมสิทธิ์บ้านในวันพรุ่งนี้นะ ขอให้เธอทำดีแบบนี้ต่อไปนะ “

       ผมหลับตาลง จากนั้นก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน