กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 46 ประชันฝีปาก 2(TLN:ประกาศ)

ตอนที่ 46 ประชันฝีปาก 2

“…หา?”

ทุกคนในห้อง รวมถึงโกจิเอง ต่างตกตะลึงไปตามๆ กัน

“ฉันจะเป็นประธานสภานักเรียนในปีหน้า และเพื่อให้ไปถึงเป้าหมายนั้น ความสำเร็จของงานเทศกาลวาคาบะในสัปดาห์หน้าถือเป็นสิ่งสำคัญ ฉันจึงขอใช้เงินสนับสนุนทั้งหมดสำหรับจัดงานกิจกรรมหลักในงานนี้ค่ะ”

ยูกิเดินเข้าประชิดตัวโกจิที่ยังยืนนิ่งด้วยความตกใจ

ด้วยแรงกดดันจากยูกิ ร่างใหญ่ของโกจิถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“คุณโกจิ คุณบอกว่าอยากได้คำขอโทษจากคนใหญ่คนโต แต่ที่ว่าใหญ่ที่สุดนี่ หมายถึงใครคะ?”

“อ่า… ก็ถ้าพูดถึงใหญ่ที่สุดก็คงจะเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนล่ะมั้ง ถ้าผู้อำนวยการยอมก้มหัวขอโทษ เราถึงจะพอใจ”

“ถ้าอย่างนั้น หากฉันได้เป็นประธานสภานักเรียน ฉันจะทำให้ผู้อำนวยการก้มกราบขอโทษค่ะ”

(TLN:?)

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน ทุกคนอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน

นี่มันบ้าไปแล้ว! ไม่มีที่ไหนที่ประธานสภานักเรียนจะสามารถบังคับให้ผู้อำนวยการโรงเรียนก้มกราบได้

“ไม่มีทางเป็นไปได้…”

“มันเป็นไปได้ค่ะ” ยูกิตอบทันที

“มีการประชุมสมาคมศิษย์เก่าที่ประธานสภานักเรียนเท่านั้นที่จะเข้าร่วมได้ ในสมาคมนั้น มีศิษย์เก่าบางคนที่มีอำนาจเหนือกว่าผู้อำนวยการ หากฉันขอความช่วยเหลือจากพวกเขา ฉันมั่นใจว่าจะทำได้ค่ะ”

วิธีที่เธอใช้เพื่อควบคุมสถานการณ์นี้ คือการทำให้ฝ่ายตรงข้ามระบุเงื่อนไขที่ชัดเจน แล้วเธอก็ตอบรับเงื่อนไขนั้น

เมื่อเงื่อนไขถูกระบุไปแล้ว ฝ่ายตรงข้ามจะไม่มีพื้นที่ให้ต่อรองอีกต่อไป

สิ่งที่เป็นไปได้หรือไม่ได้ ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญคือการไม่แสดงความกลัว และทำให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกว่า “เด็กคนนี้อาจทำได้จริงๆ”

“…”

โกจิพยายามหาข้อโต้แย้งในคำพูดของยูกิ

แต่เขาไม่รู้ข้อมูลภายในของโรงเรียนชิจิฟุกุ เช่น เรื่องสมาคมศิษย์เก่า ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางตอบโต้อะไรได้

เขาทำเพียงแค่ขยับปากอย่างอึดอัด แต่ก็ไม่มีคำพูดโต้แย้งหลุดออกมา

“พูดเก่งมากเลยนะ นี่เธอเตรียมแผนนี้มาล่วงหน้าหรือเปล่า?”

บรรยากาศในห้องที่เงียบสนิท ถูกทำลายด้วยเสียงปรบมือจากทางประตู

หญิงสูงวัยคนหนึ่งที่มีสีหน้าอ่อนโยนยืนอยู่ตรงนั้น

“ฟูจิมิยะซัง…”

เมื่อเห็นเธอ ทุกคนในห้องเริ่มพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น

“คุณโกจิ ฉันคิดว่าเท่านี้ก็คงพอแล้วนะ”

“อา… เอ่อ พี่…”

เพียงแค่เห็นเธอ ท่าทีที่ใหญ่โตของโกจิก่อนหน้านี้กลับหดหายไปทันที ราวกับเป็นคนละคน

“ขอโทษที่มาสายค่ะ เด็กคนนี้เขาอยากมาด้วยกันจนฉันปฏิเสธไม่ไหวเลยค่ะ”

หลังจากที่เธอพูดจบ เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งก็เดินออกมาจากด้านหลังของเธอ

เมื่อเธอเห็นหน้ายูกิ เด็กน้อยก็ร้องตะโกนขึ้นทันที

“จริงด้วย! พี่สาวยูกิอนนะคนนั้น!”

จากนั้น เธอก็วิ่งเข้ามาหายูกิด้วยก้าวเล็กๆ ของเธอ

“บอกแล้วว่าไม่ใช่ยูกิอนนะ…”

ยูกิพูดพร้อมรอยยิ้มฝืนใจ ขณะอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา

ใช่แล้ว เด็กคนนี้คืออายากะจัง เด็กหลงทางที่ฉันกับยูกิช่วยพากลับบ้านเมื่อเดือนก่อน

“ขอแนะนำตัวใหม่อีกครั้งค่ะ ดิฉันฟูจิมิยะ ฮิซาโนะค่ะ”

“ฉันคืออาริสุงาวะ ยูกิะ นักเรียนปีหนึ่งจากโรงเรียนชิจิฟุกุค่ะ”

“และผมซูซุฮาระ มาซาโนบุ นักเรียนปีหนึ่งเช่นกันครับ”

เมื่อฟูจิมิยะซังโค้งคำนับ ผมกับยูกิก็รีบโค้งคำนับตอบกลับทันที

“แต่ฉันแปลกใจจังเลยนะ เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเคยเป็นประธานสมาคมเมื่อ 5 ปีก่อน?”

“เราเจอรูปเก่าโดยบังเอิญค่ะ”

ผมหยิบรูปถ่ายหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วส่งให้ฟูจิมิยะซังดู

ในรูปเป็นภาพของประธานสภานักเรียนคนก่อนจับมือกับฟูจิมิยะซัง

รูปนี้เราบังเอิญเจอในห้องสภานักเรียน และหลังจากได้ยินครูเล่าเรื่องนี้ ฉันก็มั่นใจทันที

เราติดต่อกับฟูจิมิยะซังล่วงหน้า และเธอเองก็เต็มใจมาร่วมงานนี้เพื่อช่วยเรา

“ถึงฉันจะถอนตัวจากตำแหน่งไปแล้ว แต่ก็ยังแวะมาร่วมการประชุมอยู่บ้างในบางครั้ง”

ฟูจิมิยะซังพูดพลางยิ้มบางๆ พร้อมหัวเราะเบาๆ

“อ่ะ พี่! เด็กพวกนี้รู้จักกับคุณด้วยเหรอ?”

โกจิถามอย่างลังเล

“ใช่ เด็กสองคนนี้ช่วยพาอายากะกลับมาอย่างปลอดภัย”

“หา? เด็กสองคนนี้น่ะเหรอ…”

“ใช่ เรื่องที่ฉันเคยเล่าให้ฟังนั่นแหละ”

จากเสียงฮือฮาในห้อง ดูเหมือนฟูจิมิยะซังจะเคยเล่าถึงพวกเรามาก่อนแล้ว

เธอกระแอ้มเบาๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังอธิบายให้เด็กดื้อฟัง

“คุณโกจิ เลิกดื้อดึงเพราะความดื้อรั้นไร้สาระเสียทีเถอะค่ะ”

“แต่ มันก็มีศักดิ์ศรีของเรานะ…”

“ศักดิ์ศรี? การนำเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อนมาพูดซ้ำซากเพื่อหาเรื่องเด็กนี่น่ะเหรอ เรียกว่าการรักษาศักดิ์ศรี?”

“อึก…”

ดูเหมือนว่าฟูจิมิยะซังจะมีอำนาจเหนือกว่าโกจิอย่างชัดเจน

ความเย่อหยิ่งของเขาที่เคยแสดงออกมาก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะหายไปหมด

“ลุงคะ พี่สาวยูกิอนนะเป็นคนดีมากเลยนะ”

อายากะจังช่วยพูดแทรก พร้อมดึงชายกางเกงของโกจิเล็กน้อย

ยอดเยี่ยมมาก อายากะจังยิงคำพูดช่วยในเวลาที่เหมาะเจาะ

“แล้วพี่ชายคนโน้นก็ให้ขนมหนู แถมยังโชว์ลูกแก้วสีทองให้ดูด้วย”

ไม่ใช่ลูกแก้วสีทอง แต่เป็นเข็มกลัดนะ! พูดแบบนั้นฉันดูเหมือนพวกโรคจิตที่โชว์อะไรแปลกๆ พร้อมแจกขนมเลยน่ะ!

โกจิส่ายหัวเล็กน้อยแล้วขยี้หัวตัวเอง

“เฮ้อ เข้าใจแล้วๆ เรื่องพวกนี้มันควรจบในรุ่นของเรานี่แหละ”

เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

“เรื่องผู้อำนวยการก้มกราบ ฉันไม่สนแล้วล่ะ มันกลายเป็นเรื่องไม่สำคัญไปซะแล้ว”

โกจิหันไปหายูกิ พร้อมเกาหัวด้วยความรู้สึกอึดอัด

ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา แล้วกอดอกพูดว่า

“สิ่งที่ฉันสนใจตอนนี้คือการได้เห็นโรงเรียนที่มีเด็กแบบเธอเป็นประธานสภานักเรียนมากกว่า”

“งั้น… หมายความว่า…”

“ใช่ ฉันจะยอมตกลงตามที่เธอเสนอ”

โกจิพูดพลางยื่นมืออันใหญ่โตของเขาออกไปเพื่อจับมือกับยูกิ

#TLN: ชนดิบครับ ทางนี้เร่งลงให้ชนดิบเพราะ ว่าจะ ‘ดรอป’ เรื่องนี้ครับ สาเหตุคือ ดิบลง ‘วันละตอน’ แต่ทางนี้ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้นแล้วตามที่เคยบอกในเรื่องก่อนๆ เลยประกาศไว้ตรงนี้ เผื่อมีคนสนใจสานต่อ จะได้ทำเรื่องขอได้เลยครับ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ

ปล. เรื่องเก่าๆยังตามอยู่นะครับ