ตอนที่ 41 เทศกาลวาคาบะ 1
“ต่อไปนี้ขอประกาศเริ่มงานเทศกาลวาคาบะครั้งที่ 25”
เทศกาลวาคาบะเริ่มต้นด้วยการประกาศเปิดงานจากประธาน
ในช่วงกลางวันจะเป็นกิจกรรมที่นักกีฬาจัด ส่วนในช่วงเย็นจะเป็นกิจกรรมที่ชมรมวัฒนธรรมจัด
ชมรมกีฬา บางชมรม เช่น ชมรมเบสบอล จะจัดกิจกรรมในรูปแบบเกม เช่น การตีเป้าหมายด้วยลูกเบสบอล หรือในกรณีของชมรมบาสเกตบอล จะจัดการแข่งขันชู้ตลูกโทษ ในขณะที่บางชมรม เช่น ชมรมรักบี้ จะเปิดร้านขายอาหารแทน ซึ่งต้องเป็นอาหารที่สามารถจัดจำหน่ายได้ตามมาตรฐานสุขอนามัย
ผมและยูกิใส่ปลอกแขนสมาชิกรัฐบาลนักเรียนเพื่อเดินสำรวจดูสถานการณ์การจัดงาน
แน่นอนว่า ในช่วงที่ไม่มีปัญหาเกิดขึ้น เราก็สามารถเพลิดเพลินกับงานเทศกาลได้เหมือนกัน
“ขอทาโกะยากิครับ”
ในฐานะที่เป็นการตรวจสอบงาน ผมและยูกิได้ใช้เวลาในการสำรวจงานเทศกาลด้วยกัน
ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับยูกิเริ่มมีข่าวลือแพร่กระจายออกไป เพราะผมเป็นคนที่สามารถพูดคุยกับเจ้าหญิงกุหลาบขาวได้ เป็นหนึ่งในไม่กี่คนในโรงเรียน
บางครั้งก็มีคนถามว่าเราเป็นแฟนกันหรือเปล่า? แต่ฉันมักจะตอบไปในทำนองขำๆ ว่า “ผมคงได้คุยกับเธอเกือบทุกเรื่องแล้วนะ”
(TLN: ประมาณว่า รู้แทบทุกเรื่องของเธอแล้ว)
“เจ้าหญิงกุหลาบขาว ชอบคนที่เรียนเก่งหรือเปล่า?”
“แหะๆ ถ้าผมสอบติดที่หนึ่งได้อาจจะมีโอกาสบ้างไหมนะ?”
ข่าวลือเหล่านี้เริ่มแพร่กระจายไปเรื่อยๆ
“…..”
ยูกิซึ่งเป็นเป้าหมายของข่าวลือ ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้เท่าไหร่
เธอน่าจะกังวลเกี่ยวกับกิจกรรมในช่วงเย็นมากกว่า
“แล้วอาริสุงาวะล่ะ?”
ผมหยิบทาโกยากิขึ้นมาและยื่นให้ยูกิ
“ไม่เอา”
ยูกิส่ายหัวไปมา
“ไม่มีความอยากอาหารเลย เมื่อเช้าก็กินข้าวไม่ลง”
ใบหน้าของยูกิดูเหมือนจะซูบลงนิดหน่อย
“….โอเค”
ผมยัดทาโกะยากิใส่ปากของยูกิอย่างไม่ให้เธอมีเวลาตอบ
“อ๊า——!”
ยูกิที่เป็นคนที่ไม่ทานร้อนมากทำท่าทางกระเส่าหลังจากนั้นก็กลืนทาโกะยากิไป
“อ๋า! ทำอะไรเนี่ย!”
ยูกิเริ่มทำหน้าร้องไห้
“ถ้าไม่กินจะไม่ไหวจนถึงช่วงเย็นนะ เมื่อเช้าก็ไม่ได้กิน กลางวันก็ไม่มีความอยากอาหาร ถ้าเป็นแบบนี้เมื่อคืนก็คงไม่ได้กินอะไรมากด้วยใช่ไหม?”
“…..”
เหมือนเธอจะรู้ว่าผมพูดถูก ยูกิเริ่มนิ่งเงียบและก้มหน้า
“เราทำทุกอย่างแล้ว ตอนนี้ก็แค่หวังให้มันสำเร็จเท่านั้น”
“ก็ใช่ แต่…”
“….”
ผมถอนหายใจออกมาและตรวจสอบว่ารอบๆ ไม่มีใครอยู่ จากนั้นก็พูดขึ้นมา
“จับมือฉันหน่อย”
“อะไรนะ… นายพูดอะไรน่ะ?”
“บอกให้จับ”
ผมดึงมือของยูกิมา
“อ..อะไร…”
ยูกิตกใจและใบหน้าของเธอก็เริ่มแดงขึ้น ก่อนที่จะมองไปที่มือของผม
“นาย… มือนายสั่นเหรอ?”
เธอถาม
“อืม เป็นนิสัยของฉัน ถ้าฉันตื่นเต้น มือจะสั่นตลอดเลย ทั้งที่หน้าฉันไม่แสดงออก”
“งั้นนายก็รู้สึกตื่นเต้นใช่ไหม?”
“แน่นอนสิ เพราะถ้าแพ้ ฉันต้องทำตามทุกคำขอของเขา หัวใจเต้นรัวเลย”
“ทำตัวเองนั่นแหละ ทำไมถึงไปท้าทายแบบนั้นล่ะ?”
“อืม… มีสองเหตุผล”
เหตุผลแรกคือผมต้องการให้เขายอมรับข้อเสนอที่ว่าไม่ไปอเมริกาและจะรับตำแหน่งในบริษัทของพ่อแทน
เขามีความสามารถสูง ถ้าเขาทำงานที่ ArisCore อาจจะช่วยป้องกันไม่ให้สถานการณ์ทางการเงินแย่ลง
ถ้าเป็นแบบนี้ ยูกิจะไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องถูกขายออกไป
และอีกเหตุผลหนึ่งคือ…
“ฉันโกรธที่เขามาว่าเธอ”
นี่คือความจริงจากใจ
ผมไม่สามารถยอมให้ยูกิถูกเหยียดหยามได้เลย ดังนั้นจึงทำในสิ่งที่ควาโกรธแค้นพาไปโดยไม่คิด
“ถ้ามีใครมาว่าคนที่เรารัก เราก็จะโกรธใช่ไหมล่ะ”
“อ่อ… อย่างนั้นเอง”
ยูกิหมุนผมเล่นและหันหน้าหนีไป
แม้ว่าจะไม่เห็นสีหน้าของเธอ แต่หูของเธอก็เริ่มแดงนิดๆ
อะไรนะ? หรือว่าเธอกำลังเขินอยู่?
ตอนนั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงท้องของยูกิ
ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มคลายความตึงเครียด
“อ๊า!”
“ฮ่าๆๆ พูดอย่างนั้นแต่ร่างกายก็จริงจังนะ”
“หยุดพูดแบบนั้นนะ!”
ยูกิวิ่งเร็วไปยังร้านขายของ ผมรีบตามเธอไปอย่างรวดเร็ว
![[นิยายแปล] Tokidoki Bosotto Russia-go de Dereru Tonari no Alya-san](https://i3.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2021/08/9827_cover.jpg?resize=151,215 "[นิยายแปล] Tokidoki Bosotto Russia-go de Dereru Tonari no Alya-san")
![[นิยายแปล] Tanin wo Yosetsukenai Buaisouna Joshi ni Sekkyou shitara, Mechakucha Natsukareta](https://i1.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/01/10587_cover.jpg?resize=151,215 "[นิยายแปล] Tanin wo Yosetsukenai Buaisouna Joshi ni Sekkyou shitara, Mechakucha Natsukareta")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
