กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 40 คำพูดที่เอื้อมถึงเธอเมื่อท้อแท้ 2

ตอนที่ 40 คำพูดที่เอื้อมถึงเธอเมื่อท้อแท้ 2

เสียงนี้ ฉันรู้ดี

มันเป็นเสียงของยูกิในอนาคต ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก เธอเป็นคนที่สิ้นหวังและใจหายเมื่อทุกอย่างพังทลายลง

“ฉันก็รู้แล้วล่ะ ว่าฉันคงไม่ชนะพี่ได้หรอก ฉันเพิ่งรู้เมื่อวานนี้เอง ทำโปรเจกต์ก็ไม่ดี แถมยังล้มป่วยอีก… พี่คงทำได้ทุกอย่างโดยไม่รู้สึกอะไรเลยใช่มั้ย?”

“…”

“อ๊ะ อย่าห่วงเลยนะ ฉันไม่ได้จะยอมแพ้ทั้งหมดหรอกนะ แต่แค่คิดว่ามันพอแค่นี้แล้วล่ะ แค่พอใจในสิ่งที่ทำได้ ไม่ต้องพยายามจะเป็นที่หนึ่งเหมือนแต่ก่อนแล้ว คิดจะทำในระดับที่เราทำได้จริงๆ”

“…..”

“จริงๆ นะ คุยเล่นกับนาย สนุกกว่าเรียนหนังสือมากเลย ถ้าต้องเรียนอยู่คนเดียวคงเหงาแย่ ถ้านายรู้เรื่องอะไรดีๆ ก็เล่าให้ฟังหน่อยสิ เหมือนวันนั้นนั่นแหละ สนุกดีออก”

ด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูสดใส แต่ชัดเจนว่าเธอแค่ฝืนเท่านั้น ยูกิพูดขึ้นมา

“ก็เลยคิดว่าไม่น่าจะพยายามแล้วน่ะ… ฉันก็ทำดีที่สุดแล้ว”

“อาริสุงาวะ…”

ถ้าเป็นสาวทั่วไป ผมคงจะบอกว่า ‘เออ จริงสิ น่าจะหยุดพักบ้าง’ หรือ ‘ทำดีแล้วนะ’ เพื่อปลอบใจเธอ

แต่ยูกิไม่ใช่แบบนั้น

ฉันรู้ดี

คำพูดที่เธอต้องการ ไม่ใช่คำปลอบใจ

คำที่เธออยากได้คือ…

“ไม่! ยังไงก็ต้องสู้ต่อไป อีกนิดเดียวเอง”

“เอ๋…”

ยูกิตกใจจนร้องออกมาเสียงดัง ตอนนั้นเองที่ฉันก้าวเข้าไปในห้องของเธอ

“เมื่อกี้ ฉันเพิ่งไปท้าเดิมพันกับพี่ชายของเธอมา”

“เดิมพัน?”

“เกี่ยวกับการจัดงานในวันวาคาบะปีนี้ กับปีที่แล้ว ใครจะทำได้ดีกว่ากัน แล้วคนที่แพ้ต้องทำตามคำขอของคนที่ชนะ”

“อ๊ะ! อะไรนะ!?”

ยูกิกระโดดออกจากเตียงไปอย่างตกใจจนหมดแรง จะเห็นได้ว่าเธอคงลืมเรื่องที่ไม่อยากให้เห็นชุดนอนของเธอไปแล้ว

“ทำตามคำขอได้ทุกอย่างเลย?… นายรู้ไหมว่าไอ้พี่ชายของฉันน่ะ ชอบขออะไรที่ยากๆ อยู่ตลอดนะ!”

“ไม่ต้องห่วงหรอก หายห่วงได้เลย ถ้าชนะก็ไม่มีปัญหาหรอก”

“ถ้าชนะ… อ่ะ ฉันเริ่มปวดหัวแล้ว…”

ยูกิเอามือแตะที่หัวแล้วเอนตัวไปข้างๆ

“เป็นอะไร? ไข้ยังไม่หายเหรอ?”

“ก็เพราะนายไง!”

ยูกิสูดหายใจลึกแล้วทำหน้าจริงจัง

“แล้วแผนนี้… มีโอกาสชนะพี่ได้มากแค่ไหน?”

“อืม… น่าจะชนะได้ 80% เลยล่ะ”

ผมยิ้มและยกนิ้วขึ้น 8 นิ้ว

“อ…มากขนาดนั้นเหรอ?”

“…เดี๋ยวก่อน… อาจจะ… 70%… หรือว่า 60%? พอดีไม่มีเวลาตระเตรียมเลยนะ ยังไงก็อาจจะเหลือแค่ 50% ด้วยซ้ำ…”

“ทำไมความมั่นใจของนายถึงลดลงเรื่อยๆ แบบนั้นล่ะ!?”

จริงๆ ก็คิดไม่ออกหรอกว่าความสำเร็จจะมากน้อยแค่ไหน

“แต่ก็ยังมี 30% ที่จะชนะนะ! รับรองได้เลย!”

“30% หรอ… นั่นก็แปลว่ามีโอกาสแพ้มากกว่าแล้วสิ”

“แต่ถ้าพี่ชายของเธอบอกว่าเขามีโอกาสแค่ 30% ที่จะชนะ น่ะจะเป็นยังไง?”

“ก็… นั่นสิ…”

ยูกิร่างกายแข็งทื่อไปชั่วครู่ แล้วก็ค่อยๆ คิดก่อนจะกำผ้าห่มไว้แน่น ราวกับเด็กที่เจอของเล่นใหม่แล้วตื่นเต้น

“มันทำให้ตื่นเต้นดีจริงๆ”

“เห็นไหมล่ะ?”

แววตาของยูกิกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นมองผมอย่างเขินอาย

“ทำไมฉันถึงรู้สึกอ่อนแอขนาดนั้นนะ…”

เธอพึมพำเสียงเบาๆ ก่อนจะตบแก้มตัวเองเบาๆ สองข้าง

“เอ๊ะ… ทำไมตอนนี้รู้สึกเหมือนมันไม่สำคัญแล้วนะ…”

“เห็นไหม? เป็นเพราะฉันแหละ”

“ใช่… ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น…”

ยูกิจ้องมองผมด้วยสายตาจริงจัง แล้วก็หยิบหมอนที่อยู่ข้างหลังแล้วปามาเต็มแรง

“แต่ว่าก่อนที่จะพูดขอบคุณนะ… นายต้องออกไปจากห้องก่อน!”

“โอ๊ย!”

หมอนพุ่งใส่หน้าฉันเต็มๆ ก่อนที่ฉันจะโดนไล่ออกจากห้องของเธอ

หมอนของเธอมีกลิ่นหอมของแชมพู

เมื่อผมนั่งรออยู่ที่ทางเดินอย่างเงียบๆ พร้อมกับการสะท้อนตัวเองว่าต้องคิดให้ดีขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องเธอ ผมก็ได้ยินเสียงเสียดสีของเสื้อผ้า

ประตูเปิดออกพร้อมกับยูกิในชุดธรรมดาที่ดูเหมือนจะไม่อ่อนแออีกต่อไป เธอเต็มไปด้วยความมั่นใจเหมือนเดิม

“บอกแผนของนายให้ฟังหน่อยสิ”