กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 39 คำพูดที่เอื้อมถึงเธอเมื่อท้อแท้ 1

ตอนที่ 39 คำพูดที่เอื้อมถึงเธอเมื่อท้อแท้ 1

ห้องของยูกิอยู่ที่ขวามือหลังจากขึ้นบันไดไปไม่นาน

เมื่อขึ้นบันไดมาถึง ผมก็เคาะประตูห้องของเธอเบาๆ

รออยู่สักพักก็ไม่มีเสียงตอบกลับ อาจจะเป็นเพราะเธอนอนอยู่หรือเปล่า? ผมเคาะประตูอีกครั้ง ถ้าไม่มีเสียงตอบกลับอีกก็จะทิ้งข้อความไว้แล้วกลับไป

มันเป็นเรื่องเร่งด่วนแน่นอน แต่จะทำอะไรไม่ได้ถ้าสภาพร่างกายของเธอยังไม่ดีขึ้น

ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ประตูก็เปิดออกพร้อมกับยูกิที่ใส่ชุดนอนออกมา

“พี่? มีอะไร? วันนี้ไม่อยากทานข้าวเย็นเพราะไม่มีอารมณ์…”

อาจจะเป็นเพราะร้อนจากไข้เลยทำให้เธอรู้สึกอึดอัด ชุดนอนของเธอเปิดกระดุมถึงคอ และเนื่องจากเธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน ทำให้เห็นหน้าอกขาวที่เนียนเรียบและเริ่มยกตัวขึ้นเล็กน้อย

“เอ๋?”

ทันทีที่เธอเห็นหน้าผม เธอก็ยืนนิ่งไปเลย ผมเองก็เช่นกัน เราต่างมองกันไปแบบที่ไม่ได้ตั้งใจ ตากันใกล้มากจนรู้สึกเหมือนหยุดเวลา

ประมาณสามวินาที หรือห้าวินาทีได้

“อะーーー!!”

เมื่อเข้าใจสถานการณ์ เธอก็หน้าแดงขึ้นไปอีกจากอุณหภูมิที่สูงของไข้ เธอรีบใช้มือปิดหน้าอกแล้วพยายามจะปิดประตูด้วยมืออีกข้างอย่างรวดเร็ว

ปั๊บ!

“โอ้…!”

ดูเหมือนเธอจะทับนิ้วเท้าตัวเองเข้าแล้วล่ะ ยูกิสะดุดและล้มหลังลงไปที่พื้นทันที

“โอเคไหม?”

“อะーーー!!”

ดูเหมือนจะเจ็บมาก ยูกิบิดหน้าไปด้วยความเจ็บปวด แต่เธอก็ยังพยายามคลานไปที่เตียง และเมื่อเธอนอนลงในผ้าห่ม ก็เริ่มขดตัวไปมาแล้วทำเสียงเหมือนกำลังทนทุกข์

เอาเถอะ รอให้เธอหายเจ็บก่อนแล้วกัน

ห้องของเธอมีบรรยากาศที่ออกจะเป็นผู้หญิงมากกว่าที่คิด

ผ้าม่านสีชมพูอ่อนอยู่หน้าต่าง บนพื้นไม้มีหมอนสามใบกระจัดกระจายไปมา บ่งบอกว่าเธอใช้มันเป็นเบาะนั่ง

บนโต๊ะเรียนมีหนังสืออ้างอิงกองอยู่ และมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของลาเวนเดอร์จากเครื่องหอมอโรม่าปล่อยออกมาจากขวดกลิ่น

“….แล้วมาทำอะไรที่นี่?”

ในที่สุดดูเหมือนว่าอาการเจ็บของเธอจะทุเลาลงแล้ว เสียงของเธอดังมาจากใต้ผ้าห่ม

“ก็แค่มาเยี่ยมไง…”

“มาถึงขนาดนี้ก็แสดงว่าเป็นฝีมือพี่สินะ… ทำอะไรที่คนอื่นไม่ชอบตลอดเลย…”

เสียงของเธอดังออกมาจากใต้ผ้าห่ม แม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่ก็สามารถจินตนาการได้ว่าเธอคงทำหน้าบูดบึ้ง

“แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“ไข้ก็ลดลงแล้วล่ะ คิดว่าอีกวันสองวันก็น่าจะหายดี”

“ดีแล้วล่ะ”

ผมรู้สึกโล่งอกที่ไม่ใช่แค่หวัดธรรมดาเท่านั้น

“เอ่อ เรื่องงานวาคาบะที่เราคุยกันก่อนหน้านี้ ฉันคิดว่าได้ไอเดียดีๆ แล้วนะ”

“…”

“มันอาจจะไม่รับประกันว่าจะสำเร็จ แต่คิดว่าน่าลองดู ถ้าแค่ฉันคนเดียวมันคงไม่พอ ฉันต้องการช่วยจากอาริสุงาวะด้วย”

“…”

“อาริสุงาวะ?”

ไม่มีเสียงตอบกลับเลย สงสัยเธอคงกำลังคิดอะไรอยู่

“นี่ เราเลิกพยายามกันเถอะ… ได้ไหม?”

“…เอ๋?”

เสียงของเธอดูแผ่วเบาและอ่อนแอ แตกต่างจากยูกิคนเดิมมาก