ตอนที่ 31.1 [อนาคต]ความชอบที่เพิ่มขึ้น 1
[หมายเหตุ]:เนื้อเรื่องต่อจาก “[อนาคต]การพบเจออาริสุงาวะ ยูกิ”
ผ่านมาหลายวันหลังจากที่ฉัน อาริสุงาวะ ยูกิแต่งงานกับมาซาโนบุซัง
นามสกุลเปลี่ยนไปแล้ว และบ้านก็ย้ายไปที่ใหม่
แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงมากที่สุดคือสภาพร่างกายของฉัน
รู้สึกว่าสุขภาพดีขึ้นมาก ตอนนี้นอนหลับได้ดี และอาการปวดท้องก็หายไป ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันเคยทนกับความเครียดมากขนาดนี้
และความรู้สึกของฉันก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย
เริ่มรู้สึกชอบเขาแล้ว เริ่มรู้สึกชอบมาซาโนบุซัง
ไม่ใช่ปัญหาที่จะชอบเขาหรอก แน่นอนว่าต้องชอบเขาเพราะเราแต่งงานกันแล้ว
ปัญหาคือ ความรู้สึกของฉันมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป
มาซาโนบุซังบอกว่า ‘เราค่อยๆ ทำความรู้จักกันไปนะ ถ้าในกระบวนการนี้ เธอเริ่มชอบฉันก็ยินดี’ เขาพูดอย่างอ่อนโยน
ดังนั้นฉันคิดว่าจะใช้เวลาครึ่งปีหรือปีหนึ่งในการค่อยๆ ชอบเขา
แต่…
“…รู้สึกเหงาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนกลางวัน นั่นก็ค่อนข้างจะเร็วเกินไปนะ…”
ฉันถอนหายใจออกมาใหญ่
ถ้าจะประเมินความรู้สึกที่มีต่อเขาเป็นเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้คงประมาณ 80% แล้ว
“เฮ้…หรือว่าฉันจะเป็นคนง่ายไปนะ…?”
ในสมัยเรียน แม้ว่าจะมีผู้ชายมาสารภาพรักกับฉันหลายครั้ง ฉันก็ไม่รู้สึกตื่นเต้นเลย
เพราะฉันคิดว่าฉันมีภูมิคุ้มกันกับผู้ชาย แต่ตอนนี้ฉันรู้ว่าเพราะฉันปิดใจตัวเองมาต่างหาก
และในที่สุดฉันก็พบว่า ตัวเองอาจจะเป็นผู้หญิงที่ตกหลุมรักชายที่ช่วยเหลือฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว
แน่นอน ฉันไม่ได้ชอบเขาเพราะแค่เขาช่วยเหลือฉัน
การที่เขาช่วยฉันอาจจะเป็นจุดเริ่มต้น แต่สิ่งที่ทำให้ฉันเริ่มหลงรักเขาคือ ท่าทางที่เขาทำงานที่บ้าน ท่าทางธรรมดาเมื่อคุยโทรศัพท์กับลูกน้อง หรือการที่เขากินอาหารที่ฉันทำให้อย่างเอร็ดอร่อย
สิ่งเหล่านี้ค่อยๆ สะสมจนทำให้ฉันเริ่มรู้สึกชอบเขา
แต่ความรู้สึกของฉันมันเร็วเกินไปจนเกือบจะล้น
และเมื่อฉันเริ่มชอบเขา สิ่งที่ตามมาคือ…
“มันอายเกินไป…”
การอยู่ร่วมกับผู้ชายแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต และการที่ต้องแบ่งปันชีวิตส่วนตัวมันทำให้รู้สึกอายมาก
ไม่ว่าจะเป็นกลัวผมยุ่งหรือเสียงในห้องน้ำที่อาจจะได้ยิน หรือแม้แต่การที่เขาเห็นบางส่วนที่ไม่เคยให้คนอื่นเห็นมันทำให้รู้สึกอาย
ในวันแรกๆ หรือสองวันแรกของการอยู่ร่วมกัน ยังไม่รู้สึกเท่าไหร่ แต่ยิ่งฉันเริ่มชอบเขามากขึ้น ความรู้สึกอายก็เพิ่มขึ้นตามมา
จนตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี หากจะหลีกเลี่ยงเขาไปเลยก็กลัวเขาจะคิดว่าฉันเกลียดเขา และไม่อยากให้เขารู้สึกแบบนั้น
ฉันอยากปรึกษาใครสักคน
แต่นึกออกแค่คนเดียวที่สามารถปรึกษาได้ ฉันรู้ว่าเธอคงยุ่ง แต่ก็ลองถามว่าเธอมีเวลาหรือไม่
ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และส่งข้อความไปหาคนที่ชื่อโอคามิ ชิซุกะ