กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 24 เดทแรก(ซะที่ไหน)

ตอนที่ 24 เดทแรก(ซะที่ไหน)

ตอนที่ 24 เดทแรก(ซะที่ไหน)

 

เช้าวันนัดหมาย

 

“เท่านี้ก็โอเคแล้วมั้ง”

 

ผมที่ยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ ใช้เวลาไปประมาณสามสิบนาทีในการจ้องหน้าตัวเองจากหลากหลายมุม หลังจากจัดการคิ้วและแต่งองค์ทรงเครื่องเรียบร้อยแล้ว

 

วันนี้เป็นวันสำคัญครั้งแรกในชีวิตของผม เพราะจะได้ไปเดตกับยูกิในสมัยม.ปลาย ดังนั้น การที่ผมจะตื่นเต้นจนเตรียมตัวเกินเบอร์ก็ไม่แปลกอะไรเลย

 

“ควรจะเซ็ตผมด้วยแว๊กซ์ดีไหมนะ… แต่ถ้าดูใส่ใจมากไป เธออาจจะมองว่าผมพยายามเกินไปก็ได้… หืม?”

 

ขณะที่ผมกำลังพึมพำกับตัวเอง รู้สึกถึงอะไรบางอย่างด้านหลัง พอหันไปมอง ก็พบว่าแม่กำลังยืนยิ้มแปลกๆ อยู่ตรงนั้น

 

“ทำตัวแบบนี้… แสดงว่าจะไปเดตกับสาวน้อยใช่ไหมล่ะ?”

 

…ให้ตายสิ ทำไมแม่ถึงรู้ได้ขนาดนี้เนี่ย?

 

“ไม่ใช่แฟนซะหน่อย ก็แค่ออกไปเที่ยวด้วยกันเท่านั้นแหละ”

 

“ไม่ต้องเขินหรอกลูก ก็ใช่น่ะสิ ลูกจะขึ้นม.ปลายแล้วนี่นะ แม่ล่ะตื้นตันใจจริงๆ ตอนนี้ลูกโตเป็นหนุ่มขนาดนี้แล้ว…”

 

“…”

 

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงตะคอกไปว่า “หุบปากไปเลย ยัยแม่บ้า” แต่ตอนนี้ผมเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะต้องรับมือกับสถานการณ์นี้อย่างสงบเยือกเย็น

 

“ผมบอกแล้วไงว่าเป็นแค่เพื่อนกัน”

 

“อ้อ แต่อย่าคิดอะไรลามกเชียวนะ ผู้หญิงน่ะ ไวต่อเรื่องพวกนี้มากเลยนะ ต้องเริ่มต้นด้วยการทำให้เธอเชื่อใจ…”

 

“พอเลย หุบปากซะ ยัยแม่บ้า!”

 

———

 

จุดนัดพบ หน้ารูปปั้นฮาจิโกะ สถานีชิบูย่า

 

ปี 2009 ที่นี่ก็ยังคงคึกคักไม่เปลี่ยนแปลง ในยุคอนาคต ชิบุย่าจะกลายเป็นย่านของคนวัยทำงานและชาวต่างชาติ แต่ในยุคนี้ มันคือ “แหล่งรวมวัยรุ่น” และเป็นศูนย์กลางของเทรนด์แฟชั่น

 

ผมมาถึงก่อนเวลานัด 30 นาที และกำลังรอยูกิพร้อมกับมองบรรยากาศรอบๆ ด้วยความรู้สึกคิดถึง

 

“เอะ มาแล้ว”

 

ประมาณ 10 นาทีก่อนเวลานัด เธอก็เดินออกมาจากทางออกสถานี พร้อมกับเรียกความสนใจจากกลุ่มวัยรุ่นที่เดินผ่านไปมา เธอค่อยๆ ก้าวเดินอย่างสง่างาม มุ่งหน้ามาหาผม

 

“มาก่อนเวลาอีกนะเนี่ย”

 

“ก็ฉันตื่นเต้นนี่นา”

 

นี่คือเสื้อผ้าของยูกิในวัยมัธยมปลายสินะ เสื้อผ้าสไตล์ยูนิเซ็กซ์ เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนสวมทับด้วยแจ็กเก็ตสีดำ ด้านล่างเป็นกางเกงยีนส์ของผู้หญิง แทนที่จะเป็นกระโปรง บนศีรษะของเธอมีหมวกสีดำสวมอยู่

(TLN: Unisex ไส่ได้โดยไม่สนเพศ)

 

ถึงแม้เธอจะสูงไม่ถึง 160 เซนติเมตร แต่ด้วยขายาวทำให้เธอดูมีหุ่นที่ดีมาก ถึงเสื้อผ้าที่เธอใส่จะเป็นแบรนด์เนม แต่มันกลับดูไม่โดดเด่นจนเกินไปเมื่ออยู่บนตัวของยูกิ เหมือนกับว่าร่างกายของเธอเป็น ‘สิ่งหรูหรา’ อยู่แล้ว ทำให้เสื้อผ้าดูธรรมดาไปเลย

 

หรืออาจจะเป็นแสงอาทิตย์ที่ส่องกระทบทำให้รอบๆ ตัวเธอเหมือนมีแสงระยิบระยับล้อมรอบอยู่ก็ได้

 

“มีอะไรเหรอ? มีปัญหาอะไรกับการแต่งตัวของฉัน?”

 

พอผมจ้องเธอนานไป ยูกิก็ขมวดคิ้วถามขึ้น

 

“เปล่า แค่คิดว่า อาริสุงาวะใส่ชุดแนวนี้เองเหรอ”

 

“หมายความว่าไง? จะบอกว่าไม่เหมาะงั้นเหรอ?”

 

“ไม่ใช่ๆ! เหมาะมากเลยต่างหาก!”

 

“หึ ถ้างั้นก็ดีแล้ว”

 

เธอพูดพลางจับผมข้างแก้มเล่นเบาๆ

 

“….”

 

“อะไร? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงเงียบไปล่ะ?”

 

“ก็… ฉันคิดว่าเธอจะพูดอะไรเกี่ยวกับชุดของฉันบ้างไง”

 

“พูดถึงชุดของนายเหรอ?”

 

ยูกิมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

 

“ธรรมดา”

 

“ไม่มีแบบ หล่อขึ้นเป็นสองเท่า หรืออะไรแบบนั้นเหรอ?”

 

“ศูนย์คูณเท่าไหร่ก็ยังเป็นศูนย์อยู่ดี”

 

…โหดร้าย ผมยิ้มเจื่อนๆ

 

ถึงผมจะคิดว่าหน้าตาตัวเองก็พอไปวัดไปวาได้ แต่ถ้าเทียบกับยูกิ ก็คงเป็นเหมือน “ดวงจันทร์กับกบในบ่อ” ล่ะมั้ง

 

“ว่าแต่ หนังเริ่มกี่โมงเหรอ?”

 

“บ่ายสอง”

 

“บ่ายสอง? นี่ยังมีเวลาอีกเกือบชั่วโมงเลยนะ นายไม่คิดจะนัดให้ช้ากว่านี้หน่อยเหรอ?”

 

“ก็… กันไว้ก่อนเผื่อรถไฟมาช้าหรือมีอะไรไม่คาดคิดน่ะ อีกอย่าง โรงหนังก็อยู่ใกล้แค่นี้ เราแวะช้อปปิ้งรอเวลากันก่อนก็ได้”

 

ความจริงแล้ว ผมจงใจนัดให้เร็วกว่าเวลาหนัง เพราะรู้ว่ายูกิเป็นคนยังไง ถ้าดูหนังเสร็จ เธอคงรีบกลับทันที ดังนั้นผมเลยเผื่อเวลามาให้ได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น

 

“จากตรงนี้ ห้างเซบุคงเป็นที่ที่ใกล้สุด”

 

“เดี๋ยวก่อน ฉันขอตั้งกฎอะไรสักอย่างก่อน”

 

“กฎเหรอ?”

 

ยูกิยกนิ้วขึ้นสามนิ้ว แล้วพูดต่อ

 

“หนึ่ง ห้ามใช้คำว่า ‘เดต’ จำไว้ว่าเราสองคนเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น”

“สอง ห้ามเอาเรื่องที่มาเที่ยวกับฉันไปพูดให้ใครฟังเด็ดขาด ฉันไม่ชอบให้มีข่าวลือแปลกๆ ที่โรงเรียน”

“สาม ฉันจะปล่อยให้นายเป็นคนตัดสินใจว่าจะไปไหนก็ได้ แต่ห้ามพาฉันไปที่แปลกๆ เด็ดขาด”

 

“ที่แปลกๆ?”

 

พอผมทวนคำอย่างงงๆ ยูกิก็เบือนหน้าหนี ก่อนจะพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

 

“ก็อย่าง…โรงแรมเมื่อคราวก่อนอะไรงั้นแหละ”

 

ใครจะพาไปฟะ!!

 

“เธอนี่ระแวงเกินไปแล้ว เชื่อใจกันบ้างสิ”

 

“ใครจะไปรู้ล่ะ ก็เคยได้ยินว่า ผู้ชายทุกคนเป็นหมาป่า”

 

…อืม ก็จริงอยู่ ผมยิ้มขำเบาๆ

 

เหตุผลที่ยูกิระแวงผู้ชาย ก็คงเป็นเพราะเธอมีพี่ชายที่เจ้าชู้มากๆ นั่นล่ะนะ นั่นคงทำให้เธอไม่ไว้ใจใครง่ายๆ ก็เลยไม่มีประสบการณ์รักเลยจนถึงวัยกลาง 20 ในชีวิตก่อนหน้านี้

 

“โอเคๆ ฉันจะทำตามกฎสามข้อนี้ก็แล้วกัน”

 

“อืม ดีมาก”

 

เธอพูดพร้อมกับจับผมข้างแก้มเล่นอีกครั้ง

กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา

กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา

Score 10
Status: Completed
ขณะที่ผมตื่นขึ้นมา ในวันที่ผมควรอายุ 30 ต้นๆ ผมกลับพบว่าตัวเองย้อนเวลากลับมาเมื่อ 15 ปีที่แล้ว เวลานั้น เขาได้พบกับภรรยาของเขา ‘ที่ควรจะได้พบกันในอนาคต’ แน่นอน ผมไม่รู้ว่าตอนที่เธอยังเป็นนักเรียนเธอหน้าตาเป็นยังไง นี่เป็นเรื่องราวของผมในการเริ่มต้นชีวิตมัธยมปลายอีกครั้งกับภรรยาในอนาคต

Options

not work with dark mode
Reset