กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 23.1 [อนาคต]ทำอาหารครั้งแรก 1

ตอนที่ 23.1 [อนาคต]ทำอาหารครั้งแรก 1

[หมายเหตุ]:เนื้อเรื่องต่อจาก “[อนาคต]การพบเจออาริสุงาวะ ยูกิ”

ฉันคือ อาริสุงาวะ ยูกิ… เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ซูซุฮาระ ยูกิ นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วแหงนมองเพดาน

เมื่อวาน ฉันเพิ่งย้ายออกจากบ้านที่อยู่มานานกว่ายี่สิบปี แล้วมาอยู่ที่อพาร์ตเมนต์นี้

จากนี้ไป ที่นี่จะกลายเป็นบ้านของฉันแล้ว สำหรับฉันที่อยู่บ้านมาตลอดตั้งแต่เกิด มันให้ความรู้สึกแปลกชะมัด

“เบื่อจัง…”

มาซาโนบุซังออกไปทำงานเพราะมีการเจรจาธุรกิจที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

ดังนั้น วันนี้ฉันจึงอยู่คนเดียวจนถึงตอนเย็น

ฉันคิดว่าจะทำงานบ้าน แต่ซักผ้าไปตั้งแต่เช้าแล้ว พอลองจะทำความสะอาดห้อง พื้นกับโต๊ะก็ยังเป็นประกายเงาวับ

เอานิ้วไล่ไปตามซอกโซฟาก็ไม่มีฝุ่นสักนิดเดียว

บางที มาซาโนบุซังอาจจะทำความสะอาดไว้ล่วงหน้าแล้วก็ได้

จะดูทีวีแล้วนั่งๆ นอนๆ ไปเฉยๆ ดีไหมนะ… แต่แบบนั้นก็รู้สึกผิดกับมาซาโนบุซังที่กำลังทำงานหนัก

“แม่บ้านนี่ เขาทำอะไรกันบ้างนะ…”

จนถึงเดือนที่แล้ว ฉันไม่คิดเลยว่าจะกลายมาเป็นแม่บ้าน ดังนั้น ฉันไม่รู้เลยว่าแม่บ้านเขาทำอะไรกันเป็นปกติ

“ลองขอให้มาซาโนบุซังแบ่งงานมาให้ทำดูดีไหมนะ…”

ก็ทำงานในสายงานเดียวกันนี่นา บางทีฉันอาจช่วยอะไรได้บ้าง

แต่เขาเป็นถึงประธานบริษัท ส่วนฉันเป็นแค่พนักงานทั่วไป แบบนี้มันจะเป็นการรบกวนเขาหรือเปล่านะ…

“…..”

เอ๊ะ ทำไมฉันถึงกลายเป็นคนไม่มั่นใจแบบนี้กันนะ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเคยมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้แท้ๆ

ฉันถอนหายใจพลางแหงนมองเพดาน

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ฉันไม่มั่นใจในตัวเองแบบนี้

สมัยเรียนก็ไม่เคยชนะพี่ชายได้เลยสักครั้ง

พอทำงานเป็นพนักงานบริษัท พยายามทำงานแค่ไหน แต่สถานะลูกสาวประธานบริษัทกลับเป็นอุปสรรค เลยได้ทำแต่งานง่ายๆ

แต่จากนี้ไปไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว พ่อเองก็ไม่ได้มาบงการชีวิตอีกต่อไป ส่วนพี่ชายก็ไปอยู่ที่อเมริกา

ถ้าคิดว่านี่เป็นโอกาสที่จะทิ้งตัวเองในอดีต แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ล่ะก็…

“เอาล่ะ!”

ฉันตบแก้มเบาๆ ไล่ความรู้สึกอ่อนแอออกไป

เปลี่ยนความรู้สึกใหม่ให้เหมือนเกิดใหม่อีกครั้ง

ถ้าได้เป็นตัวฉันคนใหม่แล้ว อย่างแรกที่อยากทำคือ…

การตอบแทนเขา เพื่อสิ่งนั้น…

“ฉันอยากเป็นผู้หญิงที่ทำให้มาซาโนบุซังคิดว่าการแต่งงานเป็นสิ่งที่คุ้มค่า…”

อยากให้เขาคิดว่าที่ช่วยฉันไว้เป็นเรื่องที่ดี ที่แต่งงานกับฉันเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

อยากให้เขายอมรับฉัน

อยากให้เขาชมฉัน

นั่นคือความรู้สึกที่แท้จริงของฉันในตอนนี้

“เป็นเป้าหมายที่เมื่อก่อนคงไม่น่าเชื่อเลยนะ…”

แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันได้บอกลาตัวฉันคนเก่าไปแล้ว

“เป้าหมายชัดเจนแล้ว งั้นสิ่งต่อไปคือการคิดว่าจะทำยังไงเพื่อไปให้ถึงจุดนั้น…”

[ค่ะ! วันนี้นะคะ เราจะมาทำปลากะพงแดงหมักกับมะเขือเทศและอโวคาโดกันค่ะ]

ในระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่ เสียงจากรายการทำอาหารที่เปิดค้างไว้ทางทีวีก็ดังขึ้น

ทำอาหาร… จริงสิ! ทำอาหารนี่เอง!

ฉันลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเช็คเวลา ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายสาม ถ้าไปซื้อของตอนนี้น่าจะทำมื้อเย็นได้พอดี

ฉันจะทำอาหารให้เขากิน พอตั้งแต่แม่เสียไป ฉันก็ทำอาหารกินเองมาโดยตลอด เพราะงั้นเรื่องทำอาหารฉันมั่นใจอยู่แล้ว

แต่จะว่าไป การทำอาหารให้คนอื่นกินนี่ก็เป็นครั้งแรกในหลายปีเลยแฮะ… เพราะพ่อก็ออกไปกินข้าวนอกบ้านตลอด

“ไม่เป็นไร! ต้องมั่นใจในตัวเองสิ สู้ๆ นะตัวฉัน!”

ฉันสวมเสื้อโค้ทแล้วออกจากอพาร์ตเมนต์

เดินประมาณสามนาทีจากอพาร์ตเมนต์จะมีซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ วันนี้ฉันตัดสินใจจะมาซื้อของที่นี่

แต่พอหยิบตะกร้าเสร็จ ฉันก็ชะงักเท้าไปทันที

“มาซาโนบุซัง ชอบอาหารแบบไหนกันนะ…”

ฉันไม่รู้เลยว่าเขาชอบอาหารอะไร

จะโทรไปถามดีไหม? แต่ตอนนี้เขากำลังทำงานอยู่ ถ้าถามเรื่องแค่นี้ เขาอาจจะคิดว่าโทรมาทำไมเรื่องเล็กน้อยแบบนี้

อีกอย่าง ถ้าจะทำทั้งที ฉันอยากให้มันเป็นเซอร์ไพรส์มากกว่า

อาหารที่ผู้ชายชอบนี่อะไรบ้างนะ อย่างเช่น… แกงกะหรี่? แต่แกงกะหรี่ดูเด็กๆ ไปไหม

นี่เป็นอาหารที่ทำให้เขากินเป็นครั้งแรก… จะให้พลาดไม่ได้เด็ดขาด อยากให้เขาชอบ

“เอาล่ะ!”

ในเมื่อไม่รู้ว่าเขาชอบอะไร ถ้างั้นก็ทำอาหารหลายๆ อย่างไปเลยก็แล้วกัน

ทำหลายๆ อย่าง น่าจะมีสักอย่างที่เขาชอบ

อาหารที่เหลือก็เก็บใส่ตู้เย็นไว้ พรุ่งนี้ค่อยเอามากินก็ได้

“สู้เขาล่ะนะ!”

ฉันกำหมัดเล็กๆ แน่นก่อนจะเริ่มใส่ของลงตะกร้าให้เต็มไปหมด