[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 86 สาวดุ้นจับผีสาวดุ้น

ตอนที่ 86 จับผี

เรื่องผีอันแสนวุ่นวาย、เป็นเหตุการณ์ลึกลับที่เกิดขึ้นที่สถาบันซิลเนียส

มีการคาดเดาและข่าวลือต่าง ๆ มากมาย 、แต่มีสองประเด็นหลัก

หนึ่งคือ、ผีสามารถทำให้นักเรียนคนอื่นกลายเป็นผีได้

อีกหนึ่งคือ、ผีกินนักเรียน

「――หรือก็คือ、เพราะโดนกินไปแล้วถึงกลายเป็นผีเหรอครับ？」

「ไม่ใช่ว่าผีกินเนื้อคนหรืออะไรทำนองนั้นหรอกนะ แต่เป็นเพียงข่าวลือที่ขัดแย้งกันสองเรื่องที่เกิดขึ้นในเวลาเดียวกันเท่านั้นเอง」

ยามค่ำ、ขณะที่กำลังเดินผ่านอาคารเรียนของสถาบันซิลเนียส、คาน่อนจังก็พูดแบบนั้นเพื่อตอบคำถามของฉัน

เวลาผ่านเที่ยงคืนไปแล้ว、และช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่มีข่าวลือว่าผีจะปรากฏตัว

โถงทางเดินสีขาวสว่างตามปกติและหน้าต่างบานใหญ่ที่มักจะให้ความรู้สึกสดใส、ดูน่ากลัวเล็กน้อยเมื่อมองผ่านในความมืด

……คงจะดีไม่น้อยหากได้ปรากฎตัวสาวสวยลึกลับในสถานที่เช่นนี้、แบบว่าราวกับว่าเธอได้แทรกซึมเข้าไปในสถานที่ทดลอง

ดีล๊า、ไว้มาเดินเล่นทีหลังกันเถอะ！

『เริ่มน่าตื่นเต้นเน๊ ในเวลาเช่นนี้、บางทีฉันควรจะนำหน้ากากป้องกันแก๊สพิษสำหรับเล่นเกมมาด้วยน๊า？』

ต้องแบบนั้นเลย

ยามที่อยู่ในสถาบันซิลเนียส、ต้องเป็นสาวสวยลึกลับไซเบอร์ถึงจะดีเน๊

แอ็คชั่นนินจาสุดเก๋ในชุดรัดรูป、ก็อยากเหมือนกันน๊า

『“ฉันชอบเครื่องแต่งกายที่เทะทะแบบโกธิกของโซลเซียรามากกว่าเน๊』

วันนี้พวกเราก็อยู่ในสภาพที่ดี

แม้ว่าผีจะปรากฏตัวก็ตาม、มาทุบให้เละเลยล๊า！

หากว่าฉันแพ้ ก็ยังโทรหารุ่นพี่มิซุฮิได้เน๊ー！

『สวมบทตัวร้ายAล่ะมั้ง？』

ฉันมีประวัติที่พิสูจน์แล้วในอดีต

เชิญปล่อยบทบาทตัวร้ายไว้ให้ฉันได้เลยล๊า！

「อะ、อาโน เราต้องไปไกลกันแค่ไหนเหรอคะ」

โทอาจังถามอย่างกังวล

เธออาจไม่ไหวในเรื่องผีสินะ、ถึงอย่างงั้นเธอก็ยังถือปืนใหญ่เอาไว้ในมือแล้ว

ฉันคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว、แต่โทอาจังก็แข็งแกร่งจริง ๆ นะ、เดินไปรอบ ๆ พร้อมกับถือปืนใหญ่ที่แทบจะดูบ้าบอแบบนั่นได้เลยไม่ใช่เหรอ？

『เดินไปรอบๆ พร้อมกับถือปืนใหญ่บ้าๆ นั่นไม่ใช่เหรอโซลเซียลาที่ถูกโทอาจังอุ้มท่าเจ้าหญิง！？』

ฉันได้รับคลื่นวิทยุแปลก ๆ อีกครั้ง

「อ้าー、ตอนนี้พวกเรากำลังจะไปที่อาคารสามของสถาบันซิลเนียสที่อยู่ข้างหน้านั่น ที่นั่นเป็นที่ที่มีคนพบเห็นผีมากที่สุดเน๊ー」

คาน่อนจังตอบอย่างตื่นเต้น ดวงตาของเธอเป็นประกายสดใส

……อืมมー、กะแล้วบางทีอาจจะเป็นแค่จินตนาการของฉันเองก็ได้น๊า

คาน่อนจังไมว่ามองยังไงก็เป็นสาวสวยล่ะ

『หรือว่าบางที、กำลังจะบอกว่าความงามของสาวสวยคารานาชิ คาน่อนหายไปอย่างงั้นรึ？』

พวกฉัน、นึกถึงเรื่องที่คาน่อนจังทำตัวแปลก ๆ ในตอนกลางวัน

ภายนอกดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ、แต่ก็เป็นความจริงว่าความงามของสาวสวยหายไปชั่วขณะหนึ่ง

『โดยส่วนตัวแล้วฉันอยากจะรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับความงามของสาวสวยนั่นให้มากกว่านี้เน๊ะ ยังไงก็เถอะ、ด้วยน้ำเสียงท่าทางของเธอ ดูเหมือนว่าเธอสามารถสังเกตเห็นความงามของสาวสวยได้จริง ๆ』

แน่นอนอยู่แล้วล๊า

แม้กระทั่งตอนนี้、ก็ยังเห็นความงามของสาวสวยของโทอาจังกับคาน่อนจังได้ล๊า　

ฉันก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน、ส่องแสงเช่นนั้นราวกับดวงดาวที่อยู่ลึกในใจฉัน

『อืมー、เป็นการที่เธอสามารถสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์บางส่วนได้ด้วยตาหรือเปล่า……？ ไม่สิ、ความแม่นยำนั้นผิดปกติ ต้องศึกษาพื้นฐานเพิ่มเติม――』

โคร๊าโคร๊า、อย่าสำรวจร่างกายของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตสิย๊า

ถ้ามองเห็นความงามของสาวสวยได้ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง

『ก็ดีอยู่หรอก』

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงบางครั้งก็เข้มงวด

「ซ้า、ก็ใกล้จะถึงอาคารสามแล้วซึ่งมีรายงานการพบเห็นผีแล้ว……」

คาน่อนจังกำลังมองไปรอบ ๆ

โทอาจังเดินตามหลังฉันมาอย่างใกล้ชิด

ได้โปรด、ได้โปรดอย่าเผลอยิงในสถานการณ์นี้เด็ดขาดน๊า ถึงแม้ฉันจะเป็นสาวสวยลึกลับระดับไหนก็ยังเจ็บอยู่ดีล๊า ดังนั้นขอโทษ

「ยะ、อยู่หรือเปล่า？ พอแล้ว、เริ่มกระบวนการบรรจบตอนนี้เลยได้ไหม？」

「ไม่ได้หรอกนะ โทอาจัง ……ไม่สิ、จริงจังเลย」

โทอาจังที่เชื่อถือได้ระหว่างวันหายไปไหนกันค๊า เธอแสดงท่าทีหวาดกลัวและทำตัวเหมือนเป็นคนละคน

คุโซ、ในเวลาเช่นนี้ หากเป็นสาวสวยลึกลับก็สามารถทำให้ดอกลิลลี่บานได้อย่างสุดเท่แล้วแท้ ๆ　

ตอนนี้ฉันเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายผู้ต่ำต้อย ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้เลย

ขณะที่พวกเราทั้งสามคนกำลังเดินอยู่ 、จู่ ๆ โทอาจังก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา

「ฮี่、ผะっ、โผล่มาแย๊ว！？ ฉันบอกว่าอย่าโผล่มาง๊ายยยยยย！」

ไม่มีใครพูดอะไร

ต้องถามว่าที่ไหนมากกว่ามั้ง？

「……ตรงนั่นไง」

เมื่อฉันมองไปยังทิศทางที่โทอาจังชี้、ฉันเห็นนักเรียนหลายคนเดินอย่างไม่มั่นคงเหม่อลอย

ทุกคน、เคลื่อนไหวโซเซราวกับว่าเป็นผี、ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้น

「นั่นคือผีสิน๊ะ！ ……เอ๊ะ、สำหรับผมแล้วพวกเขาดูเหมือนนักเรียนธรรมดา ๆ เลย」

「ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ก็ยังแปลกเกินไ「โอ๊ยー！เจ้าพวกผีー！」――อะ、เดี๋ยวสิ！？」

คาน่อนจังวิ่งออกไปเรื่อย

ฉันตื่นตระหนกและพยายามตามเธอไป、ทว่าก็เกือบจะสะดุดล้มไปข้างหน้า

เมื่อมองกลับไป、ก็เห็นโทอาจังกำลังจับชายเสื้อของฉันไว้แน่น、แต่ก็ยังกอดปืนใหญ่ไว้ราวกับหมอนข้างแล้วส่ายหัวรัว ๆ 

「ผะผะผะผะผะ、ผี！？ มะ、ม๊ายยยยยยยยยยย……！」

「ถ้ากลัวขนาดนั้น ไหงถึงททำท่ามั่นใจในระหว่างวันขนาดนั้นกันคร๊าบบบบ？？？？？」

โทอาจังมีน้ำตาคลอ、และพูดว่า「ก็เพราะได้ยินว่าผีจะไม่โผล่มานิหน่า」

แล้วไปถามใครกันล่ะค๊า 　หรือแค่ตั้งใจหยิบคำศัพท์ที่สะดวกใจมาจากที่ไหนสักแห่งกันล๊า

「โทอาจัง、ผมรู้ว่าเธอกลัว、แต่ตอนนี้เราก็ปล่อยให้คาน่อนซังบุกเข้าไปคนเดียวแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ！」

คาน่อนจังทิ้งพวกเราไว้เรียบร้อยแล้ว、และกำลังมุ่งหาเข้าสู่ส่วนลึกไปเรื่อย ๆ

ระยะห่างจากผี、ก็อยู่ห่างออกไปแค่ประมาณสิบเมตรแล้ว

「มาทำให้ดีที่สุดกันเถอะ、เน๊ะ？」

「อะ、อืม……นั่นสิเน๊ะ เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน、เน๊ะ」

เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินที่ว่าหมายถึงอะไรกัน、ฉันไม่เข้าใจและกลัวที่จะถาม、ฉันจึงได้แต่รีบตามคาน่อนจังเข้าไปพร้อมกับโทอาจัง

「คาน่อนซัง、เป็นอะไรไหมครับ！」

「หืม？ อ้าー、สบายมากสบายมาก」

คาน่อนจังหันหลังกลับ、และทำสัญลักษณ์พีซ

หลังจากนั้น、ก็หันกลับไปหานักเรียนที่ทำตัวเหมือนผี

ฉันมองดูนักเรียนรอบ ๆ、และเตรียมตัว 

พวกนักเรียน、ทุกคนมีสีหน้าราวคนตายบนใบหน้า แต่ในมือพวกเขายังคงจับอาวุธที่เรียกมาจากไดฟ์เกียร์อย่างแน่นหนา

การต่อสู้ดูจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

「ผมจะช่วยด้วยครับ」

「เอ๊ะ、ได้สิ」

คาน่อนจัง、เอียงหัวราวกับว่าฉันพูดอะไรตลก ๆ

「ถ้าจำนวนประมาณนี้ฉันจัดการเองได้ล่ะ นอกจากนี้、ฉันอยากให้พวกเธอช่วยเป็นพยานในงานของฉันด้วเน๊ー ใช่แล้ว、ถ่ายด้วยกล้องวิดีโอนี้ไว้ที」

พอพูดจบ、คาน่อนจังก็ส่งกล้องวีดีโอให้ด้วยการโยนมาให้ฉัน

ฉันรีบรับเอาไว้ทันที、กล้องกำลังทำงานอยู่ 

「ถะ、ถ่ายไปแล้ว！？」

「ใช่ใช่ ฉันมักจะขอให้มิยูเมะจังถ่ายภาพและสถานการณ์ต่าง ๆ ไว้ให้น่ะ、เพราะพวกสภานักเรียนชอบถามฉันว่า『แล้ว、หล่อนจะเอางบประมาณไปทำอะไร？ ยังไงก็คงไม่ใช่แค่เอาไปทำแต่ของเล่นใช่ไหม？』ฉันถูกกดดันประมาณนั้นแหละ เราไม่สามารถสำเร็จการศึกษาด้วยสิ่งประดิษฐ์ที่น่าตื่นเต้นเพียงอย่างเดียวล่ะน๊าー ช่างน่าเศร้าเน๊ー」

คาน่อนจังพูดว่า「เน๊ー」กับผี และแม้ว่าจะไม่มีใครเห็นด้วย、เธอก็ยังยิ้ม

「หากว่าเป็นแบบนั้น、การที่ตั้งใจชวนพวกผมให้มาที่เกิดเหตุแต่แรกก็……？」

「ก็ใช้คนที่ใช่ในงานที่ใช่ไงล๊า ม๊า、ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมาหลังจากที่ได้รับข้อความจากลุกะที่กระทบใจฉันอย่างหนักเน๊」

คาน่อนจังยักไหล่

นักเรียนคนหนึ่งเริ่มวิ่ง、มุ่งเป้าไปที่หญิงสาวผู้เต็มไปด้วยช่องว่าง

สิ่งที่เขาถืออยู่ในมือคือ、ดาบที่แต่งแต้มด้วยแสง

มันอาจเป็นอาวุธทรงพลังที่มีความคมเพิ่มขึ้นด้วยพลังเวทมนตร์

「คาน่อนซัง！」

「ไม่เป็นไร」

ดาบเข้าใกล้คาน่อนจังด้วยพลังอันมหาศาล

ทว่า、มันก็หยุดกะทันหันทันที　มีบางอย่างจำนวนนับไม่ถ้วน、กำลังกระพือปีกอยู่รอบท้องและปลายดาบ

สิ่งที่สามารถหยุดดาบเอาไว้ได้、เป็นสิ่งที่พวกเรารู้จักกันดี

「ผีเสื้อ……？」

ไม่รู้ว่านั้นเป็นเสียงของใคร ฉันหรือโทอาจัง

ผีเสื้อสีม่วงจำนวนนับไม่ถ้วนโบยบินอย่างมีความสุขไปรอบ ๆ อาคารเรียนยามดึก

จากนั้น、พวกมันก็ค่อย ๆ รวมตัวกันราวกับได้รับคำสั่งจากดอกไม้งามนามคารานาชิ คาน่อน

「――ความตายอันเท่าเทียม(Must Die มัสท์ดาย) นั่นคือชื่อของเด็ก ๆ เหล่านี้ ซ้าซ้า、ที่กำลังถ่ายไว้ใจได้ใช่ไหมเน๊ะ？ฉันจะไม่ยกโทษให้เธอแน่ที่ไม่ถ่ายออกมาให้ดี ……ไม่สิ、จริงจังเลย เพราะมันจะมีปัญหากับงบประมาณการวิจัยของฉัน」

บางทีเธออาจจะไม่ได้เกิดมาพร้อมกับความรู้สึกตึงเครียด

เพราะถึงแม้ว่า、จะเป็นในสถานการณ์ที่เธอกำลังต้องรับมือกับนักสำรวจที่เสียสติไปแล้ว、เธอก็ยังหัวเราะอย่างเอาแต่ใจตนเองได้อยู่

「ดีล๊า、จงกลืนกิน」

คำสั่งสั้นกระชับ

แต่、ดูเหมือนว่าความตั้งใจของผู้เป็นนายได้รับการถ่ายทอดอย่างถูกต้อง

ผีเสื้อรวมตัวกันโดยไม่ขัดขวางการเคลื่อนไหวของกันแล้ว ก่อให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่ที่มุ่งหน้าเข้าหา、เหล่านักเรียน

ผีเสื้อกระจายไปทั่วโถงทางเดินจนถึงจุดที่ไม่มีทางเลือกให้หลบได้ และนักเรียนก็ถูกกลืนหายไป

ทั้งสนุก、ทั้งไร้ความตึงเครียด、ทว่าเพียงวินาทีเดียว

คาน่อนจังเอาชนะนักเรียนทั้งหมดด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว、โดยไม่ขยับเลยแม้แต่ครั้งเดียว

「โย๊ตชิ、ปราบผีได้แล้ว！ ถ่ายได้ไหม？ เน๊、ถ่ายได้ใช่หม๊ายー？」

「อะ、ครับ ถ่ายได้สมบูรณ์แบบ」

「ดีย์ดี๊ย์！ ลุกะ、เห็นหม๊ายー？เห็นแบบนี้แล้ว ฉันจะได้รับงบประมาณจำนวนมหาศาลแล้วใช่หม๊าย และก็、ด้วยงบประมาณนั้น มิยูเมะจังและฉันคงจะไปกินข้าวนอกบ้านด้วยกัน」

「ไม่ใช่ว่านั่นคือเหตุผลที่เขาไม่เต็มใจที่จะให้งบประมาณเหรอครับ？」

「ไม่ได้ยินอะร๊ายเลยน๊าー」

ช่วยไม่ได้ถ้าไม่ได้ยินน๊า！

「ซ้า、ถ้าอย่างงั้น、เรามาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของผีกันดีกว่าー！」

เมื่อพูดแบบนั้น คาน่อนจังก็มุ่งหน้าไปยังนักเรียนที่ปกคลุมไปด้วยผีเสื้อ

จากเกิดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก็ดูจะไม่เกี่ยวอะไรกับผีเลย

พูดไปแล้ว、ค่อนข้างผิดหวังน๊า 

นั่นเป็นผีจริง ๆ เหรอ

「โฮร่า、ทั้งสองคนรีบมาเร็วー อะ、เคย์คุงเปิดกล้องไว้ทั้งแบบนั้นทีเน๊」

「อะ、ครับ โทอาจัง、ไปกันเถ――เอ๊ะ？」

ฉันหันไปหาโทอาจังและอดไม่ได้ที่จะส่งเสียง

โทอาจังเงียบไปกลางทางโดยไม่แม้แต่จะกรีดร้อง

เธอ、เพราะว่าเธอหมดสติไปแล้ว แต่ที่ยังไม่ล้มก็เพราะมีปืนใหญ่ค้ำเอาไว้ล่ะ

「โทอาจัง……」

『คราวหน้า、ไปเที่ยวบ้านผีสิงกันเถอะเน๊ ＾＾』

ในที่สุดฉันก็รู้สึกเหมือนเข้าใจแล้วว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงไม่ค่อยออกไปข้างนอกตอนกลางคืนที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

บ่นๆไร้สาระ?

มีวิธีลดไฟฟ้าสถิตดีๆกันบ้างไหมครับ กระผมโดนดูดแทบทุกรอบที่จับพวกประตูโลหะเลย ลงรถปิดประตูก็โดนดูด จับประตูบ้านก็โดนดูด บางทีเดินผ่านเฉยๆยังขนลุกแปล๊บๆ  

แถมยังเคยโดนไฟฟ้าสถิตแรงระดับมือชามาแล้วด้วยสิ เสียงเปรี๊ยะดังซะใจเลยล่ะ T-T