กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 23 ความเสียใจของเจ้าหญิงกุหลาบขาว

ตอนที่ 23 ความเสียใจของเจ้าหญิงกุหลาบขาว

“ทำไปแล้ว…”

เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันก็ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง

แล้วกดหน้าลงกับหมอน ทิ้งเสียงถอนหายใจดังออกมา

เมื่อฉันโกรธจัด ฉันจะพูดอะไรออกไปโดยไม่คิดให้ดีเสียก่อน นี่คือข้อเสียของฉัน

และผลก็คือ ตอนนี้ฉันต้องไปเที่ยวกับเขา

คนที่ผิดคือพี่ชายฉันนั่นแหละ เขายังชอบมาล้อเลียนและมองฉันเหมือนเด็กอยู่เสมอ

การไปเที่ยวไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีอะไรหรอก ฉันก็ชอบเที่ยวมากกว่าการอ่านหนังสือเหมือนกัน

แต่ในช่วงเวลานี้ฉันไม่มีเวลาไปเที่ยวหรอก ถ้าทำแบบนี้ ฉันจะไม่มีทางชนะพี่ชายได้

“ทำไมฉันถึงชนะพี่ชายไม่ได้…”

ฉันพลิกตัวนอนหงายมองเพดานแล้วพึมพำออกมาเบาๆ

ถึงจะพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่กลับแพ้ให้กับพี่ชายที่เอาแต่เที่ยวเล่น พี่ชายบอกว่าฉันเป็นคนไม่ยืดหยุ่น

ฉันรู้ตัวดีว่าฉันขาดความสามารถบางอย่าง แต่ก็ยังไม่อยากแพ้

ฉันมองไปที่เข็มกลัดดาวเจ็ดแฉกสีเงินที่แขวนอยู่บนชุดนักเรียนที่ติดผนัง จากนั้นตัดสินใจว่า จะเริ่มจากการทำให้มันเป็นสีทองให้ได้

ฉันจะต้องทำให้ได้คะแนนอันดับหนึ่งในการสอบกลางภาค

เพื่อที่จะทำแบบนั้นได้ ฉันต้องชนะเขาให้ได้ ฉันลุกจากเตียงแล้วนั่งที่โต๊ะเปิดหนังสือเรียนขึ้นมา

พูดถึงเรื่องนี้แล้ว…

วันนี้มีเรื่องที่ทำให้ฉันแปลกใจ

คือเขาไม่แปลกใจเลยสักนิดเมื่อเห็นตัวตนที่แท้จริงของพี่ชาย

ที่โรงเรียนพี่ชายก็มีภาพลักษณ์ที่จริงจัง ทำให้คนอื่นๆ แปลกใจมาก แต่เขากลับดูเหมือนรู้จักพี่ชายดีเสียยิ่งกว่าฉัน

“…”

เหตุผลที่ฉันไม่ชอบเขาก็คือ เขามีหลายอย่างที่คล้ายกับพี่ชาย

ชอบทำตัวขำขัน

ชอบแหย่ฉัน

ทำอะไรได้อย่างคล่องแคล่ว

ชอบผู้หญิงและมีท่าทางลามก

แต่มีสิ่งหนึ่งที่แตกต่างจากพี่ชายอย่างเด็ดขาด

“เขา…ดีกว่าพี่ชายจริงๆ”

ตอนที่ฉันลืมหนังสือเรียน เขาก็ยืมให้ฉัน

ตอนที่เขาช่วยเด็กผู้หญิงหลงทาง เขาก็พยายามอธิบายให้เด็กคนนั้นเข้าใจก่อน

และวันนี้ เขาก็ยังส่งฉันไปถึงสถานีรถไฟ

อาจจะเป็นการกระทำที่มีความคิดคำนึงถึงผลประโยชน์ แต่วันนี้เขาดูเหมือนจริงจังและเป็นห่วงฉันจริงๆ

มันรู้สึกแตกต่างจากความสนใจที่พวกเด็กผู้ชายคนอื่นๆ เคยแสดงออกมา

“ว่าแต่…จะใส่ชุดไหนดีนะ”

ปากกาที่กำลังหมุนอยู่ในมือหยุดนิ่ง

การไปเที่ยวกับผู้ชายแค่สองคนในวันหยุดนี่เป็นครั้งแรกเลยนะ หรือจริงๆ จะเรียกว่าการออกไปข้างนอกกับเพื่อนก็ได้ คงนานมากแล้วที่ฉันไม่ได้ทำแบบนี้

ครั้งสุดท้ายที่ออกไปข้างนอกกับเพื่อนก็คงเป็นตอนม.1 ตอนที่ไปบ้านของคาโยะจัง?

คิดถึงเพื่อนที่ไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันแล้ว ฉันก็เปิดตู้เสื้อผ้า

เสื้อผ้าที่อยู่ด้านหน้าคือเสื้อผ้าที่ฉันใส่ประจำวัน พวกมันเรียบง่ายและไม่โดดเด่น

เนื่องจากผมสีเงินของฉันทำให้ทุกคนหันมามอง ฉันจึงใส่เสื้อผ้าธรรมดาๆ และหมวกเวลาออกไปข้างนอก

อาทิตย์นี้อาจจะใส่ชุดนี้ดีไหมนะ

‘อาริสุงาวะ ชุดเธอดูเรียบๆ นะ’

แค่คิดก็เห็นภาพของเขากำลังยิ้มแบบครึ่งๆ และพูดลอยๆ แบบนั้น รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

“งั้นชุดนี้ไม่เอาล่ะ”

ฉันโยนเสื้อผ้าเรียบๆ ออกไปด้านหลัง

แล้วก็หาชุดอื่นๆ ในตู้ ดูเหมือนจะไม่มีชุดไหนที่พอดีเลย

ชุดที่ใช้ตอนมัธยมต้นก็เล็กเกินไปแล้ว อีกทั้งยังเด็กเกินไปด้วย

ชุดนี้ก็ไม่เหมาะ ตัวนี้ก็ไม่ดี ทั้งหมดที่ฉันเลือกก็ถูกโยนทิ้งไป

“หมดแล้ว…ทั้งตู้เลย”

อ๊า ทำไมต้องเครียดขนาดนี้ด้วย แค่จะออกไปข้างนอกเองนะ

ถ้าฉันยังคิดเรื่องเขาอยู่แบบนี้ คงเหมือนกำลังสนใจเขาจริงๆ

ตัดสินใจแล้ว วันพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนจะไปซื้อชุดใหม่

ไม่ต้องเรียบเกินไป แต่ก็ไม่ต้องหวานเกินไปด้วย สักชุดที่พอดีๆ ก็พอ

จะให้พนักงานในร้านช่วยเลือกให้ดีไหมนะ

คิดไปแบบนั้น ฉันก็เริ่มจัดเสื้อผ้าที่ทิ้งไว้ในตู้เสื้อผ้าใหม่