กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 22 หลังเลิกเรียน สองคน 5

ตอนที่ 22 หลังเลิกเรียน สองคน 5

“เหรอ”

หลังจากที่เขาจ้องมองผมเหมือนประเมินค่าอะไรบางอย่าง เขาก็พูดขึ้นมา

“ยินดีที่ได้รู้จัก…มั้ง? ฉัน ยูมะ พี่ชายของยัยนี่”

น้ำเสียงเขาดูสุภาพเกินคาดจนฉันแปลกใจ

“ผม ซูซุฮาระ มาซาโนบุ คุณคืออดีตประธานนักเรียนไช่ไหมครับ เห็นคุณตอนที่มาพูดอำลาตอนย้ายโรงเรียน”

ยูมะเหลือบมองเข็มกลัดรูปดาวเจ็ดแฉกสีทองที่ผมติดอยู่ แล้วพูดขึ้น

“หมายความว่า นายคือเด็กหัวหน้าชั้นที่เข้าเป็นกรรมการนักเรียนปีนี้ใช่ไหม?”

“ใช่ครับ”

“งั้นเหรอ แล้วพวกนายเป็นเพื่อนกัน แสดงว่ามีไปเที่ยวเล่นด้วยกันวันหยุดล่ะสิ?”

“เอ่อ เรื่องนั้น…”

“คงยังหรอก”

ยูมะตบไหล่ฉันเบาๆ พร้อมกับหัวเราะ ก่อนจะหันไปพูดกับยูกิ

“ยูกิ แค่เจอกันในกรรมการนักเรียนมันไม่เรียกว่าเพื่อนหรอกนะ มันก็แค่เพื่อนร่วมชั้นที่ทำงานด้วยกัน”

“อึก!”

ยูกิหน้าแดงจัด เธอโดนจับไต๋เข้าให้แล้ว ดูท่าเธอคงจะโดนยูมะแกล้งแบบนี้มาตลอด ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงไม่ชอบพี่ชายตัวเอง

“ฉัน…ฉันมีนัดกับเขาอยู่แล้ว!”

“หา?”

ยูกิที่ดูเหมือนจะตัวสั่นเล็กน้อย จ้องยูมะด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา ก่อนจะตะโกนออกมา

“ฉันนัดเขาไว้แล้ว! ช่วงโกลเด้นวีคเราจะไปเที่ยวด้วยกัน!”

ผมอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

เรายังไม่เคยมีนัดอะไรแบบนั้นเลย

“…จริงหรือเปล่า?”

ยูมะมองฉันด้วยสายตาแคลงใจ

“!”

ด้านหลังของเขา ยูกิจ้องผมด้วยน้ำตาคลอเหมือนจะบอกให้ผมช่วยพูดให้สอดคล้องกับเธอ

ผมกระแอมเพื่อปรับเสียงไม่ให้สั่น แล้วตอบออกไปว่า

“จริงครับ พวกเรากำลังวางแผนจะไปดูหนังด้วยกัน”

“จริงเหรอ? แต่ยัยนี่เคยพูดว่า ‘ไม่สนใจหนังอะไรพวกนั้นหรอก’ นะ”

“ผมโดนปฏิเสธหลายครั้งแล้วล่ะครับ เธอบอกว่าไม่ชอบหนังรัก ไม่ก็ว่าหนังอนิเมะมันดูเด็กเกินไป กว่าจะเลือกได้ก็ยากเลยครับ”

“เหรอ”

ผมรู้สึกว่าข้อแก้ตัวที่เพิ่งพูดไปมันดูไม่แน่นเอาเสียเลย แต่ยูมะถอนหายใจแล้วพูด

“เออ ช่างเถอะ ขอโทษทีนะ ตอนนี้เพิ่งเข้าโรงเรียนใหม่ได้เดือนเดียวเองนี่นะ เดี๋ยวก็ค่อยๆ ไปเอง”

เขายิ้มออกมาราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่มีอะไรสำคัญ

“แต่ว่าช่วงโกลเด้นวีคคนเยอะแน่ๆ เอาไหม? ฉันจะแนะนำที่เที่ยวดีๆ ให้”

“ไม่ใช่เดตนะ! แค่เพื่อนผู้ชายเฉยๆ!”

“จ้าๆ”

ยูมะทำหน้าตาเหมือนรำคาญกับเสียงดังของยูกิ แล้วตบไหล่ฉันอีกครั้ง ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาจนยูกิไม่ได้ยิน

“(การตามน้ำให้คนขี้โกหกนี่ลำบากเหมือนกันนะ)”

ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะเขาจับได้แน่นอนอยู่แล้ว ยูมะคงเลือกจะไม่ไล่ถามต่อเพราะรู้สึกว่ามันจะน่าสนุกกว่าที่จะปล่อยไปแบบนี้

ในตอนนั้น โทรศัพท์มือถือของยูมะส่งเสียงสั่นขึ้น

“อ้อ ยูสึกิ? จริงด้วย ลืมไปเลยว่าเคยมีนัดไว้”

เขาหันหลังเดินไปทางสถานีพร้อมโบกมือ

“ไว้เจอกันนะ กลับบ้านก่อนจะมืดล่ะ”

“พูดเรื่องกลับบ้านก่อนมืด ตัวเองยังทำไม่ได้เลย…”

ยูกิพึมพำเบาๆ ขณะมองแผ่นหลังของยูมะที่ห่างออกไปเรื่อยๆ

“นี่ เรื่องที่พูดเมื่อกี้ว่าจะไปเที่ยววันหยุดน่ะ…”

“เอ่อ คือ…มัน…”

ยูกิดูร้อนรน แต่ฉันกลับหัวเราะออกมาเบาๆ

“ดีใจจังที่เธอจำได้ว่าฉันเคยชวนไป”

“หา?”

เธอทำหน้าสงสัยเหมือนไม่เข้าใจ

“สัปดาห์ก่อนตอนเลิกเรียน ฉันเคยพูดว่า ‘โกลเด้นวีคนี้ไปดูหนังกันไหม’ แต่เธอไม่ตอบเลย ฉันก็เลยคิดว่าโดนปฏิเสธแล้ว”

“อ-เอ่อ…”

แน่นอนว่าผมโกหก ผมไม่เคยพูดอะไรแบบนั้น แต่โอกาสนี้คงไม่มีอีกแล้ว ผมเลยตัดสินใจใช้คำโกหกของเธอเป็นประโยชน์ต่อตัวเอง

ผมแอบยิ้มร้ายออกมาในใจ