กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 21 หลังเลิกเรียน สองคน 4

ตอนที่ 21 หลังเลิกเรียน สองคน 4

“สกปรก!”

“ทำไมฉันต้องโดนว่าเนี่ย ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

“น—นั่นก็จริงอยู่หรอก แต่…”

ยูกิเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วชี้มาที่ฉันด้วยสีหน้าอ้ำอึ้ง

“หรือว่า… ที่นายดึงมือฉันเมื่อกี้นี้ คือจะพาฉันเข้ามาในที่แบบนี้เหรอ…”

“ไม่ใช่! ไม่ใช่สักหน่อย! มันแค่บังเอิญเท่านั้น!”

ผมรีบแก้ตัวอย่างร้อนรน

“บังเอิญเดินเข้ามาในที่ที่บังเอิญมีโรงแรมม่านรูดอยู่ก็เท่านั้นเอง! เดี๋ยวสิ ทำไมฟังดูเหมือนแก้ตัวไม่ขึ้นเองล่ะเนี่ย”

“นายพูดอะไรคนเดียวเนี่ย…”

ยูกิยังคงทำหน้าไม่เชื่อสนิท แต่ดูเหมือนจะยอมรับในคำอธิบายของฉันชั่วคราว จากนั้นเธอก็ปรับสายกระเป๋าให้เข้าที่

“รีบไปสถานีกันเถอะ ถ้าถูกลือว่าฉันอยู่กับนายสองต่อสองในที่แบบนี้ล่ะก็…”

ข่าวลือว่าฉันกับยูกิคบกัน ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่ถ้ามีข่าวลือว่าเราเข้าโรงแรมม่านรูดด้วยกันล่ะก็ คงแย่แน่ๆ ครูคงเรียกไปตำหนิยาวแน่

…ถึงอย่างนั้น โอกาสที่จะเจอคนรู้จักในที่แบบนี้ก็น่าจะน้อยอยู่

“อ้าว นั่นยูกินี่”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางโรงแรมม่านรูดที่เราเพิ่งเดินผ่าน ชายหนุ่มที่เรียกชื่อเธอเดินออกมาจากทางเข้า

เขามีผมสีดำ ผิวขาว รูปร่างสูงเพรียว และแขนที่มีกล้ามเนื้อ

“พี่ชาย…”

มีคนที่ฉันไม่คิดว่าจะเจออยู่ตรงนี้ อาริสุงาวะ ยูมะ

ภาพลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไปจากตอนที่กล่าวสุนทรพจน์ในการประชุมใหญ่ของโรงเรียนครั้งก่อนโดยสิ้นเชิง

ดูเหมือนยูมะในอนาคตที่ฉันเคยเจอ ยังหล่อเหลาและมีออร่าแบบผู้นำเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกว่าเป็นเด็กเรียนดีหายไปหมด

เขาเซ็ตผมให้เป็นทรงเรียบไปด้านหลัง สวมสร้อยคอทองคำ และใส่เสื้อผ้าแฟชั่นแบบคนดัง ดูจนฉันเกือบคิดว่าเป็นคนละคน

“อ้าว นี่คนรู้จักของยูมะเหรอ?”

หญิงสาวชาวต่างชาติที่ยืนอยู่ด้านหลังยูมะถามขึ้น เธอเป็นสาวผิวสีบรอนซ์ สูงสง่า ดูเหมือนจะอายุประมาณยี่สิบ

“อ๋อ น้องสาวฉันเอง เธอก็สวยเหมือนฉันนั่นแหละ”

ยูมะพูดพร้อมกับวางมือบนเอวของหญิงสาวคนนั้น

ไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์ การพูดจาของเขาก็ต่างจากที่เคยเห็นในโรงเรียนโดยสิ้นเชิง คล้ายกับยูมะในอนาคตที่ฉันรู้จัก

“ยังเร็วไปหน่อย แต่เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง วันนี้สนุกมากเลยนะ”

“ฉันก็เหมือนกัน นานแล้วที่รู้สึกแบบนี้”

ยูมะเอามือจับคางของหญิงสาวและจูบเธอ

“น—นี่มัน…”

ฉันพอจะเดาได้แล้วจากที่พวกเขาออกมาจากโรงแรมม่านรูด แต่ก็อดตกใจไม่ได้

ยูกิที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆ อ้าปากพะงาบเหมือนปลาขาดน้ำเพราะตกใจเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา

“แล้วเจอกันคืนนี้นะ”

“อืม แล้วเจอกัน”

เมื่อหญิงสาวคนนั้นเดินไปทางสถานี ยูมะโบกมือลาเธอ แล้วลดเสียงลงพูดเบาๆ

“เฮ้อ เบื่อชะมัด ทำตัวเหมือนเป็นแฟนแค่เพราะนอนด้วยกันครั้งเดียว”

เขาพูดพลางเกาหัว จากนั้นหันมาทางยูกิ

“แล้วเธอ มาทำอะไรที่นี่?”

“รถไฟสายนิชิโยโกะหยุดวิ่ง ฉันเลยเดินมาที่สถานีนี้แทน”

“หืม? ใครเขาใช้เส้นทางนี้กัน หรือว่า… เริ่มสนใจแล้ว?”

“อย่าเอาฉันไปเปรียบกับพี่นะ มีพวกแมวมองน่าสงสัยอยู่แถวถนนใหญ่ ฉันเลยเลี่ยงมาเส้นนี้”

ยูกิพูดพลางจ้องยูมะด้วยสายตาหงุดหงิดนิดหน่อย

“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ? คนที่เจอครั้งก่อนเป็นคนละคนกับคนนี้ใช่ไหม หรือว่าเลิกกับคนก่อนแล้ว?”

“คนก่อน? ใครเหรอ มิซากิ? หรือว่าฮารุกะ… เอ๊ะ ไม่สิ คนนี้ไม่ใช่แฟนหรอก”

“ไม่ใช่แฟน?”

“ใช่ ครูสอนภาษาอังกฤษน่ะ เธอบอกว่าวันนี้ว่างเลยลองชวนออกมาเที่ยวเล่นดู”

(TLN: ขึ้นครูของแทร่)

ยูมะพูดหน้าตาเฉย

“เที่ยวเล่น? แต่เมื่อกี้ออกมาจาก…ระ…ระ…”

“โรงแรมม่านรูดน่ะ ไม่เห็นต้องทำเป็นเรื่องใหญ่เลย ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกัน สุดท้ายก็ต้องมาจบที่นี่อยู่แล้ว”

ยูมะพูดพลางลูบหัวของยูกิอย่างไม่ใส่ใจ

“บอกเธอหลายครั้งแล้วนะ ว่าความคิดเด็กๆ แบบนี้น่ะ ควรเลิกได้แล้ว”

“อึก…”

ใบหน้าของยูกิเปลี่ยนเป็นแดงจัดเพราะโกรธ

“อะไรของเธอ หน้าแดงแจ๋เชียว อ้อ หรือว่าเห็นฉันจูบแล้วเขิน? เธอนี่ไม่มีภูมิต้านทานเลยจริงๆ ฉันไม่ได้บอกให้รีบมีแฟนหรอกนะ แต่เริ่มจากการมีเพื่อนผู้ชายก่อนดีไหม?”

“…ฉันน่ะ…”

“อะไรนะ? พูดเบาจนฉันไม่ได้ยินเลย”

“ฉันมีเพื่อนผู้ชายอยู่แล้ว!”

ยูมะหัวเราะเบาๆ อย่างสมเพช

“เธอนี่ก็เหมือนเดิมเลยนะ พยายามโกหกเพื่อสร้างภาพ แต่โป๊ะแตกทุกที”

“ฉันไม่ได้โกหก! วันนี้ฉันก็กลับบ้านพร้อมกับเขานี่ไง!”

ยูกิดึงแขนฉันเข้ามาใกล้ตัว

“…จริงดิ?”

ดูเหมือนเพิ่งสังเกตเห็นฉัน ยูมะจึงจ้องมาที่ฉันโดยตรง

(TLN: ไม่อยู่ในสายตาเลย~~)