ตอนที่ 19 หลังเลิกเรียน สองคน 2
“เสร็จแล้วล่ะ”
ในขณะที่ดวงอาทิตย์ตกไปกว่าครึ่งและความมืดเริ่มปกคลุม ยูกิหยิบเอกสารที่จัดเตรียมเสร็จแล้วขึ้นมาอ่านคร่าวๆ ก่อนจะปิดเครื่องคอมพิวเตอร์
“โอ้ เหนื่อยหน่อยนะ”
ผมที่ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ก็นั่งเล่นอินเทอร์เน็ตไปแบบเรื่อยเปื่อย
“ดูอะไรอยู่น่ะ?”
ยูกิที่เดินผ่านด้านหลังผมไปเพื่อเก็บเอกสาร ถามขึ้นมา
“อืม… ทวิตเตอร์”
เป็นบริการโซเชียลเน็ตเวิร์กที่โด่งดังแม้ในอนาคต เพิ่งเริ่มเปิดให้บริการในญี่ปุ่นเมื่อปีที่แล้ว แม้จำนวนผู้ใช้ยังไม่มาก แต่ก็เป็นเครื่องมือที่สะดวกทีเดียว
“ทวิตเตอร์? คือเหรอ?”
ยูกิที่ดูเหมือนจะไม่รู้จักเอียงคอเล็กน้อย ยังไม่เป็นที่รู้จักในยุคนี้สินะ
“จะอธิบายให้เข้าใจง่ายๆ ก็เหมือนกระดานข้อความที่แชร์ข้อมูลกันแบบเรียลไทม์น่ะ คิดว่ามันจะเป็นที่นิยมในอนาคตแน่ๆ”
“หืม… นายเก่งเรื่องคอมพิวเตอร์เหมือนกันนี่ ตอนทำหนังสือพิมพ์นักเรียนก็ดูคล่องแคล่วมากเลย”
โอ้… เธอกำลังชื่นชมผมอยู่เหรอ
อาจจะมองผมในมุมใหม่บ้างก็ได้ การตั้งใจทำงานมันก็ดีเหมือนกัน…
“ฉันนึกว่านายจะแอบดูเว็บโป๊ซะอีก”
เธอไม่ได้มองผมในมุมใหม่เลย…
เอ๊ะ? ภาพลักษณ์ของผมมันเป็นแบบนั้นเหรอ!?
“เว็บโป๊… มีผู้หญิงอยู่ข้างๆ ฉันไม่กล้าดูหรอก”
“จะดูคนเดียวก็ไม่ได้ บ้าไปแล้ว ถ้าโดนไวรัสขึ้นมาจะยุ่งเอานะ”
“ไม่ต้องห่วง ฝีมือการป้องกันไวรัสที่สั่งสมมายาวนานของฉันน่ะขั้นเทพ ไม่ว่าจะเป็นสปายแวร์ หรือโทรจันก็รับมือได้หมด”
“เข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงเก่งเรื่องคอมพิวเตอร์”
ยูกิถอนหายใจและทำหน้าเอือมระอา ก่อนจะพูดขึ้น
“พูดถึงเรื่องนี้ พี่ชายฉันก็ดูอะไรพวกนั้นเหมือนกัน”
เธอพึมพำออกมาเบาๆ
“แล้วทวิตเตอร์นั่นทำอะไรได้บ้างเหรอ?”
“ก็แชร์ข้อมูลหรือใช้โปรโมทต่างๆ มีข่าวดังๆ มาให้ติดตามแบบรวดเร็ว สะดวกมากเลยล่ะ”
“หืม… ใช้กับมือถือได้ไหม?”
“กับมือถือ… ตอนนี้ยังไม่น่าจะได้”
ผมพอจำได้ว่าปีหน้าจะมีแอปพลิเคชันสำหรับมือถือแบบปุ่มกดเปิดตัวขึ้น
กำลังจะลองค้นหาดู แต่ตอนนั้นเอง
{‘รถไฟสายนิชิโยโกะหยุดให้บริการเพราะรถไฟเสีย น่าเบื่อมาก’}
ข้อความแบบนี้ปรากฏบนไทม์ไลน์ของผม
รถไฟสายนี้เป็นสายที่ใกล้โรงเรียนที่สุด
“มีอะไรเหรอ?”
“รถไฟสายนิชิโยโกะหยุดวิ่งน่ะ”
ดูเหมือนจะเกิดปัญหาที่สถานีสองสถานีก่อนถึงสถานีใกล้โรงเรียน
ผมเดินกลับบ้านได้ไม่มีปัญหา แต่ยูกิใช้รถไฟกลับบ้านนี่สิ
“ข้อมูลพวกนี้รู้ได้ยังไง?”
“บังเอิญมีคนที่ฉันติดตามเขาโพสต์ไว้”
“แล้วเขาบอกว่าซ่อมเสร็จเมื่อไหร่ไหม?”
“ไม่รู้สิ แต่คงต้องใช้เวลาชั่วโมงสองชั่วโมง”
ตอนนี้ก็เกือบหนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว ใกล้เวลาโรงเรียนบังคับให้กลับบ้าน
ถ้าเป็นช่วงเวลาที่เร็วกว่านี้ ก็คงนั่งฆ่าเวลาในห้องสภานักเรียนได้
“ช่วยไม่ได้ สายเซตะยังวิ่งอยู่สินะ คงต้องเดินไปที่สถานีอิเคบาตะแล้วล่ะ”
ยูกิถอนหายใจและสะพายกระเป๋าขึ้น
“สถานีอิเคบาตะเหรอ…”
จากที่นี่ใช้เวลาเดินประมาณสามสิบนาทีไปถึงก็จริง แต่พื้นที่แถวๆ นั้นเป็นเขตที่อันตราย…
ตอนกลางคืนมักมีพวกนักเรียนเกเรหรือกลุ่มคนที่มาหว่านล้อมและหลอกล่ออยู่เต็มไปหมด
ให้ยูกิไปคนเดียวในที่แบบนั้นมัน…
หลังจากล็อกห้องสภานักเรียนแล้ว เราก็ออกจากโรงเรียน ดูเหมือนนักเรียนส่วนใหญ่กลับบ้านไปหมดแล้ว
“นี่ รอให้รถไฟสายนี้วิ่งอีกครั้งดีกว่าไหม?”
“รอที่สถานีเหรอ? ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะกลับมาเมื่อไหร่”
“งั้นไปคาราโอเกะฆ่าเวลากัน”
“แวะสถานที่พวกนั้นผิดกฎโรงเรียนนะ”
“งั้นไปบ้านฉันก็ได้”
“ไม่มีทางไปหรอก!”
ใช่สิ… คิดไว้แล้วล่ะ
“นายดูแปลกๆ นะ มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่า ก็แค่คิดว่าแถวสถานีนั้นมันอันตรายน่ะ”
“ฉันว่าตามนายไปบ้านนี่แหละอันตรายกว่าอีก”
โถ… อย่าพูดความจริงสิ
กำลังพยายามคิดทางออกอื่น ระหว่างนั้นเราก็มาถึงสี่แยกที่ปกติจะแยกย้ายกัน
“งั้น ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”
เธอพูดแล้วหันหลังเดินไปทางตรงข้ามกับบ้านผม
“….”
โอ๊ย! ยิ่งคิดยิ่งเป็นห่วง! ผมรีบหันกลับไปวิ่งตามเธอทันที และเดินเคียงข้างเธอ
“นี่! ทำไมตามมาด้วยล่ะ?”
“ก็… เป็นห่วง เลยว่าจะไปส่ง”
“นี่น่ะเหรอวิธีที่พวกสตอล์กเกอร์เกิดขึ้น? ได้ความรู้ใหม่เลย”
“อาริสุงาวะ เธอไม่เคยไปสถานีอิเคบาตะใช่ไหม? ฉันรู้เส้นทางแถวนี้ดีน่ะ”
“ฉันจะใช้แอปจีพีเอสในมือถือช่วยได้ ไม่ต้องห่วงหรอก ดูสิ!”
ยูกิยื่นหน้าจอโทรศัพท์มือถือมาให้ดู แต่หน้าจอกลับมืดสนิท
“โทรศัพท์… แบตหมดแล้วเหรอ”
“เอ๊ะ? หา?”
ยูกิลองกดปุ่มเปิดเครื่องแต่โทรศัพท์ก็ยังเงียบสนิท
ดูเหมือนแบตเตอรี่จะหมดสนิท เธอคงไม่ค่อยได้ใช้โทรศัพท์เท่าไหร่เลยไม่ทันสังเกต
“มีจีพีเอสมนุษย์ที่ไม่ต้องชาร์จแบตพร้อมให้บริการนะ สนใจไหม?”
“….”
ยูกิดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจนัก แต่เหมือนจะยอมรับความจริงว่าเลี่ยงไม่ได้
“นายเดินตามฉันมาเองนะ ฉันไม่ขอบคุณหรอก!”
เธอพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ย
กลับกลายเป็นว่าผมต่างหากที่อยากจะขอบคุณเธอ แค่ได้เดินกับสาวน่ารักสองต่อสองในยามค่ำคืน มันคือประสบการณ์ที่จ่ายเงินก็หาไม่ได้แล้ว!