กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 18 หลังเลิกเรียน สองคน 1

ตอนที่ 18 หลังเลิกเรียน สองคน 1

หนึ่งในหน้าที่ของสภานักเรียนคือการจัดทำหนังสือพิมพ์สภานักเรียน

โรงเรียนแห่งนี้มีหนังสือพิมพ์สองประเภท คือหนังสือพิมพ์ที่จัดทำโดยชมรมหนังสือพิมพ์ และหนังสือพิมพ์ที่จัดทำโดยสภานักเรียน

หนังสือพิมพ์ของชมรมหนังสือพิมพ์มีลักษณะเป็นนิตยสารบันเทิง เน้นเรื่องราวสนุกสนานและข่าวซุบซิบ

ขณะดูฉบับเก่าที่เก็บไว้ ผมพบว่าฉบับหนึ่งเคยแฉเรื่องที่รองผู้อำนวยการใช้วิกผม โอ้โห ทำตัวสุดโต่งไปหน่อยไหม แบบนี้ไม่โดนแบนก็นับว่าโชคดีมากแล้ว

ในทางกลับกัน หนังสือพิมพ์ที่สภานักเรียนจัดทำมักเป็นเรื่องราวที่จริงจัง เช่น กำหนดการกิจกรรมในโรงเรียน หรือสัมภาษณ์ศิษย์เก่า

หนังสือพิมพ์ประเภทนี้ต้องจัดทำเดือนละหนึ่งฉบับ

———

“เอาล่ะ ตรงนี้ปรับแบบนี้… โอเค ดูดีขึ้นแล้ว”

ผมกำลังใช้ซอฟต์แวร์ตัดต่อ เพื่อจัดทำหนังสือพิมพ์ของสภานักเรียนฉบับเดือนหน้า

หน้าที่ถูกแบ่งกันชัดเจน ยูกิเขียนบทความ ส่วนผมทำหน้าที่ออกแบบและจัดวางบนคอมพิวเตอร์

บทความของยูกิ แม้จะไม่มีอะไรหวือหวา แต่ก็ไม่มีคำผิดเลย อ่านง่ายและชัดเจน อย่างไรก็ตาม บางครั้งเธอชอบใช้คำศัพท์ยากเกินความจำเป็น ซึ่งผมก็ปรับแก้ให้เหมาะสม

“โอเค เสร็จเรียบร้อย”

หลังจากตรวจสอบในหน้าตัวอย่าง ผมกดปุ่ม Enter

แม้ซอฟต์แวร์จะเก่าและใช้งานยากไปหน่อย แต่ผลงานที่ได้ก็ออกมาดูดีเกินมาตรฐานระดับนักเรียน

———

“อืม สองคนนี้เก่งจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าเป็นครั้งแรก”

เมื่อผมนำหนังสือพิมพ์ที่พิมพ์เสร็จแล้วไปให้ประธานสภานักเรียนดู เธอทำหน้าตกใจเล็กน้อย

ก็นะ ผมเคยเป็นผู้ใหญ่ทำงานมาก่อน งานสร้างเอกสารพวกนี้ถือว่าไม่ยากเลย

ประธานสภานักเรียนเก็บหนังสือพิมพ์เข้าด้วยกันแล้วพูดว่า

“งั้นฉันกลับก่อนนะ ฝากล็อกประตูให้ด้วยได้ไหม?”

“ครับ ผมยังมีงานอีกนิดหน่อย เดี๋ยวจัดการต่อเอง”

“อย่าทำงานหนักเกินไปล่ะ”

หลังจากประธานกลับไป เหลือแค่ผมกับยูคิในห้องสภานักเรียน

ปกติแล้ว การมาที่สภานักเรียนของรองประธานเป็นไปตามอารมณ์ เธอมีหน้าที่ไกล่เกลี่ยปัญหาและรับฟังปัญหาของนักเรียน ซึ่งทำให้เธอมักแวะเวียนไปเล่นกับชมรมต่างๆ

ส่วนรุ่นพี่สุงาตะมาที่นี่ทุกวัน แต่จะกลับตรงเวลา 17:00 เสมอ

และคนที่อยู่ที่นี่นานที่สุดก็คือประธานสภานักเรียน แต่วันนี้เธอกลับก่อนเพราะงานเสร็จไว

ดังนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกับยูกิอยู่ในห้องสภานักเรียนเพียงสองคน

“นายยังไม่กลับเหรอ? งานก็เสร็จแล้วนี่”

“อ่า… ไม่รู้จะทำอะไรที่บ้าน เลยรอเธอทำงานเสร็จดีกว่า”

“ไม่จำเป็นสักหน่อย”

แม้ยูกิจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร

เสียงคีย์บอร์ดของเธอดังก้องในความเงียบของห้องสภานักเรียน

แสงแดดยามเย็นสาดส่องผ่านหน้าต่าง ผมจ้องมองเส้นผมสีเงินของเธอที่สะท้อนแสงอย่างงดงาม

“นี่ มองฉันอยู่นั่นแหละ ฉันเสียสมาธินะ”

ยูกิเหลือบมองมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“ไม่มีอะไร แค่คิดว่าเธอน่ารักดี”

“น…น่ารัก?”

เธอหน้าแดงขึ้นมาวูบหนึ่ง

“นายคงพูดแบบนี้กับทุกคนสินะ”

เธอมองมาด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย

การที่ผมมักพูดว่ายูกิน่ารักเป็นนิสัยของผมในอนาคต เพราะเธอน่ารักจริงๆ

“เปล่าสักหน่อย ฉันไม่ได้พูดแบบนี้กับใครก็ได้นะ”

“จริงเหรอ? นายอาจจะทำแบบนี้ตั้งแต่มัธยมต้นแล้วก็ได้”

“ไม่หรอก ตอนมัธยมต้นฉันไม่มีแฟน”

“งั้นเหรอ… แพ้มาทุกครั้งสินะ… น่าสงสารจริงๆ”

สายตาของยูกิที่จ้องมองมานั้นเปลี่ยนเป็นแสดงความเห็นใจ

เดี๋ยวสิ! หรือเธอคิดว่าผมเป็นพวกที่จีบสาวแล้วโดนปฏิเสธทุกครั้งอย่างนั้นเหรอ?