สามีข้าคือขุนนางใหญ่บทที่ 994 ครอบครัวพร้อมหน้า (ฉบับจิ้งคง)

บทที่ 994 ครอบครัวพร้อมหน้า (ฉบับจิ้งคง)

……….

“หลิ่ว…อะไรรึ” กู้เจียวถาม

ซ่างกวานเยี่ยนส่ายศีรษะ “ข้าไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับเสนาบดีของแคว้นเว่ยนอกจากแซ่หลิ่ว เขาเกิดมาในครอบครัวธรรมดา ดูเหมือนว่ามาจากแคว้นที่ด้อยกว่า ครั้งหนึ่งบังเอิญได้พบกับกษัตริย์แคว้นเว่ยซึ่งมีภูมิหลังที่คล้ายคลึงกัน บางทีอาจเป็นเพราะความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน พวกเขาก็กลายเป็นเพื่อนกันอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่นั้นมา เขาก็เข้าร่วมกับกษัตริย์แคว้น โดยเริ่มจากที่ปรึกษาตำแหน่งเล็กๆ และค่อยๆ กลายมันสมองของกษัตริย์แคว้นเว่ย”

ความสนใจของกู้เจียวอยู่ที่คำว่าครอบครัวธรรมดาและแคว้นที่ด้อยกว่า

“แคว้นที่ด้อยกว่า…” นางพึมพำครุ่นคิด

จะใช่เขาหรือไม่

ขณะที่นางกำลังครุ่นคิด เซียวเยียนวัยห้าขวบก็วิ่งมาพร้อมกับน้องชายของนาง ทั้งคู่เหงื่อออกชุ่มไปทั้งศีรษะ

ฝาแฝดร่างโปร่ง ผิวขาวและอ่อนนุ่ม มีลักยิ้มสองข้างยามยิ้มแย้ม น่ารักยิ่งนัก

เซียวเยียนเงยหน้าขึ้นยิ้มก่อนจะเอ่ย “ท่านย่า ท่านแม่ ฉงเอ๋อร์อยากเล่นรถเลื่อน!”

เซียวฉงหนุ่มน้อยรูปงามผู้เงียบขรึมขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ เจ้าเป็นคนอยากเล่นต่างหาก!

ใครจะชอบอะไรแบบเด็กๆ

“ไปเล่นกันเถอะ” กู้เจียวเอ่ย

เซียวเยียนดึงเซียวฉงออกไปอย่างมีความสุข

ตั้งแต่ต้นจนจบ เซียวฉงที่เป็นแค่เครื่องมือ “…”

วังหลวงแคว้นเยี่ยนใหญ่ยิ่งนัก เพื่อให้เด็กทั้งสองได้เล่นอย่างเต็มที่ ซ่างกวานเยี่ยนจึงไม่ลังเลที่จะรื้อสวนแห่งหนึ่งและตำหนักสองหลังออก เพื่อสร้างลานน้ำแข็งขนาดใหญ่มากใกล้กับสวนหลวง

ขันทีนำรถเลื่อนคันน้อยที่เซียวเหิงทำขึ้นมา เซียวเยียนบิดก้นน้อยๆ แล้วรีบขึ้นไปนั่ง!

“ยืนบื้อทำอะไร ขึ้นมาสิ น้องชาย!” นางชอบเรียกเซียวฉงว่าน้องชายเป็นพิเศษ

แต่จริงๆ แล้ว เซียวฉงไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นน้องชาย

เดิมทีเขาควรจะออกมาเป็นคนแรก แต่แม่นี่ดันเตะเขา แย่งตำแหน่งที่หนึ่งของเขาไป

ดังนั้น จริงๆ แล้วเขาเป็นพี่ชายต่างหาก!

เซียวเยียนกางมือออก ยกคิ้วขึ้น “เจ้าคงไม่ได้กลัวหรอกนะ”

“เหอะ” เซียวฉงนั่งลงโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

ตำแหน่งข้างหน้าถูกเซียวเยียนแย่งไปแล้ว

เขานั่งอยู่ข้างหลังเซียวเยียน

เขาจับชายเสื้อของเซียวเยียนอย่างสุขุม

เซียวเหยียนจับบังเหียนเล็กๆ อย่างมีชีวิตชีวา “เจ้าคงไม่แอบจับเสื้อผ้าข้าอีกแล้วใช่ไหม”

เซียวฉงมีสีหน้าแข็งค้าง เอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ “ข้ากลัวว่าเจ้าจะตกลงไปต่างหาก”

เซียวเหยียนตบหน้าอกเล็กๆ ของนางแล้วเอ่ยอย่างหนักแน่น “ไม่ต้องกลัว! เจ้าเป็นน้องชายนี่! พี่สาวดูแลเจ้าเอง!”

เซียวฉง “อย่าเลียนแบบคำของท่านลุง”

เซียวเยียนยิ้มอย่างซุกซน “นั่งลง จับให้แน่นนะ…”

ก็แค่เลื่อนที่ขันทีลาก ไม่ได้เร็วขนาดนั้น ทำเหมือนว่าใครนั่งไม่ได้งั้นแหละ…

ทันทีที่เซียวฉงคิดในใจ เขาก็เห็นม้าดำตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว คาบเชือกของเลื่อนแล้ววิ่งออกไป!

เซียวฉงหน้าซีด!

ทำไมเป็นเสี่ยวสืออีล่ะ

ไม่ทันจะกระโดดลงจากรถ ไม่ทันจะร้องขอความช่วยเหลือ เสี่ยวสืออีวิ่งเร็วเกินไป เขาอ้าปากก็ถูกพัดจนกลายเป็นกบตัวน้อยที่น่าสงสาร

เสี่ยวสืออีวิ่งไปสามรอบแล้วจึงหยุด ผมของฝาแฝดทั้งคู่ปลิวไปหมด เซียวเยียนตื่นเต้นจนต้องปรบมือ “เอาอีก! เอาครั้ง!”

เซียวฉงลงจากรถเลื่อนน้อยอย่างใจเย็น เอามือปิดหน้าอกเล็กๆ ของเขา ใบหน้าเย็นชา คุกเข่าลงบนหิมะ แล้วก็อาเจียนออกมา

ในอีกด้านหนึ่ง เซวียนหยวนซีได้พบกับเจียวเจียวที่เขาคิดถึงในที่สุด

กู้เจียวสวมเสื้อคลุมผ้าแพรสีเขียวอ่อน ริมหมวกประดับด้วยขนนุ่มสีขาว เมื่อลมพัดผ่าน ขนนุ่มก็แกว่งเบาๆ ทำให้ผิวของนางดูเหมือนหยกและมีท่าทางสง่างาม

“เจียวเจียว!”

เขาอดกลั้นความตื่นเต้นในใจไม่ได้ ตะโกนเรียกชื่อนาง

เมื่อกู้เจียวได้ยินก็หันกลับมาทันที และมองผ่านสระบัวที่กลายเป็นน้ำแข็ง มองเห็นเด็กหนุ่มที่เดินทางกลับมาอย่างเหน็ดเหนื่อย

ดวงตาของนางฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย นางเม้มริมฝีปาก “จิ้งคง”

เซวียนหยวนซีใช้วิชาตัวเบาของเขา กระโดดขึ้นไปในอากาศ หวังที่จะมอบร่างเล็กที่หล่อเหลาและสง่างามให้กับเจียวเจียว เพื่อให้เจียวเจียวดื่มด่ำกับเสน่ห์ของเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น!

ในขณะเดียวกัน ก็พิสูจน์ให้เจียวเจียวเห็นว่าเขาไม่ใช่เด็กน้อยที่เคยล้มตอนนั้นอีกต่อไป

สาวใช้กรีดร้องกันหมดแล้ว

แม่เจ้า ชายหนุ่มรูปงามคนนี้ตกลงมาจากฟ้า สาวคนไหนจะทนไหว

กู้เจียวยังยิ้มให้เด็กหนุ่มที่ลอยมาหานาง

ในขณะที่เขากำลังจะลงจอด ทันใดนั้นก็มีเสียงเล็กๆ น่าขนลุกดังมาจากที่ไกลๆ “ท่านน้าจิ้งคง!”

“เอ๊ะ!”

เซวียนหยวนซีหยุดหายใจ ตัวแข็ง แล้วตกลงมาจากฟ้า!

ไม่ใกล้ไม่ไกล ไม่เอนเอียง ตกลงตรงหน้ากู้เจียวพอดี

หน้าคว่ำลงไป กระแทกพื้นอย่างแรง

กู้เจียว “…”

ซ่างกวานเยี่ยน “…”

ขันทีทั้งหลาย “…”

เซียวเยียนวิ่งมาอย่างรวดเร็ว นั่งยองๆ ข้างน้าจิ้งคง เอียงศีรษะมองเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ทุกคน “…”

นานๆ ทีจะทำเท่สักครั้ง แต่ดันล้มกลายเป็นคางคก เซวียนหยวนซีอยากจะตายตรงนั้นสักครั้ง

เขาจิกกำปั้นแน่น ขบฟันอย่างเขินอายอยู่ห้าวินาที แล้วลุกขึ้นจากหิมะอย่างใจเย็น แล้วเขาก็เห็นเจ้าถั่วตัวน้อยที่เลียนแบบเขา

ร่างกายวัยหนุ่มของเขาสั่นสะท้าน

ไม่นะ!

เขาล้มน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรือ

อยากตายอีกจังเลย…

กู้เจียวหัวเราะคิกคัก

เซวียนหยวนซีเกาหัวที่เห็นนางหัวเราะจนหยุดไม่ได้

เอาเถอะ ตราบใดที่เจียวเจียวยังมีความสุข ต่อให้ล้มน่าเกลียดแค่ไหนก็คุ้ม

เซียวเยียนทุ่มเทมาก ไม่มีใครจับนาง นางก็ยังคง “เป็นลม” อยู่

ซ่างกวานเยี่ยนรู้สึกทั้งโกรธและตลก “ลุกขึ้น!”

เซวียนหยวนซีเป็นคนพานางขึ้นมา

ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าท่าทางที่เขายกเซียวเยียนขึ้นนั้นเหมือนกับที่เซียวเหิงเคยยกเขาขึ้นมาก่อน

“ท่านน้าจิ้งคง ข้าคิดถึงท่านมาก! ท่านหล่อขึ้นอีกแล้ว!”

เซียวเยียนชมคนอื่นด้วยท่าทางที่เหมือนกับตอนที่เขายังเด็ก

ครอบครัว เป็นคำที่แปลกมาก

“เจียวเจียว ฝ่าบาท” เขาทักทายกู้เจียวและซ่างกวานเยี่ยน

ซ่างกวานเยี่ยนพยักหน้าอย่างพอใจ “ลำบากเจ้าตลอดทาง มีบาดแผลหรือไม่”

“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ” เขาส่ายศีรษะอย่างแน่วแน่

เซียวเยียนนั่งอยู่บนแขนของเขาทำหน้าตาตื่นแล้ว “น้องชายนั่งรถเลื่อน แล้วอาเจียน!”

เซียวฉงถูกนางกำนัลอุ้มมา หน้าถมึงทึง ข้าเมารถแล้วอาเจียนต่างหาก!

เซียวเซวียนเป็นลูกคนที่สองของกู้เจียวกับเซียวเหิง เกิดเดือนสิบสออง เมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งผ่านวันเกิดครบรอบสองขวบ

เขากำลังนอนหลับ

ซ่างกวานเยี่ยนรู้ว่าจิ้งคงเพิ่งกลับมา พี่สาวน้องชายคงมีเรื่องคุยกันมากมาย นางจึงยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเอ่ย “เซียวเซวียนก็น่าจะตื่นแล้ว เจ้าไปดูเขาเถอะ ค่ำๆ ค่อยมาทานข้าวที่ตำหนักเฟิ่งซี”

“ได้เจ้าค่ะ” กู้เจียวตอบรับ

ซ่างกวานเยี่ยนพาคนอื่นๆ ออกไป

เซวียนหยวนซีวางเซียวเยียนลง แล้วโค้งคำนับให้ซ่างกวานเยี่ยน

กู้เจียวจ้องมองเด็กหนุ่มรูปงาม อ่อนโยน มีมารยาทที่อยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ข้าวปั้นของนางโตขึ้นแล้วจริงๆ

เซียวเยียนเดินเองได้แล้ว นางเดินเตาะแตะนำข้างหน้า

เซียวฉงอาเจียนไปยกใหญ่ ตอนนี้จึงดูอ่อนแรง

กู้เจียวตั้งใจจะรับเขาจากนางกำนัล

“ข้าเอง” เซวียนหยวนซีเอ่ย

เขายื่นแขนที่เรียวยาวออกไป อุ้มเซียวฉงวัยห้าขวบขึ้นมา

“ท่านน้าจิ้งคง” เซียวฉงเรียกเขาอย่างหงอยๆ

เขามองเด็กน้อยในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องพูดแล้ว”

กู้เจียวมองเขาด้วยรอยยิ้ม “สูงขึ้นแล้วนะ” หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ย “ผิวคล้ำขึ้นด้วย”

ประโยคแรกยังฟังดูมีความสุขดี ประโยคหลังทำให้เขาแข็งทื่อ

ประวัติศาสตร์อันดำมืดของการถูกพี่เขยทำให้ตัวดำตอนเด็กๆ ผุดขึ้นมาในใจ เขาแสยะยิ้มแล้วมองไปรอบๆ

กู้เจียวเอ่ย “พี่เขยเจ้าไม่อยู่ เขาไปซ่อมปืนกับพี่ชิ่งของเจ้า”

เซวียนหยวนซีกระแอมเบาๆ “ข้าไม่ได้หาพี่เขยนะ!”

กู้เจียวหัวเราะ

“บาดเจ็บหรือไม่” นางถาม

“ไม่บาดเจ็บ” เขาเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว

กู้เจียวเอ่ย “ดี เดี๋ยวข้าตรวจดู”

เขาเอ่ยไม่ออก ตาเป็นประกาย “ไม่เอา ข้า ข้าไม่ใช่เด็กแล้ว ไม่ให้ท่านดูแล้ว”

เขาได้รับบาดเจ็บมากมาย เขาไม่อยากให้นางเห็น

อีกอย่าง บาดแผลแค่นี้จะเป็นอะไร

เขาเจ็บมากแค่ไหน เจียวเจียวในตอนนั้นเจ็บมากกว่าและหนักกว่าเขาแน่นอน

เขารีบเปลี่ยนเรื่อง “ร่างกายเซียวเซวียนดีขึ้นหรือยัง”

แปลกที่เซียวเซวียนเป็นลูกคนเดียว และยังเป็นเด็กที่คลอดตามกำหนด แต่ร่างกายกลับอ่อนแอกว่าฝาแฝดที่คลอดก่อนกำหนดเสียอีก

จิ้งคงจำได้ว่าหลังจากที่เจ้าตัวเล็กเกิดมา ก็ป่วยแทบทุกเดือน น้ำหนักในเดือนแรกไม่เพิ่มแต่ลดลง ดื่มยาจนเขาปวดใจมาก

กู้เจียวหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ย “ดีขึ้นมากแล้ว”

ระหว่างที่พูดคุยกัน ทั้งสองมาถึงตำหนักฉินขององค์ชายรอง แม้ว่าจิ้งคงจะเป็นผู้ชายต่างแซ่ แต่ซ่างกวานเยี่ยนได้ออกกฤษฎีกาอนุญาตให้เขาอาศัยอยู่ในวังหลวง ดังนั้นจึงไม่มีขันทีคนไหนกล้าขวางเขา

ทั้งสองเพิ่งจะเข้ามาถึงตำหนักบรรทม ก็เห็นเด็กน้อยหน้ามึนยื่นศีรษะออกมาอย่างแสนน่ารัก