กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 15 สาวน้อยหลงทาง 2

ตอนที่ 15 สาวน้อยหลงทาง 2

หลังจากที่เราแก้ความเข้าใจผิดเรียบร้อยแล้ว เราก็เริ่มถามข้อมูลจากเด็กผู้หญิงเพื่อหาทางช่วยเธอ

เธอบอกว่าชื่อฟูจิมิยะ อายากะ อายุสี่ขวบ

อายากะจังเล่าว่าเธอมากับคุณยายเพื่อมาซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ต แต่ระหว่างนั้นเธอตัดสินใจที่จะกลับบ้านคนเดียวและเกิดหลงทาง

“ทำไมถึงอยากกลับบ้านคนเดียวล่ะ?”

“ก็อยากกลับคนเดียว จะได้ให้คุณยายชมไงล่ะ…”

“อ่า… งั้นเหรอ?”

ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ในช่วงวัยที่ชอบให้คนอื่นชมเชยเมื่อทำอะไรได้ด้วยตัวเอง

แน่นอนว่าคุณยายของเธอตอนนี้คงเป็นห่วงเธอมาก

“มีโทรศัพท์มือถือไหม?”

“เด็กสี่ขวบคงไม่มีโทรศัพท์หรอก…”

ในยุคนี้ยังไม่มีอุปกรณ์ GPS หรือโทรศัพท์สำหรับเด็กที่แพร่หลาย ทำให้การตามหาเด็กหลงยากขึ้น

“งั้นเราลองไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตกันดีไหม? ที่นั่นน่าจะมีศูนย์ช่วยเด็กหลง”

“ซูเปอร์มาร์เก็ตที่ว่า มีลักษณะเป็นยังไงเหรอ?” ผมถามเพื่อช่วยหาตำแหน่งที่เธอหลง

“มีคนเยอะมาก! แล้วก็มีขนมขายเยอะด้วย!”

“อืม… นั่นไม่ค่อยช่วยนะ…”

สิ่งที่เธอบอกไม่สามารถช่วยเราแยกแยะได้ เพราะซูเปอร์มาร์เก็ตทั้งสองแห่งในย่านนี้ก็มีคนเยอะและขายขนมเหมือนกัน

“แล้วจำอะไรที่พอจะแตกต่างออกไปได้ไหม?”

“อืม… ตอนอยู่แผนกผัก พนักงานลืมรูดซิปกางเกง!”

“เอ่อ… นั่นไม่ใช่ข้อมูลที่ช่วยได้เลย…”

ทั้งสองซูเปอร์มาร์เก็ตที่ว่านี้มีลักษณะคล้ายกันมาก สิ่งเดียวที่แตกต่างคือเรื่อง ‘ที่จอดรถ’

“ว่าแต่ ก่อนมาที่นี่ ขึ้นรถหรือเดินมาล่ะ?”

“นั่งรถยนต์สีขาวมาน่ะ!”

บิงโก! ผมดีดนิ้วเมื่อได้ยินคำตอบ

“ถ้าอย่างนั้นต้องเป็นซูเปอร์มาร์เก็ตที่มีที่จอดรถ น่าจะเป็นจานุโกะ เพราะไดคาคุอยู่ใกล้สถานีรถไฟ ไม่มีที่จอดรถแน่ ๆ”

“งั้นเราไปที่นั่นและให้ศูนย์ช่วยเหลือเด็กหลงประกาศหาคุณยายละกัน คุณยายของเด็กคนนี้น่าจะมารออยู่ที่นั่นเหมือนกัน”

ระหว่างเดินไปที่จานุโกะ ซึ่งใช้เวลาประมาณ 10 นาที อายากะจังเดินช้าเพราะเธอยังเป็นเด็ก

หลังเดินไปได้ไม่นาน เธอก็หยุดเดินและพูดออกมา

“เหนื่อยแล้ว! อุ้มหน่อย!”

“อุ้ม?! นี่เธอเดินต่ออีกนิดไม่ได้เลยเหรอ?”

“ไม่ได้แล้ว… กำลังจะไปสวรรค์แล้ว…”

คำพูดของเธอทำเอาผมไปไม่เป็น และเธอดูเหมือนจะใกล้ร้องไห้ ผมเลยยอมอุ้มเธอ

“อืม… พี่อุ้มไม่เก่งเลย!” เธอบ่น

“งั้นอุ้มคงไม่ไหว ขอเปลี่ยนเป็นขี่หลังได้ไหม?”

“ไม่เอา! อึดอัด!”

เธอลงมายืนและหันไปขอให้ยูกิช่วยแทน

“พี่สาว อุ้มหน่อยสิ!”

“เอ๋?! ฉันเหรอ?”

“ใช่! พี่ชายตัวแข็งเกินไป หนูชอบพี่สาวมากกว่า!”

ยูกิที่ดูเหมือนไม่อยากยุ่งนัก แต่ก็ยอมอุ้มเธอในที่สุด

“อืม… ดีกว่าพี่ชายหน่อย แต่ก็ยังไม่ค่อยนิ่มเท่าไหร่”

“ขอโทษนะ ที่ฉันหน้าอกใหญ่ไม่ใหญ่เหมือนแม่เธอ…” ยูกิพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย

ผมหัวเราะเบา ๆ เพราะรู้ดีว่าอนาคตยูกิจะกลายเป็นสาวที่มีรูปร่างดี แต่ตอนนี้เธออยู่ในวัยมัธยมปลายที่ยังไม่พัฒนาเต็มที่

อายากะจังดูเหมือนจะพยายามหาตำแหน่งที่สบายที่สุดในการอุ้ม ทำให้ยูกิที่โดนจั๊กจี้หัวเราะและขยับตัวไปมา

“อย่าดิ้นมากสิ!”

ผมมองยูกิที่พยายามกลั้นเสียงหัวเราะ และเผลอคิดถึงอนาคตที่ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบโดนจั๊กจี้ โดยเฉพาะตรงไหปลาร้า… ตอนนั้นมันเป็นจุดอ่อนที่ทำให้เธอทำหน้าตาน่ารักจนอดหยอกไม่ได้

แต่พอเห็นเธอในตอนนี้ที่ดิ้นไปมาจากการโดนจั๊กจี้ มันก็ทำให้ผมเผลอคิดอะไรบางอย่างที่ไม่ควร…