ฟาดฟันสงครามด้วยดาบแห่งนักรบเวทมนตร์ 1 ซามูไรหลงยุคกับต่างโลก!

นานมาแล้ว โลกเคยถูกปกครองโดยเผ่าพันธุ์มังกร มังกรดินปกครองผืนแผ่นดิน และมังกรบินครองท้องฟ้า พวกมันเจริญรุ่งเรืองและยิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใด ความหยิ่งยโสของพวกมันแผ่ขยายไปทั่วโลก แต่ตำนานกล่าวไว้ว่าการกระทำของพวกมันได้ยั่วโทสะของสวรรค์ นำไปสู่การล่มสลายของพวกมัน ตัวเลขของพวกมันลดลงจนหมดสิ้น และพวกมันก็ถูกปลดออกจากการเป็นผู้ครองโลก

หลังจากที่มังกรสูญสิ้น เหล่ายักษ์ได้ก้าวขึ้นมาเป็นผู้ปกครองโลก พวกมันแผ่ขยายอำนาจไปทั่วแผ่นดิน สร้างเมืองใหญ่โตมากมาย

และสร้างอารยธรรมอันก้าวหน้า อย่างไรก็ตาม พวกมันเองก็ท้าทายเจตจำนงของสวรรค์และต้องพบกับการสูญพันธุ์ในที่สุด

ตำราโบราณได้บันทึกไว้แบบนั้น

หลังจากสิ้นยุคของเหล่ายักษ์ จึงเข้าสู่ยุคแห่งเสรีภาพและความโกลาหลที่เหล่าสัตว์วิเศษก่อขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยการขึ้นมามีบทบาทของเผ่าพันธุ์กึ่งมนุษย์หลากหลายเผ่า จนกระทั่งในที่สุด มนุษย์ซึ่งเป็นที่รู้จักในด้านการปรับตัวก็ได้ก้าวขึ้นมาครองอำนาจและเจริญรุ่งเรืองในยุคปัจจุบัน

อย่างไรก็ตาม แม้แต่มนุษย์เอง ไม่ว่าจะด้วยการตัดสินใจผิดพลาดหรือพลังบางอย่างที่คอยรักษาสมดุลของโลก ก็ต้องเผชิญหน้ากับการรุกรานอย่างไม่หยุดยั้งของอสุรกายที่ไม่อาจเข้าใจได้…

“ดีโน อย่าฝืนตัวเองเกินไป!”  

“…ถ้าเราไม่หยุดพวกมันที่นี่ พรรคพวกของเราจะต้องสูญเสียมากกว่านี้อีก!”

ในห้องควบคุมของอัศวินยักษ์ “คลอซอรัส” ที่สูงกว่า 10 เมตร ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินผู้จมอยู่ในกล้ามเนื้อเทียมกำลังบังคับให้นักรบเหล็กของเขายกดาบเหล็กที่หยาบกระด้างขึ้น

แต่ผลกระทบจากการต่อสู้ก็เห็นได้ชัดเจน      หลังจากที่จัดการไดโนเสาร์ขนาดใหญ่ที่เรียกว่า “ไดซอรัส” ได้ก่อนหน้านี้ เครื่องจักรก็ได้รับความเสียหายอย่างหนัก ของเหลวเวทมนตร์สีแดงที่ทำหน้าที่เป็นเลือดของมันไหลออกจากกรอบตัวของ คลอซอรัส ส่งสัญญาณว่ามันถึงขีดจำกัดแล้ว

คำเตือนของเพื่อนสมัยเด็กของเขาไม่ได้เข้าหูของเขาเลย

ในพื้นที่ที่อัศวินยักษ์และอสุรกายขนาดใหญ่กำลังปะทะกัน ทหารติดอาวุธของประเทศก็กำลังต่อสู้กับไดซอรัสตัวเล็กและสัตว์วิเศษอย่างดุเดือดเช่นนี้ การถอยจึงไม่ใช่ทางเลือก

“เลเวีย เริ่งเตาปฏิกรณ์มานาเต็มกำลัง!”  

“อึก! ทำไมนายถึงไม่ยอมฟังฉันเลย!”

อัศวินยักษ์ซึ่งเป็นผลึกแห่งปัญญาที่ปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหันในสงครามที่ยืดเยื้อกับอสุรกายที่เรียกว่า “ยุคแห่งการล่มสลาย” ต้องการผู้ใช้งานสองคน คนหนึ่งคือจอมเวทย์ที่จัดการพลังงานและการทำงานของเวทมนตร์ และอีกคนคือนักรบที่บังคับร่างกาย

ในฐานะที่ชะตาชีวิตของพวกเขาเกี่ยวพันกัน เลเวียถอนหายใจ แต่ก็ปฏิบัติตาม เธอส่งพลังมานาผ่านกล้ามเนื้อเทียมที่พันรอบตัวเธอ จุดเตาปฏิกรณ์มานาของอัศวินให้ลุกโชนขึ้น

“เอานี่ไป!”  

“กร๊าซซซ!!”

ด้วยเสียงคำรามแห่งความมุ่งมั่น ดีโนพุ่งไปข้างหน้า พร้อมฟาดดาบเหล็กอย่างแรงในแนวทแยงขึ้นจากด้านข้าง แต่การโจมตีถูกกรงเล็บอันแหลมคมของไดซอรัสปัดออกอย่างหวุดหวิด การตอบโต้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว—การเหวี่ยงหางที่ทรงพลังฟาดเข้าที่ศีรษะของอัศวินจนล้มลงอย่างหนัก

“อ๊าก!!”

“ดีโน! ตั้งสติหน่อย!”

“อึก… อ๊าก…”

เลเวียร้องเรียกด้วยความกังวล แต่ดีโนกลับตอบด้วยเสียงครางที่อ่อนแรง ไม่มีวี่แววของการฟื้นตัว เธอเผชิญหน้ากับทางเลือกอันเลวร้าย ภาพจากหน้าจอในดวงตาเทียมของอัศวินเผยให้เห็น “ไดซอรัส” ตัวใหญ่ที่ชนะการต่อสู้ กำลังคำรามอย่างกราดเกรี้ยวและเดินเข้ามาใกล้

[จะตายทั้งๆแบบนี้หรอ?!]

เลเวียสั่นสะท้าน เธอเริ่มดำเนินการบังคับถ่ายโอนนักรบผู้บาดเจ็บออกจากห้องควบคุม อัศวินยักษ์ที่เพิ่งได้รับการใช้งานจากประเทศนั้น ต้องการผู้ควบคุมที่มีคุณสมบัติหายากอย่างยิ่ง ในกรณีวิกฤติ จอมเวทย์จะต้องใช้หินเทเลพอร์ตฉุกเฉินเพื่อช่วยชีวิตนักรบเป็นอันดับแรก

“อะไรกัน?! การรั่วไหลของมานา? หินเทเลพอร์ตเสียหายงั้นเหรอ?!”

เลเวียภาวนาอย่างสิ้นหวัง ขณะที่เพื่อนในวัยเด็กของเธอหายวับไปในแสงแห่งเวทมนตร์ เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะใช้หินหนีของตัวเอง ก่อนที่ขากรรไกรยักษ์ของไดซอรัสจะกระโจนเข้ามาใส่ห้องควบคุม

“ดีโน… อย่างน้อยๆก็นายรอดไปได้…”

ทันใดนั้น เสียงแปลกประหลาดก็ดังขึ้นในจิตใจของเลเวีย ก่อนที่ขากรรไกรของไดซอรัสจะบดขยี้อัศวินที่หมดสภาพ “คลอซอรัส” พลันพลิกตัวหลบอย่างปาฏิหาริย์

“เมื่อกี้นี้มันอะไรน่ะ?!”

แม้เธอจะมองไม่เห็นรอบตัวเนื่องจากถูกห่อหุ้มด้วยกล้ามเนื้อเทียม เลเวียก็สัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวบางอย่างผ่านวงจรพลังงานมานา การปรากฏตัวที่ต่างไปจากดีโนโดยสิ้นเชิง

ที่น่าสนใจคือ การปรากฏตัวนี้ดูเหมือนจะเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์กับระบบของอัศวิน แม้ตัวเครื่องจะเสียหาย สิ่งนั้นก็ยังสามารถบังคับอัศวินได้อย่างคล่องแคล่วและถอยหนีจากไดซอรัสไปในระยะปลอดภัย

“ร่างกายนี้มันอะไรกัน?!… ไหงถึงกลายเป็นยักษ์ไปได้เนี่ย?!”

“กร๊าซซซ!!”

เมื่อไดซอรัสตัวถัดไปพุ่งเข้ามา ผู้ควบคุมลึกลับตอบสนองด้วยสัญชาตญาณ ฟาดดาบเหล็กขึ้นอย่างรุนแรงจนตัดขาหน้าของมันขาด ความรู้สึกชวนคลื่นไส้จากการตัดชีวิตปรากฏขึ้นในใจเขาเพียงชั่วครู่ แต่ความทรงจำจากการฝึกฝนเคนโด้ในโรงฝึกของครอบครัวทำให้เขาตั้งสติกลับมาได้ทัน เขาฟาดดาบตัดผ่านหน้าอกและหัวใจของไดซอรัสในจังหวะเดียว

“อะไรนะ?! นี้ผม… ฆ่าสิ่งนั้นไปแล้วเหรอ?”

แม้กำลังเผชิญกับภาระทางจิตใจจากการฆ่าสิ่งมีชีวิต แต่ไม่มีเวลาให้ไตร่ตรอง ไดซอรัสตัวถัดมาโจมตีเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง น้ำลายหยดจากปากอย่างดุร้าย

“ไม่ให้เวลาสำนึกผิดหน่อยรึไง?!”

ด้วยเสียงสบถ เขาหลบการโจมตีอย่างว่องไว พร้อมตอบโต้ด้วยการโจมตีอันรวดเร็วเฉียบขาด ตัดคอของมันในทันที หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ร่างขนาดมหึมาของมันก็ล้มลงกระแทกพื้นเสียงดังสนั่น

“สองตัวระดับใหญ่… ในพริบตาเดียว?”

“ได้โอกาศแล้ว! ระดมโจมตีเลย! หน่วยจอมเวทย์ ยิง!”

“ย๊ากกก!!”

ทหารที่อยู่ใกล้เคียงโห่ร้องด้วยกำลังใจที่กลับมา พวกเขาปล่อยลูกบอลเพลิงและใบมีดลมใส่ฝูงไดซอรัสขนาดเล็กและสัตว์วิเศษที่แตกกระเจิงจากความสับสน

“เวทมนตร์…?”

“เฮ้ นาย… นายเป็นใครกันแน่?”

“มาดาราเมะ คุโรโดะ”

แม้ภาษาของผู้ควบคุมลึกลับจะดูแปลกไปจากเดิม แต่เลเวียก็รู้สึกว่ามันสื่อความหมายเข้าใจได้ราวกับฝังอยู่ในจิตใจเธอ เธอจึงแนะนำตัวเองกลับไปโดยไม่ลังเล

ต่างโลก เวทย์มนต์ และหุ่นยนต์ไง!