ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) 596 : หนีรอด

ตอนที่ 596 : หนีรอด

หวังเย่าได้นำยานลวงตาของเขาเดินทางหนีจากยานที่ไล่ล่าออกมา

“ล็อคเป้าหวังเย่าเอาไว้ อย่าให้เขาหนีไปได้”

ยานหลายสิบลำรีบบินตามหวังเย่าไปทันที

ติ๊ง ติ๊ง…

ระบบป้องกันในยานของหวังเย่าได้มีสัญญาณเตือนดังขึ้นมาบ่งบอกว่าศัตรูกำลังล็อคเป้าเขาเอาไว้

หวังเย่าได้ทำการพุ่งหนีออกไปพร้อมกับยิงมิสไซน์ใส่พวกยานด้านหลังก่อนที่จะบินไปต่อยังกลุ่มหนวดปีศาจ

หนวดในส่วนนี้คือส่วนท้ายสุด มันบางอย่างมาก การโจมตีไม่ได้รุนแรงนัก แต่เพราะเป็นปลายหนวดซึ่งเมื่อโดนจับแล้วก็ยากจะสลัดตัวออกมาได้

เมื่อเห็นหวังเย่าหนีไปที่ส่วนนั้น ยานหลายสิบลำก็ตามไปทันที

มิสไซน์ถูกยิงออกมา เข้าใส่หนวดนั่น

ไฟก่อตัวขึ้นพร้อมกับหนวดนั่นได้ระเบิดจนเกิดรูขนาดใหญ่ ก่อนจะเผยให้เห็นยานของหวังเย่า

รูขนาดใหญ่นี้เหมือนกับท่อน้ำยาว มันมีทางออกแค่ทางเดียวตรงด้านหน้า เส้นทางด้านหลังโดนทำลายไปหมดแล้ว !

ศัตรูได้เร่งเครื่องเต็มที่เพื่อไล่ตามหวังเย่ามาติด ๆ

ปืนของอีกฝ่ายถูกเปิดออกพร้อมกับเล็งมาที่หวังเย่า

หวังเย่าหลบกระสุนได้อย่างคล่องแคล่ว กระสุนยิงไม่โดนเกราะของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ภาพลวงตาที่เขาสร้างขึ้นมานั้นกลับถูกทำลายไป

“บัดซบ นี่มันภาพลวงตา ! ”

“หวังเย่าคงไม่อยากรอด เขากลับยอมหนีออกมาคนเดียวแบบนี้ ! ”

“ไม่ใช่ว่ามันดีกับเรารึไง มาสอนเขากันว่าผลจะเป็นยังไง ! ”

“ฮ่าฮ่า… “

“ยิงเต็มกำลัง ฆ่าเขาให้ได้ ! ”

เมื่อเห็นว่าภาพลวงตาโดนทำลาย หวังเย่าก็เร่งความเร็วขึ้นไปอีกทันที เมื่อไปถึงทางออกอีกด้าน เขาก็หันกลับมาและยิ้ม

เมื่อเห็นว่าหวังเย่าหยุด อีกฝ่ายก็พากันแปลกใจ “ทำไมไม่หนีต่อ เขาคิดจะสู้กับเราจนตัวตายรึไง ? ”

หวังเย่าได้ยินคำพูดอีกฝ่ายผ่านระบบสื่อสารของยาน

เขายิ้มออกมาและเปิดโล่เงา เขาผายมือเรียกทุกคน “แค่ความแข็งแกร่งที่พวกแกมี จะทำให้ฉันตายได้ยังไง ? ”

ที่ใต้เท้าของหวังเย่ากลับมีค่ายกลก่อตัวขึ้นมา ค่ายกลนี้มีแสงสีเขียวส่องประกายออกมาด้วย

กระสุนที่ถูกยิงออกมาอัดเข้ากับโล่เงา หวังเย่าไม่ได้บาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย เขาได้ใช้สกิลเร่งการเติบโตออกมาด้วย

จุดแสงสีเขียวเหล่านี้ได้ซึมเข้าไปในหนวดปีศาจจนทำให้บาดแผลของมันฟื้นฟูขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็มีหนวดนับไม่ถ้วนงอกออกมาจากด้านใน

หนวดนั้นก่อตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มันราวกับกิ่งไม้ที่ปิดทางของอีกฝ่ายเอาไว้

เมื่อเห็นช่องทางที่แคบลงเรื่อย ๆ พวกศัตรูก็เริ่มลนลานขึ้นมา

“หวังเย่าควบคุมหนวดปีศาจพวกนี้ได้งั้นหรือ ? ”

“เราต้องถอยแล้ว ! ”

ตอนที่พวกเขาได้สติกลับมา ทางออกก็ถูกปิดไว้โดยหนวดปีศาจหมดแล้ว เมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าหนวดปีศาจได้เข้าล้อมตัวพวกเขาไว้หมด มันเหมือนกับมือที่จับพวกเขาเอาไว้แน่น

ปัง ปัง…

ปืนถูกยิงเข้าใส่หนวดพวกนั้น

เพราะหนวดที่เข้าพัวพันพวกเขาอยู่จึงทำให้พวกนั้นไม่มีเวลาไปสนใจหวังเย่า พวกนั้นได้แต่ต้องดึงดาบของตัวเองออกมาเพื่อจัดการกับหนวดรอบตัว

หวังเย่ายิ้มออกมาและพุ่งออกมาจากที่นั่นก่อนที่ช่องทางนั้นจะปิดลง

….

ที่จุดที่ 2 หนวดปีศาจได้ขวางทางเจนกิ้นและคนอื่น ๆ อยู่

พวกมันเหมือนกับกำแพงเนื้อที่งอกออกมาจากจักรวาล มันราวกับปกคลุมไปทั่วทุกที่ไม่มีที่สิ้นสุด

พวกเขาพากันใจสั่น และไม่รู้เลยว่าต้นกำเนิดของมันมาจากที่ไหน

เมื่อดูจากขนาดของหนวดหลักแล้ว พวกเขาเดาว่าหนวดนี่อาจจะมีขนาดเท่ากับดาวเคราะห์เลยก็ว่าได้

เมื่อยืนอยู่ต่อหน้ากลุ่มหนวดปีศาจนี้ พวกเขารู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กจ้อยไม่ต่างอะไรจากมดเลย

ในหนวดนั้นพวกเขาเห็นว่าร่างของสัตว์อสูรค่อย ๆ โดนสูบพลังไป

มันถึงกับมีหินที่ขนาดเท่ากับเกาะในหนวดนี่ด้วยที่โดนดูดพลังงาน

ไม่จำเป็นต้องบอก เจนกิ้นและคนอื่น ๆ ก็รู้ว่าหนวดที่นี่มีแร่แม่เหล็กมากแค่ไหน แต่พวกเขาไม่กล้าที่จะเดินทางเข้าไป

พื้นที่นี้ซับซ้อน หากพวกเขาเดินทางเข้าไป ถ้าหวังเย่ามาถึงที่นี่ก็อาจจะหาพวกเขาไม่พบ

ที่น่าตกใจไปกว่านั้น เจนกิ้นและคนอื่น ๆ พบว่าการไหลเวียนของเลือดที่นี่นั้นเร็วกว่าที่อื่น ๆ ทิศทางการไหลของเลือดนั้นไหลขึ้นราวกับตรงไปที่รากของหนวด

เมื่อเข้าไปที่ตำแหน่งหลักของหนวดแล้ว พวกเขาคงโดนกลืนกินแน่ ๆ !

ด้วยความสามารถในการดูดซับที่เหมือนกับหลุมดำที่แม้แต่แสงก็ไม่อาจจะหนีรอดได้ รวมกับความร้อนอันน่ากลัวของมันแล้ว เมื่ออะไรเข้าไปในตัวมัน งั้นมันก็ไม่อาจจะทนได้แน่

คนเดียวในประวัติศาสตร์ของดาวทมิฬที่เข้าไปในหนวดหลักแล้วรอดออกมาได้นั้นคือนอร์แมน ที่เป็นแม่ทัพในตอนนี้

ดังนั้นต้องรอหวังเย่าสั่งการก่อน ถึงจะค่อยเข้าไปพร้อมกัน

พวกเขารอกันอย่างกังวลอยู่สักพักก่อนที่จะเห็นจุดแสงส่องประกายออกมา

“หัวหน้ามาแล้ว ! ” แรมโบ้พูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเห็นเพื่อนร่วมทีมคนอื่น ๆ รออยู่ หวังเย่าก็เร่งความเร็วทันที

“ขอโทษที่ให้รอนาน”

“อาเย่า นายสลัดพวกนั้นได้แล้วหรือ ? ”

หวังเย่ายิ้มออกมาและพูดขึ้น “พวกนั้นคงตามเราไม่ทันแน่”

“สุดยอดเลย ! ”

“อย่าเพิ่งดีใจไป เวลาเหลือน้อยลงเรื่อย ๆ รีบลงมือกันเถอะ” โอพีเลียพูดขึ้นมา

หวังเย่าพยักหน้า “เตรียมตัวให้พร้อม ! ”

จากนั้นทุกคนก็พากันดึงดาบออกมาก่อนจะทำการตัดเนื้อตรงหน้า

หนวดนั่นสั่นไหวพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมา

เนื้อของมันยังไม่ทันได้ฟื้นฟู ตัวหวังเย่าและคนอื่น ๆ ก็พากันพุ่งเข้าไปด้านในหนวดนั้นทันที

ทั้งหกคนมองหน้ากันก่อนจะยืนยันว่าทุกคนเข้ามากันครบแล้ว แต่ตอนนั้นเองกลับมีสัญญาณเตือนดังขึ้นมา

เตือน : ที่นี่มีแรงสูบระดับสูงที่สามารถทำลายเกราะได้ คาดว่าเกราะจะใช้งานได้ 2 ชั่วโมงเท่านั้น เมื่อเครื่องยนต์ของเกราะไม่อาจจะใช้งานได้ เมื่อผ่านไป 6 ชั่วโมง ส่วนประกอบต่าง ๆ ของเกราะจะถูกทำลายไปด้วย

“เลือดที่นี่อันตรายกว่าที่อื่น” เจนกิ้นพูดขึ้น

โอพีเลียพยักหน้า “งั้นก่อนที่เกราะของเราจะพัง เราก็ควรจะเก็บแร่แม่เหล็กให้ได้มากที่สุด ตอนนั้นเราคงจะได้แร่แม่เหล็กจำนวนมากแน่ ! ”

“ตรงไปที่เขตกลาง ยิ่งใกล้ตรงกลางของมันเท่าไหร่ก็น่าจะมีแร่แม่เหล็กมากเท่านั้น เราควรจะไปดูส่วนที่ใกล้กับหนวดหลักของมัน” หวังเย่าพูดขึ้น

ทุกคนต่างก็พยักหน้าก่อนจะก่อขบวนโดยมีเจนกิ้นนำหน้ามุ่งหน้าไปที่ส่วนลำต้นหลัก