กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 3 ภรรยามัธยมต้นของผมน่ารักเกินไป

ตอนที่ 3 ภรรยามัธยมต้นของผมน่ารักเกินไป

“ทำไมถึงรู้ชื่อของฉันล่ะ? เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนเหรอ?”

เธอเอียงคอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

ใช่แล้ว! เธอคือยูกิ เป็นยูกิในวัยมัธยมต้นจริง ๆ!

น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว บางทีการที่ร่างกายกลับไปอ่อนเยาว์ อาจทำให้ต่อมน้ำตาของผมอ่อนไหวมากขึ้นก็ได้

“…”

ขณะที่ผมพยายามกลั้นน้ำตา เธอก็เดินเข้ามาใกล้ผมและมองลงไปยังใต้สะพาน

“ถ้าจะฆ่าตัวตายล่ะก็ อย่าทำเลยนะ กระโดดจากความสูงแค่นี้คงไม่ตายหรอก คงแค่ขาหักเท่านั้นแหละ”

“หา? ฆ่า…ฆ่าตัวตาย!?”

ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดว่าผมเป็นคนที่กำลังคิดฆ่าตัวตาย

แต่ก็ไม่น่าแปลกใจนัก เวลานี้เป็นฤดูหนาว แม่น้ำด้านล่างก็มีน้ำเพิ่มขึ้นจากฝนที่ตกเมื่อคืน แถมผมยังไปยืนอยู่บนราวสะพานแบบนั้นอีก สำหรับคนอื่น ๆ ที่มองมา ผมก็คงดูเหมือนคนที่คิดจะกระโดดลงไปจริง ๆ

“อายุเท่าฉันเองนี่นา เครียดเรื่องสอบเหรอ? หรือว่าโดนกลั่นแกล้งมา?”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก…”

“เหรอ งั้นก็ช่างเถอะ” เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมกับเกาหลังมือ “ฉันใกล้จะสอบเข้ามัธยมปลายแล้ว เพราะงั้นอย่าให้ฉันต้องเห็นอะไรที่มันไม่เป็นมงคลแบบนี้เลย”

“ไม่เป็นมงคล…งั้นเหรอ”

คำพูดของเธอทำให้ผมนึกถึงความเชื่อเกี่ยวกับคำว่า “ตก” ที่คนญี่ปุ่นมักหลีกเลี่ยงในช่วงสอบ

แม้เธอจะดูพูดจาไม่แยแส แต่ผมรู้ว่าเธอเป็นห่วงจริง ๆ เพราะเธอมีนิสัยชอบเกาหลังมือเวลาที่รู้สึกไม่สบายใจ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นนิสัยที่ติดมาตั้งแต่เด็ก

“ตกลงจะไม่กระโดดลงไปแล้วใช่ไหม?”

“อ่า ใช่”

“ดีแล้ว งั้นรีบกลับบ้านซะเถอะ”

เธอถอนหายใจโล่งอกก่อนจะหันหลังเดินมุ่งหน้าไปทางสถานีรถไฟ

“เดี๋ยว…เดี๋ยวก่อน!”

“หืม? มีอะไรเหรอ?”

ไม่รู้ตัวเลยว่าผมเผลอเรียกให้เธอหยุด แต่พอเรียกเธอไว้แล้ว ผมกลับพูดอะไรไม่ออก ทั้งที่ในใจมีเรื่องมากมายที่อยากจะบอก

ทั้งที่เราเคยพูดคุยกันทุกวันตลอดหลายปีหลังแต่งงานแท้ ๆ

สิ่งที่ผมพูดออกไปกลับดูเหมือนเด็กมัธยมที่ไม่รู้จักจีบผู้หญิง

“เธอ…จะสอบเข้าที่ไหนเหรอ?”

“หืม? โรงเรียนชิจิฟุกุไงล่ะ วันนี้ฉันเพิ่งไปดูที่นั่นมา”

ชื่อโรงเรียนที่ออกจากปากเธอ เป็นชื่อเดียวกับที่ผมเคยได้ยินจากยูกิในอนาคต โรงเรียนที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในเขตคันโต

หลังจากนี้เธอจะได้เข้าเรียนที่นั่น และเรียนจบด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม? งั้นฉันไปล่ะ”

ผมได้แต่ยืนมองดูเธอเดินจากไปด้วยความตื่นตะลึง

ไม่ใช่แค่เพราะได้เจอเธออีกครั้ง

แต่เพราะ…

“ยูกิตอนเป็นเด็กมัธยม…น่ารักจัง”

ยูกิในตอนโตเป็นผู้ใหญ่ที่สวยสง่า แต่ยูกิในวัยมัธยมต้นมีเสน่ห์ที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง คำว่า “น่ารัก” เป็นสิ่งที่เหมาะกับเธอในตอนนี้มากที่สุด

“อยากเจอเธออีกครั้ง…”

ผมเผลอพึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว

—————

“อิ่มแล้วครับ”

หลังจากกลับมาถึงบ้านและทานอาหารเย็นเสร็จ ผมก็กลับเข้าห้องและหยิบเอกสารแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋านักเรียน

แบบฟอร์มแสดงความประสงค์เลือกเส้นทางการเรียน

โรงเรียนมัธยมปลายที่ผมเคยเรียนคือโรงเรียนมินายากิ ตั้งอยู่ห่างจากบ้านไปประมาณห้าสถานี เป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงพอสมควร

แม้จะไม่ได้เรียนที่เดียวกับยูกิ แต่ผมก็มีเพื่อนผู้ชายหลายคนที่ทำให้ชีวิตในโรงเรียนสนุกสนานไม่น้อย

ส่วนช่อง “โรงเรียนที่ต้องการเข้าเรียนอันดับหนึ่ง” บนแบบฟอร์มนั้นยังว่างเปล่าอยู่

“…”

นี่คือจุดเปลี่ยนสำคัญ

ถ้าผมไม่เขียนชื่อโรงเรียนมินายากิลงไป ชีวิตผมหลังจากนี้จะเดินไปในเส้นทางที่ต่างจากอดีตอย่างสิ้นเชิง

ผมอาจจะเสียใจที่เลือกเดินในเส้นทางที่ไม่คุ้นเคยนี้ก็ได้

แต่ถึงอย่างนั้น…

ผมกำปากกาลูกลื่นในมือแน่น

‘ถ้าวันหนึ่งเราสามารถย้อนเวลากลับไปได้ล่ะก็… ไม่ว่าจะกี่สิบ กี่ร้อยครั้ง นายก็ต้องสารภาพรักกับฉันนะ และช่วยสอนฉันให้รู้จักกับช่วงวัยรุ่นที่แท้จริงด้วยล่ะ’

คำพูดของยูกิในอนาคตยังดังก้องอยู่ในหัว

บางที การย้อนเวลากลับมาครั้งนี้ อาจจะเป็นโอกาสที่ให้ผมได้ทำตามคำขอนั้นของเธอ

ทำไมถึงย้อนกลับมาที่ช่วงฤดูหนาวของปีที่สามในมัธยมต้น?

ทำไมถึงเป็นวันสำคัญที่ต้องตัดสินใจเรื่องเส้นทางการเรียน?

เหตุผลของเรื่องทั้งหมดนี้คงจะมีเพียงอย่างเดียว—

“เอาล่ะ ลองดูกันสักตั้ง!”

ความกลัวที่เคยมีหายไปหมดสิ้น

สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในใจของผมตอนนี้คือความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะได้พบกับเธออีกครั้ง

ผมเขียนชื่อโรงเรียนลงในแบบฟอร์มด้วยลายมือที่มั่นคง

—

ซูซุฮาระ มาซาโนบุ: การศึกษาต่อ

อันดับหนึ่ง: โรงเรียนชิจิฟุกุ

เหตุผล: เพราะภรรยาของผมอยู่ที่นั่น

—