สามีข้าคือขุนนางใหญ่บทที่ 971 ที่มาของหลงอี

บทที่ 971 ที่มาของหลงอี

……….

หลังจากวางกล่องยาลงในช่องว่าง ห้องที่ว่างเปล่าก็เผยให้เห็นอีกด้านหนึ่ง ทางเดินยางอันมืดมิดก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

ดวงตาของหลงอีเป็นประกายเมื่อทางเดินปรากฏขึ้น เหมือนเด็กที่ออกจากบ้านไปหลายวันในที่สุดก็เห็นท่าเรือที่จะพากลับบ้าน

เขารีบวิ่งเข้าไปในทางเดิน

กู้เจียวเดินตาม

อันที่จริง กู้เจียวสงสัยมาตลอดว่ามิติพวกนี้มาจากไหน ทั้งยังใช้วิธีการไหนในการคงตัวอยู่ในมิตินั้น

เป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างมันขึ้นมาเอง พลังงานและโครงสร้างพื้นฐานที่พัฒนาแล้วในสมัยโบราณไม่เพียงพอที่จะเปิดฐานดังกล่าวด้วยตัวคนเดียวในสิบหรือหลายสิบปี

กู้เจียวยังคิดว่ามันอาจมาจากสถาบันวิจัยในชาติที่แล้ว แต่ไม่ช้านางก็ตัดข้อสันนิษฐานนี้ออก

อุปกรณ์ในห้องผ่าตัดนั้นก้าวหน้ากว่าในสถาบันวิจัยมาก

หลงอีผลักประตูที่ปลายทางเดิน แสงจ้าส่องเข้ามา กู้เจียวยกมือขึ้นบังแสงโดยสัญชาตญาณ

หลงอีพุ่งเข้าไปในห้องนั้นโดยไม่ลังเล กู้เจียวก็เดินตามเข้าไปหลังจากปรับตัวเข้ากับแสงแล้ว

สิ่งที่ทำให้กู้เจียวประหลาดใจคือ ที่นี่ไม่ใช่ห้องผ่าตัด แต่ดูเหมือนห้องทดลองที่มีอุปกรณ์ครบครันมากกว่า

ตรงกลางเป็นโต๊ะทดลองสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ทำจากโลหะชนิดพิเศษ ไม่มีวัตถุใดๆ บนโต๊ะ ดูเหมือนว่าอาจารย์พ่อของจะทำความสะอาดอย่างดีก่อนที่เขาจะตายจาก

ยกเว้นผนังที่มีประตู ผนังอีกสามด้านมีชั้นวางสินค้าสูงประมาณสามเมตรเรียงรายอยู่ และบนชั้นวางก็มีภาชนะแก้วใสเรียงรายอยู่

ในภาชนะมีดินที่มีสีและส่วนประกอบต่างกัน ดินบางชนิดปลูกพืชได้สำเร็จ ดินบางชนิดเป็นกรดและเน่าเปื่อย ไม่มีสิ่งมีชีวิตจากพืชใดรอดชีวิต

แต่ส่วนใหญ่จะเป็นอย่างหลังมากกว่า

และทั้งหมดนี้… มีไว้สำหรับการเพาะปลูกหญ้าจื่อเฉ่า

เมื่อมองดูตัวอย่างการทดลองที่ล้มเหลวเหล่านี้ กู้เจียวพอจะจินตนาการได้ว่าอาจารย์พ่อปลูกหญ้าจื่อเฉาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกระทั่งในที่สุดก็เสียสติและสิ้นหวัง

ในห้องทดลองไม่มีการทดลองหรือค้นพบอะไรไปมากกว่านี้ ราวกับว่าความยากลำบากที่ไม่รู้จักจบสิ้นเหล่านั้นถูกลบออกโดยเจตนาโดยอาจารย์พ่อ

หลงอีเดินมาหยุดด้านหลังชั้นวางของด้านขวามือริมประตู กดปุ่มบนผนัง เสียงกึกดังขึ้น ราวกับว่ามีกุญแจถูกเปิดออก

จากนั้น หลงอีก็ผลักไปข้างหน้า

ปรากฎว่ามีประตูที่ซ่อนอยู่บนผนังนั้น

กู้เจียวเห็นหลงอีเข้าประตูไป นางจึงเดินตามเข้าไปโดยไม่ลังเล

ภาพตรงหน้าทำให้นางตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง

ไม่ใช่ห้องผ่าตัดหรือห้องทดลอง แต่เป็น… สนามเด็กเล่นในร่มขนาดเล็ก

หลงอีกางแขนออกแล้วกระโดดลงไปในสระบอลสีน้ำทะเล

เขาตัวใหญ่เกินกว่าจะจมหายไปในสระบอล จึงใช้หัวมุดลงไปแทน

นอกจากสระบอลแล้ว ยังมีเครื่องเล่นสำหรับเด็ก เช่น แทรมโพลีน สะพานโซ่ ผาจำลอง บันไดสีรุ้ง ฯลฯ

เพียงแต่หากมองให้ดี เครื่องเล่นเหล่านี้แตกต่างจากในห้างสรรพสินค้าในอดีต มีความยากและลาดชันกว่า พร้อมกับอุปกรณ์วิเคราะห์ข้อมูลต่างๆ

“ที่นี่ของสนามเด็กเล่นของหลงอีกหรือว่าสนามฝึกกันแน่” กู้เจียวพึมพำ

หลงอีไปขี่ม้าไม้ตัวน้อยของเขาอีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่เขาตัวใหญ่เกินไป แขนและขาของเขาต้องหดเมื่อเขานั่งลง น่าสงสารเหลือเกิน

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังคงโยกไปมา

กู้เจียวรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่สนามเด็กเล่นในร่มเท่านั้น ขณะที่มองไปรอบๆ ก็มีเสียงอุปกรณ์ดังขึ้นจากด้านบนศีรษะข้างหน้า “ติ๊ง~”

ทันใดนั้น ลำแสงสีเขียวเรียวก็กวาดผ่าน ตกลงบนร่างของหลงอีก่อน จากนั้นก็กวาดผ่านหัวจรดเท้า

ต่อมาเครื่องตรวจจับที่หมุนอยู่ด้านบนเพดานก็ส่งเสียง “เหมิงเหมิง ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”

เรียกว่าเหมิงเหมิงจริงๆ

ในขณะทีกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น แสงสีเขียวของเครื่องตรวจจับก็กวาดไปที่ร่างกายของกู้เจียว ต้นกำหนดแสงกะพริบสองครั้ง เสียงของอุปกรณ์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เสียงของมันค่อนข้างเย็นชา “พบผู้บุกรุกที่ไม่รู้จัก กำจัดทิ้งหรือไม่”

ปากกระบอกปืนทั้งแถวโผล่ออกมาจากผนัง เล็งไปที่กู้เจียว!

คิ้วของกู้เจียวกระตุก

ในวินาทีต่อมา หลงอีก็ลุกขึ้นยืนทันทีก่อนจะคว้าตัวกู้เจียวเข้ามา เขายังไม่ได้ทันทำอะไร เครื่องตรวจจับก็เอ่ยขึ้น

“ระบบหยุดชั่วคราว”

“ข้อผิดพลาดของระบบ”

“รีสตาร์ทระบบ”

“ระบบโอเวอร์โหลด”

กู้เจียวไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากเสียงติ๊งดังขึ้นอีกระลอก เครื่องตรวจจับก็เคลื่อนยังลงมาแล้วหยุดทำงาน

เอ่อ จู่ๆ วิกฤตคลี่คลายแบบนี้หรือ

หลังจากผ่านไปสามวินาที มันก็ทำงานขึ้นอีกครั้ง คราวนี้สแกนหลงอีหลังจากเก็บปืนแล้ว

คราวนี้ น้ำเสียงของมันร่าเริงขึ้นมาก “เหมิงเหมิง วันนี้เป็นวันที่ดี ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”

แล้วก็ไม่มีแล้ว และไม่ได้สแกนกู้เจียวอีก

“อาจารย์พ่ออยู่ไหม” กู้เจียวถาม

มันไม่ตอบ

“King อยู่ไหม” กู้เจียวเรียกโค้ดรหัสของอาจารย์พ่อในองค์กร

มันยังไม่ตอบ

“หลงอี คุยกับมันหน่อย” กู้เจียวหันไปเอ่ยกับหลงอี

หลงอีเงยหน้าขึ้นมองเขา ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยกับมันอย่างจริงจัง “เจ้าต้องพูด”

มันตอบสนองจริงๆ ด้วยน้ำเสียงร่าเริงและมีรอยยิ้ม “เหมิงเหมิง อยากคุยเหรอ”

“เจียวเจียวมีอะไรจะถามเจ้า” หลงอีเอ่ย

เครื่องตรวจจับเริ่มสแกนกู้เจียว

“พบผู้บุกรุกที่ไม่รู้จัก กำจัดหรือไม่”

“ระบบหยุดชั่วคราว”

“ระบบโอเวอร์โหลด”

เครื่องตรวจจับขัดข้องอีกครั้ง

กู้เจียวถอนหายใจ “ดูเหมือนจะไม่ได้ผล”

อยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับอาจารย์พ่อจากฐานข้อมูลนี้จัง

ไม่รู้ว่าเป็นระบบที่มีปัญหา หรืออาจารย์พ่อเขียนโปรแกรมหลบเลี่ยง ผู้ชายคนนี้จากไปอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่แม้แต่จะทิ้งข้อความไว้ให้นาง

…

แต่การเดินทางครั้งนี้ไม่ได้ไร้ประโยชน์

หลงอีพากู้เจียวไปที่ห้องนอนของเขา สถานที่ที่เขานอนหลับเมื่อตอนที่เขายังเด็กกลายเป็นแคปซูลนอน

ด้านล่างของแคปซูลนอนจะบันทึกคุณลักษณะต่างๆ ของสิ่งมีชีวิตที่บรรจุอยู่ข้างใน

“กาแล็กซี K93, สิ่งมีชีวิตมีสติปัญญา, เลเวล, S.”

นี่คือหลงอี

หลงอีก็ไม่ใช่คนจากมิตินี้

เลเวลคืออะไร พลังต่อสู้หรือ ไม่น่าแปลกใจที่หลงอีแข็งแกร่งมาก

แต่หลงอีที่แข็งแกร่งเช่นนี้มาพบกับอาจารย์พ่อได้อย่างไร

รู้สึกเหมือนว่ามันเกี่ยวข้องกับกล่องยาใบน้อยนั่น

หลงอีเข้าไปในห้องพักของตัวเองแล้วนอนลงบนเตียงพร้อมกับประสานมือไว้บนท้องอย่างว่าง่าย เหมือนกับตอนที่เขายังเป็นเด็ก

กู้เจียวถามเขา “หลงอี เจ้ายังจำได้ไหมว่าครั้งแรกที่เจ้าพบพ่อของเจ้าคือเมื่อไหร่”

หลงอีส่ายศีรษะ

เมื่อนึกอะไรบางอย่างออก หลงอีลุกขึ้นแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานของเขา ดึงลิ้นชักออกมา แล้วหยิบรูปถ่ายของกู้เจียวในชาติก่อนออกมา

ในภาพนางกำลังปฏิบัติภารกิจสายลับสีหน้าเย็นชา สวมชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดง และสวมจี้หยกพระจันทร์เสี้ยว

เป็นชิ้นเดียวกันกับที่นางมอบให้เซวียนหยวนฉี

หลังจากที่ถูกเจี้ยนหลูลบความทรงจำ จิตใต้สำนึกของหลงอีกลับยังจำจี้หยกชิ้นนี้ได้ เมื่อเขาพยายามจะลอบสังหารเซวียนหยวนฉี เขาเห็นจี้หยกที่คอของเซวียนหยวนฉี จึงล้มเลิกภารกิจ

กู้เจียวชี้ไปที่รูปถ่ายแล้วถาม “พ่อของเจ้าเคยบอกเจ้าไหมว่านางคือใคร”

หลงอีพยักหน้าและเอ่ยอย่างจริงจัง “เขาเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา เป็นคนที่ข้าต้องปกป้องเมื่อได้พบ”

…

เซียวเหิงกำลังดื่มชากับฉังคุนในสวน เขามองไปทางบ้านเป็นครั้งคราว

ฉังคุนหัวเราะและเอ่ย “ถ้าท่านโหวน้อยอยากรู้ จะเข้าไปดูข้างในก็ได้นะ”

เซียวเหิงเอ่ยอย่างเย็นชา “ข้าอยากอย่างนั้นหรือ อยากรู้ว่าใครคือชายที่แลกทุกอย่างในชีวิตเพื่อสร้างเกาะอั้นเย่ ปลูกหญ้าจื่อเฉ่าขึ้นมาเพื่อภรรยาของข้า ดีกับนางมากกว่าข้า คนที่ทำให้ภรรยาของข้าคิดถึงอยู่ได้ทุกเมื่อเชื่อวันน่ะหรือ! ข้าไม่อยากรู้หรอก”

ฉังคุน …ถ้าอย่างนั้นตอนพูดช่วยอย่างสั่นขาจะได้ไหม

เป็นเวลาหนึ่งชั่วยามเต็มๆ กู้เจียวกับหลงอีถึงเพิ่งออกมา

หางตาของเซียวเหิงเหลือบเห็นกู้เจียวตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังทำเป็นสงบ “ดูจบแล้วหรือ”

กู้เจียวขานตอบ ท่าทางดูเศร้าสร้อย

เมื่อเซียวเหิงเห็นนางเศร้าโศกเสียใจเพราะชายอื่น เขาโมโหจนอยากจะกระแทกเท้าปึงปัง

เขาถามอย่างใจเย็น “เจ้าพบอะไรไหม”

กู้เจียวส่ายศีรษะ “ไม่ เขาลบร่องรอยทุกอย่างทิ้งอย่างหมดจด ราวกับกลัวว่าข้าจะเจออะไรที่นี่”

เซียวเหิงยกมือขึ้นลูบศีรษะนางเบาๆ “เขาไม่อยากให้เจ้าเสียใจ”

เซียวเหิงรู้สึกว่าถ้าเป็นเขา เขาก็คงทำแบบเดียวกัน

ทุกสิ่งที่เขาทำไม่ใช่เพื่อให้นางรู้สึกขอบคุณ ในทางกลับกัน เขาหวังว่านางจะมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่มีภาระผูกพัน

ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเขาเคยตกนรก นางแค่ก้าวไปข้างหน้าและเห็นแสงสว่าง

……….