ตอนที่32 : ตัวละครหลักอีกคน
แม้กระทั่งตอนเรียนอยู่ ผมก็รู้สึกได้ถึงผลกระทบจากการเปลี่ยนสีผมเป็นสีดำ
อาจารย์ที่เคยไม่เกรงใจและถามคำถามผมตลอดเวลา ตอนนี้ดูเหมือนจะลังเลขึ้นมาบ้างแล้ว
เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆก็รู้สึกถึงเรื่องนี้เหมือนกัน พวกเขาจะมองมาที่ผม แต่แล้วก็รีบหลบสายตาไปมองหนังสือ หรือทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างจงใจ พวกเขาหลบสายตาของผมอย่างชัดเจน
พวกเขาลังเลว่าจะยังคงแสดงความเป็นศัตรูเหมือนเดิมดี หรือจะลองเข้าหาเขาแบบปกติดี แต่ความลังเลนี้มันคือโอกาสของผม ผมจะทำตัวเป็นเด็กเรียนดี ตั้งใจเรียนให้เต็มที่ เพื่อเปลี่ยนความลังเลใจของพวกเขาให้กลายเป็นความเชื่อมั่นว่าผมไม่ใช่ตัวร้ายอีกต่อไป
แต่ถึงผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปมากขนาดนี้ ก็ยังมีคนที่มองผมด้วยความเกลียดชังเหมือนเดิม หรืออาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
นั่นก็คือ ฟุเสะคาวะ ไรโตะ พระเอกของเรื่องนี่แหละ ผมรู้สึกได้ถึงสายตาที่ทิ่มแทงมาจากที่นั่งสุดท้ายติดหน้าต่าง เขาคงไม่พอใจมากแน่ๆที่เราเหมือนกันขนาดนี้
สำหรับเขาแล้ว ถ้าเป็นตัวประกอบที่ไม่เด่นอะไรเลย การที่จะมีคนผมดำสั้นก็มีถมเถ แต่เพราะเป็นตัวประกอบถึงได้ไม่สนใจอะไร แต่สำหรับฟุเสะคาวะ ไรโตะ ที่มองผมเป็นศัตรู ถ้าผมไปทำคล้ายกับตัวเอกล่ะก็ ต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น พฤติกรรมของผมตอนนี้ก็เหมือนพระเอกแบบดั้งเดิมเป๊ะๆ เขาคงไม่พอใจที่ผมทำตัวเหมือนพระเอกแน่ๆ
แต่ผมไม่สนใจหรอก นี่คือสิ่งที่ผมตัดสินใจแล้ว
โลกใบนี้กำลังดำเนินไปตามเนื้อเรื่องเดิม เพื่อให้ผมได้จบชีวิตลงในฐานะตัวร้าย มันกำลังผลักดันให้คนรอบข้างมองผมเป็นตัวร้าย
ผมรู้ดีว่าการจะเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้มันไม่ง่ายเลย แค่พยายามจะเลิกเป็นตัวร้ายอย่างเดียวคงไม่ทัน
เพราะงั้น ผมเลยตัดสินใจเปลี่ยนวิธีการ
สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่แค่เป็นตัวประกอบ เป็นเพื่อนสนิทของพระเอก หรือกระทั่งคู่แข่งเรื่องความรัก
――ตัวละครหลักยังไงล่ะ!
ผมจะไม่เป็นคนบื้อๆที่ไม่รู้ตัวว่ามีผู้หญิงมารุมชอบ แล้วก็สร้างฮาเร็มโดยไม่ตั้งใจแบบเขา
ผมจะเป็นพระเอกที่ต่อสู้กับโลกใบนี้เพื่อปกป้องผู้หญิงเพียงคนเดียว แม้จะต้องเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม ผมก็จะปกป้องเธอให้ได้
พระเอกจะมีพลังในการต่อต้านชะตาชีวิตที่โหดร้าย ไม่ว่าจะเจออุปสรรคใหญ่แค่ไหน พระเอกก็จะสร้างปาฏิหาริย์เพื่อเอาชนะมันในที่สุด
สักวันหนึ่ง ผมจะกลายเป็นพระเอกและสร้างปาฏิหาริย์ขึ้นมาเอง เพื่อช่วยมาชิโระให้หลีกเลี่ยงจุดจบที่เลวร้ายไปด้วยกัน
เพราะงั้น ผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง
จากตัวประกอบ สู่พระเอก ผมจะไม่จบลงด้วยการเป็นตัวร้ายอีกต่อไป ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปนี่แหละคือการต่อสู้ที่แท้จริง
และผมก็ได้พบกับจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงแล้ว ผมจะเริ่มลงมือทำตอนหลังเลิกเรียนนี่แหละ
◆
ผมเรียนหนังสือช่วงเช้า กินข้าวกลางวันกับมาชิโระ พอเรียนคาบบ่ายเสร็จก็ถึงเวลาเลิกเรียน
หลังเลิกเรียน ผมก็ไปที่ที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง ม่านเปิดออก โต๊ะโล่งๆที่มีแต่ฝุ่นเกาะ เก้าอี้ก็ไม่มีใครคิดจะนั่ง
ที่นั่นไม่ใช่ห้องเรียนที่เราใช้ประจำ มันเป็นห้องว่างในตึกแยกอีกที แล้วผมก็พามาชิโระไปที่นั่นด้วยกัน
เหตุผลอย่างแรกก็คือ เราจะมาติวหนังสือเตรียมตอบด้วยกัน
ที่นี่เป็นสถานที่ที่เตรียมไว้สำหรับพระเอกน่ะนะ ในเรื่องก็มีฉากที่นางเอกมาสารภาพรักกับพระเอก หรือฉากที่พระเอกแอบซ่อนตัวอยู่หลังตู้ล็อกเกอร์แล้วบังเอิญเห็นตัวละครอื่นจูบกัน
“เฮ้ มีห้องว่างอยู่ตรงนี้ด้วยเหรอ ไม่รู้มาก่อนเลย” “ก็บอกแล้วไง ว่าไม่มีใครรู้หรอกนะ ฉันไปดูผังโรงเรียนมาดีๆ แล้วถึงเจอห้องนี้ในตึกแยก” “รยูสเคะเก่งจังที่หาเจอ รู้สึกเหมือนมาที่ฐานลับเลย อ่ะ”
อีเวนต์สำคัญๆในเรื่องส่วนใหญ่ก็เกิดขึ้นในห้องว่างๆแห่งนี้แหละ
ถ้าเป็นสัปดาห์ที่แล้ว ผมคงไม่อยากเข้าไปใกล้แน่นอน แต่ตอนนี้ผมกำลังจะพยายามเลิกเป็นตัวร้ายแล้ว และอยากจะเป็นพระเอกอีกคน เลยรู้สึกว่าผมต้องมาที่นี่
แล้วช่วงนี้ใกล้สอบด้วย การติวหนังสือหลังเลิกเรียนมันก็เป็นอะไรที่ค่อนข้างจะปกติสำหรับเรื่องแรวรอมคอม ถ้าอยากจะแสดงตัวว่าเป็นพระเอก ผมต้องใช้สถานที่แห่งนี้อย่างเต็มที่สิ
พอมาชิโระเข้ามาในห้องว่าง เธอก็มองไปรอบๆ
“เห มีห้องว่างอยู่ตรงนี้ด้วยเหรอ ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีใครรู้หรอก ฉันไปดูผังโรงเรียนมาดีๆแล้วเจอห้องนี้ในตึกแยกน่ะ”
“รยูสเคะเก่งจังที่หาเจอ รู้สึกเหมือนมาที่ฐานลับเลยอ่ะ”
เธอมองด้วยแววตาเป็นประกาย พร้อมกับพูดอย่างมีความสุข
ที่นี่มันพิเศษจริงๆแฮะ
น่าจะไม่มีตัวละครหลักตัวอื่นรู้จักห้องว่างนี้หรอก มันเหมือนเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เตรียมไว้ให้เหล่าพระเอกมาจัดอีเวนต์ต่างๆเชียวนะ มันเหมือนจะมีพลังบางอย่างที่ทำให้ไม่มีอะไรมากวนใจเพื่อให้เรื่องราวดำเนินไปได้อย่างราบรื่น
ก็จริงอย่างที่ว่าล่ะนะ ถ้ามีตัวละครประกอบมาขัดจังหวะตอนกำลังสารภาพรักหรือมีเสียงดังวุ่นวายในห้องโถงมันก็คงจะเสียอารมณ์หมด
แต่สำหรับผมแล้วมันก็เป็นโอกาสที่ไม่มีตัวประกอบมารบกวน แปลว่าเราจะได้ไม่มีอะไรมากวนใจ
จะมีที่ไหนอีกที่เราจะได้มาตั้งใจเรียนได้อย่างสงบแบบนี้
แล้วในเรื่องที่ผมอ่านมา พระเอกอย่างฟุเสะคาวะ ไรโตะ กับเหล่านางเอกก็จะใช้ช่วงเวลาเตรียมสอบปลายภาคเทอมหนึ่งไปกับการเที่ยวบ้านกัน จากนั้นก็จะไปรวมตัวกันที่บ้านของฟุเสะคาวะ ไรโตะ แล้วติวหนังสือไปด้วยกันแบบสนุกสนาน
ผทระวังไว้แล้วว่าอาจจะมีอะไรผิดแผน แต่พอเลิกเรียน ฟุเสะคาวะ ก็ออกไปกับนางเอกทั้งสามคนอย่างมีความสุข แสดงว่าเรื่องราวคงเป็นไปตามต้นฉบับ
ตอนนี้ที่พวกเขาไม่อยู่ก็เป็นโอกาสที่ดีเลยเราจะได้ตั้งใจเรียนกันเต็มที่
แล้วผมจะใช้โอกาสนี้ทำให้ได้คะแนนสอบปลายภาคดีๆ
ผมจะทำในสิ่งที่ตัวร้ายอย่างผมไม่เคยทำได้มาก่อน แล้วจะใช้มันเป็นจุดเริ่มต้นเพื่อก้าวขึ้นเป็นพระเอก ผมจะไม่ประมาทเด็ดขาด ผมจะใช้ความรู้และประสบการณ์ในชาติที่แล้วให้เป็นประโยชน์ เพื่อคว้าชัยชนะมาให้ได้
ผมกับมาชิโระเอาโต๊ะมาประกบกันแล้วก็หยิบหนังสือเรียนกับอุปกรณ์การเรียนออกมา
“งั้นก็เริ่มกันเลยดีไหม?”
“อื้อ จะเริ่มจากอะไรล่ะ? อังกฤษหรือคณิตศาสตร์ดี?”
“อืม… ฉันว่าจะลองทำคณิตศาสตร์ก่อน ถ้ารู้สึกว่าสอบได้แน่ๆ ก็ค่อยไปวิชาอื่น…”
“ยอดเลย ริวสุเกะถนัดคณิตศาสตร์สินะ ฉันไม่ค่อยเก่งคณิตศาสตร์เท่าไหร่เลย”
“ถ้างั้นฉันสอนได้นะ ไม่เข้าใจรงไหนล่ะ?”
“อืมม นั่นสินะ”
มาชิโระพลิงหน้าหนังสือไปมาก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าหนึ่ง
“น่าจะตรงนี้แหละ มันยากกว่าตอนม.ต้นเยอะเลย…”
“ตรงนี้เข้าใจยากจนทำให้คะแนนห่างด้วยนี่นะ มาชิโระ ถ้าทำตรงนี้ได้ล่ะก็ คะแนนดีแน่”
“จริงเหรอ? งั้นฉันจะพยายามนะ!”
“เอาล่ะ งั้นฉันจะสอนมาชิโระไปด้วยเลยดีไหมนะ เริ่มจาก…”
ระหว่างที่ผมกับมาชิโระกำลังจะเริ่มติวหนังสือกันอยู่นั้นเอง
ประตูห้องเรียนก็เปิดออก ก่อนจะมีคนเดินเข้ามา ผมตกใจจนตัวแข็งทื่อ
ที่นี่ควรจะเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ในโลกของรอมคอมที่ตัวประกอบไม่รู้จักสิ
งั้นจะเป็นใคร――
แต่พอเห็นคนที่เดินเข้ามา ผมก็เข้าใจทันที แม้จะเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับตัวประกอบ แต่ถ้าเป็นตัวละครหลักก็อีกเรื่องนึง
คนที่อยู่ตรงนั้นคือคิซากิ เรโอะ เพื่อนสนิทของพระเอก แล้วก็ยังมีนิชิคาว่า เคียวยะ เพื่อนของเรโอะตามมาติดๆ
“ไง ริวสุเกะ กำลังตามหาอยู่เลย”
“เรโอะ แล้วเรื่องชมรมล่ะ?”
“ช่วงนี้เป็นช่วงเตรียมสอบ ผมเลยคิดว่าจะชวนริวสุเกะกลับบ้านด้วยกันบ้าง แต่พอเลิกเรียนปุ๊บ นายก็รีบออกจากห้องไปเลย แล้วก็ พอไปดูที่ล็อกเกอร์รองเท้าก็ยังอยู่ในตู้อีก RINE ไปก็ไม่ตอบด้วย”
“โทษทีนะ เรโอะ ฉันปิดมือถือเพราะไม่อยากเสียสมาธิน่ะ”
พอผมพูดแบบนั้น เรโอะ ก็มองไปที่โต๊ะซึ่งมีหนังสือวางเรียงรายอยู่
“อาา แบบนี้นี่เอง งั้นแปลว่าตอนนี้กำลังเตรียมสอบกับคุณมาชิโระอยู่สินะ ไม่น่ามารบกวนเลย”
“ไม่ๆ ไม่เป็นไรหรอก แล้วเรโอะจะทำยังไงกับการสอบล่ะ? หรือว่าจะอ่านหนังสือคนเดียว?”
“เพราะว่าเคียวยะมาขอให้ติวให้ ผมเลยคิดว่าจะติวกับเคียวยะสองคนน่ะ”
“งั้นก็มาติวกับพวกเราไหมล่ะ? ที่นี่เงียบสงบ แถมแทบจะไม่มีใครรู้จักเลย เหมาะกับการตั้งใจติวดีนะมาก”
“ถ้าริวสุเกะชวน ผมก็อยากจะขอร่วมวงด้วยเลยนะ ที่นี่ดูเงียบสงบดี เหมาะกับการติวหนังสืออย่างที่นายว่าเลย”
“แล้วมาชิโระล่ะ โอเครึเปล่าถ้าเรโอะกับนิชิคาว่าจะมาติวด้วยกัน?”
“อื้ม แน่นอนว่ายินดีมากๆเลย! ได้เรียนด้วยกันหลายๆคนมันสนุกกว่าเยอะ!”
เมื่อได้รับการอนุญาตจากมาชิโระแล้ว ผมจึงเลื่อนโต๊ะและเก้าอี้สองตัวมาให้ชิดกับที่นั่งของผมกับมาชิโระ แบบนี้พวกเราสี่คนจะได้เรียนด้วยกันอย่างสนุกสนาน
แต่ดูเหมือนจะมีปัญหานิดหน่อยเกี่ยวกับการจัดที่นั่ง…
“นิชิคาว่าคุง ไหวไหม? หน้าของนายแดงมากเลยนะ เหงื่อก็ออกเยอะด้วย?”
“ม-ไม่เป็นไร…! ไม่เป็นอะไรเล…!”
“ฮะฮะ นิชิคาว่าคุงเนี่ยนะ พูดติดอ่างอีกแล้ว!”
ตอนที่นิชิคาว่าเข้ามาในห้องเรียนนี้ เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ… ดูเหมือนว่าเขาจะตื่นเต้นสุดๆเพราะได้เห็นมาชิโระ และพอได้เข้าร่วมการติวหนังสือพร้อม แถมยังได้นั่งข้างมาชิโระ เขาก็แทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่
เรโอะที่นั่งตรงข้ามกับนิชิคาว่า มองเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด
“เคียวยะ… เอาไงดี? ให้ผมไปนั่งข้างๆไหม?”
“ม่ะ…ไม่เป็นไร! ฉัน…อยู่ตรงนี้…ได้นะ!”
“พูดผิดพูดถูกหมดแล้ว แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ จะไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเอา?”
“อือ…อือ…”
น่าจะอยากจะได้ใกล้ชิดกับมาชิโระที่นั่งข้างๆล่ะนะ… ใช่ไหม? แต่เรโอะที่ตั้งใจเรียนก็คงไม่ยอมให้สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นหรอก เพราะเป้าหมายคือการเรียนไง
“ขอโทษนะคุณมาชิโระ ช่วยสลับที่กับผมหน่อยได้ไหม?”
“อื้ม งั้นฉันจะย้ายไปนั่งที่เรโอะคุงนะ”
“เรโอะ ถ้าอยากให้นิชิคาว่าตั้งใจเรียนมากกว่านี้ ฉันตรงข้ามเขาก็ได้นะ?”
“ก็ดีนะ ให้เคียวยะกับคุณมาชิโระนั่งห่างๆกันหน่อย”
จากการจัดที่นั่งใหม่ครั้งนี้ ผมนั่งข้างมาชิโระ ส่วนนิชิคาว่ากับเรโอะก็นั่งข้างกัน
“งั้นจะขอพูดอีกครั้งนะ! หลังจากนี้ก็มาพยายามกันเถอะ!!”
“”ค้าบบ/ค่าา!!””
และนี่คือจุดเริ่มต้นของการติวหนังสือกันหลังเลิกเรียนของพวกเรา
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
