ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวยบทที่ 1584 สถานะของผู้ตาย

บทที่ 1584 สถานะของผู้ตาย

…………….

บทที่ 1584 สถานะของผู้ตาย

หลังจากเดินไปได้ไม่นาน ในที่สุดก็มาถึง

หนีปิ่งขอให้ลูกน้องของเขาเปิดประตูห้องขัง จากนั้นยืนอยู่ข้างประตูและพูดว่า

“จวิ้นจู่ เสี้ยนจู่ มีคดีฆาตกรรมสี่คดีที่เกี่ยวข้องกับนักโทษคนนี้ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ข้าหวังว่าจวิ้นจู่และเสี้ยนจู่จะทำการอย่างรวดเร็ว และไม่สร้างความลำบากใจให้กับข้า”

“ผู้บัญชาการหนี ไม่ต้องกังวล เราจะรีบคุยแล้วรีบออกมา” กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า จากนั้นยอบตัวเดินเข้าไปในห้องขัง

ภายในห้องขังนั้นมืดมิด หากแต่ก็มีแสงเทียนส่องร่ำไร ทำให้มองเห็นคนที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องได้อย่างชัดเจน เขานั่งพิงกำแพงและหลับตา

ถานอวี้ซูมองกลับไปที่หนีปิ่งและได้ยินหนีปิ่งพูดว่า “ชายคนนี้ยังไม่ถูกตัดสินจำคุกและเขาไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ”

จากนั้นกู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกโล่งใจ “ท่านลุงหลี่ ท่านลุงหลี่”

หลี่ฝานสลบไปแล้วจริง ๆ และจนกระทั่งกู้เสี่ยวหวานตะโกนเรียกอีกครั้ง ไม่นานหลี่ฝานก็ตื่นขึ้น “เสี่ยวหวาน เจ้ามาที่นี่ทำไม”

เมื่อเห็นหลี่ฝานนั่งพิงกำแพงอย่างหมดเรี่ยวแรง นอกจากใบหน้าที่มอมแมมจากคราบฝุ่น กู้เสี่ยวหวานก็ไม่เห็นบาดแผลใดบนร่างกายของเขา ดังนั้นนางจึงรีบลดเสียงลงและถามอย่างกระวนกระวาย “ท่านลุง วันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

หลี่ฝานเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในร้านอย่างละเอียด ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย “ส่วนผสมทั้งหมดในร้านจิ่นฝูได้รับการทดสอบโดยผู้เชี่ยวชาญ ว่ากันตามเหตุผลแล้ว มันไม่น่าจะมีพิษแต่อย่างใด”

หลี่ฝานถอนหายใจยาว “เสี่ยวหวาน ข้าขอโทษ หากสิ่งนี้เกิดขึ้น ข้าเกรงว่าในอนาคตร้านจิ่นฝูคงจะ…”

กู้เสี่ยวหวานรีบพูดว่า “ท่านลุง สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการพาท่านออกไป ถ้าร้านจิ่นฝูถูกปิดไปก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความปลอดภัยของท่าน ท่านลุงบอกข้าสิ ท่านรู้จักคนทั้งสี่นั้นไหม ท่านกับทั้งสี่คนมีความคับแค้นใจต่อกันหรือไม่”

หลี่ฝานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างหนักแน่น “เสี่ยวหวาน ข้าไม่รู้จักทั้งสี่คนนี้เลย ข้าปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนลูกค้าทั่วไป ทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้ม ข้าไม่รู้ชื่อของพวกเขาด้วยซ้ำ ข้าจะทำร้ายพวกเขาทำไม”

แน่นอนว่ากู้เสี่ยวหวานเชื่อในสิ่งที่หลี่ฝานพูด แต่พวกเจ้าหน้าที่ต้องไม่เชื่ออย่างแน่นอน

มีคนมากมายที่อยู่ในร้านจิ่นฝู และพวกเขาเห็นด้วยตาของพวกเขาเองว่าคนทั้งสี่เสียชีวิตอยู่ตรงนั้นในทันที อีกทั้งยังพบยาพิษในอาหาร และด้วยหลักฐานดังกล่าว ความสงสัยจึงตกเป็นของร้านจิ่นฝู

“ถ้าอย่างนั้นเถ้าแก่หลี่ ท่านได้ทำให้ใครในเมืองหลวงไม่พอใจหรือเปล่า” ถานอวี้ซูถาม

“ไม่ ข้าทำกิจการด้วยความจริงใจ สิ่งที่ห้ามทำที่สุดก็คือการสร้างความขุ่นเคืองให้ผู้อื่น ข้ายอมสูญเสียเล็กน้อยดีกว่าปล่อยให้คนอื่นต้องทนทุกข์ทรมาน” หลี่ฝานกล่าวอย่างหนักแน่น

เมื่อเห็นพวกนางออกจากห้องขังไป ผู้คุมจึงนำกุญแจมาลงกลอนประตูห้องขังทันที

เมื่อเห็นเฉินเหมิ่งก็พบว่าสีหน้าของเขาย่ำแย่มาก เขาขมวดคิ้วมองเข้าไปในห้องขัง แล้วออกไปกับกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ

หลังจากขอบคุณหนีปิ่ง นางก็ขึ้นรถม้าเตรียมออกจากที่แห่งนี้ แต่กู้เสี่ยวหวานยังคงงงงวยกับเหตุการณ์นี้ ที่นั่นนางได้ยินเฉินเหมิ่งรายงานถานอวี้ซูเกี่ยวกับสิ่งที่นางเพิ่งสอบถาม

“จวิ้นจู่ ในบรรดาผู้เสียชีวิตทั้งสี่ ท่านรู้หรือไม่ว่าใครเป็นหนึ่งในนั้น” ใบหน้าของเฉินเหมิ่งเศร้าหมอง

“ใครกัน?” เมื่อได้ยินคำถามของเฉินเหมิ่ง ถานอวี้ซูก็รู้สึกไม่สบายใจในทันที

“หลานของน้องชายโหยวไท่ซือ ตอนนี้เขาเป็นหลานของโหยวกุ้ยเฟย” เฉินเหมิงพูดพลางขมวดคิ้ว

“สมาชิกของตระกูลโหยว?” ถานอวี้ซูตื่นตระหนกเมื่อได้ยิน ใบหน้าของนางเปลี่ยนไป นางจับมือกู้เสี่ยวหวานไว้และพูดด้วยความวิตกกังวล “ท่านพี่ โหยวไท่ซือพยายามปกป้องจุดอ่อนของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนในครอบครัวของเขา”

“โหยวไท่ซือหรือ?” กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้ว

“ท่านอาจารย์คนแรกของเสด็จพี่ฮ่องเต้ เขาสอนเสด็จพี่ฮ่องเต้อ่านเขียนตั้งแต่ยังเด็ก ต่อมาหลานสาวของเขาเข้าวังอีกครั้งและกลายเป็นกุ้ยเฟย ตอนนี้นางคือโหยวกุ้ยเฟย ดูสิ นางสามารถใช้แซ่ของนางเพื่อมาเป็นกุ้ยเฟยได้ ใคร ๆ ก็นึกออกว่าในวังนางเป็นที่โปรดปรานมากแค่ไหน” ถานอวี้ซูเล่าเรื่องนี้ให้กู้เสี่ยวหวานฟัง “ในปีนี้โหยวไท่ซือคนนั้นอายุหกสิบปีแล้ว มีน้องชายหนึ่งคนที่อายุเกือบหกสิบปีและได้รับการเลี้ยงดูจากโหยวไท่ซือมาโดยตลอด เพราะโหยวไท่ซือมีความผูกพันกับผู้เกี่ยวข้องทางสายเลือด แม้ว่าทั้งคู่จะอายุครบหกสิบปีแล้วก็ตาม ลูกคนแรกให้กำเนิดลูกชาย ลูกชายให้กำเนิดหลานชาย หลานชายให้กำเนิดเหลน แต่คนทั้งสองก็ยังไม่แยกจากกัน ได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นกลมเกลียวเลยทีเดียว โหยวไท่ซือรักครอบครัวของเขามาก แม้ว่าคนที่เสียชีวิตจะไม่ใช่หลานชายของเขาเอง แต่ด้วยความปรารถนาของเขาที่ต้องการให้ตระกูลโหยวเจริญรุ่งเรือง เกรงว่าเขาจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไป”

ในรุ่นของโหยวไท่ซือมีเพียงเขาและน้องชายของเขา ต่อมาเพื่อสืบทอดวงศ์ตระกูล พวกเขาจึงมีลูกมากมาย และลูกชายของพวกเขาก็ให้กำเนิดหลานชายและหลานสาว ตระกูลโหยวในเมืองหลวงค่อนข้างมีอิทธิพล

โดยเฉพาะอย่างยิ่งโหยวไท่ซือผู้เป็นอาจารย์ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน และหลานสาวของเขายังเป็นกุ้ยเฟยของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันอีกด้วย ตระกูลโหยวต่างเป็นที่สนใจในเมือง

“ลุงหลี่ไม่รู้จักสถานะของคนที่เสียชีวิตด้วยซ้ำ” กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้ว “แม้ว่าเขาจะรู้สถานะของคนผู้นี้ แต่เขาจะฆ่าคนผู้นี้ทำไมกัน?”

ความคิดของกู้เสี่ยวหวานเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และหันไปถามเฉินเหมิ่งทันที “ใต้เท้าเฉิน แล้วอีกสามคนที่ตายไปล่ะ พวกเขาเป็นใคร?”

“สำหรับผู้เสียชีวิตอีกสามคน ข้าได้ยินมาว่าจนถึงขณะนี้ยังไม่มีใครมาที่กองกำลังรักษาความสงบเพื่อระบุตัวตนของพวกเขา และใบหน้าของทั้งสามคนนี้ไม่ค่อยคุ้นเคย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นคนที่สัญจรผ่านมาในเมืองหลวง ตัวตนยังอยู่ระหว่างการยืนยัน” เฉินเหมิ่งกล่าว

เมื่อเขาถามหนีปิ่ง จึงรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกประหลาด

ผู้ตายเป็นคนของตระกูลโหยว แม้ว่าตระกูลโหยวจะไม่ได้มีฐานะสูงส่งมาก แต่ด้วยสถานะของโหยวไท่ซือและโหยวกุ้ยเฟย จะมีสักกี่คนที่สามารถตะโกนและพูดอะไรมากกว่านี้ได้

ใครก็ตามที่เห็นคนของตระกูลโหยวจะต้องทำความเคารพพวกเขา เพราะกลัวว่าจะทำให้ตระกูลโหยวขุ่นเคือง

ตระกูลโหยวเป็นที่ชื่นชอบมาก แม้ว่าโหยวเฉียนจะเป็นเพียงหลานชาย แต่สถานะของเขาก็สูงส่ง เขาจะนั่งทานอาหารกับคนธรรมดาในร้านจิ่นฝูได้อย่างไร?

…………….