ยอดนักรบจอมราชัน 1017 การเผชิญหน้า

ตอนที่ 1017 การเผชิญหน้า

……………………………………………………………………..

ทันทีที่พวกเขาพบกันเย่เชียนกับตู้ฟู่เหว่ยก็เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่มีต่อกัน ซึ่งถ้าหากว่าพวกเขาไม่มีเหตุผลที่ทำให้ต้องขัดแย้งกันล่ะก็ทั้งสองก็สามารถทำงานร่วมกันได้แต่เนื่องจากมันเป็นไปไม่ได้แล้วดังนั้นเย่เชียนจึงไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นถ่อมตัวต่อหน้าเขา ยิ่งไปกว่านั้นตู้ฟู่เหว่ยก็เป็นศัตรูของม่อหลงดังนั้นในฐานะพี่น้องของม่อหลงแล้วเย่เชียนจะปล่อยไปไม่ได้

เรื่องราวในอดีตของสำนักม่อจื๊อนั้นเย่เชียนไม่สนใจว่าใครถูกหรือใครผิดและไม่ว่าความขัดแย้งระหว่างพวกเขาจะเกิดจากอะไรก็ตามแต่ตู้ฟู่เหว่ยก็ยังมีชีวิตอยู่ส่วนครอบครัวของม่อหลงทั้งหมดนั้นตายไปในการต่อสู้ครั้งนั้น ดังนั้นไม่ว่าตู้ฟู่เหว่ยจะมีเหตุผลอะไรเย่เชียนก็จะไม่มีวันยอมอย่างแน่นอน

“แกมาจากตระกูลเย่แห่งมณฑลไห่หนานที่เป็นตระกูลหลักแห่งโลกศิลปะการต่อสู้เพราะงั้นแกก็น่าจะรู้กฎของเราดี..เรื่องระหว่างฉันกับม่อหลงเป็นเรื่องภายในของเราและแกไม่ควรเข้ามายุ่ง!” ตู้ฟู่เหว่ยพูด

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกว่า “ก็จริงที่ผมเป็นสมาชิกของตระกูลเย่แต่ผมก็เป็นพี่น้องของม่อหลงเพราะงั้นมันก็เหมือนเรื่องของผมด้วย..อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระเพราะผมไม่สนใจหรอกว่าในอดีตใครถูกหรือใครผิด!”

“แล้วแกต้องการอะไร?” ตู้ฟู่เหว่ยนั่งลงแล้วหยิบซิการ์ออกมาแล้วจุดไฟ

เย่เชียนเหลือบมองไปที่ม่อหลงแล้วพยักหน้าให้เขาและโบกมือให้ เพราะท้ายที่สุดม่อหลงก็เป็นผู้สืบทอดที่แท้จริงของสำนักม่อหลงและเย่เชียนก็ต้องสร้างภาพลักษณ์ที่ดูดีอย่างสมเกียรติให้กับม่อหลง จากนั้นม่อหลงก็มองไปที่ตู้ฟู่เหว่ยแล้วพูดว่า “มันง่ายมากเพราะผมแค่ต้องการให้คุณอธิบายเรื่องราวในอดีตอย่างมีเหตุผล”

“คำอธิบายที่สมเหตุสมผล?..หืม..ทำไมฉันต้องอธิบายให้แกฟังด้วย” ตู้ฟู่เหว่ยพูดต่อ “แกเป็นใครและแกมีคุณสมบัติอะไร?”

“ผู้สืบทอดของเจ้าสำนักของสำนักม่อจื๊อและทายาทของตระกูลม่อ!” ม่อหลงพูด “แบบนี้คุณคิดว่าผมมีคุณสมบัติพอหรือเปล่า?..ผมไม่อยากที่จะทำตัวเหมือนเห็นเผด็จการแต่คุณยังไม่คิดที่จะคุกเข่าลงอีกเหรอเมื่ออยู่ต่อหน้าผม?” ม่อหลงใช้ศักดิ์ของผู้นำสูงสุดในการพูดคุยและตะโกนอย่างเข้มงวด

ตู้ฟู่เหว่ยเยาะเย้ยและพูดว่า “แกคิดว่านี่ยังเป็นสังคมยุคระบบศักดินาและเผด็จการอย่างงั้นเหรอ?..อย่าลืมสิว่าตอนนี้มันเป็นยุคสมัยใหม่และยิ่งไปกว่านั้นจะมีใครมองว่าแกเป็นผู้นำที่แท้จริงของสำนักม่อจื๊อบ้าง?”

“ดูเหมือนว่าคุณต้องการยั่วยุให้เกิดการต่อสู้ระหว่างสาวกหมิงม่อกับอันม่ออีกครั้งใช่มั้ย?” ม่อหลงรู้ดีว่าตู้ฟู่เหว่ยจะไม่สามารถถูกข่มขู่ได้เพียงแค่อาศัยตำแหน่งที่จริงของผู้สืบทอดสำนักม่อจื๊อ ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่ทำการต่อต้านในสมัยก่อนอย่างแน่นอน

“ยี่สิบปีที่แล้วถ้าหากสกวกหมิงม่อคิดที่จะตอบโต้ในเวลานั้นบางทีสาวกอันม่อของเราอาจจะพ่ายแพ้ก็ได้..แต่ในตอนนี้มันจะง่ายดายแบบเมื่อก่อนเหรอ?..ฉันไม่เคยสนใจที่จะตามหาสาวกหมิงม่อเพราะฉันเห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าๆและไม่ต้องการที่จะฆ่าพวกเขา..แกคิดว่าจริงๆแล้วในปัจจุบันสาวกหมิงม่อจะยังเป็นคู่ต่อสู้ของสาวกอันม่อได้อยู่เหรอ?..แกคิดว่ายี่สิบปีที่ผ่านมาสาวกอันม่ออยู่เฉยๆอย่างงั้นเหรอ?” ตู้ฟู่เหว่ยพูด “ฉันไม่ได้คาดคิดเลยว่าคัมภีร์ลับของผู้สืบทอดจะอยู่ในมือของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนมาโดยตลอด” จากนั้นเขาก็หันมองไปที่ม่อหลงแล้วพูดว่า “ตอนนี้สำนักม่อจื๊อไม่เหมือนในอดีตอีกต่อไปและถ้าแกอยากจะเผชิญหน้ากับฉันล่ะก็แกอย่ามาโทษฉันที่โหดเหี้ยมก็แล้วกัน..โทรหาพรรคพวกของแกซะและบอกให้คนของแกเลิกต่อต้านแล้วฉันจะไว้ชีวิตพวกแกทุกคน..ถ้าพวกแกไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตาสินะ”

ม่อหลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆและระงับความโกรธในใจและพยายามสงบสติอารมณ์อย่างเต็มที่เพราะเขาเป็นพลซุ่มยิงสไนเปอร์ที่เก่งที่สุดและเป็นที่มีความคนอดทนสูงที่สุดดังนั้นเขาจึงสามารถควบคุมอารมณ์และสมาธิได้อย่างดี ในสมัยก่อนปู่ของม่อหลงสอนศิลปะการต่อสู้ให้กับม่อหลงก็เพราะว่าเขาไม่ต้องการเห็นสำนักม่อจื๊อถูกทำลายและถ้าหากม่อหลงต้องการที่จะแก้แค้นหรือเผชิญหน้ากับใครเขาก็จำเป็นที่จะต้องแข็งแกร่งให้ได้

“ท่านปู่แค่ไม่ต้องการให้สาวกหมิงม่อกับสาวกอันม่อฆ่าฟันกันเองดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะยอมเพราะเขาไม่อยากเห็นเหล่าลูกศิษย์ต้องมาต่อสู้กันเอง..ซึ่งทั้งหมดมันก็เป็นแค่ความแค้นส่วนตัวและมันไม่เกี่ยวกับสาวกคนอื่นๆเลย” ม่อหลงพูดต่อ “เพราะงั้นถ้าคุณไม่ยอมล่ะก็มันจะต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายไปข้าง!”

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองม่อหลงด้วยความประหลาดใจเพราะตู้ฟู่เหว่ยเป็นปรมาจารย์ในโลกศิลปะการต่อสู้จีนโบราณและเขาก็ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้จีนโบราณมาเป็นเวลานานดังนั้นเขาต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าม่อหลงจะได้รับการฝึกสอนจากหวงฟู่ชิงเตี๋ยนควบคู่ไปกับคัมภีร์ลับของผู้สืบทอดก็ตามแต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็ยังไม่เพียงพอและเป็นไปไม่ได้เลยที่จะต่อสู้กับตู้ฟู่เหว่ย

อย่างไรก็ตามในฐานะพี่น้องของม่อหลงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสนับสนุนเขาและเย่เชียนก็ชัดเจนมากว่าก่อนที่ม่อหลงจะตัดสินใจแบบนี้เขาก็ได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วและไม่ว่าเหตุผลคืออะไรเย่เชียนก็จะสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่

ตู้ฟู่เหว่ยกหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและพูดว่า “แกน่ะเหรอ?..แกมีความสามารถมากพอที่จะสู้กับฉันได้งั้นเหรอ?..ฮ่าๆ..แกอยากตายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“แล้วคุณล่ะกล้าหรือเปล่า?” ม่อหลงพูด

ตู้ฟู่เหว่ยก็ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ม่าอหลงเอ๋ยแกเนี่ยนะจะมาสู้กับฉัน..แกยังอ่อนแอเกินไป..อย่างแกจะมาเทียบอะไรกับฉันได้!..แต่ฉันจะปล่อยแกลับไปวันนี้เพราะไม่อย่างงั้นแกคงไม่สามารถรอดกลับไปได้อย่างแน่นอน”

เห็นได้ชัดว่าตู้ฟู่เหว่ยเข้าใจความหมายของม่อหลงผิดโดยคิดว่าม่อหลงกำลังมองหาข้อแก้ตัวและพยายามหนีจากอดีต ซึ่งผลที่ตามมาคืออะไรตู้ฟู่เหว่ยก็ชัดเจนมากเช่นกัน

“ตู้ฟู่เหว่ยคุณต้องคิดให้รอบคอบเพราะถ้าคุณจะสู้กับม่อหลงคุณก็ต้องสู้กับผมด้วย” เย่เชียนพูด “คุณนั่นแหละที่ต้องถามตัวเองว่ากล้ามั้ย?..ถ้าผมกับม่อหลงไม่กล้าก็คงจะไม่มาที่นี่ตั้งแต่แรก..ส่วนคุณจะกล้าเผชิญหน้ากับตระกูลเย่และตระกูลหม่าและพี่น้องอีกนับหมื่นคนของผม..แน่นอนว่าสำนักม่อจื๊อสของคุณทรงพลังมากและประสิทธิภาพการต่อสู้โดยรวมก็แข็งแกร่งมาก..แต่ผมไม่เชื่อหรอกว่าพวกคุณจะไม่กลัวกระสุนและระเบิด..ยิ่งไปกว่านั้นฝั่งผมยังมีหงเหมินกรุ๊ปและแก๊งชิงสุดยอดมาเฟียที่มีอยู่ทั่วประเทศจีนและองค์กรใต้ดินทั้งหมดในประเทศญี่ปุ่นอีก..เพราะงั้นผมจะถามคุณกลับว่าคุณมีสมบัติอะไรที่จะมาสู้กับผมได้?”

“นี่แกกำลังข่มขู่ฉันอยู่งั้นเหรอ?” ตู้ฟู่เหว่ยก็ยิ้มอย่างเย้ยหยันและพูด “ตั้งแต่ฉันตัดสินใจจะเผชิญหน้ากับพวกแกฉันยอมรับผลที่จะตามมาตั้งแต่แรกแล้ว..ฉันรู้ว่าพวกแกมีกองกำลังมากมายแต่นั่นก็แค่จำนวน..ซึ่งคนเหล่านั้นเคารพและเชื่อมั่นในตัวของพวกแกแต่ถ้าหากแกตายซะก่อนล่ะคนพวกนั้นจะกล้าทำอะไร?..สถานการณ์แบบนี้ไม่มีใครคาดเดาได้และแกคิดว่าแกจะขู่ให้ฉันกลัวแบบนี้แกมั่นใจในตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า?”

เย่เชียนก็ยักไหล่เล็กน้อยและเอนตัวพิงโซฟาจากนั้นก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วสูบ หลังจากผ่านไปสักพักเย่เชียนก็พูดว่า “ผมคิดว่าคุณคงจะไม่เข้าใจคำว่าพวกพ้องจริงๆเพราะถ้าคุณมีความสามารถมากพอคุณก็ลองดูสิว่าคุณจะทำอะไรผมกับม่อหลงได้..อย่าให้ผมต้องดูถูกคุณไปมากกว่านี้เลย”

ตู้ฟู่เหว่ยก็โบกมือของเขาและหลังจากนั้นไม่นานนักลูกศิษย์ทั้งสองก็พาแม่ม่ายดำจือเหวินออกมาและดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ถูกทำร้ายแต่อย่างใด เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็สบายใจขึ้นมาก ส่วนเมื่อจือเหวินเห็นเถย่เชียนใบหน้าของเธอก็เผยความเศร้าโศกออกมาแล้วพูดอย่างขอโทษว่า “ฉันขอโทษนะเย่เชียนที่สร้างปัญหาให้คุณ”

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเป็นผู้หญิงของผมเพราะงั้นผมก็ต้องมาช่วยคุณสิ..มันเป็นความผิดของผมเองทั้งหมดเพราะถ้าผมมากับคุณตั้งแต่แรกเรื่องแบบนี้ก็คงจะไม่เกิด..ไม่ต้องกังวลไปเพราะผมอยู่ที่นี่แล้วและจะไม่มีใครทำร้ายคุณได้”

เมื่อได้ยินแบบนั้นจือเหวินก็ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้และร้องไห้ออกมา ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากของเย่เชียนและสำหรับเธอแล้วมันเป็นคำที่แข็งแกร่งกว่าคำหวานใดๆในโลกใบนี้อย่างสิ้นเชิง

“ความรักของคนหนุ่มสาวนี่ช่างสวยงามจริงๆ..ที่เขาว่ากันว่าชายชาตินักรบมักจะแพ้ให้กับผู้หญิงเสมอนั้นคงจะจริงสินะ” ตู้ฟู่เหว่ยยิ้มอย่างเย้ยหยันและพูดว่า “ตอนนี้แกยังกล้าอวดดีอยู่อีกมั้ย?”

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามว่า “ผมไม่เคยยอมให้ใครมาคุกคามและไม่ว่าคุณจะมีข้อได้เปรียบอะไรก็ตามแต่ถึงยังไงบทสรุปมันก็ยังเหมือนเดิมอยู่ดี!” จากนั้นเขาก็หันไปมองจือเหวินแล้วพูดว่า “จือเหวินถ้าวันนี้เราไม่สามารถออกไปจากที่นี่ คุณจะเกลียดผมหรือเปล่า”

จือเหวินก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่!..ฉันไม่เคยเกลียดคุณและจะไม่มีวันเกลียด..คุณไม่ต้องสนใจฉันคุณกลับไปเถอะ..มันเป็นความผิดของฉันเองและฉันก็ไม่ควรทำร้ายคุณ..ถ้าไม่ใช่เพราะฉันคุณคงจะไม่ต้องมาอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายแบบนี้เลย” ในขณะนี้หัวใจของจือเหวินได้ผูกติดอยู่กับร่างกายของเย่เชียนอย่างสมบูรณ์และเธอก็รู้สึกเพียงว่าต่อให้เธอต้องตายเธอก็จะไม่เสียใจ เพราะการที่ได้รักเย่เชียนนั้นมันมีค่ากับเธอมากและเธอก็ไม่เสียดายชีวิตของเธออีกต่อไป

เมื่อได้ยินแบบนั้นเย่เชียนก็พูดว่า “ยัยผู้หญิงโง่ไม่ต้องกังวลไป..คุณจะไม่เป็นอะไร..คุณก็รู้ว่าผมเป็นยังไงเพราะงั้นไว้ใจผมได้เลย” จากนั้นเย่เชียนก็หันไปมองตู้ฟู่เหว่ยด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและพูดว่า “ตู้ฟู่เหว่ย!..ถ้าอย่างนั้นเราก็มาเริ่มสงครามกันอย่างเป็นทางการเลยจะดีกว่า..มาพนันกันว่าใครที่เป็นคนขี้ขลาด!”

.

.

.

.

.