(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 168 -ยูโกกลายเป็นอาจารย์!? จงตั้งเป้าสิ ฮีโร่ที่ชื่นชมและสมดุลอันสมบูรณ์แบบ! เปิดม่านของแต่ละคน

-ยูโกกลายเป็นอาจารย์!? จงตั้งเป้าสิ ฮีโร่ที่ชื่นชมและสมดุลอันสมบูรณ์แบบ!

เปิดม่านของแต่ละคน

“เอาละเอาละ เป้าหมายต่อไปจะเป็นใครดีนะ?”

――ท่ามกลางช่องว่างที่ความมืดมิดแผ่ขยายออกไป มีบุคคลที่พึมพำอย่างสนุกสนานอยู่คนหนึ่ง

ลอสต์คนสวมฮูดดำผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบริเวณรอบสถาบันลูมินัสจนถึงตอนนี้ กำลังจ้องมองอะไรบางอย่างโดยพึ่งพาเพียงความสว่างจากไฟสีม่วงซึ่งกำลังลุกไหม้อยู่บนเทียนไข

ปลายทางสายตาของเขา มีการ์ดจำนวนมากลอยอยู่บนอากาศ

หากมองดูให้ดีๆละก็ จะเห็นภาพของชายหนุ่มหญิงสาวอยู่บนการ์ดนั้น ดูเหมือนลอสต์จะกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างขณะที่จ้องมองสิ่งนั้นทีละใบ

“ไม่ว่าอันไหน หากขัดเกลาก็มีแต่วัตถุดิบที่เป็นสัตว์เกราะมารชั้นยอดได้ พวกตัวละครหลักคุงที่ช่วยจัดหาวัตถุดิบแบบนี้ให้เรื่อยๆ ต้องขอบคุณจริงๆซะแล้วสิเนี่ย”

ลอสต์พึมพำเช่นนั้นคนเดียวขณะริมฝีปากแสยะยิ้ม

ถึงคำพูดนั้นจะออกมาจากใจจริง แต่ในเวลาเดียวกันก็ใส่ความหมายในเชิงแดกดันเข้าไปค่อนข้างมากด้วย

พวกเขาที่วันนี้เองก็ตั้งเป้าเป็นวีรชนอย่างร่าเริงและคอยฉุดขากันโดยไม่รู้อะไรเลย ช่างน่าตลกเสียจริง

ก่อนหน้านี้เล็กน้อยยังสมคบคิดกันลอบสังหารพวกพ้องคนหนึ่งอยู่เลย ถ้ามองจากฝั่งของคนที่รู้เรื่องนั้น มันแทบจะไม่รู้เลยว่าสิ่งที่พวกเขาตั้งเป้าคือวีรชนหรือตัวร้ายสุดร้ายกาจกันแน่

เอาเถอะ คงช่วยไม่ได้ เพราะพวกเขาในความหมายหนึ่งก็เป็นวัตถุดิบชั้นยอดเหมือนกัน

สถานการณ์ตอนนี้ที่วัตถุดิบถูกลำเลียงมาตามสายพานโดยไม่ต้องใช้ความพยายามเป็นพิเศษนั้น สำหรับลอสต์แล้วเป็นสิ่งที่สนุกและน่าขอบคุณอย่างแท้จริง ไม่มีอะไรจะบ่น

นอกจากนี้……ถึงแผนการใหญ่แบบจริงจังสองครั้งจะถูกขัดขวางไว้ แต่เพราะเหตุนั้นจึงได้พบกับตัวตนที่ช่วยทำให้ตนเองตื่นเต้นได้ยิ่งกว่าเหล่าตัวละครหลักเสียอีก

ลอสต์ปรารถนาว่าอยากเห็นผลงานของเขาซึ่งเป็นตัวตนผิดปกติในแง่อื่นมากกว่านี้ ขณะที่รอยยิ้มซึ่งแสดงออกมาจริงจังยิ่งขึ้นเขาก็เลือกสองสามใบจากบรรดาการ์ดที่ลอยอยู่ แล้วหยิบสิ่งนั้น

“อืมอืม เอาเถอะประมาณนี้ล่ะมั้ง? ถึงแบบอีซี่จะเป็นหมอนี่แต่คนที่อยากให้ความสนใจก็คือ……เด็กคนนี้แหละ”

ลอสต์เลือกหนึ่งใบจากบรรดาการ์ดที่หยิบมา และจ้องมองภาพเด็กสาวที่อยู่ในนั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน

เธอผู้มีผมสีเหลืองและมีใบหน้าไร้อารมณ์เล็กน้อยเป็นลักษณะเฉพาะตัว หลังจากจ้องมองอย่างตั้งใจแล้วลอสต์ยิ้มเหยียด ผิวปากจากนั้นพึมพำออกมาอย่างสนุกสนาน

“เอาละ มาเริ่มเกมกันเถอะ เธอจะได้รับการช่วยเหลือไหมหรือจะไม่? ตั้งตารอได้เลย……! ประมาณนี้แหละเนอะ”

――――――――――

“เยี่ยม! ไปได้สวย ไปได้สวย! วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน!”

สนามฝึกซ้อมของสถาบันลูมินัส ยูโกที่กำลังฝึกพิเศษบางอย่างอยู่ตรงนั้นได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสขณะเช็ดเหงื่อ

ฟิ้ว~ เขาถอนหายใจก่อนจะดื่มน้ำที่เตรียมไว้เพื่อดับกระหาย หลังจากยืดเส้นยืดสายอย่างพอใจก็พูดขึ้น

“ศักยภาพของบลาสเตอร์ยังมีอยู่อีกด้วยสิ ต้องขอบคุณที่แองกับฟี่ช่วยปรับแต่งให้ความเป็นไปได้ใหม่ๆเองก็เปิดแล้ว ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับฉันที่ใช้สิ่งนั้น การฝึกฝนต้องไม่ลืมทำอย่างต่อเนื่องละ”

บลาสเตอร์ซึ่งเป็นอุปกรณ์เวทของตนเองและอุปกรณ์แปลงร่าง เพราะการปรับแต่งซ้ำหลายครั้งทำให้ได้รับประสิทธิภาพและความสามารถในการปรับขยายจนไม่คิดว่ามันเป็นของตกรุ่นแล้ว

ทว่า แม้อุปกรณ์เวทจะถูกเสริมแกร่งแค่ไหน แต่ท้ายที่สุดปริมาณพลังของคนที่ใช้สิ่งนั้นคือสิ่งจำเป็น

เพื่อให้ใช้อุปกรณ์เวทที่แข็งแกร่งขึ้นได้อย่างเต็มที่ เรื่องที่ตนเองต้องฝึกฝนก่อนคือสิ่งสำคัญ

ยูโกที่เข้าใจเรื่องนั้น ได้ฝึกฝนทุกวันตั้งแต่บาดแผลที่ได้รับในการต่อสู้กับไอแซคและเนดหายดี

(ถึงจะเตรียม[ไพ่ลับ]ไว้แล้ว แต่เมื่อเวลานั้นมาถึงจะเคลื่อนไหวได้ดีหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับการฝึกฝนในแต่ละวันละนะ ต้องทำให้มั่นใจและพูดกับใครต่อใครได้เต็มปากว่าเป็นเพราะการฝึกฝน)

ยูโกนึกถึงเสียงตีกลองภายในหัว……หรือที่ถูกคือภาพของอสูรสีม่วงที่ทำให้เกิดเสียงนั้นแล้วพยักหน้าหงึกๆ

ขณะสลักบทเรียนที่ว่าการไม่ละเลยการฝึกในแต่ละวันคือสิ่งสำคัญ และเคารพพวกเขาผู้น่านับถือที่ช่วยสอนสิ่งสำคัญให้ แล้วกำลังจะออกจากลานฝึก……ใครบางคนก็มายืนขวางทางด้านหน้าของยูโก

“ขออภัย…..คุณยูโก เคลย์สินะคะ?”

“เอ๊ะ? อะ อา ก็ใช่อยู่หรอก……?”

ใช่แล้ว ผู้ที่เข้ามาทักกะทันหันคือนักเรียนหญิงผมบ็อบสีเหลืองนั่นเอง

เธอผู้มีบรรยากาศสงบเงียบ หลังจากที่จ้องมองยูโกครู่หนึ่งก็พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ที่อ่านสีหน้าไม่ออก

“มีเรื่องอยากขอร้องคุณหนึ่งเรื่องค่ะ ได้โปรดช่วยรับฟังได้ไหมคะ?”

“ขอร้อง? ก็ได้อยู่หรอก แต่อะไรล่ะ……?”

ยูโกถามนักเรียนหญิงกลับว่าจะขอร้องอะไรตนเอง

เมื่อทำเช่นนั้นเธอก็ก้มหัวลงต่ำพร้อมเอ่ยคำขอของตนเองกับเขา

“ได้โปรดช่วยรับฉันเป็นลูกศิษย์ของคุณด้วยเถอะค่ะ”