ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวยบทที่ 1572 จดหมายที่เขียนถึงอวี้ซู

บทที่ 1572 จดหมายที่เขียนถึงอวี้ซู

…………….

บทที่ 1572 จดหมายที่เขียนถึงอวี้ซู

สุดท้ายนี้ ยังแสดงความคิดถึงและอวยพรถึงครอบครัวของตนเอง ตอนท้ายของจดหมายยังไม่ลืมขอให้กู้เสี่ยวหวานดูแลถานอวี้ซูอย่างดี

หากกู้หนิงผิงไม่เคยเขียนจดหมายร่ายยาวถึงถานอวี้ซู กู้เสี่ยวหวานคงจะซาบซึ้งจนหลั่งน้ำตาออกมาจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม หลังจากเห็นความแตกต่างระหว่างจดหมายที่เขียนถึงตนเองและจดหมายที่เขียนถึงถานอวี้ซู กู้เสี่ยวหวานหาได้รู้สึกหวั่นไหวแต่อย่างใด จากนั้นยัดจดหมายกลับเข้าไปในอ้อมแขนของนาง พลางเอ่ยตำหนิอย่างหยอกเย้า

“เฮ้อ น้องชายโตจนลืมพี่สาวเสียแล้ว เจ้าดูความต่างระหว่างคนรักและพี่สาวสิ”

จดหมายที่เหมือนกับบันทึกประจำวัน ยามได้อ่านก็ราวกับนางเห็นกู้หนิงผิงยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อรายงานกิจวัตรประจำวัน ไม่รู้ว่าเขาเขียนสิ่งใดถึงถานอวี้ซูบ้าง

เฮ้อ น่าเสียดายจริง ๆ เด็กนั่นคิดจะเก็บเป็นความลับและปิดผนึกจดหมายฉบับนั้นด้วยน้ำมันขี้ผึ้งเพราะกลัวว่าพี่สาวของตนเองจะแอบอ่านมัน

กู้เสี่ยวอี้อ่านจดหมายอย่างเชื่องช้า และถืออ่านอยู่อย่างนั้นด้วยรอยยิ้ม

กู้ฟางสี่ได้ยินว่าจดหมายถึงส่งมาถึงบ้านก็รีบวิ่งออกมาอย่างตื่นเต้น ทว่าน่าเสียดายที่นางนั้นอ่านไม่ออก กู้เสี่ยวอี้จึงต้องอ่านให้นางฟังอีกที หลังจากได้ยินว่าทุกอย่างในกองทัพเรียบร้อยดี กู้ฟางสี่ก็รู้สึกโล่งใจ “สวรรค์ทรงอวยพร ก่อนหน้านี้หัวใจของข้าแทบหลุดออกมาจากอก หากแต่ครั้งนี้ก็วางใจได้เสียที”

หลังจากอ่านจดหมายของกู้หนิงอัน และได้ยินว่าเขากำลังจะเข้ารวบการสอบ กู้ฟางสี่ก็ร้องไห้ด้วยความปีติยินดี “เยี่ยมมาก เยี่ยมมาก ครอบครัวกู้ของเราสามารถผลิตบัณฑิตที่แท้จริงได้”

กู้ฟางสี่เช็ดน้ำตาเบา ๆ และไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเกี่ยวกับครอบครัวใหญ่ตระกูลกู้ แต่กลับพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ข้าจะทำความสะอาดห้องให้หนิงผิง เมื่อเขามาถึง พวกเราจะได้ไม่ต้องรีบร้อน”

“ท่านอาอย่าได้กังวลเกินไป หนิงอันคงจะใช้เวลาสักพักกว่าจะเดินทางมาถึง ข้าเกรงว่าเขาคงจะมาถึงช่วงวันสิ้นปีพอดี” กู้เสี่ยวหวานหยุดกู้ฟางสี่ และบอกนางว่าอย่าเพิ่งรีบร้อน

กู้ฟางสี่กล่าวเคล้ารอยยิ้ม “ยังมีเวลาอีกกว่าสองเดือนก่อนจะถึงปีใหม่ ข้าจะค่อย ๆ เตรียมตัวและจัดเตรียมข้าวของ ข้าจะค่อย ๆ คิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่ควรมอบให้หนิงอัน เมื่อคิดได้ค่อยเริ่มซื้อ แม้อาจจะต้องใช้เวลานานก็ตาม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หนิงอันจะมาที่เมืองหลวง เราต้องเตรียมตัวให้ดี”

“ดูเหมือนว่าท่านอาจะอยู่ในเมืองหลวงนานจนลืมไปแล้วว่าตอนที่เราเดินทางมาถึงที่นี่ ทุกอย่างในสวนชิงก็ถูกเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว และห้องของพี่หนิงอันก็เป็นระเบียบเรียบร้อย” กู้เสี่ยวอี้แสร้งทำหน้าบูดบึ้งก่อนจะพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

กู้ฟางสี่เคาะหัวเบา ๆ พลางกลับมารู้สึกตัว “ดูเจ้าสิ เจ้าทดสอบความจำของข้าอย่างนั้นหรือ”

กู้เสี่ยวหวานหัวเราะคิกคัก “ท่านอา เหตุใดท่านถึงไม่ไปดูว่ามีสิ่งใดขาดเหลือบ้าง หากมีสิ่งใดขาดเหลือก็ให้โค่วไห่ไปหามา หนิงอันมาถึงที่นี่ก็เข้าสู่หน้าหนาวพอดี ดังนั้นจึงต้องเตรียมเสื้อผ้าฝ้ายและผ้านวมเพื่อให้ความอบอุ่นและกันลมหนาวด้วย”

กู้ฟางสี่รีบพยักหน้าเร็วรี่และตอบตกลงทันที นางหมุนกายจากไปอย่างตื่นเต้น

ตราบใดที่มีบางสิ่งที่ต้องทำ กู้ฟางสี่จะเปี่ยมด้วยพลังงานอย่างไม่มีสิ้นสุด

สองพี่น้องกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ทั้งคู่เอาแต่จ้องมองไปยังจดหมายฉบับนั้น พึมพำบางอย่างไม่หยุดปาก

“ท่านพี่ ท่านพี่” ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จนกระทั่งน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นของถานอวี้ซูดังขึ้นนอกประตูเรือน

ถานอวี้ซูย่างกรายนวยนาดเข้ามา ครั้นเห็นกู้เสี่ยวหวานและกู้เสี่ยวอี้ถือจดหมายด้วยท่าทางเบิกบาน จึงพูดอย่างตื่นเต้นว่า “หนิงผิงเขียนจดหมายมาหรือ”

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า จากนั้นขยิบตาให้กู้เสี่ยวอี้ก่อนส่งจดหมายที่กู้หนิงผิงเขียนถึงอีกฝ่ายให้ทันที “หนิงผิงพูดถึงเจ้าในจดหมายด้วยนะ”

ถานอวี้ซูรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินคำพูดของกู้เสี่ยนหวาน นางรีบหยิบจดหมายฉบับนั้นมาอ่านตั้งแต่ต้น

ยิ่งอ่าน หัวใจก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ลงเรื่อย ๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาทำเพียงแค่เอ่ยชื่อของนางตรงท้ายของจดหมาย และขอให้กู้เสี่ยวหวานดูแลนางให้ดี

เขาจากไปแล้วหลายเดือน แต่กลับเขียนเพียงชื่อของนางเท่านั้น

หัวใจของถานอวี้ซูจมดิ่งลงเรื่อย ๆ เมื่อคิดถึงตอนที่อาจั่วมาหาตนเอง นางนั้นสงสัยว่าอีกฝ่ายใช้ชีวิตเป็นอย่างไร และหัวใจของนางก็รู้สึกเป็นกังวลมาก

ในเวลานั้นอาจั่วกล่าวว่า ไม่รู้ว่ามีเรื่องใดเกิดขึ้น แต่นายน้อยทั้งสองเขียนจดหมายส่งกลับมาที่บ้าน

ทันทีที่ถานอวี้ซูได้ยินเรื่องจดหมาย นางก็รีบออกมาจากจวนอย่างตื่นเต้น เดิมทีนางคิดว่ากู้หนิงผิงจะเขียนถึงตัวเองสักสองสามประโยค แต่…

ถานอวี้ซูรู้สึกเศร้าเล็กน้อย ตราบใดที่กู้หนิงผิงบอกว่าทุกอย่างในกองทัพเรียบร้อยดี และเขาสามารถปรับตัวเข้ากับที่นั่นได้แล้ว เพียงแค่นี้ถานอวี้ซูก็รู้สึกตื่นเต้นจนอยากจะร้องไห้

ความจริงแล้วกู้หนิงผิงจะใช้ชีวิตราวกับคุณชายอยู่ที่บ้านก็ย่อมทำได้ แต่เพื่อประโยชน์ของตัวนาง เขาจึงไปเข้าร่วมกับกองทัพ

ไม่ใช่ว่าถานอวี้ซูไม่เคยไปเยือนกองทัพ ทุกอย่างไม่ได้สะดวกสบายราวกับการใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน ยิ่งกว่านั้นอาจเกิดสงครามได้ทุกเมื่อ และพวกเขาพร้อมที่จะเอาตัวเองเข้าไปเป็นแนวหน้าเพื่อต่อสู้กับศัตรู

ดาบและปืน บาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน

น้ำตาหยดหนึ่งหล่นลงบนจดหมาย หยาดน้ำตาทำให้น้ำหมึกบนกระดาษเจือจาง แต่ตราบใดที่เขาสบายดีก็ดีแล้ว

กู้เสี่ยวหวานไม่คาดคิดว่าถานอวี้ซูจะร้องไห้เมื่อนางได้อ่านจดหมายฉบับนี้ หัวใจของกู้เสี่ยวหวานพลันสั่นไหว “อวี้ซู”

“ท่านพี่ ตราบใดที่หนิงผิงยังปลอดภัย ข้าก็วางใจแล้ว ท่านพี่จะตอบจดหมายหนิงผิงหรือไม่ วานท่านเขียนข้อความให้ข้าหน่อยได้หรือไม่ว่า อวี้ซูจะรอเขาอยู่ที่นี่ตลอดไป” ถานอวี้ซูปาดน้ำตาและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

กู้เสี่ยวหวานหัวเราะเบา ๆ “ถ้าเจ้าต้องการเขียนแบบนี้ เช่นนั้นก็เขียนเองเถอะ ข้าคงจะเขียนแทนเจ้าไม่ได้หรอก”

หลังจากพูดจบก็หยิบจดหมายที่ยังไม่ได้เปิดออกมาจากแขนเสื้อราวกับเล่นกล “จดหมายในมือของเจ้าจ่าหน้าถึงข้า ส่วนนี่คือจดหมายของเจ้า ข้าเพียงแค่อยากหยอกเจ้าเล่น แต่ข้าไม่คาดคิดว่าเจ้าจะร้องไห้ เฮ้อ ถ้าเจ้าร้องไห้หนักกว่านี้ หนิงผิงคงไม่ปล่อยข้าไปแน่”

กู้เสี่ยวหวานมองไปที่ถานอวี้ซู และยัดจดหมายใส่มือของนาง “นี่คือจดหมายของเจ้า หนิงผิงเขียนถึงเจ้า ดูสิ มันหนากว่าจดหมายที่เขียนถึงข้าเสียอีก”

กู้เสี่ยวหวานทำหน้ามุ่ยและพูดอย่างอิจฉา

…………….