ชีวิตรอบที่ 2 ของรุ่นพี่คาบูรากิ 4.1 วันหยุดกับรุ่นพี่คาบูรากิ

หลังจากผ่านสัปดาห์อันแสนวุ่นวาย ในที่สุดวันหยุดก็มาถึง

รุ่นพี่คาบูรากิ ชมรมวรรณกรรม…

ชีวิตม.ปลายของผม กำลังจะเปลี่ยนไป ผมรู้สึกกังวล แต่ก็แอบคาดหวัง วันนี้ผมเลยมาที่ร้านหนังสือ ใกล้ๆ สถานีรถไฟ

จากคนที่อยู่สูงเกินเอื้อม กลายเป็นรุ่นพี่ในชมรม… ผมกับเธอสนิทกันมากขึ้น ผมเคยคิดว่า สักวันจะอ่านนิยายของเธอ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ถ้ายังไม่ได้อ่าน มันคงเสียมารยาท

[เอ… มุมนิยายอยู่ไหนนะ… อ๊ะ! ตรงนั้น]

ร้านหนังสือแห่งนี้ ค่อนข้างใหญ่ สมกับที่ตั้งอยู่หน้าสถานี

ผมมองหามุมนิยาย เพื่อไม่ให้เสียเวลา… แต่สายตาผม ก็เหลือบไปเห็นบางอย่างก่อน

『คาบูรากิ มิฮารุ ผลงานใหม่ล่าสุด』

ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ ที่แขวนอยู่บนเพดาน… ไม่สิ มันใหญ่เกินกว่าจะเรียกว่าป้ายแล้ว

มีโต๊ะตั้งอยู่หน้าร้าน เป็นมุมแนะนำหนังสือ วางหนังสือเล่มใหม่ ของคาบูรากิ มิฮารุ ซ้อนกันเป็นชั้นๆ เหมือนพีระมิด

ข้างๆ ก็มีผลงานเก่าๆ ของเธอวางอยู่… คงเป็นเพราะเธอเป็นคนดังในท้องถิ่น เลยได้รับการโปรโมท อย่างเต็มที่

(เธอยอดเยี่ยมจริงๆ…)

ผมรู้ว่าเธอเป็นนักเขียน แต่พอเห็นแบบนี้ ผมก็รู้สึก… ตกใจ

มีคนหยิบหนังสือเล่มใหม่ของเธอไป ทีละคน ทีละคน

(คงไม่หมดหรอกมั้ง… แต่ผมควรซื้อ ก่อนที่มันจะหมด)

ผมหยิบหนังสือเล่มใหม่ของเธอ จากยอดพีระมิด แล้วก็หยิบผลงานเก่าๆ อีกเล่ม… ที่เขียนว่า [ผลงานเล่มแรก]

[แค่นี้แหละ… หืม?]

ผมเหลือบไปเห็น ชั้นหนังสือข้างๆ

มีหนังสือ อีกแบบ วางอยู่… หนังสือสอนเขียนนิยาย สำหรับมือใหม่

คงเป็นเพราะ มีนักเขียน ที่เป็นเด็กม.ปลาย ในท้องถิ่น ออกผลงานใหม่ เลยมีคนอยากลองเขียนนิยายบ้าง

การที่มัน ได้วางขายในมุมแนะนำ แสดงว่า ขายดี

『ลองเขียนนิยายที่ไม่ได้ใช้ การเกิดใหม่ดู』

มีหนังสือชื่อแปลกๆ ด้วย

มันจะขายออกเหรอ? แต่แค่ผมสนใจ ก็แสดงว่า สำเร็จแล้วล่ะมั้ง?

(รุ่นพี่บอกว่า จะทำหนังสือชมรม…)

ชมรมวรรณกรรม จะทำหนังสือชมรม ในงานเทศกาลวัฒนธรรม

รุ่นพี่บอกว่า ถ้าเธอเขียนนิยายลงไป ชมรมเราก็มีเหตุผล ที่ต้องทำหนังสือชมรม แต่พอนึกดูดีๆ มัน… เป็นเรื่องใหญ่มากเลยนะ?

มุมแนะนำหนังสือในร้านหนังสือขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยผลงานเล่มใหม่ของเธอ

รุ่นพี่ ที่มีคนอ่านมากมายขนาดนั้น จะมาเขียนนิยาย ลงในหนังสือชมรม เล็กๆ ของโรงเรียนอาจจะ เกิดจลาจล ก็ได้!?

ถึงจะไม่ขนาดนั้น แต่วันรุ่งขึ้น มันอาจจะ ถูกนำไปขายต่อ ในราคาแพง ในเว็บไซต์ขายของออนไลน์ แล้วก็ตกไปอยู่ในมือ ของแฟนพันธุ์แท้ ของรุ่นพี่ ทั่วประเทศ… เอ๊ะ?

[จริงสิ…]

(เอ่อ ผมแค่คิดว่า… ถ้าทำหนังสือชมรม ผมก็ต้องเขียนอะไรบ้าง…)

(อ่า… ใช่ แต่ไม่ต้องกังวล)

(ถ้าต้องเอาไปลงรวมกับผลงานของรุ่นพี่… ผมไม่เคยเขียนนิยายมาก่อน…)

(ไม่เป็นไร มันก็แค่หนังสือชมรมของนักเรียนม.ปลาย)

[อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!]

ผมนึกถึงบทสนทนากับรุ่นพี่ แล้วก็เผลอตะโกนออกมา

ผมตกใจมาก จนใจเต้นรัว ถึงจะ ทำคนอื่นตกใจ ที่ผมตะโกน แต่ผมก็ ไม่สนใจ

ถึงตอนนั้นผม แค่แย้งนิดหน่อย แต่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นะ!

หนังสือชมรม ที่มีนิยายของคาบูรากิ มิฮารุ! ไอเทมที่แฟนๆ ต้องมี! แถมยังมี… นิยายของ ฮิโนมิยะ โทโมกิ นักเรียนม.ปลาย ที่ไม่มีประสบการณ์การเขียน แถมยังเป็นมือสมัครเล่น!

(มันไม่โอเค!)

คนส่วนใหญ่คง ไม่สนใจ มองว่ามันเป็นแค่ คราบกาแฟ

แต่ก็ต้องมีคน ที่สนใจ

แล้วก็… หัวเราะเยาะ ความไร้เดียงสาของผม… ไม่สิ แค่หัวเราะก็ดีแค่ไหนแล้ว บางคนอาจจะ โกรธ แล้วพูดว่า [นี่มันอะไรกัน?] [อย่ามาทำให้นิยายของคาบูรากิ ดูแย่นะ!]

บางคนอาจจะ ฉีกหน้านิยายของผมออก แล้ว ถ่ายรูป โพสต์ลงโซเชียล แชร์ต่อๆ กันไป

ผมจะโดน วิจารณ์ ล้อเลียน แล้วก็… โดนขุดคุ้ยข้อมูลส่วนตัว มันเป็นหนังสือชมรม ต่อให้ผมใช้นามแฝง ก็คงโดนเปิดเผยตัวตน ได้ง่ายๆ

จะมีคน เกลียดผม มาที่บ้าน เขียนข้อความ ที่ประตูบ้าน ปาหินใส่หน้าต่าง ยางรถจักรยานผมจะโดน เจาะ

ครอบครัวผมจะเดือดร้อน ผมจะไม่มีที่ยืนในบ้าน ผมจะกลายเป็น คนไร้บ้าน…!

[จบกัน…]

ไม่คิดเลยว่า เรื่องหนังสือชมรม จะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้!

ผมควรทำไงดี…?

[ไง โทโมกิคุง]

[เอ๋? เอ๋!? รุ่นพี่ คาบู… อุ๊บ!]

[ชู่ววว! เบาๆ หน่อย!]

รุ่นพี่คาบูรากิ มายืนอยู่ข้างๆ ผม ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ผมตกใจ เกือบจะตะโกน แต่เธอก็เอามือปิดปากผมไว้ ทัน

แต่… ทำไมรุ่นพี่ถึงมาอยู่ที่นี่?

[ที่นี่คนเยอะ ไปคุยกันที่อื่นเถอะ]

รุ่นพี่จับมือผม แล้วพาผมไปที่ ชั้นหนังสือ ที่มีคนน้อยๆ

ผมยังคงสับสน… แต่ผมก็รู้ว่า ถ้ามีคนรู้ว่า คาบูรากิ มิฮารุ นักเขียนเจ้าของผลงาน มายืนอยู่ตรงนี้ คงจะวุ่นวายน่าดู

[ตรงนี้น่าจะโอเค เฮ้อ…]

รุ่นพี่ถอนหายใจ หลังจากที่ เช็คแล้วว่า ไม่มีคนอยู่แถวนั้น

ผมเห็นว่ารุ่นพี่ ปลอมตัวเล็กน้อย

เธอสวมหมวกเบเร่ต์ ถักเปียยาว

แล้วก็สวมแว่นตา ที่ปกติเธอไม่ใส่

ปกติเธอจะดูเท่ห์ สวย แบบสาวมั่น แต่การแต่งตัวแบบนี้ ทำให้เธอดู น่ารัก อ่อนโยน

[ขอโทษนะ โทโมกิคุง ที่ทัก กะทันหัน]

[อะ… ไม่เป็นไรครับ…]

[ไม่คิดเลยว่าจะเจอเธอที่นี่! พรหมลิขิตเนี่ย มันเป็นสิ่งที่มองเห็นได้แบบนี้นี่เอง…]

รุ่นพี่พูดขอโทษผม พร้อมกับคำพูดที่ดู เว่อร์ๆ

แต่… เธอก็ไม่ได้ ทำอะไรผิดนี่

[ทำไมรุ่นพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ครับ?]

[ฉันต่างหาก ที่ต้องถามเธอ ฉันมา… สำรวจตลาด หลังจากที่ออกหนังสือเล่มใหม่น่ะ]

[หืมมม…]

[อ่าฮ่าๆ ไม่ได้เว่อร์ขนาดนั้นหรอก แค่… ร้านนี้ชอบจัดมุมหนังสือใหญ่ๆ ฉันเลยมาดูว่าขายดีรึเปล่า]

การที่เธอเรียกมุมหนังสือที่ใหญ่โตขนาดนั้นว่า (ใหญ่ๆ) มัน… แต่ผมก็ไม่รู้ความรู้สึกของรุ่นพี่ ผมเลยพูดอะไรไม่ได้

[แล้ว โทโมกิคุงล่ะ?]

[ผม… คือ…]

ผมอายที่ต้องบอกเธอว่าผมมาซื้อหนังสือของเธอ… ต่อหน้าเธอ มันดูน่าอาย

[หืม?]

แต่ผมก็เงียบจนรุ่นพี่สังเกตเห็น

หนังสือ 2 เล่มในมือของผม

[นั่นมัน…]

[อะ… ใช่ครับ]

ผมจนมุมแล้ว

ผมเลยยอมรับเหมือนคนร้ายที่โดนจับได้คาหนังคาเขา

[หรือว่า… เธอตั้งใจมาซื้อหนังสือของฉัน?]

[ครับ คือ… ในเมื่อรุ่นพี่ชวนผมเข้าชมรม ผมก็เลยคิดว่า ถ้าไม่ได้อ่าน มันคงเสียมารยาท]

[หืมมม…]

พอผมสารภาพ รุ่นพี่ก็ทำหน้าเบื่อหน่าย

หา? ทำไม? ผมก็แค่ซื้อหนังสือของเธอ ซึ่งเป็นผลดีกับเธอ ไม่ใช่เหรอ?

[เหรอ… โทโมกิคุง ไม่เคยอ่านหนังสือของฉันเลยสินะ…]

[เอ๋!?]

เธอเสียใจเรื่องนั้นเหรอ?

[มะ… ไม่ได้…]

[นี่ ผลงานเล่มแรกของฉัน การที่เธอซื้อผลงานเล่มใหม่ พร้อมกับผลงานเล่มแรก แสดงว่า เธออยากรู้จักฉัน ไม่ใช่เหรอ?]

อึก…

เธอ รู้ทันผมอีกแล้ว

[เปล่า คือ… ฉันไม่ได้คิดว่า ทุกคนบนโลก ต้องอ่านหนังสือของฉัน ในโรงเรียนก็เหมือนกัน แต่… ฉันแค่หวังว่า เธอจะสนใจฉันบ้าง… อะไรแบบนั้น…]

[ผะ… ผมขอโทษครับ…]

[ฮิฮิ ล้อเล่น]

[หา?]

รุ่นพี่แลบลิ้น แล้วยิ้ม เหมือนแกล้งผมสำเร็จ

[ล้อเล่นน่า แค่เธอตั้งใจจะซื้อหนังสือของฉัน ฉันก็ดีใจแล้ว]

แค่ตั้งใจจะอ่าน ก็เหมือนกับเคยอ่านแล้ว… งั้นเหรอ?

[แต่… บางคนซื้อไปก็ไม่ได้อ่าน วางกองไว้เฉยๆ]

[ผะ… ผมจะอ่านครับ! ผมจะรีบอ่าน!]

[ฮิๆ ดีใจจัง แต่พอเธอพูดแบบนั้น ฉันก็กดดันแฮะ]

รุ่นพี่พูดเขินๆ พลางเกาหัว

ถึงเธอจะเป็นนักเขียนชื่อดัง ที่มีแฟนๆ มากมาย แต่เธอก็มีปฏิกิริยา เหมือนคนทั่วไป

ผมตั้งใจจะ แอบอ่าน แล้วก็ไม่บอกเธอ… แต่ถ้าเธอดีใจ ก็ดีแล้ว

[อ๊ะ แต่เธอไม่ต้องซื้อก็ได้นะ ฉันให้ก็ได้ ฉันมีเยอะแยะ… จะให้ฉันเซ็นให้ด้วยก็ได้!]

[เอ๋?]

[จริงๆ แล้ว ฉันไม่ค่อยเซ็นชื่อให้ใครหรอกนะ ฉันไม่เคยจัดงานแจกลายเซ็น ที่ผ่านมา ก็แค่เซ็น ตอนจับรางวัล หรือ ให้ร้านหนังสือที่ช่วยโปรโมท เพราะงั้น… มันหายากมากนะ]

[หะ… เหรอครับ… มะ… ไม่เป็นไรครับ! ผมซื้อเองได้! แล้วก็… ถ้าได้ลายเซ็น หนังสือมันจะแพง ผมคงอ่าน ไม่สะดวก…]

[ไม่เป็นไร ฉันเคยได้ยินมาว่า ถ้าเขียนชื่อคนรับ มูลค่ามันจะลดลง ฉันจะเขียนว่า [ถึงโทโมกิคุงที่รัก ด้วยรักสุดหัวใจ ♡] แบบนี้ไง]

[แบบนั้น ยิ่งอ่านไม่ได้ใหญ่เลยครับ!]

ถ้าทุกครั้งที่หยิบมาอ่าน ต้องเห็นข้อความนั้น ผมคงไม่ชิน แล้วก็คงเขินมาก

แล้วถ้าพ่อแม่หรือน้องสาวมาเห็น… มันคงแย่กว่าหนังสือ 18+ อีก!

[หืมมม… ไม่เอาจะดีเหรอ?]

[คือ… ถ้ารับมาหรือให้รุ่นพี่เซ็นให้ ผมจะรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ แล้วผมก็จะอ่านแบบไม่เต็มที่]

[หืม… เข้าใจแล้ว ก็จริง]

รุ่นพี่พยักหน้าเหมือนเข้าใจ

ดีจัง ผมแค่พูดไปตามที่คิด แต่เธอก็เข้าใจ

ถึงผมจะซื้อเอง แต่ผมก็ไม่ได้จะวิจารณ์อะไร… ต่อให้ไม่ถูกใจผม ผมก็จะเก็บไว้คนเดียว

แต่… ผมคงอ่านแบบไม่เต็มที่ไม่ได้แล้ว ในเมื่อผมสนิทกับรุ่นพี่ขนาดนี้

[งั้น… ฝากดูแลพวกมันด้วยนะครับ]

[อะ… ค่ะ เช่นกัน… เอ่อ…ด้วยความยินดีค่ะ?]

[ฮิฮิ พูดอะไรของเธอเนี่ย?]

รุ่นพี่หัวเราะ ผมแค่โค้งคำนับด้วยท่าทางจริงจัง…

[อ๊ะ จริงสิ มีเรื่องอยากถามอีกอย่าง]

[หืม?]

รุ่นพี่พูดพลางหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา

[อะ…!]

ชื่อหนังสือเล่มนั้นคือ… 『ลองเขียนนิยายที่ไม่ได้ใช้ การเกิดใหม่ดู』

[นี่มัน… คู่มือสอนเขียนนิยายไม่ใช่เหรอ?]

[ทะ… ทำไมรุ่นพี่ถึง…]

[ฉันเห็นเธอจ้องมันด้วยสายตาจริงจัง เลยสงสัย]

[จ้อง… คือ…]

ตอนนั้นผมไม่ได้มองหนังสือ แต่ผมกำลังมองภาพอนาคตอันเลวร้ายของฮิโนมิยะ โทโมกิ (ที่ผมจินตนาการขึ้นมาเอง) ต่างหาก

ความรู้สึกสิ้นหวังกลับมาอีกแล้ว…!

[หรือว่า… เป็นเพราะเรื่องหนังสือชมรมที่ฉันพูด? ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะจริงจังกับมันขนาดนั้น]

[เอ่อ… เรื่องนั้นน่ะครับ รุ่นพี่]

[หืม?]

ผมรู้สึกผิดที่ต้องพูดแบบนี้ ในขณะที่รุ่นพี่ดูมีความสุข

แต่นี่เป็นทางเดียวที่ผมคิดออก… ที่จะไม่ทำให้รุ่นพี่เดือดร้อน และช่วยตัวผมในอนาคตได้

[ผมขอออกจากชมรมวรรณกรรมได้ไหมครับ?]

[หา?]

รุ่นพี่ชะงัก หนังสือในมือเธอหล่นลงพื้น