[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 51 – 028：แผนการฝึกนักบุญ⑤ มาเรียเบิกเนตร

028：แผนการฝึกนักบุญ⑤ มาเรียเบิกเนตร

ป่าที่ไม่กว้างใหญ่ ณ ทางตะวันออกของลาทอส

ไม่นานหลังจากออกจากเมืองพวกเราก็มาถึงโดยใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที

「ความสามารถในการบินและเคลื่อนไหวไปบนท้องฟ้าเป็นอะไรที่น่าตกใจมากเลยนะคะ」

อีกครั้งที่ฉันรู้สึกชื่นชมและพูดออกมาดังๆ

「นั่นสินะ ไม่มีพรมแดนมาปิดกั้น ดังนั้นเลยใช้ระยะทางที่สั้นที่สุดได้ และไม่ต้องกังวลเรื่องสภาพท้องที่ด้วย ดังนั้นยิ่งระยะทางไกลเท่าไหร่ ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเราที่บินอยู่บนท้องฟ้าเลย」

ท่านพี่อธิบายถึงข้อดีการใช้พลังปราณ

ฉันพยายามหลีกหนีจากหัวข้อนี้เพราะฉันไม่สามารถลอยตัวได้เกิน สิบเซนติเมตร และไม่สามารถบินไปมาอย่างอิสระได้เหมือนท่านพี่

แต่ว่าท่านอลิซ่าก็เอาแต่งอแงใส่ฉันตลอดเวลา

「ใช่แล้ว เพราะงั้นรีบเรียนรู้ให้ได้เร็วๆเลยค่ะ เธอไม่ควรจะอยู่บนหลังพี่สาวตลอดเวลานะคะ」

「ค่ะ ฉันจะพยายาม……」

ท่านอลิซ่าชี้นิ้วมาที่ฉัน

ฉันทำได้แต่ขอโทษ

「เอาล่ะตอนนี้พวกเรามาเก็บสมุนไพรกันดีกว่า」

หลังจากเก็บของไปสักพัก เราก็เข้ามาในป่าภายใต้การนำของท่านพี่

　――พวกเราสามารถหาสมุนไพรตามคำขอได้หากเข้ามาลึกหน่อย

ท่านพี่รู้ทุกอย่างและสามารถแยกแยะระหว่างสมุนไพรธรรมดากับสมุรไพรที่เป็นพิษได้

ซึ่งสมุนไพรส่วนใหญ่ที่ฉันเก็บได้มีพิษทั้งนั้นและโดนทิ้งเอาไว้ แต่ฉันก็ยังคงสนุกระหว่างที่ได้สำรวจ

「เอาล่ะพวกเราเก็บสมุนไพรเรียบร้อยแล้ว หากเก็บมากเกินไปจะส่งผลต่อระบบนิเวศน์เอา」

「「ค่าาาาาาาา」」

ท่านอลิซ่าและฉันตอบกันอย่างร่าเริง

แต่ฉันแน่ใจว่าความหมายในคำตอบของเธอนั้นคงต่างจากฉันเล็กน้อย

「――อิย๊าาาาาาาาาาาาาาา！」

　สิ่งที่เป็นเหมือนเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังออกมาจากในป่า ท่านพี่ดูมีความสุขเล็กน้อยและพูดว่า「ดูเหมือนจะมีคนโดนโจมตี ไปกันเถอะพวกเรา！」

อ่า สังเกตเห็นมาระยะหนึ่งแล้วล่ะ ทำไมนักผจญภัยหน้าใหม่อย่างพวกเราถึงต้องไปช่วยคนที่ถูกโจมตีด้วย แต่ช่างมันเถอะถ้าเป็นท่านพี่ก็คงจะทำ

พวกเรามุ่งหน้าไปยังทิศทางของเสียง

ในที่สุดก็เห็นฉากแปลกๆต่อหน้าพวกเรา

「เอ่อ……？！」

พูดง่ายๆก็คือปาร์ตี้ชายหญิงสามคนเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตสีดำไร้โครงร่าง และผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจะโดนมันกัด

ชายอีกสองคน คนหนึ่งเสียอาวุธและล้มลงไปกับพื้นและอีกคนที่ถือโล่ขนาดใหญ่ ไม่มีพลังในการโจมตีที่มากพอ

มีศัตรูสองตัว

ตัวที่อยู่กับผู้หญิงเหมือนกับหมาป่ายักษ์ และอีกตัวหนึ่งเป็นสี่เหลี่ยมแล้วมีแขนติดอยู่ทั้งสองด้าน สิ่งแรกที่เห็นคือทำให้ฉันนึกถึง “นูริคาเบะ” แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่ามันมีโยไคในโลกแฟนตาซีด้วยเหรอ

(TN:นูริคาเบะ เป็น โยไคที่รูปลักษณะ เหมือนผนังปูน และมันจะทำตัวเป็นเหมือนกำแพงล่องหน ทำให้ผู้คนที่ผ่านไปมาเดินชนกับมัน)

「――ปีศาจ！」

「อึก！！」

ท่านพี่กระโดดเข้าไปในสนามรบโดยที่ไม่ลดความเร็วลงเลย

เธอกระโดดขึ้นไปบนหลังของมันและยิงอะไรบางอย่างใส่หมาป่า

　ซุน ！

เห็นได้ชัดว่าเป็นตะขอที่มีลวด และปลายแหลมของตะขอเจาะร่างสีดำของหมาป่า และเธอก็ดึงมันออกจากผู้หญิงคนนั้น

「โอร่าาาาาาาาาาา！！」

　――วิชาสำนักกราโด้ หัตถ์ระเบิด！

ด้วยพลังของลวดที่พันอยู่ คุณโอไกต่อยก้อนอะไรบางอย่าเข้าหาหมาป่าด้วยความยาวมากกว่าสามเมตร

จากนั้นเจ้าตัวนั่นก็ระเบิดเป็นฝุ่น

「โยชช่า！」

จากนั้นก็เก็บตะคอไว้ที่หลังมือและในขณะเดียวกันก็วิ่งไปอุ้มผู้หญิงคนนั้น

「ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ？」

「ค่ะ……」

ผู้หญิงคนนั้นเป็นสาวอายุประมาณ สิบเจ็ด สิบแปด เธอรู้สึกโล่งใจที่ตัวเองปลอดภัยแล้ว

ในทางกลับกันไอ้ตัวที่เหมือนกับนูริคาเบะท่านพี่กับท่านอลิซ่าพุ่งเข้าไปหามัน

「ฉันเองก็จะช่วยด้วยค่ะ」

「รอดแล้ว……？」

ชายคนหนึ่งที่มีโล่ใหญ่ตอบสนองต่อเสียงทางด้านหลัง แต่ทั้งสองที่วิ่งเข้ามาหาเขาต่างเป็นสาวน้อยที่งดงามมาก

ใช่ เป็นปฏิกิริยาปกติของคนทั่วไป

「จะลุยแล้วนะคะ！」

อลิซ่าตะโกนและในขณะเดียวกันก็พุ่งไปข้างหน้า

พุ่งไปกลางอากาศในขณะที่กำปั้นถูกย้อมไปด้วยสีแดงเข้ม พร้อมกับเปลวไฟที่ส่องสว่างขึ้นที่กำปั้น

ด้วยผมสีแดงหางม้าพริ้วไหว เธอโฉบเข้าหาเจ้าปีศาจนั่นโดยตรง

「โอร่าาาาาาาาาาาาาาา！！」

　――วิชากำปั้นเวทมตร์ดอกไม้สีชาด บัวแดงชาด！！！

เปลวไฟสีแดงสดพุ่งออกมาจากมือของเธอและหัวของปีศาจก็มลายหายไป

ท่านพี่เองก็พุ่งเข้าไปในขณะที่ปลดปล่อยแสงออกมา

「ถ้างั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง？」

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ ตาข่ายถักทอ

ฟึด

เธอใช้นิ้วทั้งห้าด้วยแขนทั้งสองข้าวทำเป็นเส้นใยราวกับกำลังถักทอผ้า

เมื่อตาข่ายที่ถูกถักทอด้วยพลังปราณพุ่งออกไป มันก็ขยายตัวและห่อหุ้มร่างของปีศาจและในเวลาเดียวกันเธอก็ขึงมันให้แน่นและตาข่ายก็หดตัวตัดขาดร่างของเป้าหมาย

มันตายไปและจางหายไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้เห็นฉากสยดสยองตรงหน้า

「ขอโทษด้วยนะ ขอบคุณมากที่มาช่วยพวกฉัน……」

นักผจญภัยชายคนนั้นลดโล่ใหญ่ลงกับพื้น

　ท่านพี่เดินกลับมาพร้อมบอกว่า「ยามมีปัญหาพวกเราก็ต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันอยู่แล้ว」เธอยิ้มออกมาราวกับนางฟ้า และเขาก็ก้มลงด้วยความเขินอายเนื่องจากท่านพี่นั้นน่ารักเกินไป

（ท่านพี่ถ้ายิ้มแบบนี้โดยไม่สนใจใคร เดี๋ยวก็ได้ไปแย่งชิงหัวใจชายหนุ่มมาหมดหรอกนะคะ……）

ด้วยความอิจฉาริษยาเล็กน้อย เธอมองมาที่ฉันและกวักมือเรียก

ขณะที่เธอวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นเธอก็ชี้ไปนักผจญภัยอีกคน

「เอาล่ะได้โอกาสแล้ว มาเรียจังช่วยรักษาเขาให้หน่อยสิ？」

ฉันโล่งใจที่การต่อสู้จบลงด้วยดี แต่เมื่อมาเห็นภาพตรงหน้าก็เห็นว่าเขาเสียแขนและเลือดกำลังไหลไม่หยุด เขาส่งเสียงคร่ำครวญเบาๆ

อาจเป็นสถานการณ์อันตรายและคุกคามถึงชีวิตหากไม่ได้รับการรักษาอย่างรวดเร็ว

「ฉัน ยังใช้เวทย์รักษาไม่ได้――」

「อย่ากังวลไปเลยน่า แค่ทำตามที่ฉันบอกเดี๋ยวมันก็ได้ผลเองแหละ」

ริมฝีปากของเธอถูกกดทับด้วยนิ้วของท่านพี่

จากนั้นเธอก็พาฉันไปหาชายที่ได้รับบาดเจ็บ และส่งสัญญาณให้เขามาทางนี้ในขณะฉันจับมือกับนักผจญภัยคนนั้น

「เอาล่ะ พร้อมรึยัง? เวทย์ธาตุแสงหรือเวทย์รักษาพื้นฐานส่วนใหญ่นั้นเป็นการอธิษฐานต่างจากพลังปราณ ซึ่งเป็นการดึงพลังงานจากดวงดารา หากจดจำกายวิภาคศาสตร์ได้ ก็แค่ให้จินตนาการถึงสิ่งที่ขาดหายไปในร่างกายของเขาและนึกถึงว่ามันถูกสร้างขึ้นมาใหม่ ปล่อยตัวปล่อยใจให้ไหลไปกับความคิดแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง」

「อะ ค่ะ……」

ฉันถอนหายใจเล็กน้อยหลังจากได้ยินเช่นนั้น

ปลายนิ้วของเธอชูขึ้นมา

ฉันประหม่าจนไม่มีสมาธิเลย……。

「เอาล่ะตั้งสมาธิให้มั่นฉันจะถ่ายเทพลังงานอีเทอร์ที่อยู่นอกดวงดาราให้กับเธอ ทำให้เธอสัมผัสถึงมันได้และลองใช้งานมันดูสิ」

ท่านพี่บอกฉันแบบนั้น

ขนนกสีขาวบริสุทธิ์สะท้อนอยู่ตรงมุมตาของฉัน

（ท้ายที่สุดแล้วท่านพี่ของฉันก็คือเทพธิดา……）

ความรู้สึกที่ถูกกดทับจากด้านหลัง

　บางสิ่งบางอย่างที่แสนอบอุ่นไหลเข้ามาในตัวฉัน……。

ปีกที่งอกขึ้นบนหลังของท่านพี่โอบล้อมร่างกายของฉัน

ความเศร้าและความสุขเกิดขึ้นภายในใจ

ความรู้สึกที่มีความสุขมากจนอยากจะร้องไห้ ฉันรู้สึกได้ว่าลมหายใจของฉันมันกำลังเร่าร้อนขึ้น

（ท่านพี่ของฉันเป็นเทพธิดา……♡）

ฉันอดไม่ได้ที่วางนิ้วมือบนแขนที่โอบฉันเอาไว้

วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง

น้ำเสียงแหลมแสบหูดังสะท้อนออกมา

แสงสว่างที่เริ่มปกปิดการมองเห็น

สามารถเห็นการไหลเวียนของพลังถูกถ่ายเทออกไป

ความรักที่ดูเหมือนจะไร้ที่สิ้นสุดได้ห่อหุ้มแก่ร่างกายของฉัน

「ตอนนี้ ด้วยพลังในตัวของเธอ จงช่วยบรรดาผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยาก」

「ค่ะ ท่านพี่……」

　――《เวทย์รักษาชั้นสูง ลาจ・ฮีล》！

เวทย์แห่งแสงได้ถูกถ่ายเทให้กับชายที่ได้รับบาดเจ็บ

จากนั้นแขนที่หายไปก็ถูกสร้างขึ้นมาใหม่

ในเวลาไม่ถึงสิบวินาทีชายคนนั้นที่มีบาดแผลทั่วร่างกายก็กลับมาแข็งแรงตามปกติ

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」

หลังจากที่แสงหายไป ฉันก็ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก

ฉันทนไม่ไหว ใจสั่นอย่างรุนแรง และรู้สึกเวียนหัวอย่างมาก

ท่านพี่ลูบหัวฉันเบาๆ

「เป็นครั้งแรกล่ะนะสำหรับการใช้เวทย์ธาตุแสง แต่ไม่ต้องกังวล หลังจากพักผ่อนก็จะหายเป็นปกติ」

「ค่ะ ท่านพี่♡」

ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว

ฉันทำได้แค่โอบกอดท่านพี่เอาไว้

ตอนนี้ฉันรู้สึกมีความสุขสุดๆไปเลย

（ท่านพี่ของฉัน เทพธิดาของฉัน ฉันรักท่านพี่ค่ะ♡）

ความอบอุ่นที่รู้สึกได้บนผิวหนังและลมหายใจ

ความรู้สึกคลั่งรักที่ทำให้ฉันแทบเป็นบ้า

ฉันไม่อยากจะสูญเสียเธอไป ฉันอยากจะตัวติดกับเธอตลอดเวลา ฉันอยากให้ท่านพี่ได้กอดฉัน

ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกครอบงำด้วยความเห็นแก่ตัว แต่ฉันก็ทนไม่ได้

「อ๊าาาาาาาาาาา มาเรีย ! คิดจะเกาะติดพี่สาวไปถึงไหนกันคะ！」

ท่านอลิซ่าเดินเข้ามาและตะโกนใส่ฉัน แต่ตอนนี้เธอดูน่ารักมากเลยล่ะ