[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 49 – 026：แผนการฝึกนักบุญ③ ภาคมาเรียโบยบินบนท้องฟ้า

026：แผนการฝึกนักบุญ③ มาเรียโบยบินบนท้องฟ้า

――เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันคิดว่า มาเรีย เทมเพิล นางเอกของ “ฟ้าคราม”นั้นไม่มีใครเทียบได้ในแง่พรสวรรค์หรือสเตตัส

ดังนั้นแม้ว่าเธอจะได้พบกับบุคคลสำคัญของประเทศที่สถาบันเวทมนตร์ แต่ก็ไม่ถึงว่าไม่มีนัยยะสำคัญและในความเป็นจริงก็สามารถประสบความสำเร็จในการพิชิตดันเจี้ยน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในคำพูดของท่านพี่ “ฉันเกิดมาพร้อมบทบาทของลูกสาวตระกูลขุนนางบารอน มาเรีย เทมเพิล”  

ฉันคิดว่าท่านพี่กำลังสอนฉันหลากหลายอย่างเพื่อเผชิญหน้ากับอนาคต

บางทีอาจจะทำให้พวกเขาทำอะไรบางอย่างนอกเหนือจากนั้น

ส่วนฉันจะทำร้ายท่านพี่ที่รับบทเป็นนางร้ายหรือไม่นั้น มีแม้แต่ความคิดที่ว่าเรื่องเหล่านั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นในหัวของฉัน

ไม่บางทีอาจจะไม่แน่ใจว่าจะต้องเผชิญหน้ากันอย่างไร แต่ก็สามารถบดขยี้ได้อยู่ดี

ใช่แน่นอน ถ้าต้องเผชิญหน้ากับท่านพี่แล้ว ฉันไม่มีโอกาสเอาชนะเธอได้เลย

ทุกคนเห็นได้ชัดว่าลูน่า เบลล์ ดิแซค คนนี้เกินมนุษย์ไปไกลโขแล้ว

「――ยัตต้า ! ลอยตัวได้แล้วค่ะ！！」

สามวันต่อมาฉันบินขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยอยู่บนหลังของท่านพี่และผู้คนในหน่วยรบ

ฉันก็ทำได้เหมือนกับพวกเขาแล้วหลังจากผ่านมาสามวัน

「ฉันเป็นอัจฉริยะงั้นเหรอคะ……？！」

เมื่อฉันพูดอะไรแบบนั้นกับตัวเองขณะที่ลอยอยู่บนอากาศประมาณสิบเซนติเมตรจากพื้นโดยเกาหัวอยู่ ท่านพี่ที่อยู่ตรงหน้าเองก็ไขว้แขนพยักหน้า

「ท้ายที่สุดแล้วก็เต็มเปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์สินะน้องสาวของฉัน」

「ท่านพี่คะ！ ฉันน่ะ！ ――อิย๊า！？」

ฉันเผลออารมณ์ดีมากเกินไปหน่อยขณะที่ลอยตัวอยู่และตกลงมาก้นจ้ำเบ้า

ถึงกระนั้น ฉันก็ยังลุกขึ้นมากอดท่านพี่สุดที่รัก แม้ว่าจะมีคราบน้ำตาไหลอยู่ก็ตาม

（ท่านพี่………..อ่ากลิ่นของท่านพี่………หอมจังเลยค่ะ…………ชอบที่สุด♡）

ด้วยเหตุนี้ฉันปล่อยให้เส้นผมของท่านพี่ลูบไล้ไปตามซอกคอของฉัน

ฉันคิดว่าฉันกำลังจะละลาย

ทุกครั้งที่ได้กอดกับท่านพี่ความสุขที่มากล้นจะเข้าจู่โจมฉัน และฉันรักความรู้สึกเหล่านี้มากจนคิดว่าขาดมันไม่ได้อีกแล้ว

กลิ่นที่ลอยออกมาจากซอกคอของท่านพี่ทำให้ฉันออดอ้อนเธอมากเข้าไปอีก และมันทำฉันแทบเป็นบ้า

ฉันแน่ใจว่าฉันจะโดนเกลียดแน่ถ้าฉันเผลอจับกดท่านพี่ลงในตอนนี้

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะอดกลั้นเอาไว้ได้

ราวกับจะหลีกหนีความขัดแย้งฉันโดนบีบแขน

「เฮ้อ เธอเนี่ยนะ ! อย่ามาพลอดรักในช่วงกลางวันแสกๆสิ！！」

เสียงดังมาจากทางด้านหลัง และฉันก็รีบปล่อยมือทันที

เมื่อฉันมองไปทางนั้นก็เห็นท่านอลิซ่ามองมาทางนี้ด้วยความโกรธ

「เธอน่ะตัวดีเลย หัดละอายซะบ้างแม้ว่าจะรักพี่สาวมากแค่ไหนก็ต้องหักห้ามใจตัวเองเอาไว้ เธอเป็นลูกสาวของขุนนาง ดังนั้นปฏิบัติตัวให้มันสง่างามหน่อยสิคะ แล้วก็อย่าเนียนหอมแก้มพี่สาวด้วย！」

「ค่าาา……」

เอ๋ นี่ฉันโดนจับได้งั้นเหรอ ฉันว่าฉันเนียนแล้วนะ?

ฉันก้มศีรษะขณะคิด

「เอ๋ งั้นเหรอ อลิซ่าน่ะเหมาะกับบุคลิกขี้อ้อนมากกว่ามาเรียอีกนะ ใบหน้าน่ารักน่าชังนั่นฉันเห็นยังอิจฉาเลยค่ะ…」

「พี่สาวล่ะก็…..ปากหวานกับผู้หญิงทุกคนเลยนะคะ……♡」

ท่านพี่เป็นคนเข้ามาขัดจังหวะ

ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ใบหน้าของฉันกำลังเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาและอลิซ่าที่โดนชมก็หน้าแดง

สิ่งที่ฉันเห็นคือร่างของท่านพี่ที่เข้าไปกอดอลิซ่า

「โยชิ โยชิ อย่ามองโลกในแง่ลบมากนักสิ！」

จากนั้นเธอก็ปรบมือ

「ตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีพวกเราไปเที่ยวในเมืองกันดีไหม」

「「เอ๊ะ？」」

เสียงของฉันและอลิซ่าซ้อนทับกันด้วยความตกใจ

「พวกเราไปลงทะเบียนกิลด์นักผจญภัยและรับคำของ่ายๆทำกันดีไหม？」

ท่านพี่พูดด้วยท่าทีตื่นเต้น

พวกเราทำได้แค่จ้องมองท่านพี่ด้วยความตกตะลึง

「ไปสิคะ！」

ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีและท่านพี่ก็ติดต่อกับโอไกอย่างรวดเร็ว

โอไกทำสีหน้าเคร่งขรึมขณะสวมชุดสีดำและเข็มขัดสีแดง วิ่งเข้ามาทางนี้

「มีอะไรงั้นเหรอครับ？」

「พวกเราจะไปที่เมือง ไปเดินเล่นสักหน่อย และก็ลงทะเบียนนักผจญภัย รับคำของ่ายๆมาทำ ดังนั้นช่วยมาเป็นคนคุ้มกันให้หน่อยได้ม้าา？」

「แน่นอนครับ」

เขาพยักหน้าให้กับท่านพี่ด้วยความยินดี

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ฉันอดไม่ได้ที่เห็นเขายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

「ที่เหลือฝึกกันเองตามสบายนะ」

เมื่อเธอพูดเช่นนั้นพวกเราก็เข้าไปในคฤหาสน์

พวกเราตัดสินใจปลอมตัวเพื่อเข้าเมือง

ดังนั้นพวกเราเลยหาชุดที่เคลื่อนไหวได้ง่ายๆแทนที่จะเป็นชุดที่เต็มยศ

พวกเรานั้นแต่งชุดแตกต่างกันโดยมีลักษณะต่างกันดังนี้

ท่านพี่สวมกระโปรงพลีทสีน้ำตาลอ่อนและเสื้อแขนสั้นสีขาว เนคไทสีน้ำเงิน เธอสวมเสื้อคลุมสีเทาทับ และเสื้อคลุมสั้นที่เข้ากับสีของกระโปรงของเธอเพื่อแสดงด้านน่ารัก

เธอมัดผมยาวด้วยริบบิ้นตรงกลางให้ความเงางามสีเงิน แต่เธอน่ารักมากเกินไปจนคิดว่าอาจจะถูกผู้ชายข้างถนนจู่โจมได้

หวาาาาาาาาา……….ท่านพี่ของฉันน่ารักเกินไปแล้วค่ะ

ท่านอลิซ่าสวมชุดสีแดงและชุดของเธอค่อนข้างคล้ายกี่เพ้าที่มีชั้นในแปลกตาและแผ่นรองไหล่ที่เกราะอก นอกจากนี้เธอแต่งตัวคล้ายกับท่านพี่ แต่เธอก็สวมเกราะมือที่ทาด้วยสีแดงเข้มซึ่งเป็นสีประจำตัวของเธอ

ผมสีแดงของเธอมัดเป็นหางม้า และเมื่อรวมเข้ากับใบหน้าที่ร่าเริงของเธอแล้ว

นอกจากนี้เธอยังมีลูกตะกั่วใส่ไว้ในกระเป๋าหนังเล็กๆของเข็มขัดพันรอบเอว แต่ฉันก็งงว่าเธอจะเอาไปใช้ทำอะไร

เพราะงั้นฉันเองก็แต่งตัวในธีมสีน้ำเงินซึ่งตรงกันข้ามกับท่านอลิซ่า

กระโปรงยาวเป็นจีบ และเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวสวมด้านในขณะที่มีแจ็กเก็ตสีน้ำเงินทับอยู่ด้านนอก

ไม่ว่าจะคิดยังไงเสื้อผ้าของพวกเราก็ไม่เหมือนธีมผู้คนในยุคกลางเลยสักนิดและผมสีน้ำเงินของฉันถูกมัดด้วยริบบิ้นที่เข้ากับท่านพี่และทอดยาวมาถึงอก

สำหรับริบบิ้น อลิซ่าเองก็ใช้อันเดียวกันทำให้ทั้งสามขำกันอยู่พักหนึ่ง

นอกจากนี้ คุณโอไก ยังมีเสื้อสีดำพร้อมเข็ดขัดสีแดงและเกราะมือเขาก็ย้อมไปด้วยสีดำซี่งดูดุดัน

ไม่สิ เครื่องแต่งกายในคฤหาสน์มันค่อนข้างน้อยไปหน่อย แต่ว่า จะดีเหรอที่ฉันจะปฏิบัติตัวกับพวกเขาอย่างเท่าเทียมกันแบบนี้

ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนรับใช้ที่จงรักภักดีกับเธอเหรอ

　ราวกับรู้ว่าฉันจะประท้วง เธอยกมือขึ้นและบอกว่า「อย่าคิดมาก」

ตอนนี้พวกเรามากันสี่คน

ซึ่งถือว่าครบองค์ประชุมในแง่ปาร์ตี้

หลังจากเตรียมการเสร็จแล้ว เราก็ออกจากคฤหาสน์ และแม้ว่าจะใช้เวลาในการเดินมากกว่าหนึ่งชั่วโมงแต่ก็มาถึงภายในสิบนาทีด้วยการบิน

ฉันยังคงวุ่นกับการฝึกบิน ดังนั้นเลยขอให้ท่านพี่ช่วยแบกฉันไปด้วย และพวกเราก็มาถึงเมืองลาทอสในขณะที่ท่านอลิซ่าบ่นฉันไม่หยุด

「เชิญเข้าไปในเมืองได้เลยครับ」

「ขอบคุณมากนะ」

「「เอะเหะ――♡」」

ยามคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตูเมืองมองมาทางท่านพี่และยิ้มให้

ท่านพี่ที่มีเสน่ห์นั้นเดินนำเข้าไปในเมือง

ฉันรู้สึกว่าพวกเราโดนจ้องมองแบบแปลกๆ

มันเหมือนกับว่าฉันอยากจะอวดท่านพี่สุดน่ารักคนนี้ให้ทั้งโลกได้เห็น

　――เราเดินไปตามถนนสายหลัก

ท่านพี่เดินนำหน้าฉันอยู่ และท่านอลิซ่าที่เดินกอดแขนเธอ

ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงเรื่องนี้ขณะที่อยู่บนท้องถนน

ฉันคิดว่าโลกนี้นั้นคล้ายกับโลกเกมจีบสาว “ฟ้าคราม”

แต่ว่า  นอกเหนือจากนั้นมันยังมีรูปแบบการผจญภัยเข้ามาร่วมด้วยอีกนั่นทำให้ฉันนึกถึงว่ามันมีซีรีย์แยกที่เป็นภาค RPG และ SLG อีกด้วย

และแม้กระทั่งระบบพื้นฐานต่างๆนาๆทั้งหลายแหล่ก็เหมือนกันแต่ประเภทเกมแค่ต่างกันเฉยๆ

　บางทีโลกนี้อาจเป็นไปตามระบบเกม RPG……。

ฉันเผลอพึมพำออกมาโดยไม่ตั้งใจ

「สเตตัส」

จากนั้นหน้าต่างสถานะก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของฉันและมีค่าตัวเลขและตัวอักษรแสดงอยู่ด้วยความโปร่งใส

＊＊＊＊＊

มาเรีย เทมเพิล （12）

　Lv：3

　ความแข็งแกร่งทางกายภาพ(HP)：10／10

　พลังงาน(STA)：20／40

　พลังเวทย์(MP)：50／50

　ผู้นำ(LEA)：5

　กำลังรบ(WIL)：15

　ความฉลาด(INT)：40

　การเมือง(LOG)：10

　เสน่ห์(CHA)：55

สกิล：

　นักบุญ（ยังไม่ถูกใช้งาน）

　วิชาสำนักมังกรซากุระ 1

ฉายา：

ลูกสาวของบารอน

ลูกศิษย์สำนักมังกรซากุระ

＊＊＊＊

เห็นได้ชัดว่าฉันเลเวล 3

หวาาาา ขยะซะไม่มี สเตตัสต่ำเตี้ยเรี่ยดินโครตๆ โดนวางยาพิษตายยังไม่แปลกใจเลย

เพียงแต่ว่าค่าเสน่ห์ฉันนี่สูงจังเลยนะ……。

ไม่ ไม่ ไม่ ต้องก่อนหน้านั้นสิ

มันไม่ใช่เกม RPG แต่มันเป็นเกมจำลอง SLG ต่างหากล่ะ

จงจำเอาไว้ตัวฉัน……。

ระหว่างทางไปยังกิลด์นักผจญภัยฉันยักไหล่

ป.ล.เผลอหยุดไปอีกสองวันแล้ว ฮะ ฮะ ช่วงนี้ติด HBR จัดเลย แล้วก็ช่วงนี้ก็ช็อตมากด้วย 555