[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 46 – 023：มาเรียกำลังโดนนวด

023：มาเรียกำลังโดนนวด

ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวก็มานอนอยู่บนเตียงซะแล้วค่ะ

ฉันมองเห็นเพดานห้อง และเมื่อกำลังมองทิวทัศน์รอบๆ ด้วยเหตุผลบางอย่างก็เห็นใบหน้าของท่านพี่ลูน่าอยู่ใกล้ๆ……。

「เอ่อท่านพี่――」

「พักอีกสักหน่อยเถอะ เธอล้มลงระหว่างการฝึกนะ」

ลูน่าพูดพร้อมกับยิ้มออกมา

ลูน่านั่งอยู่บนอากาศที่ข้างเตียง

ความทรงจำของฉันค่อยๆกลับมา

　อ่า ขณะที่ฉันกำลังวิดพื้นอยู่นั้นฉันสลบไป……。

ในชีวิตที่แล้วฉันตายเพราะโหมทำงานอย่างหนักและในชาตินี้ฉันยังโดนสั่งให้ฝึกฝนร่างกายแบบหฤโหดในวันเดียว เมื่อฉันอาเจียนออกไปครั้งหนึ่งเพื่อช่วยระบายความคลื่นไส้ ในขณะที่ฝืนฝึกไปเรื่อยๆฉันก็หมดสติไป

โดยบอกกับตัวเองว่า

ลูน่าที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้อากาศกำลังจะเดินไป จู่ๆก็นึกอะไรบางอย่างออกแล้วมองมาทางนี้

「อืม เข้าใจแล้วล่ะมาเรียจัง ถ้างั้นฉันจะนวดให้เธอดีกว่า」

「เอ๊ะ？」

「เห็นแบบนี้แต่ฉันนวดเก่งนะขอบอก？」

พูดแบบนั้นเธอก็สบัดผ้าปูที่นอนที่คลุมร่างฉันออก

ฉันพูดอะไรไม่ออกและพยายามเอามือปกปิดชุดนอนที่เผยให้เห็นเนื้อหนัง

「ไม่เห็นจะต้องเกร็งขนาดนั้นเลยนี่ เอ่อฉันหมายถึง มาเรียไม่ค่อยได้ออกกำลังกายใช่ไหมล่ะ หากคนที่ไม่ออกกำลังกายฝืนฝึกกล้ามเนื้อก็จะไม่สามารถขยับตัวได้เป็นเวลาเกือบสองสามวันเลยนะ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นฉันก็เลยจะช่วยคลายกล้ามเนื้อที่แข็งตัวเท่านั้นเอง เข้าใจไหม？」

ลูน่ายิ้มออกมาและขึ้นมาบนเตียง

ตอนนี้ฉันเหมือนลูกไก่ที่อยู่ในกำมือ

ไม่สิ ต้องบอกว่าในกรณีนี้ฉันเป็นฝ่ายที่เปลือยเปล่าพร้อมกับริบบิ้นพันรอบตัวแล้วบอกเป็นนัยว่า “กินฉันสิคะ”

แค่ถูกสัมผัสด้วยปลายนิ้วอันอ่อนโยนและบอบบางของท่านพี่ลูน่าก็ทำให้ร่างกายของฉันกระตุกและตอบสนองเกินความจำเป็น มันทำให้ฉันอายมากๆ

「นอนอยู่เงียบๆ แล้วฉันจะทำให้เธอรู้สึกดีเอง♪」

ดูเหมือนว่าท่านพี่ลูน่ากำลังสนุกอยู่

แม้ว่าพวกเราจะดูอายุเท่ากัน แม้ว่าฉันจะเป็นพนักงานเงินเดือนในชาติก่อน

หากโดนนิ้วเรียวบางของเธอลูบไล้ไปตามร่างกาย ตัวฉันก็ฟินแบบเวอร์วังมาก

ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังลูบไปที่เอวและต้นแขนของฉัน

「อ๊า ! อร๊างงงงงงงงง！？」

ร่างกายของฉันตอบสนองอย่างรุนแรง

ฉันบิดตัวไปมาโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังใจเต้นมากแค่ไหน ฉันเอนหลังลงบนเตียงหอบหายใจอย่างหนัก พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดอันรุนแรงที่จู่โจมเข้ามา

「อร๊างงงงงงง♡」

ในที่สุดความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างก็กลายเป็นความรู้สึกดีสุดๆ

มือที่ไต่จากเอวจนถึงก้น ตั้งแต่ก้นไปจนถึงขาหนีบ จนเข้าไปในขาอ่อน

ทุกครั้งที่โดนลูบไล้ ฉันก็ครางออกมาพร้อมกับความผ่อนคลาย

อ๊าาาาาาา ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ……。

ท่านพี่ของฉันคงไม่ยกโทษให้แน่ต่อให้ฉันจะฟินจนน้ำตาไหลพรากก็เถอะ

ด้วยความสุขอันล้นเหลือที่กระตุกไปทั่วร่างกายในที่สุดฉันก็กัดฟันและหวาดกลัวต่อฝีมือการนวดของท่านพี่

「แฮ่ก♡ แฮ่ก♡ ……ฟินสุดๆไปเลยค่ะ♡」

「เอ่อ มาเรียทำไมถึงทำสีหน้าแบบนั้นล่ะฉันก็แค่นวดเองนะ……」

ฉันหายใจออกอย่างรุนแรงและเห็นท่านพี่ลูน่ากำลังคร่อมอยู่บนร่างของฉัน

อาาาายกโทษให้กับความต่ำตมของดิฉันด้วยนะคะท่านพี่

ในขณะที่คิดเช่นนั้น

หลังจากที่เธอนวดฉันเสร็จแล้วเธอก็พยายามลงจากเตียง

ในขณะนั้นเองมีเสียงเคาะประตู โดยไม่ทันได้ขานรับอลิซ่าก็เข้ามาในห้อง

「พี่สาว! อาหารเย็นพร้อม――」

คำพูดของอลิซ่าที่เปล่งเสียงอย่างร่าเริงหยุดกะทันหัน

ฉันพยายามมองไปด้านข้าง ในขณะที่ฟินน้ำตาไหล เธอมองมาทางพวกเราด้วยความมึนงง

จากนั้นตัวของเธอก็สั่นและพูดออกมา

「ทั้งสองคน กำลังทำอะไร……」

「กำลังนวดให้มาเรียอยู่น่ะ ถ้ามีแรงส่งเสียงขนาดนั้นพรุ่งนี้ก็น่าจะหายแล้ว」

จากนั้นท่านพี่ก็พูดโดยไม่ลังเล

อลิซ่าเงยหน้ามองเพดานแล้วหลับตาพยักหน้าและก้าวมาข้างหน้ายกตัวฉันขึ้นจากเตียงและโยนฉันลงพื้น

「ถ้างั้นนวดให้ดิฉันด้วยค่ะ！」

「เอ๊ะ แล้วมื้อเย็น――」

「ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะค่ะ ! เอ้าเร็วเข้า！！」

นี่ฉันโดนเกลียดขนาดนี้เลยเหรอ

ลูน่าพึมพำ「เฮ้อ……」พร้อมกับรอยยิ้มอันงดงามบนใบหน้าของเธอ

「ก็ได้ จะทำให้ฟินไปถึงสวรรค์โดยที่ไม่รบกวนเวลามื้อเย็นของฉันเอง♪」

หลังจากสะบัดนิ้วเล็กน้อยลูน่าก็เอนตัวเข้าหาอลิซ่า

ฉันลุกขึ้นมองไปที่ปลายเตียงและตระหนักได้ว่ากำลังจะเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อกี้ขึ้น

「อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงง♡♡♡」

เสียงอันแสนเย้ายวนของอลิซ่าดังขึ้นมาและฉันก็หันไปมอง

ฉันเห็นอลิซ่าที่เป็นเหยื่อในครั้งนี้กำลังชักดิ้นชักงออยู่บนเตียงอย่างมีความสุข

ฉันเองก็ทำหน้าแบบนั้นด้วยสินะ……。

ฉันรู้สึกกลัวตัวเองและเริ่มกอดร่างตัวเองเอาไว้

แต่ว่าร่างกายของฉันกลับรู้สึกเบาหวิวหลังจากที่ได้รับการนวดเข้าไป

◆　◆　◆

　――หลังจากรับประทานอาหารเย็น ฉัน อลิซ่า และท่านพี่ลูน่า และท่านแม่ของเธอ ซาราเอล่า พวกเราทั้งสี่คน ท่านพี่ลูน่าพาฉันไปอีกห้องหนึ่ง

「มาเรีย ขณะที่เธอกำลังหลับอยู่ ฉันก็ส่งจดหมายไปที่บ้านของเธอแล้วล่ะ……….เนื่องจากเป็นโอกาสอันดี ก็เลยจะให้เธอยู่ที่นี่สักสองสัปดาห์ แต่ต้องรอการตอบรับจากพ่อแม่ของเธอก่อน ถ้าพวกเขาโอเค ฉันก็จะให้เธอได้ฝึกในช่วงที่เรามาอยู่ด้วยกัน」

「เอ่อ ฝึกงั้นเหรอคะ? อย่างการฝึกกล้ามเนื้อวันนี้เหรอคะ？」

ฉันรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดของบทสนทนาของเธอและฟังอย่างตั้งใจ

ลูน่าส่ายหัว

「ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก หากเธอบุกเข้าบ้านคนอื่นแบบนี้สิ่งที่ต้องคำนึงถึงเป็นอย่างแรกเลยคืออะไร ความปลอดภัยของตัวเธอเอง ตราบใดที่ไม่มีคนคุ้มกัน เธอก็อาจจะโดนลักพาตัวระหว่างทางก็ได้ กล่าวอีกนัยหนึ่งโลกแห่งนี้เป็นภัยสำหรับผู้หญิงอย่างพวกเรา」

เป็นความจริงที่ว่าฉันเป็นนางเอกของเกมจีบสาว ดังนั้นฉันไม่มีสิทธิ์เถียง ฉันเองก็รูปร่างหน้าตาน่ารักพอสมควร และต้องคิดถึงความเป็นไปได้เหล่านี้ด้วย

ถึงแม้จะคิดได้แบบนั้น แต่ฉันที่เป็นลูกสาวขุนนางบารอนไม่เงินจ้างคนคุ้มกันหรอกนะ

ข้อเสนอของท่านลูน่านั้นก็เลยฟังขึ้น

「วิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดและไม่ต้องเปลืองงบประมาณนั่นก็คือการฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น หากเธอแข็งแกร่งก็จะสามารถต่อสู้กับพวกอันธพาลหรือพวกโจรที่จะมาลักพาตัวได้」

「นั่นสินะคะ」

「ดังนั้นฉันจะให้เธอฝึกฝนในฐานะลูกศิษย์อันดับหนึ่งของฉัน และฉันจะไม่ยอมให้เธอคัดค้านหรือปฏิเสธการฝึกด้วย เตรียมใจเอาไว้ให้ดีล่ะ」

「ค่ะ！」

ดวงตาของฉันมืดลงราวกับมองเห็นจุดจบของโลกใบนี้

ฉันทนไม่ได้ที่ตัวเองไม่สามารถขัดขืนคำพูดของท่านพี่ลูน่าได้เลย

　ตัวฉันที่พยายามจะเข้าไปกอดท่านลูน่า เธอก็ได้หลบฉันและหัวเราะ「หึหึ」ออกมา

「วางใจเถอะ ตราบใดที่เธอหมดหวังฉันจะช่วยทำให้อารมณ์ดีขึ้นเอง ฉันไม่คิดจะทอดทิ้งเธอหรอกนะ」

จากนั้นพวกเราก็เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับการฝึกเฉพาะกิจ

「ก่อนอื่นฉันจะสอนเกี่ยวกับพลังปราณในเบื้องต้น ตามหลักการแล้วสามารถใช้บดขยี้ศัตรูจากภายในสู่ภายนอกได้เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วมือ แต่จะขอเล่าแบบเข้าประเด็นหลักเลยล่ะกัน คงจะดีมากถ้าแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะศัตรูแบบผู้ชายสินคนเข้ามารุมพร้อมกันในทีเดียวไหว」

「โปคานนนนนนน~」(TN:อารมณ์แบบสติหลุดไปแล้ว)

เอ๊ะ นี่เธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่

เครื่องหมายคำถามลอยอยู่เหนือหัวฉัน

「นอกจากนี้ ถ้าเป็นไปได้ หากใช้พลังปราณบินไปบนท้องฟ้าได้ก็จะใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีในการเดินทางมาถึงที่นี่และสามารถมาเที่ยวบ้านฉันแบบเช้าเย็นกลับได้」

ฉันรู้สึกเหมือนกำลังฟังเรื่องที่มันน่าอัศจรรย์อยู่เลยล่ะ

หรือมากกว่านั้นฉันตามเนื้อเรื่องไม่ทันค่ะ

「โอ้ ยังไงก็ตามเธอก็เป็นถึงผู้ใช้เวทย์ธาตุแสงสินะ？」

คำถามนี้ฉันพอเข้าใจ

นางเอก มาเรีย เทมเพิล ถูกเซ็ตเอาไว้ว่าสามารถใช้เวทย์แสงได้

แต่ฉันก็ได้แต่อ้าปากค้าง

「ท่านพี่แต่ตอนนี้ฉันยังใช้มันไม่ได้นะคะ」

ความสามารถของเธอจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อเธออายุสิบห้าปี และในความเป็นจริงก็ยังไม่สามารถใช้เวทย์อะไรได้ด้วย

อย่างไรก็ตาม คำพูดของท่านพี่ก็ไม่ยอมรับ

「งั้นก็มาเริ่มฝึกตั้งแต่ตอนนี้แหละ」

「เอออออออออออออออออออออ๋？」

「การฝึกจะช่วยแก้ปัญหาทุกอย่าง ถ้ามีบางอย่างที่ทำไม่ได้หลังจากฝึกฝนก็ค่อยหาทางแก้」

ฉันนึกไม่ออกว่าเธอหมายความว่ายังไง “การฝึกอบรม”

ราวกับว่าทุกอย่างแก้ไขได้ด้วยการฝึกยังงั้นแหละ

ฉันแค่รู้ว่าท่านพี่ลูน่าเป็นคนกลับชาติมาเกิดเหมือนกัน

แต่ก่อนหน้านี้ บางทีเธออาจจะเป็น……。

ชั่วขณะหนึ่ง ฉันก็ได้จินตนาการถึงสิ่งที่น่ากลัวมาก

หากเป็นพวกจูนิเบียว ฉันก็คงต้องอยู่ต่อเพื่อสนับสนุนเธอ

ปิดบังข้อสงสัยทั้งหมดด้วยพลังแห่งรัก ฉันหัวเราะออกมาอย่างเป็นมิตร

「อ่า ตั้งตารอได้เลย มีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะสอนมากมาย แต่ไม่สามารถสอนทุกอย่างได้เพียงไม่กี่อย่างในระยะเวลาที่จำกัด โม่วววววว ปัญหาเยอะแยะจนไม่รู้จะทำยังไงเลยเนี่ยหึหึ♪」

เธอยิ้มออกมาราวกับเจอกับบางสิ่งบางอย่าง

ฉันไม่สามารถหยุดเหงื่อที่ไหลไปตามกระดูกสันหลังของฉันได้ เพราะสิ่งที่ฉันคิดว่าตารางชีวิตของฉันนับตั้งแต่พรุ่งนี้ไปต้องวุ่นวายแหงๆ