ชีวิตรอบที่ 2 ของรุ่นพี่คาบูรากิ 2.1 รุ่นพี่คาบูรากิยังคงแปลกเหมือนเดิม

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ผมได้คุยกับรุ่นพี่คาบูรากิเป็นครั้งแรก…

ผมยังคงจมอยู่กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

ผมได้ยินเรื่องราวเหลือเชื่อมากมาย จนผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกลับบ้านยังไง

ก็… คนที่อยู่สูงเกินเอื้อมแบบนั้น มาพูดเรื่องเจ้าสาว เรื่องแต่งงาน เรื่องชีวิต 2 รอบ กับผมเนี่ยนะ

ผมไม่รู้ว่ามันคือเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก… ยิ่งเวลาผ่านไป ผมก็ยิ่งไม่แน่ใจว่ามันคือเรื่องจริง หรือแค่ฝันไปเอง… ผมนอนไม่หลับเลย

[เฮ้อ…]

ผมหาวเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง

ผมคิดว่าถ้าได้ล้างหน้า กินข้าวเช้า แล้วไปโรงเรียน ผมคงจะลืมเรื่องนี้ได้บ้าง… แต่ความกังวลกลับมากขึ้นเรื่อยๆ

แล้วตอนนี้ผมก็มาถึงโรงเรียนแล้ว ผมไม่คิดว่าตัวเองจะตั้งใจเรียนได้เลย

(ทำไงดี ยังพอมีเวลาก่อนโฮมรูม ไปงีบสักหน่อยดีไหมนะ…)

ผมกำลังจะเอาแขนหนุนหัว เตรียมตัวงีบหลับ ก็มีมือมาตบไหล่ผมแรงๆ

[ไง ยูกิ!]

[…อรุณสวัสดิ์ อากิระ]

ผมทักทายเพื่อนที่โผล่มาแบบพอดิบพอดี ด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยๆ

เขาชื่ออากิระ ย้ายมาตอน ป.3 บังเอิญได้นั่งใกล้กัน เลยสนิทกันมาตั้งแต่ ม.ต้น จนถึง ม.ปลาย

อากิระตัวสูงเกือบ 180 ร่างกายกำยำ เป็นนักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียน แถมยังหน้าตาดี เลยเป็นที่สนใจของสาวๆ ตั้งแต่ประถม มัธยม ยันตอนนี้

ผมรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ “เหนือชั้น” กว่าผม แต่เขาก็เป็นคนนิสัยดี พวกเราเลยเข้ากันได้ดี

[ซ้อมเช้าเสร็จแล้วเหรอ]

[อืม… แต่ตอนนี้ไม่ต้องสนใจฉันหรอก]

อากิระพูดพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วก็โน้มตัวมากระซิบข้างหูผม

[เมื่อวานนายไปแถวตึกชมรมไม่ใช่เหรอ?]

[หา!]

[ฉันเห็นจากสนาม เห็นนายเดินอยู่ที่ระเบียง]

[เห็นจากสนามเนี่ยนะ… ตอนนั้นนายกำลังซ้อมอยู่ไม่ใช่เหรอ?]

[ต่อให้กำลังซ้อม หรือเล่นเกมอยู่ ถ้าเห็นคนรู้จักในที่ที่ไม่คาดคิด ก็ต้องสนใจเป็นธรรมดา]

อากิระพูดอย่างมั่นใจ

ถ้าเป็นคนทั่วไป คงไม่ทันสังเกตหรอกมั้ง ในขณะที่กำลังตั้งใจซ้อม… แต่… คนอย่างผม

คนธรรมดาอย่างผม คงเดาความคิดของอัจฉริยะไม่ออกหรอก

ผมไปตึกชมรมจริงๆ นั่นแหละ ต่อให้เขาสงสัยก็ไม่แปลก

[ไปดูชมรมไหนรึเปล่า? นายบอกว่าไม่สนใจชมรม เพราะมีธุระที่บ้านไม่ใช่เหรอ?]

[อืม… ก็… มีคนชวนน่ะ]

[หืมมม มีคนชวน]

อากิระพูดพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ผมคุ้นเคยกับรอยยิ้มแบบนี้ดี

อย่างที่บอก อากิระเป็นหนุ่มฮอต แต่เขาก็ทุ่มเทให้กับชมรม ไม่สนใจเรื่องความรัก

แต่ในทางกลับกัน เขากลับสนใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ หรือนินทาชาวบ้าน เป็นพิเศษ

“ฉันไม่มีเวลาหาแฟนหรอก แต่เสพเรื่องชาวบ้านน่ะ ฟรี!”

เขาชอบพูดอะไรแบบนี้… เอ๊ะ?

(แล้วทำไมเขาต้องทำหน้าแบบนั้น แค่ผมไปเดินที่ตึกชมรม… เขาเห็นผมเดินอยู่?)

ผมไม่ได้ใส่ใจตอนที่เขาพูด ไม่ได้คิดอะไรเลย

ถ้างั้น แสดงว่าตอนที่อากิระเห็นผม มีคนอื่นอยู่กับผมด้วย!

[นาย… ยอมรับมาเถอะ!]

[เปล่าๆ ฉันแค่ลองถามอ้อมๆ]

เขาคงคิดว่าถ้าถามตรงๆ ผมคงไม่ยอมบอก ซึ่งก็จริง ผมตั้งใจจะเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียว

[ดีจ้าาา ทอมมี่ อัคกี้]

[โอ้ มาได้จังหวะพอดีเลย โคบายาชิ]

[ฉันไม่ใช่โคบายาชิ! ฉันโอบายาชิ!]

สาวสวยที่เข้ามาใหม่ คือเพื่อนของพวกเรา โคบายาชิ… ชื่อจริงคือ โอบายาชิ เรียวโกะ

พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม.ต้น ตอนนั้นก็คุยกันแบบเพื่อนธรรมดา แต่พอขึ้น ม.ปลาย พวกเราก็เป็นเพื่อนไม่กี่คนที่เรียนโรงเรียนเดียวกัน เลยสนิทกันมากขึ้น ตัวติดกันสามคนตลอด

เธอเป็นคนเฟรนด์ลี่ คุยเก่ง เข้ากับคนง่าย จนผมรู้สึกเหมือนรู้จักกันมานาน

ส่วนชื่อ [โคบายาชิ] เป็นชื่อเล่น ที่ตั้งตามความสูงของเธอ ที่เตี้ยที่สุดในห้อง (ถึงจะฟังดูเว่อร์ไปหน่อยก็เถอะ)

[ว่าแต่ อัคกี้ มาได้จังหวะพอดี หมายความว่าไง?]

[ก็… ดูเหมือนว่า ฤดูใบไม้ผลิของยูกิจะมาถึงแล้วล่ะ!]

[หาาาาา? ทอมมี่ เจ้าแห่งฤดูหนาว ที่ไม่มีวี่แววของความรัก จะมีฤดูใบไม้ผลิ?]

[นี่ อย่ามาพูดเหมือนฉันเป็นคนไม่มีหัวใจสิ]

[ถ้าหมายถึงไม่มีแฟน โคบายาชิก็เหมือนกันนั่นแหละ]

[ถ้างั้นอัคกี้ก็ด้วย เฮ้อ พวกเราสามคน เป็นแก๊งค์คนเหงาแหละ]

[แต่ว่าาา? ในบรรดาพวกเราาาา?]

[ทอมมี่จะเป็นคนแรกที่หลุดพ้นนนน ต้องเค้นถามรายละเอียดแล้ววววว!]

อากิระกับโอบายาชิพูดพร้อมกัน พร้อมกับส่งสายตาเป็นประกาย

แค่เพิ่มมาอีกคน ก็เสียงดังขึ้นเป็นสามเท่า น่ารำคาญชะมัด

แต่ถ้าผมเป็นคนอื่น ผมก็คงตื่นเต้นเหมือนกัน

[ว่าแต่… คนที่นายว่า คือใครเหรอ?]

[ฟังแล้วจะตกใจ… ก็คือ…]

อากิระโน้มตัวเข้ามาใกล้ พวกเราสามคนยืนอออยู่ด้วยกัน คงดูแปลกๆ ในสายตาคนอื่น

[ก็คือ… คาบูรากิ มิฮารุน่ะสิ…]

[หาาาา?]

เขามองเห็นจริงๆ ด้วย!

ตอนที่ผมเดินไปตึกชมรม ผมโดนรุ่นพี่จูงมือไปด้วย

คงไม่มีใครอยู่ที่นั่น ในเวลาเดียวกันหรอก…

[…คาบูรากิ มิฮารุ ที่ว่าเนี่ย หมายถึง คาบูรากิ มิฮารุ คนนั้น…]

[ถ้าพูดถึงคาบูรากิ มิฮารุ ก็มีแค่คนเดียวนั่นแหละ ไม่มีทางจำผิดหรอก ออร่าเธอคนละระดับเลย]

[แล้ว… กับทอมมี่?]

[ถึงจะเห็นกับตา ฉันก็ยังไม่ค่อยเชื่อ เลยลองถามดู เขาก็บอกว่าโดนชวนเข้าชมรม]

[จริงดิ! คาบูรากิ รุ่นพี่ในตำนาน ตกอับเหรอเนี่ย!]

[อย่ามาพูดเหมือนฉันเป็นคนยากจนข้นแค้นจะได้ไหม…]

น่าจะพูดว่า “ฉันจะรวยขึ้น” มากกว่านะ แต่ก็ ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเท่าไหร่อยู่ดี

[แต่… ทำไมคาบูรากิถึงชวนทอมมี่เข้าชมรมล่ะ?]

[นั่นแหละ ที่ฉันกำลังจะถาม]

[งั้นเชิญเลย คุณทอมมี่]

[คืออออ…]

ผมไม่อยากเล่าเลย ถ้าเล่าให้พวกนี้ฟัง พวกเขาต้องโวยวาย แล้วก็เอาไปล้อผมแน่ๆ

เรื่องมันเหลือเชื่อมาก ขนาดผมยังตั้งสติไม่ได้เลย!

[หืมมม คุณทอมมี่จะใช้สิทธิ์ในการนิ่งเฉยสินะ?]

[ทำแบบนั้นไม่ดีหรอกมั้ง พวกเราจะจินตนาการกันไปเอง แล้วก็ยิ่งคาดหวังมากขึ้นนะ การที่นายมีแฟน มันก็เป็นเรื่องใหญ่แล้ว แต่ถ้าอีกฝ่ายคือคาบูรากิ มันก็ยิ่งเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นไปอีก]

[ฉันนึกว่าเธอเป็นมนุษย์ดาวอังคารซะอีก]

[แบบเจ้าหญิงคางุยะ?]

[นั่นมันดวงจันทร์ ฮ่าๆๆๆๆ] (หัวเราะแบบไม่รู้สึกอะไร)

ก็จริง เธอดูเหมือนมนุษย์ต่างดาว หรือสิ่งมีชีวิตจากต่างโลก

พอได้คุยด้วยแล้ว… ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอแปลก ไม่เหมือนคนทั่วไป

แต่ดูเหมือนพวกเขาจะเริ่มสนุกกับเรื่องนี้แล้ว

ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ พวกเขาคงยิ่งพูดไปเรื่อย พรุ่งนี้อาจจะพูดว่า [คบกันแล้วเหรอ] อาทิตย์หน้าอาจจะพูดว่า [ใกล้แต่งแล้วเหรอ] แล้วก็พูดอะไรมั่วๆ ไปเรื่อย…

“รุ่นพี่ จริงจังกับการแต่งงานกับผมเหรอครับ?”

“อืม จริงจังสิ”

อึก…

ผมเผลอนึกถึงบทสนทนาเมื่อวาน

[เป็นอะไรรึเปล่า ยูกิ!]

[หืมมม กำลังนึกถึงอะไรอยู่แน่ๆ!]

[อะไรนะ! นึกถึงอะไร บอกมา! บอกมาเดี๋ยวนี้!]

[กินข้าว… กินข้าวหน้าหมูทอด…]

พวกเขาเห็นผมทำหน้าลำบากใจ เลยยิ่งซักไซ้ น่ารำคาญ น่าอึดอัดชะมัด

[…ก็ได้ ฉันจะบอก]

ผมยอมแพ้

อีกไม่กี่นาทีก็จะเข้าโฮมรูมแล้ว ผมอาจจะหนีไปได้

แต่อากิระนั่งข้างหน้าผม ผมหนีไม่ได้หรอก ส่วนโอบายาชิที่นั่งอยู่ข้างหลัง ต่อให้เป็นเวลาโฮมรูม หรือคาบเรียน เธอก็สามารถปาเศษยางลบ หรือกระดาษ มาโดนผมได้ อย่างกับคนบ้า

ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ผมคงตั้งใจเรียนไม่ได้ แถมอาจจะโดนอาจารย์ดุอีก

แล้วพอถึงพักเที่ยง พวกเขาก็คงยิ่งอยากรู้อยากเห็น แล้วก็มาซักไซ้ผมหนักกว่าเดิม ทางที่ดีที่สุด คือบอกความจริงไปซะตอนนี้

ผมเชื่อแบบนั้น

[ไม่มีอะไรอย่างที่พวกนายคิดหรอก แค่โดนชวนเข้าชมรม]

[เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว แต่มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ]

[…ไม่มี]

ผมไม่กล้าเล่าเรื่องใบทะเบียนสมรส หรือเรื่องชีวิต 2 รอบ

มันคงทำให้เรื่องวุ่นวายขึ้น แล้วผมก็ยังไม่พร้อมจะอธิบายเรื่องนี้กับใคร

[คาบูรากิเข้าชมรมด้วยเหรอ?]

[ฉันเคยได้ยินว่าเธออยู่ชมรมวรรณกรรม รุ่นพี่ฉันบอกว่า ชมรมนั้นตั้งขึ้นมาเพื่อเธอคนเดียวเลย]

ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็พอเข้าใจได้

รุ่นพี่บอกว่ามีเหตุผล ที่ชมรมวรรณกรรมมีแค่เธอคนเดียว แต่ถ้าชมรมนั้นตั้งขึ้นมาเพื่อเธอ มันก็สมเหตุสมผลดี

[แต่… ทำไมเธอถึงชวนทอมมี่เข้าชมรมที่เธอเป็นสมาชิกคนเดียวล่ะ? รู้จักกันมาก่อนรึเปล่า?]

[ไม่รู้จัก]

[งั้นก็ยิ่งแปลก เธอมีแผนอะไรหรือเปล่านะ?]

โอบายาชิเอียงคอ ส่วนอากิระก็เงียบ

ทำไมรุ่นพี่ถึงชวนผมเข้าชมรม? ถ้าเชื่อที่เธอพูด…

“ในเมื่อเป็นชมรมทั้งที ฉันก็อยากมีรุ่นน้อง อยากลองเป็นรุ่นพี่ดูบ้าง”

รุ่นพี่พูดแบบนั้น

ชมรมที่มีสมาชิกแค่คนเดียว มันจะเรียกว่าชมรมได้เหรอ? ผมไม่ได้สงสัยอะไร แต่โอบายาชิดูเหมือนจะไม่เข้าใจ เธอทำหน้าครุ่นคิด

[คนที่ดูหยิ่งๆ แบบ ‘ฉันเก่งที่สุดในโลก’ แบบนั้น จะคิดอะไรธรรมดาๆ แบบนี้เหรอ? แล้วทำไมต้องเป็นทอมมี่ด้วยล่ะ? เธอยังไม่ได้ตอบคำถามนี้เลย]

[พวกเราก็แค่คิดกันไปเอง จริงๆ แล้วเธออาจจะเป็นคนธรรมดาก็ได้]

[เหรอออ?]

[อีกอย่าง ถ้าเธออยากมีรุ่นน้องจริงๆ การที่เธอเลือกยูกิ ก็อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้]

ถ้าปาหินไปเรื่อยๆ มันก็ต้องโดนใครสักคน คนที่โดนอาจจะเป็นผมก็ได้

ถ้ามองจากมุมมองของผม มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ แต่ถ้ามองในภาพรวม มันก็มีความเป็นไปได้อยู่

(แต่… รุ่นพี่บอกว่า เธอตั้งใจเลือกผม…)

ถ้าเอาผมไปเทียบกับรุ่นพี่คาบูรากิ มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย ผมก็คิดแบบนั้น

แต่เรื่องที่ผมไม่ได้บอกอากิระกับโอบายาชิ…

[อย่าเพิ่งท้อสิ!]

[โอ๊ย!]

อากิระคงคิดว่าผมเสียใจ ที่โดนรุ่นพี่เลือกแบบสุ่ม

เขาเลยตบไหล่ผม เพื่อให้กำลังใจ

[ต่อให้เป็นเรื่องบังเอิญก็ไม่เห็นเป็นไร นี่เป็นโอกาสที่นายจะได้ใกล้ชิดกับคาบูรากิ คนที่สวย เก่ง เป็นนักเขียน ดังระดับซุปเปอร์สตาร์เลยนะ!]

[นั่นสินะ]

โอบายาชิดูเหมือนจะยังไม่หายสงสัย แต่เธอก็เห็นด้วยกับอากิระ

[นักเขียนน่ะ พวกเราคนธรรมดา ไม่รู้หรอกว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ ทอมมี่ ระวังโดนหลอกล่ะ]

[อืม ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ โคบายาชิ]

[เป็นห่วง… คือ… ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าฉันชื่อโอบายาชิ!]

หลังจากจบประโยคที่คุ้นเคยนี้ เสียงกริ่งเข้าโฮมรูมก็ดังขึ้น พวกเราเลยแยกย้ายกันไป

ผมมองโอบายาชิเดินกลับไปที่โต๊ะ ด้วยสีหน้าบึ้งตึง แล้วก็ถอนหายใจ

ผมเคลียร์ข้อสงสัยของอากิระกับโอบายาชิได้แล้ว

แต่ผมรู้ว่า รุ่นพี่คาบูรากิไม่ได้เลือกผมแบบสุ่ม… เธอบอกผมแบบนั้น

และเหตุผลนั้น เป็นสิ่งที่ทำให้ผมกังวลใจ…

“ฉัน คาบูรากิ มิฮารุ เจ้าสาวในอนาคตของเธอ!”

“อีก 2 ปี ตอนที่ฉันอายุ 20 ส่วนเธออายุ 18 เราจะได้เจอกันในงานดูตัว คบกันประมาณครึ่งปี แล้วก็แต่งงานกัน”

ผมจำคำพูดของเธอได้ทุกคำ ทุกประโยค…

คำพูดของเธอ มันรุนแรง และน่าตกใจ จนผมไม่มีวันลืม

ก่อนที่โอบายาชิจะสงสัย ผมก็รู้ตัวดีอยู่แล้วว่าผมเป็นแค่คนธรรมดา

ผมไม่คิดว่ารุ่นพี่คาบูรากิจะสนใจผม ไม่มีทาง

แต่เธอกลับรู้จักผม และเลือกผม

[ยูกิคุง ฉัน… มีชีวิตมาแล้ว 2 รอบ]

ด้วยเหตุผลที่เหลือเชื่อ…

(ระวังอย่าให้โดนหลอกล่ะ…)

ชีวิต 2 รอบ… New Game+…

ถ้าผมยังเป็นเด็กประถม ผมคงเชื่อเรื่องแบบนี้ เหมือนกับเรื่องเล่าในเมือง ที่ว่าจะมีชายแก่ชุดแดง มาวางของขวัญไว้ในถุงเท้า ข้างหมอน ในคืนวันที่ 2 กุมภาพันธ์

แต่น่าเสียดาย ตอนนี้ผมโตเกินกว่าจะเชื่อเรื่องแบบนั้นแล้ว

แต่…

“ก็มันคือเรื่องจริงนี่นา”

แววตาของรุ่นพี่ มันจริงจังเกินกว่าจะปฏิเสธ

ผมไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้

ผมทำได้แค่… เก็บคำถามไว้ในใจ

[ขอโทษที่ให้รอนะ ประชุมยาวเลย มาเริ่มโฮมรูมกันเร็ว เวรประจำวัน!]

อาจารย์ประจำชั้นรีบวิ่งเข้ามาในห้อง

แล้วตอนที่เวรประจำวันสั่งให้ [ลุกขึ้น] โทรศัพท์ในกระเป๋าผมก็สั่นพอดี

ผมยืนขึ้น โค้งคำนับ ทักทาย แล้วก็นั่งลง พร้อมกับแอบเปิดโทรศัพท์ใต้โต๊ะ โดยไม่ให้อาจารย์เห็น

ปกติผมจะไม่ดูโทรศัพท์ตอนโฮมรูม แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกอยากรู้มากๆ

ข้อความแจ้งเตือนขึ้นมาจากแอพส่งข้อความ ที่ผมไม่ค่อยได้ใช้

[พักเที่ยงนี้ มาเจอฉันที่ห้องชมรมได้ไหม?]

ข้อความจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก…

แต่ผมรู้ทันทีว่าใครเป็นคนส่งมา

ความรู้สึกต่างๆ วนเวียนอยู่ในหัวผม

แต่ผมก็รีบตอบกลับไปทันที โดยไม่ทันได้คิด

[ได้ครับ]

ผมอาจจะโดนหลอก ผมอาจจะเป็นแค่ของเล่นสำหรับเธอ

แต่ผมก็อยากเจอเธออีกครั้ง… คงเป็นเพราะคำว่า [โอกาส] ที่อากิระพูด มันโดนใจผม

(ว่าแต่… ผมไปแลกเบอร์กับเธอตอนไหนนะ…?)

ผมสงสัย แต่ก็รู้สึกว่าไม่ควรถาม เลยตัดสินใจลืมๆ มันไป