(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 158 กอบกู้เมืองที่ตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน!

กอบกู้เมืองที่ตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน!

“อะ อะไรกัน เจ้าพวกนี้!? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่……กรี๊ด!?”

“ใครก็ได้เรียกหน่วยรักษาความปลอดภัยที! ฉันไม่รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น……!?”

“ดูสิ! สัตว์เกราะมารค้างคาว! มันกำลังพุ่งมาทางนี้แล้วนะ!”

“กลัวจังเลย หม่าม้า!”

เหล่าผู้คนที่มีบรรยากาศว่างเปล่าในมือถือดาบสั้นซึ่งจริงๆแล้วควรจะเรียกเป็นมีดมากกว่าดาบกำลังกวัดแกว่งสิ่งนั้นเข้าทำร้ายผู้คนและทำลายข้าวของ

แม้ว่าจะขนาดเล็กและประสิทธิภาพต่ำแต่สิ่งที่อยู่ในมือของพวกเขาก็เป็นดาบมาร พลังนั้นย่อมเกินกว่าที่คนทั่วไปจะต่อกรได้

ในขณะที่ผู้คนตกอยู่ในสภาพตื่นตระหนกเพราะการกระทำอันโหดร้ายของผู้คนที่อาละวาดทำลายวันเวลาอันสงบสุขในชั่วพริบตา เมื่อไอแซคซึ่งกลายร่างเป็นสัตว์เกราะมารเข้าโจมตี ก็ไม่มีทางที่พวกเขาจะตัดสินใจได้อย่างสงบอีกต่อไป

หลบหนีจากพวกคนที่คลุ้มคลั่งและไอแซค แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีผู้คนที่ล้มลงเพราะถูกโจมตีสถานที่ได้แปรเปลี่ยนกลายเป็นนรกบนดินที่มีแต่เสียงร้องโหยหวน

“โกหกใช่ไหมเนี่ย……!? ไอ้เจ้าเนด แพร่กระจายดาบมารไปแค่ไหนกันเนี่ย!?”

“ยะ ยังไงก็ต้องหยุดพวกคนที่ถูกควบคุมก่อน!”

เนดคงจะวางแผนให้กลายเป็นแบบนี้ไว้ล่วงหน้าแล้วเพื่อใช้ในกรณีฉุกเฉิน

จริงๆแล้วอาจจะเป็นคำชี้แนะจากบุคคลสวมฮุดดำก็ได้ แต่ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบไหนเรื่องที่เตรียมไว้เพื่อยามที่การกระทำชั่วร้ายของตนเองถูกเปิดโปงก็ไม่ผิด

เพื่อเรื่องนั้น ถึงกับใช้วิธีที่ทำให้ผู้คนบริสุทธิ์เข้ามาพัวพันด้วย ยูโกร้อนรุ่มไปด้วยความโกรธต่อการกระทำชั่วร้ายของเขา ทว่าตอนนี้ควรจะมีสมาธิกับการช่วยเหลือผู้คนที่ถูกโจมตีตรงหน้าก่อน เมื่อคิดใหม่เช่นนั้นแล้วก็เข้าสกัดกั้นไอแซคที่บินอยู่บนท้องฟ้า

“ไอแซค! ได้ยินเสียงฉันไหม!? ขอร้องละกลับมาได้สติเถอะ!”

“กี๊ซซซซซซ!”

ยูโกเข้าพุ่งชนไอแซคที่โจมตีผู้คนโดยพุ่งลงมาจากบนฟ้าแล้วร้องเรียกเขา

หากเขายังหลงเหลือสติในฐานะมนุษย์อยู่สักเล็กน้อยละก็เมื่อได้ยินเสียงของตนเองอาจจะกลับมามีสติก็ได้……ความหวังนั้นเปล่าประโยชน์ ไอแซคร้องเสียงสูงพร้อมกับบินขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้งและเริ่มโจมตีเข้าใส่ผู้คน

“แย่แล้วละยูโก! ทั้งการควบคุมเจ้าพวกนี้หรือแม้แต่ชี้นำการอพยพ ก็มีคนไม่พอเกินไปแล้ว!!”

“ถ้าพวกฉันต่อสู้แบบเอาจริงละก็ผู้คนที่อยู่ในลานกว้างจะได้รับบาดเจ็บ! แต่ว่าถ้าไม่สู้แบบเอาจริงหยุดทั้งไอแซคทั้งคนพวกนี้ไม่ได้แน่ละ!”

ทั้งแองเจิลทั้งเมลต์พยายามปกป้องผู้คนและหยุดผู้คนที่คลุ้มคลั่งเพราะดาบมารแบบสุดชีวิต ทว่าดูเหมือนจะเป็นการต่อสู้ที่ลำบากอย่างมาก

โดยเฉพาะเมลต์ที่ลังเลในการต่อสู้ไม่สามารถยิงดาบแสงโจมตีได้เพราะรอบข้างเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังหลบหนีจำนวนมาก ใช้วิธีที่ถนัดไม่ได้

ฟี่พยายามชี้นำการอพยพอย่างเต็มที่ทว่ามันก็มีสิ่งที่เขาซึ่งเป็นเด็กไม่สามารถทำด้วยตัวคนเดียวได้อยู่

ยูโกเองก็กำลังทุ่มเทพลังทั้งหมดเพื่อหยุดไอแซคที่เข้าโจมตีผู้คน ทำให้อยู่ในสภาพที่ช่วยเหลือทั้งสองคนได้ยาก

“ทั้งที่ต้องรีบหยุดไอแซคและคนพวกนี้ แล้วไล่ตามเนดไปแท้ๆ……!”

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเนดต้องหนีไปได้เป็นแน่

หากเป็นแบบนั้น ดาบมารที่เขาสร้างขึ้นมาจะแพร่กระจายไปทั่วโลก ภัยพิบัติที่อยู่ตรงหน้าของพวกตนเองตอนนี้จะเกิดขึ้นซ้ำอีกในที่ไหนสักแห่ง

เพียงแค่เรื่องนั้นไม่ว่ายังไงก็ต้องหยุดให้ได้ ทว่า ถึงอย่างไรก็ไม่อาจจะทอดทิ้งเหล่าผู้คนที่กำลังถูกโจมตีได้

ยูโกเจ็บใจ วิตกกังวลแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงต่อสู้อย่างสุดชีวิต ในระหว่างนั้นเขาได้เห็นเด็กคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น

และ สังเกตเห็นว่าไอแซคได้มุ่งเป้าไปยังเด็กคนนั้นแล้วพยายามโจมตีจากบนฟ้า เขาพุ่งเข้าไปหาพร้อมร้องตะโกน

“บ้าเอ๊ย! ไม่ยอมให้ทำหรอก!!”

“ยูโก อันตราย!!”

เวลาอุ้มแล้วหนีมีไม่พอ ยูโกที่ตัดสินใจเช่นนั้นได้โอบกอดเด็กในทันทีแล้วใช้ร่างกายเป็นโล่เพื่อปกป้องเขา

ในขณะที่เสียงร้องอันเจ็บปวดของเมลต์ดังขึ้นเมื่อเห็นภาพที่ไอแซคพุ่งเข้าโจมตีแผ่นหลังที่ไร้การป้องกันของยูโก ยูโกได้หลับตาเพื่อเตรียมพร้อมรับความเจ็บปวดแต่ทว่า……?

“…..อะ อะเร๊ะ?”

ตึง เสียงทื่อๆ ดังขึ้น ทว่ากลับไม่รู้สึกถึงแรงกระแทกที่ควรจะมาพร้อมกับการโจมตีนั้นเลย

ตรงกันข้ามกลับได้ยินเสียงราวกับเสียงกรีดร้องแหลมสูงซึ่งน่าจะเป็นของไอแซค เมื่อยูโกเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปข้างหลัง ก็เห็นร่างชายคนหนึ่งที่ปกป้องตนเองอยู่ตรงนั้น

“เฮอะ……! เป็นอะไรไป? กำลังสู้ลำบากมากเลยนี่นา สหายของเราเอ๋ย”

“นายคือ……!”

วิธีพูดแบบอวดดีนั้น ผมสีน้ำตาลและแผ่นหลังที่จำได้ รวมถึง……เกราะสีทองคำที่หุ้มแขนซ้ายซึ่งน่าจะเป็นสิ่งที่ใช้ป้องกันการโจมตีของไอแซค

ยูโกที่รู้ตัวถึงตัวจริงของบุคคลนั้นซึ่งปกป้องตนเองไว้ ในขณะที่ค่อยๆเผยรอยยิ้มภายใต้หมวกเกราะ เขาที่หันหน้ามาก็ประกาศชื่อตนเองพร้อมแสดงใบหน้าอันภาคภูมิใจอย่างแท้จริง

“ใช่แล้ว! โล่ทองคำที่ปกป้องเมืองนี้ สหายที่ดีที่สุดของแก! มาร์กอส บัลก์กลับมาแล้วนะ!”

“มาร์กอส! มาถูกจังหวะเกินไปแล้วเฟ้ย ไอ้เจ้าบ้านี่!!”

นักเรียนในสถาบันลูมินัสที่ออกจากเมืองไปเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บและซ่อมแซมอุปกรณ์เวทที่พังไป มาร์กอส บัลก์นั่นเอง

เรื่องที่เขาคนนั้นรีบมายังที่เกิดเหตุในยามที่ตกอยู่ในสถานการณ์คับขันยูโกดีใจเป็นอย่างมาก มาร์กอสที่ยิ้มออกมาด้วยบรรยากาศเป็นกันเองได้พูดขึ้น

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ยูโก ดูเหมือนว่าฉันจะกลับมาได้ถูกจังหวะจริงๆตามที่นายว่า ใครจะไปคิดว่าพอกลับมาแล้วก็ต้องมาพัวพันกับเหตุการณ์แบบนี้ทันทีเลยฟะ!”

ขณะพูดกับยูโก มาร์กอสก็ป้องกันการโจมตีของผู้ใช้ดาบมารที่เข้ามาโจมตีจากข้างหลังตนเอง

ยูโกกระโดดข้ามหัวเขาทันทีคว้าข้อมือของผู้ใช้ดาบมาร และยึดมีดออกจากมือนั้น

เมื่อมาร์กอสชกหมัดขวาเข้าที่ท้องของชายที่พยายามจะแย่งสิ่งนั้นคืน ผู้ชายก็หมดสติไปทั้งแบบนั้นและเคลื่อนไหวไม่ได้

“ใช้ได้เลยนี่นา! ฝีมือเพิ่มขึ้นแล้วสินะ!”

“ของมันแน่อยู่แล้ว! เพราะเพื่อไม่ให้แพ้แกเลยฝึกฝนอย่างหนักกับพวกลูกน้องยังไงล่ะ! อุปกรณ์เวทของเรากิก้าซิสเซอส์เองก็ได้รับการเสริมแกร่งยิ่งขึ้นด้วย! ฉันในตอนนี้ไม่ใช่แค่มาร์กอสธรรมดาแล้ว! แต่เป็นตัวตนที่ควรเรียกว่า นีโอ มาร์กอส! ฟุฮะฮะฮะฮะ!!”

มาร์กอสที่ปราบคนคลุ้มคลั่งไปคนหนึ่งด้วยการประสานงานอย่างลงตัวกับยูโกได้ยืดอกด้วยความภาคภูมิใจพร้อมหัวเราะลั่น

ยูโกได้แต่ยิ้มแห้งๆ ต่อปฏิกิริยาของเขาที่ไม่เปลี่ยนไปเลย เมื่อมองรอบข้างให้ดีๆ ก็สังเกตเห็นลูกน้องของมาร์กอสสองคนคอยช่วยชี้นำการอพยพผู้คนและจัดการกับผู้คนที่คลุ้มคลั่งอยู่

“ดีใจเลยละที่นายกลับมา แต๊งกิ้วนะ มาร์กอส”

“เฮอะ……! ไม่ถึงขนาดต้องพูดขอบคุณหรอก พวกเราเป็นสหายกันการช่วยเหลือกันและกันมันเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้วละ!”

การกลับมาของชายที่พึ่งพาได้ทำให้ยูโกมองเห็นความหวัง จึงเอ่ยคำขอบคุณต่อมาร์กอสอีกครั้ง

คงจะเพื่อสนับสนุนไอแซคกระมัง เหล่าผู้ใช้ดาบมารที่สูญเสียสติจึงมารวมตัวที่ลานกว้างเรื่อยๆ ทว่า……คนที่มายังสถานที่แห่งนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ศัตรูของยูโกเท่านั้น

เพื่อพิสูจน์ถึงเรื่องนั้น ได้มีขวานบินมาด้วยเสียงคำรามพร้อมเสียงตะโกนอันกล้าหาญดังขึ้นในลานกว้าง