ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวยบทที่ 1541 ช่วงเวลาที่น่าตื่นตาตื่นใจ

บทที่ 1541 ช่วงเวลาที่น่าตื่นตาตื่นใจ

…………….

บทที่ 1541 ช่วงเวลาที่น่าตื่นตาตื่นใจ

เมื่อมองย้อนกลับไปในช่วงเดือนสาม ดอกท้อกำลังร่วงหล่น มีหมอกหนาพัดผ่านมาทางตอนใต้ของเจียงหนานหรือทรายสีเหลืองที่ชายแดน หนึ่งความสุข หนึ่งความตาย ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความขมขื่นและหอมกรุ่นของเดือนสามทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซี เช่นเดียวกับความกล้าหาญและความหลงใหลของทะเลทรายที่มีทรายเหลืองอยู่ทุกหนทุกแห่ง

ระหว่างภาพสองภาพที่ไม่เกี่ยวข้องกัน หากแต่มีช่องว่างขนาดใหญ่ขั้นกลางเอาไว้ กู้เสี่ยวหวานรู้สึกคันยุบยิบในใจ มองไปข้างหน้ายังมีพู่กัน หมึก กระดาษ จานฝนหมึก เหมือนรอให้ใครมาวาดให้เสร็จ

ด้านหลังเป็นผนังที่ไม่มีหน้าต่าง ภายในจุดเทียนสีขาวทั้งสองด้าน แสงเทียนส่องสว่างไปทั่วห้อง

กู้เสี่ยวหวานเห็นเสื้อผ้าวางไว้อยู่ข้าง ๆ หัวใจก็เต้นแรง อาจั่วยังไม่มาหรือนางจะไม่มากันแน่

นางรีบใส่เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอย่างไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ

แขนเสื้อเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบชา หากแต่ผีเสื้อหลากสีสันบนแขนเสื้อช่วยปกปิดคราบนั้นได้อย่างดี หากไม่สังเกตก็คงจะมองไม่เห็น

เดิมทีกู้เสี่ยวหวานก็ไม่อยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้า หากแต่เมื่อเห็นท่าทางเศร้าสร้อยของสาวใช้คนนั้น กู้เสี่ยวหวานก็ทนไม่ไหวและยอมทำตามคำขอ

หลังจากเดินมาจนสุดทาง ความรู้สึกทนไม่ได้ของกู้เสี่ยวหวานก่อนหน้านี้ก็หายไปทันที

เดิมทีอยากจะปล่อยความรู้สึกนี้ไป หากก็อยากรู้ว่าผู้ใดเป็นคนส่งนางมา ดังนั้นก็เลยยอมเดินตามมาจนถึงห้องนี้

ตอนนี้สาวใช้คนนั้นออกไปแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่านางไปอยู่ที่ไหนแล้ว ส่วนอาจั่วที่บอกว่าจะมาก็ยังไม่เห็นเสียที นางโง่ที่ยืนอยู่ที่นี่โดยสวมแต่เสื้อคลุมจีน

กู้เสี่ยวหวานรีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว หยิบพู่กันขึ้นมาจุ่มลงในหมึก คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตวัดพู่กันลงบนฉากกั้น

นางใจจดใจจ่อมากจนไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่า ‘ผนัง’ ที่ไม่มีหน้าต่างด้านหลังกำลังพังทลายลงอย่างช้า ๆ

แสงเทียนท่ามกลางแสงตะวันที่พร่างพราว ผนังค่อย ๆ ทลายลง เผยให้เห็นทุกอย่างในบ้าน

ยังมีหญิงที่สวมชุดสีขาวยืนวาดรูปอยู่ตรงนั้นอย่างใจจดใจจ่อ

กู้เสี่ยวหวานสวมชุดสีขาวซึ่งดูเป็นสีเดียวกับเสื้อคลุมจีน กำแพงค่อย ๆ ทลายลงอย่างช้า ๆ บางคนดีใจ บางคนประหลาดใจ หลังจากมันพังทลายลง คนทั้งหมดก็ยอมแพ้

ผู้หญิงที่งดงามเหมือนนางเซียนยืนอยู่บนห้องใต้หลังคาโดยหันหลังให้กับทุกคน ผมสีดำขลับปลิวไสวไปกับสายลมราวกำลังร่ายรำเคล้าเสียงเพลง ชุดสีขาวนวลแขนพลิ้ว ๆ หุ่นผอมบาง เอวคอดกิ่ว แค่มองด้านหลังก็สามารถทำให้หัวใจละลาย

ต้นไห่ถังและทัศนียภาพในฤดูใบไม้ผลิที่สวยสดงดงามของกระโปรงนั้น

สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ พู่กันที่อยู่ในมือนางเป็นภาพของงานเลี้ยงวันนี้

แต่เดิมงานเลี้ยงมีสิ่งสำคัญที่สุดหนึ่งอย่างก็คือ สิ่งที่โดดเด่นในตอนท้าย เพื่อคัดเลือกผู้มีความสามารถทางวรรณกรรมที่โดดเด่นที่สุดของงานเลี้ยงในแต่ละปี

กู้เสี่ยวหวานหมกมุ่นอยู่กับการวาดภาพมากจนไม่ได้สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้นข้างหลังตัวเอง

ทุกสิ่งรอบตัวเงียบสงัด และนางเขียนคำสุดท้ายเสร็จด้วยความพอใจ จากนั้นวางพู่กันในมือแล้วมองภาพตรงหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นก็ลูบข้อมือนึกถึงจุดประสงค์ของการมาที่นี่

ภาพวาดเสร็จแล้วและอาจั่วยังคงไม่มา เช่นนั้นแล้ว…

ใครบางคนเกลี้ยกล่อมให้ตัวเองมาที่นี่ คนที่กำลังหลอกนางต้องการสิ่งใดกันแน่

สายลมพัดมาถูกร่างกายของนาง ทำให้เกิดอาการหนาวสั่นเล็กน้อย สายลมพัดผ่านเส้นผมและแก้มของนางไป

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกประหลาดใจ ข้างหลังไม่ใช่ผนังหรือ แล้วลมเข้ามาจากทางไหนกัน

เมื่อหันกลับไปก็พบว่ากำแพงข้างหลังพังทลายลง และตนเองกำลังยืนใต้หลังคา สามารถมองเห็นจวนซูทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว รวมถึงทุกคนที่มองมาที่ตัวเองในขณะนี้

ทุกคนกลั้นหายใจ และนางก็หมกมุ่นอยู่กับการวาดภาพจนไม่ได้สังเกตเห็นสถานการณ์ที่อยู่ข้างหลัง

กู้เสี่ยวหวานมองลงไป จากนั้นก็เข้าใจว่าสาวใช้พาตัวเองมาที่ใด

ด้านล่างมีสถานที่จัดงานเลี้ยงของผู้หญิง และลานที่แยกจากกันเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงสำหรับผู้ชาย และห้องใต้หลังคานี้อยู่ตรงกลางของทั้งสองลาน ถ้าเงยหน้ามองขึ้นมาจะเห็นสิ่งที่อยู่ในห้องได้อย่างชัดเจน

ผนังในห้องเป็นเพียงผนังที่ทำขึ้นด้านเดียว และตอนนี้นางอยู่ท่ามกลางสายตาของแขกผู้ชายและผู้หญิง

ทำไมสาวใช้ถึงพาตัวเองมาที่นี่ ทำไมถึงรอแทบไม่ไหวที่จะถอดเสื้อผ้าออก กู้เสี่ยวหวานเข้าใจทุกอย่างแล้ว

พาตัวเองมาที่นี่ เป็นที่ที่ใคร ๆ ก็มองเห็นได้ เพียงแค่ดึงผนังนี้ลง ถ้าตัวเองเปลี่ยนเสื้อผ้าก็จะถูกผู้คนทั้งหมดมองเห็น

เกรงว่าชื่อเสียงของตัวเองในตอนนี้จะหายไปหมดแล้ว

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกโกรธมาก นางก้าวไปข้างหน้าสองก้าว สะบัดแขนเสื้อด้วยความโกรธ แล้ววางมือไว้บนราวบันได ท่าทางนั้นตราตรึงอยู่ในใจใครหลายคน และกลายเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันเลือนหาย

สง่างามและกล้าหาญ หลังจากผ่านไปหลายปี ทุกคนรู้เพียงว่าสิ่งที่น่าประหลาดใจในวันนี้ ในอนาคตการแต่งกายในชุดคลุมของวีรบุรุษจะกลายเป็นพระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในดวงใจของใครหลายคน

เหมือนวันนี้ยืนอยู่บนที่สูง

นางเหมาะสำหรับการยืนบนที่สูงเท่านั้น

ขุนนางที่กดขี่ข่มเหงโดยตระกูลที่อ้างตัวเองว่าเหนือกว่าคนอื่นแทบจะหมดลมหายใจ

ทุกคนประหลาดใจ แต่ก็ไม่มีอะไรมากกว่านั้น และเอาแต่จ้องมองไปที่คนพิงราวบันไดอย่างว่างเปล่าราวกับมองนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์ เสื้อคลุมที่สะอาดถูกพัดพาไปตามสายลม

“แม่นางช่างงามยิ่งนัก” ใครบางคนถอนหายใจออกมาด้วยความหลงใหล

“งดงามจริง ๆ”

“เดี๋ยวก่อน พวกเจ้าดูข้างหลังนางสิ” ทุกคนเพิ่งสังเกตเห็นผู้หญิงในชุดสีขาว และสนใจที่จะดูภาพวาดที่อยู่ข้างหลังกู้เสี่ยวหวาน เมื่อครู่พวกเขาหลุดออกจากความประหลาดใจได้แล้ว แต่ก็ต้องกลับมาประหลาดใจอีกครั้งหนึ่ง

ปีนี้จวนซูกำลังเตรียมเปลี่ยนแปลง รถม้าที่ไม่สามารถเข้ากันได้เลย ผสมผสานกับท้องฟ้าในเดือนมีนาคมทางตอนใต้ของเจียงหนานและทรายสีเหลืองทางตอนเหนือของโมเป่ย ทิวทัศน์ทั้งสองเข้ากันได้อย่างยิ่ง

แต่ในตอนนี้ ภายใต้ฝีพู่กันของผู้หญิงคนนั้น ทรายสีเหลืองในโมเป่ยมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ดาบปกคลุมไปด้วยฝุ่น ยังมีทหารและม้าที่อยู่ในสงครามต่อสู้นองเลือด รูปแบบการวาดภาพเปลี่ยนไป ทหารได้รับชัยชนะ และเป็นสะพานเล็ก ๆ มีน้ำไหล มีหมอกลงทางตอนใต้ของเจียงหนานดูเหมือนจะบอกว่า หากไม่มีทหารคอยปกป้องประเทศ แล้วจะมีสะพานเล็ก ๆ และสายน้ำไหล รวมถึงหมอกทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซีได้อย่างไร

…………….