บทที่ 342
เปิดเผยความลับ
”ระวังตัวด้วยทุกคน จูกังเลี่ยมีสายเลือดของหมูปีศาจนรก ซึ่งมีทักษะพิเศษ ในตอนนี้ความแข็งแกร่งของมัน มาถึงระดับทองแดงแล้ว” หลินเว่ยกล่าว
“ เจ้าบอกว่าความแข็งแกร่งของมันถึงระดับทองแดงแล้วหรือ?” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย จื่อหยูก็อุทานทันที จากนั้นนางก็หันไปมองหลินเว่ย ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตกใจ
”พี่หลินเว่ย! ทองแดงคืออะไร เสี่ยวหมีเอ่ยถามอย่างสงสัย
เมื่อได้ยินคำถามของ เสี่ยวหมี หลางเฟิงและคนอื่น ๆ ก็หูผึ่ง และรอคำตอบของหลินเว่ย เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าหลินเว่ย และ จื่อหยู พูดถึงระดับทองแดง คือ ระดับอะไร?
”ระดับทองแดง เป็นระดับพลังเหนือขั้นศักดิ์สิทธิ์ ขั้นศักดิ์สิทธิ์ ที่แท้จริงแล้ว เราเรียกว่า คือระดับเหล็กดำของอาณาจักรโบราณ หลังจากระดับเหล็กดำ ก็จะมีระดับขั้นทองแดง หลังจากขั้นทองแดง มีระดับพลังเหนือกว่ามากมายเช่น เงิน ทอง ทองขาว และอื่น ๆ .” หลินเว่ยหันไปมองเสี่ยวหมี และหูหนิวที่อยู่ข้างหลังเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
”ไอ้บ้า! ข้าไม่ได้คาดหวังว่ามันจะปกปิดความแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ เสียเวลาที่ข้าที่นับถือและปฏิบัติต่อมัน ในฐานะพี่ชาย ข้ามันตาบอดจริง ๆ” สงผิงพูดอย่างขุ่นเคือง หันไปไปที่ดวงตาของจูกังเลี่ย อย่างเคร่งเครียด
“ กรร กรร กรร!” ทันทีที่สิ้นเสียงของสงผิง เกิดเสียงคำรามสามครั้ง จากนั้นผู้คนก็รู้สึกว่าพลังงานของจูกังเลี่ยเริ่มหดตัว และร่างกายของเขาหยุดเปลี่ยนแปลง และลมปราณคงที่ เห็นได้ชัดว่าเขาเสร็จสิ้นการเปลี่ยนร่างตามสายเลือดของตนเอง
“ฟิว!” ใบมีดลมปรากฏขึ้น โดยถูกส่งออกมาจากมือของจื่อหยู ในพริบตา และตัดไปที่ศีรษะของจูกังเลี่ยด้วยความรวดเร็ว
“ ฮึบ!” เมื่อเผชิญกับการโจมตีของ จื่อหยู จูกังเลี่ยก็ตะคอกอย่างเย็นชา และส่งเสียงเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะหลบเลี่ยง แต่หันหน้าไปเผชิญโดยตรง
”ปัง!”ใบมีดลมสีฟ้าอ่อน ฟาดลงไปบริเวณใบหน้าด้านข้างของจูกังเลี่ยลงไปบนงาขาว ราวกับหิมะของเขา
หลังจากที่ใบมีดลมสลายไป ร่างกายขนาดใหญ่ของ จูกังเลี่ย ไม่แม้แต่จะถอยหลัง หรือสั่นเทา จื่อหยูพบว่า หลังจากถูกโจมตีของนางแล้ว เขี้ยวของอีกฝ่ายก็ยังดูดี ไม่มีทีท่าว่าได้รับความเสียหาย
”เป็นไปได้อย่างไร … ” ดวงตาของจื่อหยูเบิกกว้าง และดวงตาของนางเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ แม้แต่ใบหน้าของนางก็แข็งกระด้าง
แม้ว่านางจะใช้ความแข็งแกร่งเพียงครึ่งเดียว ในการทดสอบความแข็งแกร่งของจูกังเลี่ย แต่ใบมีดลมนี้ก็เพียงพอที่จะทำร้ายสัตว์อสูรธรรมดา ในช่วงกลางขั้นศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่าจะเป็นสัตว์อสูร ที่มีพลังระดับสูงสุดขั้นศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็สามารถสร้างความเสียหายได้เช่นกัน
แต่ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งมาก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ นางไม่สามารถสร้างความเสียหายใดๆ ให้กับอีกฝ่าย ซึ่งทำให้หัวใจของนางสั่นสะท้าน
”ฮ่าฮ่า! ตอนนี้เจ้าควรจะรู้สึกถึงช่องว่างระหว่างเราได้แล้ว ? ข้าอยากจะกินร่างกายของเจ้าหลังจากที่มีชีวิตมาอย่างยาวนาน ฮ่า ๆ เอาล่ะตอนนี้ ข้าอยากจะกิน จะกินให้ไม่เหลือซาก มุมปากของจูกังเลี่ยปรากฏรอยยิ้มแห่งชัยชนะและท่าทางดูแคลน
“ ลุงเจ้าเถอะ!” เมื่อมองไปที่รอยยิ้ม บนใบหน้าของ จูกังเลี่ย จื่อหยูก็รู้สึกหนาวสั่นในใจ และสบถคำหยาบออกมา จากนั้นพลังงานในร่างกายของนางก็พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว และใบมีดลมก็ควบแน่นอยู่เบื้องหน้านาง
”พรึ่บ … !”ใบมีดลมสีฟ้าซีด นับไม่ถ้วนกระทบร่างกายของ จูกังเลี่ยอย่างต่อเนื่อง
“ ตูมตูมตูมตูม … ! เสียงของใบมีดลมปะทะร่างของ จูกังเลี่ยดังติดต่อกัน เมื่อเห็นว่าร่างของมันถูกห่อด้วยใบมีดลมหนาแน่น จนแทบมองไม่เห็น ใบหน้าของ จื่อหยู ก็มืดมนมากขึ้นเรื่อย ๆ
”น้องชายหลินเว่ย! พี่สาวมีเรื่องขอร้องเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะเห็นด้วย ในขณะเดียวกัน จื่อหยูควบแน่นใบมีดลมและโจมตี จูกังเลี่ย จากนั้นนางก็หันศีรษะ และมองไปที่หลินเว่ยอย่างจริงจัง
“ ……” ปรากฏความเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แต่หลินเว่ยเห็นร่องรอยของการอ้อนวอนในดวงตาของอีกฝ่าย เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็ยังพยักหน้า และพูดว่า “มาคุยกันก่อน! หากข้าทำได้ … ”
ก่อนที่ หลินเว่ยจะพูดจบ เขาก็เห็น จื่อหยูพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “เจ้าทำได้! อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะช่วยข้าดูแลพวกเขาในอนาคต โดยเฉพาะสองสาว พวกนางเป็นคนเรียบง่าย ในอนาคตให้พวกเขาติดตามเจ้า ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขา ข้าคิดว่าพวกเขาสามารถช่วยเจ้าได้มาก ”
”แล้วเจ้าล่ะ?” หลินเว่ยขมวดคิ้ว และถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังอธิบายเรื่องอนาคต
”ข้า?” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย จื่อหยูก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าของนางก็มีรอยยิ้มที่ขมขื่น อย่างไรก็ตามรอยยิ้มอันขมขื่นของนางหายไปในพริบตา นางหันมาแสดงท่าทางเฉยเมย นางพูดแผ่วเบาว่า “ข้าไม่มีโอกาสหนีอยู่แล้ว ขอเพียงถ่วงเวลาให้พวกเจ้าหนีไปก็พอ”
“ ไม่! ข้าไม่ไป” สงผิงตะโกนปฏิเสธ
”พี่หญิง เราจะไม่ปล่อยให้เจ้าอยู่ที่นี่คนเดียว แม้ว่าเราจะตาย เราจะตายไปพร้อมกับเจ้า”
”พี่สาว…” เสี่ยวหมี และหูหนิว เช่นเดียวกับ สงผิง เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของ จื่อหยู ร่างกายของพวกเขาก็สั่นสะท้าน จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็มองไปที่ จื่อหยู อย่างใจจดใจจ่อ และเอ่ยประท้วงทีละคน
“ หุบปาก คำพูดของข้า พวกเจ้าไม่เชื่อฟังงั้นหรือ?” เมื่อ จื่อหยูได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด นางก็รู้สึกสะเทือนใจมาก น้ำตาคลอปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง แต่ในวินาทีต่อมา นางเปลี่ยนท่าที และแสดงความโกรธและตะโกนเสียงดัง
”นังแพศยา! ข้าแนะนำให้เจ้าไม่ต้องพยายามใดๆ! อย่างไรก็ตาม เจ้ามีชีวิตอยู่อีกไม่กี่ร้อยปี เอาล่ะ เห็นแก่ที่เราอยู่ด้วยกันมานาน ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า จนกว่าเจ้าจะตายไปเอง ” เมื่อได้ยินเสียงของจื่อหยู จูกังเลี่ยก็โพล่งออกมา พร้อมกับรับมือใบมีดลมของจื่อหยูในคำพูดนั้นดูผ่อนคลายมาก ราวกับว่าใบมีดลมของจื่อหยู ไม่ได้ก่อให้เกิดอันตรายใด ๆ
”ตูม ทันทีที่สิ้นเสียงของจูกังเลี่ย ปรากฏว่าในกลุ่มใบมีดลม เกิดช่องว่างหนึ่งซึ่งทำให้ ใบมีดลมจำนวนมากแตกตัวกระจายไปในอากาศ พุ่งไปที่ร่างกายขนาดใหญ่ของจูกังเลี่ย พริบตาเดียว สีแดงเลือดของเขา ค่อยๆสาดไปทั่วฝูงชน สายตาของจูกังเลี่ยตกอยู่ที่ร่างของหลินเว่ย เป็นหลินเว่ยที่กระโดดเข้ามาช่วยโจมตีจูกังเลี่ย เมื่อเห็นดังนั้นจูกังเลี่ยเอ่ยขึ้นว่า
เดิมที ข้าคิดจะละเว้นเจ้า แต่เจ้ากลับกระโดดลงมาในหลุมนี้ ดังนั้นอย่าตำหนิข้า “จูกังเลี่ยพูดอย่างเย็นชา เมื่อมองไปที่ดวงตาของ หลินเว่ย ราวกับว่า เขากำลังมองไปที่คนตายไปแล้ว
“ ก่อนตายข้าขอถามอะไรหน่อย?” หลินเว่ยมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยและขมวดคิ้ว
เขารู้สึกสงสัยมากจริง ๆ อีกฝ่ายไม่ลังเลที่จะเปิดเผยตัวตนของเขา เมื่อรู้ว่าเสี่ยวหมีต้องการติดตามเขาไป นี่แสดงให้เห็นว่า เสี่ยวหมี มีความสำคัญต่ออีกฝ่ายมาก ซึ่งเหนือกว่าจื่อหยู
หลินเว่ยเพียงอยากรู้เกี่ยวกับเสี่ยวหมี ซึ่งสามารถทำให้อีกฝ่ายให้ความสนใจเป็นอย่างมาก
“ ……”
หลังจากได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ใบหน้าของจูกังเลี่ยแสดงความลังเลอย่างเห็นได้ชัด หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็เริ่มยิ้มอย่างมั่นใจ เขาพยักหน้าและพูดว่า “เห็นแก่ที่พาข้าออกมาจากดินแดนลับ ข้าจะเมตตาก่อนที่เจ้าจะตายลงไป จะได้คลี่คลายความสงสัยในใจเจ้า”
หลังจากที่จูกังเลี่ยพูดจบ เขาก็เห็นว่าหลินเว่ยตั้งใจฟังและพูดอีกครั้ง “อันที่จริง เจ้าคิดว่าข้าอยากให้นางเป็นผู้หญิงของข้าจริง ๆหรือ? นั่นเป็นเรื่องไร้สาระ ข้าต้องการหาผู้หญิง…จื่อหยูก็เป็นผู้หญิงสาวโตเต็มวัย”
”ถ้าอย่างนั้น เจ้าเอาแต่อยากให้ข้าเป็นผู้หญิงของเจ้าเพื่ออะไร?” เมื่อได้ยินคำพูดของจูกังเลี่ย เสี่ยวหมีก็โผล่หัวของนางออกมาจากด้านหลังของหลินเว่ย มองไปที่จูกังเลี่ยอย่างขลาดอาย และถามด้วยเสียงดัง
”ฮ่าฮ่า! ใครให้เจ้ามีพื้นที่มิติล่ะ เข้าใจความหมายของคำว่า พื้นที่มิติหรือไม่? พลังระดับสูงอยู่ในร่างของเจ้า มันเป็นการสิ้นเปลืองเกินไป และใช้เพื่อหลบหนีเท่านั้น หากข้าสามารถรับมันมาได้ ใครจะสามารถเปรียบข้าได้ ไม่มีทาง? เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวหมี จูกังเลี่ยก็ให้ความสนใจกับร่างกายของอีกฝ่าย พูดด้วยใบหน้าตื่นเต้น
”พื้นที่มิติในร่าง” หลินเว่ยพยักหน้าอย่างชัดเจน และคำตอบของอีกฝ่ายก็สมเหตุสมผลมาก ดังนั้นเขาจึงถามอีกครั้ง “ตามความเห็นของเจ้า เจ้าสามารถใช้คุณสมบัติ และความสามารถของสัตว์อสูรตนอื่น โดยการครอบครองร่างหรือ?”
หลังจากได้ยินคำถามของหลินเว่ย จูกังเลี่ยไม่ตอบ แต่ถามกลับด้วยรอยยิ้ม “เจ้าคิดอย่างไรกับร่างกายของหมูเพลิงภูเขาต่อหน้าข้า?”
”หืม?” เมื่อได้ยินคำถามของจูกังเลี่ย หลินเว่ยก็ขมวดคิ้ว จากนั้นดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เขาถามด้วยความตกใจ: “เจ้าหมายถึงร่างกายของเจ้า…ไม่ใช่หมูภูเขาเพลิง?”
”ฮึ่ม! เจ้าคิดว่า ข้าจะฝึกฝนความแข็งแกร่งด้วยตนเองงั้นหรือ เพียงแค่กลืนกินร่างกายของมัน และยืมรูปร่างและพลังของมันมาได้สักพัก เมื่อข้ากลืนการฝึกฝนของจื่อหยู และฟื้นความแข็งแกร่งขึ้นมา ข้าจะครอบครองร่างของเสี่ยวหมีอีกครั้ง และจากนั้นข้าจะมี พื้นที่มิติ “เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย จูกังเลี่ยก็โค้งปากของเขา และพูดด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของเขา สายตาของเขาที่มีต่อเสี่ยวหมีนั้น ร้อนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
”คำพูดของจูกังเลี่ย ทำให้เสี่ยวหมีหน้าซีดทันที ใบหน้าของนางซีด มือของนางกุมชายเสื้อผ้าของหลินเว่ยแน่น และใบหน้าของนางก็หวาดกลัว
”ไม่ต้องกลัว! ไม่เป็นไร ข้าอยู่ที่นี่แล้ว!” เมื่อเห็นท่าทางของเสี่ยวหมี หลินเว่ยอดสงสารไม่ได้ เขารีบอ้าปากเพื่อปลอบโยนนาง
“ ข้ารู้แล้วว่า นี่ไม่ใช่ว่าหมูภูเขาเพลิง แต่อีกด้านหนึ่งคือหมูปีศาจนรก อย่างไรก็ตาม ร่างกายของมันได้รับความเสียหาย และหลงเหลือเพียงร่างวิญญาณ มันครอบครองร่างกายของ หมูภูเขาเพลิงโดยบังเอิญ” แสงสีทองสว่างวาบ และร่างของ จินหยูปรากฏต่อหน้าหลินเว่ย เขามองไปที่ จูกังเลี่ยและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
”หืม?” เมื่อเห็นการปรากฏตัวของจินหยู อย่างกะทันหัน การแสดงออกของจูกังเลี่ย ใบหน้าของเขาก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้สึกถึงอันตราย อย่างไรก็ตาม เขาไม่ใส่ใจ เพราะเขาไม่คิดว่าจินหยู จะก่อให้เกิดภัยคุกคามใด ๆ กับมันได้
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
