[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 70 การช่วงชิงสาวดุ้น และ ตัวผู้พ่ายแพ้

ตอนที่ 70 การช่วงชิงและความรู้สึกพ่ายแพ้

วันรุ่งขึ้นหลังจากการเจรจาที่โรงเรียนมิคาเงะ

ดูเหมือนว่าความจริงที่ว่าฉันแอบออกไป、และทำการเจรจาอันศักดิ์สิทธิ์กับยูกิฮิระซังจะไม่มีใครสังเกตเห็น

『ฉันรู้สึกว่าเธอแค่หลงกลอุบายตั้งแต่ต้นจนจบเน๊』

หนวกหูย๊า！

สาวสวยลึกลับใช้ประโยชน์จากคู่ต่อสู้ได้เสมอ！

เพราะเหตุนี้、ในฐานะสาวสวยลึกลับ ฉันจึงต้องสวมบทบาทเป็นคนเก็บขยะที่ด้อยกว่าพวกขี้ระแวง

『ปู้ว！ปู้ว！』

ฮ่าฮ่าฮ่า、ใจเย็น ๆ ไว้ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง

การเปี่ยมไปด้วยพลังก็ดี 、แต่สาวสวยลึกลับก็ต้องดูคูลไว้ด้วย、ล๊า

ใช่แล้ว、แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นไอ้สารเลวที่เข้าครอบงำร่างของสาวสวยมากมายและสุดท้ายก็โยนทิ้งไปก็ตาม

……พอนึกถึงแล้วก็หงุดหงิดน๊า！？

ฆ่า、ฆ่าแม่งให้หมด！

ฟ่อ！ฟ่อ！

『เธอเองก็คงจะเหมือนกันใช่ไหม ดีมาก、ที่ยังอดทนในระหว่างวันได้』

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน

ถึงเวลาที่ต้นไม้และเด็กดีเข้านอนแล้ว

ยังไงก็ตาม ที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมตอนนี้、ถึงเวลาที่จะได้นอนหลับฝันดีหลังจากความพยายามทั้งหมดทั้งกลางวันและกลางคืน

ไม่มีเหตุผลที่จะต้องช่วย、ทั้งสามคน+นานะจังก็ราวกับดอกลิลลี่ที่กำลังเบ่งบาน งดงามและน่ารักแล้ว

หลังจากกลืนกินฉากนั้นผ่านดวงตา、พลังของฉันในฐานะซุปเปอร์สาวสวยลึกลับก็เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

พร้อมฆ่าได้ตลอดเวลาล๊า！

「――ศาสตราจารย์อยู่แถวนี้สิเน๊ะ？」

「ใช่、ถูกต้องแล้ว」

ฉันพูดพร้อมกับรวบผมไว้

กะแล้วที่สูงเนี่ยลมพัดดีจังเน๊ー！

「กำลังมาที่นี่แล้ว」

ฉันอยู่ในเขตปกครองตนเองแห่งหนึ่งของโรงเรียนคิโซ

ฉันยืนอยู่ในจุดที่สวยงามบนดาดฟ้า、ขณะที่มองไปยังตรอกด้านหลัง

และแน่นอนว่า、เพียวริจังก็อยู่ข้าง ๆ ฉันด้วย

คน ๆ นี้、ต้องให้ได้ระบายอารมณ์ก่อนที่จะกลายเป็นผู้ก่อการร้ายของแท้ไป……

ดูเหมือนว่าเธอจะเกลียดศาสตราจารย์จริง ๆ 、ดังนั้นถ้าฆ่าได้เมื่อไหร่ เธอจะเลิกทำอย่างอื่นใช่ไหมเน๊ะ？ทำไมไม่ลองย้ายไปที่โรงเรียนมิคาเงะดูล่ะเน๊？

「ถึงอย่างงั้นก็เถอะ、คุณเรียกหาฉันจริง ๆ ด้วยสิเน๊ะ」

「เพราะเป็นสัญญา」

「ศาสตราจารย์จะมาจริง ๆ ใช่ไหมเน๊ะ」

「แน่นอน」

「ถ้างั้นก็ดีค่ะ」

แม้จะมีความสุภาพอยู่、แต่ก็ห่างไกลจากน้ำเสียงร่าเริงตามปกติของเธอ

ยังไงดี、เย็นยะเยือกล่ะ……แต่เธอเป็นคนแบบนั้นเหรอ？

จริง ๆ แล้ว ไม่ใช่ตัวละครประเภทเดาะลิ้นบ่อย ๆ ใช่ไหม？

ม๊า、ถึงอย่างงั้นเธอก็ยังเป็นสาวสวยที่ดีย์　

『ฉันได้ทำเครื่องสัตว์เดรัจฉานนั่นไว้แล้วเน๊ะ ไม่มีทางที่จะสามารถหนีไปจากฉันได้หรอกเน๊』

น่าเชื่อถือได้มากเลย

ฉันดีใจที่ให้ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงจดจำพลังเวทมนตร์ของศาสตราจารย์ไว้

ถ้าฉันปล่อยให้ไอ้เลวนี่หนีไปได้ จะมีคนอื่นที่ต้องตกเป็นเหยื่ออีก……

「ในที่สุด……ด้วยมือของฉันเอง……」

เพียวริจังกำหมัดแน่น พยายามเอาชนะอารมณ์อันหนักหน่วงของเธอ

น่ากลัว……หน้าโกรธของสาวสวย……สยองงงงง

『อืมー、น่าจะใกล้ได้เวลาผ่านมาถึงที่นี่แล้วเน๊』

ด้วยคำพูดของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว、ฉันจึงมองลงไปที่นอกตรอก 

เมื่อมองอย่างตั้งใจ、หญิงสาว――ศาสตราจารย์กำลังวิ่งหนีอย่างสิ้นหวัง

ผิวรุ่งริ่ง ผมหยาบกร้าน……คุโซ、รูปลักษณ์ของสาวสวย

สภาพสาวสวยไม่เหลือแล้ว、มากกว่านี้น๊า――　

「……ฮิคาริ」

ใช่แล้ว、สาวสวยควรเป็นดังแสงสว่าง(ฮิคาริ) 

แม้แต่เพียวริจังก็เข้าใจสิ่งที่ฉันพูดถึงเน๊！

เงาสองเงาปรากฏขึ้นราวกับกำลังไล่ตามศาสตราจารย์ที่เดินผ่านด้านล่างพวกเรา

เป็นการปรากฏตัวของพระเอกต้นฉบับและนางเอกหลักต้นฉบับที่ฉันคุ้นเคย

หืม？？？？？

ทำไม？？？

ฉันสับสนอยู่ครู่หนึ่ง แต่ฉันก็นึกขึ้นได้

ต้องมีคำสั่งให้ทำการจับกุมมาจากโรงเรียนมิคาเงะ

ก็เหมือนกันกับในงานต้นฉบับ

ทว่า、มันจะลำบากถ้าไอ้เวรนี่ถูกจับได้ที่นี่ ต้องฆ่าเท่านั้น、เน๊？

「ไปกันเถอะ」

「ค่ะ」

หรือก็คือ、ตอนนี้พวกเรากำลังวางแผนที่จะต่อสู้กับพวกโทรัคคุงเพื่อแย่งชิงศาสตราจารย์ไป

จะว่าไปแล้ว、ช่วงนี้ฉันมีส่วนร่วมกับนักเรียนของโรงเรียนมิคาเงะบ่อยมากเลยเน๊ะ

นี่ไม่ดีเลย

โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมกับโรงเรียนมิคาเงะจะกลายเป็นโรงเรียนในเครือเดียวกัน、แต่ฉันก็อยากให้ปล่อยฉันไว้คนเดียวจัง 

สาวสวยลึกลับต้องไม่ผูกพันกับสิ่งใด ๆ

ดังนั้นแล้ว、ฉันจึงตัดสินใจถอยออกไปด้วยทัศนคติที่เย็นชาเล็กน้อย

อนึ่ง、มาสรุปสรุปเหตุการณ์ความพ่ายแพ้ของโทรัคคุงอย่างย่อที่นี่กันเถอะ

แน่นอนว่าฉันจะไม่ยกมือยอมแพ้ให้กับตัวเอกงานต้นฉบับโดยไม่ทำอะไร 

มาแย่งชิงศาสตราจารย์ไปด้วยท่าทีเย็นชา、จากนั้นก็ฆ่าไอ้เวรนี่ให้เหมือนขยี้ขนมกรุบกรอบจนเละกันเถอะเน๊

『ฆ่าー＾＾』

พวกเรา、กระโดดลงไปขวางระหว่างศาสตราจารย์กับพวกโทรัคคุง

■

ภารกิจที่ถูกมอบให้กับโทรัคกับมิฮายะคือ การจับกุมศาสตราจารย์、ผู้บงการเบื้องหลังการทดลองที่ผิดกฎหมาย

โรงเรียนคิโซกับโรงเรียนมิคาเงะเป็นศัตรูกันแล้ว

ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะทำการค้นหาในวงกว้าง、จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ทั้งสองคนจะถูกเลือกที่ถูกคาดหวังว่าจะสามารถทำงานได้ดีโดยลำพัง

เหตุผลประการหนึ่งสำหรับการเลือกก็คือ พวกเขามีความเข้าใจในนิสัยของคู่ต่อสู้ในระดับหนึ่ง ผ่านการต่อสู้กับคณะกรรมการวินัยของโรงเรียนคิโซเมื่อวานนี้ 

ในความเป็นจริง、โทรัคกับมิฮายะสามารถต้อนศาสตราจารย์มาจนมุมได้โดยอาศัยข้อมูลที่รินกะรวบรวมมาให้

ควรจะเป็นอย่างงั้น

「นั่นคือเหยื่อของพวกเรา」

ขณะที่พวกเขาไล่ตามศาสตราจารย์ที่หลบหนี สิ่งนั้นก็ลงมาอยู่ตรงหน้าทั้งคู่

ชุดเดรสขาวดำที่ไม่เหมาะกับตรอกหลังทรุดโทรมกำลังเริงระบำอยู่กลางอากาศ

「……เคย์คุง」

「ตอนนี้คือโซลเซียลาจริงไหม、กับความรู้สึกนั้น ถึงกระนั้นก็ตาม、บางทีตอนนี้พวกคุณกำลังขวางทางพวกฉันอยู่」

โทรัคมองเศร้า ๆ、มิฮายะมองโซลเซียลาด้วยสายตาที่แน่วแน่

ข้าง ๆ เธอมี、เด็กสาวที่ไม่คุ้นหน้า 

「ยินดีที่ได้รู้จักจ๊าー、ฉันชื่อว่า เพียวริจัง ไงล๊า โปรดจำชื่อของฉันไว้ด้วยนะค๊า อะ、ช่วยกดติดตามและให้คะแนนสูง ๆ ด้วยนะค๊าเน๊」

เสียงร่าเริงมีชีวิตชีวา

แต่ตรงกันข้ามกับน้ำเสียงซึ่งไม่ได้บ่งบอกถึงความร้ายกาจใด ๆ、มือขวาของเธอกำลังกำรอบคอของศาสตราจารย์แล้วกดเข้าใส่ผนังอยู่

「ปะ、ปล่อยเซ๊！ ฉันคือศาสตราจารย์นะโว๊ย！ รู้ไหมว่าแกกำลังเอามือแตะต้องใครอยู่กัน！」

「อ้าー、ค๊าค๊า อย่าพูดแบบนั้นสิ มันทำให้ฉันอยากจะฆ่าแกทันทีเลยเนี่ย」

กบกลกระโดดเข้าปากศาสตราจารย์

ศาสตราจารย์พยายามหายใจ、แต่ไม่มีทางเลยที่เธอจะสามารถคลายพันธนาการได้

「ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมล่ะ」

มันเป็นการแสดงออกถึงความขอบคุณที่หาได้ยากสำหรับเธอ

นั่นอาจเป็นเหตุผลให้เห็นว่า、โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมมีความสำคัญสำหรับเธอมาก

โซลเซียลาพูดต่อทั้งแบบนั้นว่า「แต่ทว่า」

「แค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว ไม่ต้องการความช่วยเหลือใด ๆ อีก」

「……สิ่งนั่นเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อสร้างข้อแก้ตัวในการทำสงครามกับโรงเรียนคิโซ เพราะอย่างงั้นแล้ว、นายจะพอใจไหมถ้าฉันบอกนายว่าฉันไม่ได้กำลังช่วยนายอยู่？」

มันเป็นความซับซ้อน

พวกโทรัคกำลังเคลื่อนไหวไม่เพียงแค่เพื่อช่วยเหลือโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม、แต่รวมถึงโซลเซียลาด้วย、แม้จะเป็นการกระทำที่ไม่เขียนอยู่ในแผนการก็ตาม

นั่นก็คือ、เป็นข้ออ้างสำหรับตอบผู้ที่มีอำนาจในภายหลัง 

ยังไงก็ตาม、ต่อให้จะชี้ให้เห็นเรื่องแบบนั้นก็ตาม ก็ไม่มีทางที่พวกโทรัคจะยอมรับ

บางทีคงจะอยู่แล้ว、โซลเซียลาจึงตอบเพียงแค่ว่า「เหรอ」ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

「ก่อนอื่นเลย、นายวางแผนที่จะทำอะไรกับคน ๆ นั้นกัน」

มิฮายะในตอนนี้เอง、กำลังชี้ปากกระบอกปืนมายังโซลเซียลา

นั่นเป็นเพราะเธอรู้คำตอบถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น

「――ฆ่าไงล่ะ」

ราวกับกำลังสวดมนต์

โซลเซียลาพูดคำเหล่านั้นโดยไม่ให้ความสำคัญใด ๆ เหมือนกับการพูดถึงสภาพอากาศวันพรุ่งนี้

นั่นทำให้คนหนึ่งยิ้มได้、ทำให้คนหนึ่งมองลงมาอย่างเศร้าใจ、ทำให้คนหนึ่งเอานิ้วไปเตรียมเหนี่ยวไกปืน

ในบรรดาปฏิกิริยาของทั้งสามคน、โทรัคเป็นคนแรกที่พูดขึ้น

「คน ๆ นั้น、ถูกออกหมายจับโดยโรงเรียนมิคาเงะแล้ว เพราะงั้นแล้ว、ช่วยมอบให้ผมทีได้ไหม」

「ฉันสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากฉันมอบมันให้กับคุณ」

「เขาจะถูกนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม นั่นคือสิ่งที่พวกเราควรทำ」

โซลเซียลาถอนหายใจด้วยความผิดหวัง

「ไม่มีทางเน๊ะ กฎหมายไม่เพียงพอที่จะตัดสินเรื่องนี้ พวกคุณคิดว่าเจ้านี่มีตัวตนอยู่เหนือโศกนาฎกรรมมาแล้วกี่ครั้งกันล่ะ」

โซลเซียลาพาดปลายเคียวยักษ์ไว้ที่คอของศาสตราจารย์

「ฉันจะฆ่า、ฉันตัดสินใจแล้ว」

「ใช่แล้วล๊าー！ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะใช้ระบบตุลาการกับขยะแบบนี้ มันเปล่าประโยชน์」

เมื่อได้ยินคำพูดที่เสริมด้วยรอยยิ้ม、โทรัคก็เข้าใจถึงความแตกต่างระหว่างโลกที่เขากับพวกโซลเซียลาอาศัยอยู่ 

สำหรับพวกเธอ、การฆ่าเป็นวิธีหนึ่งเท่านั้น 

มันไม่ใช่เรื่องต้องห้าม、แต่เป็นทางเลือกหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น

มันอะไรกัน、พวกเธอต้องเคยตกลงเห็นนรกลึกขนาดไหนกัน

โทรัคที่ไม่เคยฆ่าคนไม่สามารถทำความเข้าใจได้เลย

แต่、เขารู้จักคนที่มีดวงตาเหมือนกันแบบนั้น

（แววตาเหมือนกับพวกคุณพ่อ）

ตระกูลกาโต้เป็นนักสำรวจนอกกฎหมาย、พวกเขาเป็นตระกูลนักสำรวจที่เชี่ยวชาญในการตามล่าผู้คน สังหารผู้ที่เยาะเย้ยมนุษยชาติ

ดังนั้นแล้ว、สมาชิกทุกคนในตระกูลกาโต้ทั้งล้วนแล้วแต่ต้องยมีประสบการณ์ในการปลิดชีวิตของใครบางคนเพื่อให้กลายเป็นคนของตระกูลโดยสมบูรณ์

และผู้คนเหล่านั้น、ดวงตาของพวกเขามีแสงเย็นเยียบเหมือนตะกั่วจากก้นน้ำโดยไม่มีข้อยกเว้น

แววตาของพวกโซลเซียลา、ก็กำลังเปล่งแสงอันเยือกเย็นเช่นนั้นออกมา

「อาร๊า、ลูทราคิดที่จะทำอะไรงั้นเหรอจ๊ะ？」

「หยุดเถอะนะ」

โทรัคพูดได้แค่นั้น

ยังไงก็ตาม ก็มีแค่คำพูดเท่านั้น、ราวกับว่าสมองไม่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่ตนเองจะสามารถหยุดพวกเธอได้เลย

ถึงอย่างงั้น、เขาก็ยังเชื่อว่าหากตนเองเพิกเฉยต่อเหตุการณ์นี้ในตอนนี้ ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปเขาจะไม่สามารถช่วยเหลือโซลเซียลาด้อย่างแท้จริงอีกต่อไป、เขาแน่ใจ

「ถ้าคู่หูของฉันพูดอย่างนั้น、ฉันก็ถอยไม่ได้เหมือนกันเน๊ะ」

มิฮายะเอง、ก็เล็งเป้าไปที่โซลเซียลาเช่นกัน

พวกเรารู้ความสามารถของเด็กสาวคนนี้ดี

ไม่มีทางที่จะลดความระมัดระวังลงไปได้

「ลูทรา、กระบวนท่าที่หนึ่ง」

『เข้าใจแล้ว』

การต่อสู้ระยะยาว、จะนำไปสู่ผลลัพธ์ของการช่วยเสริมการบรรจบของพลังเวทมนตร์ของโซลเซียลาไปแทน

โทรัคหลังจากได้ดูวิธีการต่อสู้ทั้งหมดของโรคุฮาระจากวิดีโอ เขาก็ได้เลือกการโจมตีที่มีประสิทธิภาพสูงสุดที่เขาสามารถทำได้ต่อโซลเซียลาทันที

ใส่ดาบเข้าไปในฝัก、เหน็บไว้ที่เอว

การต่อสู้ชี้ขาดระยะสั้นสุดในหนึ่งดาบ 

（มีเพียงดาบเล่มนี้ นอกเหนือจากนั้น、ผมก็ไม่เห็นความหวังที่จะเอาชนะเด็กคนนี้ได้เลย）

แนวคิดของการตัดสะสมอยู่ในลูทรา、และได้รับการขัดเกลาเป็นพลังภายนอก

ดาบเล่มนี้เป็นดาบที่สามารถเอื้อมถึงโลกได้อย่างแน่นอน

「ให้ฉันช่วยไหมค๊าー？」

「ไม่จำเป็นหรอก นี่น่ะ、ก็เป็นแค่การเล่นสนุกเท่านั้น」

พอพูดจบ、โซลเซียลาก็ทำให้เคียวยักษ์หายไป

จากนั้นก็เรียกดาบสั้นที่โทรัคคุ้นเคยออกมา

「นั่น……」

『โทรัค、ระวัง――』

คำเตือนจากดาบที่รัก

แต่、ไม่สำคัญว่าเขาจะตอบสนองยังไง

ก่อนที่โทรัคจะตอบสนองได้ทัน

เร็วเกินกว่าที่มิฮายะจะทันเหนี่ยไกปืนได้

ลมสีเงินพัดผ่านเพียงครั้งเดียว、เร็วกว่าสิ่งอื่นใด

「……นะっ」

「っ！？」

เป็นไปไม่ได้ที่จะป้องกัน

โดยที่ไม่มีใครมองได้ทัน、โทรัคทรุดตัวลงทันทีพร้อมกับมิฮายะ

แขนที่ถูกฟันเล็กน้อย、บอกเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

「สายไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง」

โซลเซียลาให้การประเมินง่าย ๆ นี้ขณะที่เธอรับตัวทั้งสองคนที่ล้มลง

และจากนั้น、หลังจากวางทั้งสองคนพิงกำแพง วงเวทย์เทเลพอร์ตก็ถูกเปิดใช้งานตรงหน้า ศาสตราจารย์

「ระ、รอ」

「ไม่、เพราะพวกคุณแพ้แล้ว โปรดเข้าใจด้วยว่ามีโลกบางโลกที่ไม่สามารถช่วยได้ด้วยการเป็นคนดี」

「……っ」

ด้วยร่างกายที่ชา、เขาไม่สามารถแม้แต่จะเอื้อมมือออกไปได้

โทรัคทำได้เพียงเฝ้ามอง、ขณะที่เธอพาศาสตราจารย์หายเข้าไปในวงเวทย์ด้วยกัน

（ผม、ท้ายที่สุดแล้วตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง……！）

นั่นคือ、ผมยังคงไร้ค่าอย่างที่เคยเป็นก่อนที่จะได้พบกับลูทรา

ผมยังเป็นเพียงคนตัวเล็ก ๆ ที่ไร้ความแข็งแกร่ง และมีเพียงอุดมคติที่คุกรุ่นอยู่ลึก ๆ ในใจ

「…………ประธาน、ขอโทษด้วยครับ ศาสตราจารย์、โดน、ชิงไป、แล้ว」

เมื่อได้ยินเสียงนั้น、ความตั้งใจของโทรัคเพิ่มขึ้นจากความรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

เมื่อบังคับขยับร่างกายที่เป็นอัมพาตมองไป เขาก็เห็นคู่หูของตัวเองกำลังสื่อสารผ่านไดฟ์เกียร์

เธอเองก็ด้วย、ดูเหมือนกำลังอดทนต่อการไร้กำลังของตัวเอง แต่นั่นดูเหมือนจะไม่ใช่เหตุผลที่มำให้หยุดปฏิบัติการ 

『อา เหรอ โซลเซียลาสินะ』

บุคคลที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสายคือ――ยูกิฮิระ、เขามองเห็นคำพูดของมิฮายะในอนาคตได้ก่อนที่จะพูดขึ้นจึงเรียกชื่อโซลเซียลาออกมาก่อน

ตอนนี้ร่างกายชาไปหมด、พวกเขาจึงรู้สึกขอบคุณมากที่สามารถอ่านอนาคนล่วงหน้าได้ในลักษณะนี้

『เธอตัดสินใจจากอัตราสินะ ฟุมุ、ดูเหมือนยังมีอารมณ์อ่อนไหวอยู่ภายในสิเน๊ะ อืมー、ผมไม่สามารถอ่านความคิดของเธอได้ และลำบากมากเลยล่ะ อะ、ทั้งสองคนกลับมาได้แล้วล่ะ』

「……ดีแล้วเหรอคะ」

ทั้งสองรู้สึกประหลาดใจกับความเรียบง่ายของปฏิกิริยา

『ดีแล้วล่ะ นอกจากนี้เรายังมีบันทึกการทดลองของศาสตราจารย์อยู่ นอกจากนี้、การเป็นศัตรูกับโซลเซียลาก็ไม่ดีด้วย ลองคิดซะว่าเป็นการมอบให้กับเธอ อืม』

「ตะ、แต่ว่า」

『โทรัคคุง、ผมบอกว่าไม่จำเป็นไง เข้าใจแล้วเน๊ะ？』

มันเป็นเสียงที่อ่อนโยนราวกับพ่อแม่ตักเตือนลูก

คำพูดที่พูดชัดเจนราวกับกำลังพยายามโน้มน้าวเด็กที่เอาแต่ใจ

『เราไม่สามารถสูญเสียผู้ครอบครองดีมอนเกียร์、หรือพันธมิตรที่ยอดเยี่ยมไปได้ โฮร่า、กลับมาได้แล้ว เผื่อไว้ก่อนที่ผู้ครอบครองดีมอนเกียร์หรือคณะกรรมการวินัยของโรงเรียนคิโซจะปรากฎตัวจนเป็นเรื่องใหญ่เอา』

「……เข้าใจแล้วครับ」

『อืม、แล้วเจอกันเน๊ะ』

เมื่อมองเห็นอนาคตได้ ยูกิฮิระจึงวางสายเพียงฝ่ายเดียวเนื่องจากไม่จำเป็นต้องพูดคุยอะไรอีก

ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณ

「นี่น่ะ、คือพวกเราในตอนนี้สิเน๊ะ」

มิฮายะพูดอย่างเงียบ ๆ

เมื่อวาน、พวกตัวเองคิดว่าสามารถช่วยโซลเซียลาได้แล้ว

ทว่า、ดูเหมือนว่านั่นเป็นเพียงความโอหังเท่านั้น

「อืม、นั่นไม่ใช่การต่อสู้กับโซลเซียลาด้วยซ้ำ」

『เน่ซัง、แข็งแกร่งกว่าเดิมมาก กับพวกเราตอนนี้ ไม่มีวันชนะ』

โทรัคอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจกับคำพูดของลูทรา

ยังไงก็ตาม、เขาก็อดทนและมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

「ผมต้องพยายามให้หนักขึ้น」

「……นั่นสิเน๊ะ」

ความรู้สึกสิ้นหวังถูกใช้เป็นฟืน และความร้อนก็แผ่กระจายออกจากส่วนลึกของหัวใจ

ตอนนี้、มันเป็นเปลวไฟขนาดมหึมาที่แผดเผาเสียงดังกึกก้องภายในโทรัค

（หากผมไม่แข็งแกร่งให้มากกว่านี้、เด็กคนนั้นก็จะไม่มีทางมองมาที่ผม นี่เป็นเหตุผลที่ผมต้องเข้มแข็งจนเธอไม่สามารถเมินเฉยได้）

นั่น、เป็นความปรารถนากึ่งดื้อดึงและเห็นแก่ตัว

นี่เป็นการตัดสินใจอันมุ่งมั่นและชอบธรรมฝ่ายเดียว、ในการทำลายความรู้สึกถึงคุณค่าของหญิงสาวที่เกิดจากโศกนาฏกรรม 

ความประสงค์นี่หากเป็นคนธรรมดาย่อมไม่ใช่ความบริสุทธิ์ใจและโยนทิ้งไปแล้ว、ดังนั้นนี่จึงเป็นการเอาแต่ใจตัวเองอย่างสิ้นหวัง

「พวกเรา、มาเข้มแข็งไปด้วยกันเถอะ เพื่อที่เด็กคนนั้นจะได้ไม่ต้องแบกรับบาปเพียงคนเดียวอีกต่อไป」

และนั่นคือธรรมชาติของฮีโร่

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณ คุณนิรนามที่ฝากเข้ามาผ่านCDM มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ