ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐีบทที่ 198 ฉันอยากถามคุณเรื่องหนึ่ง

บทที่ 198 ฉันอยากถามคุณเรื่องหนึ่ง

หลังจากที่หลุดพ้นจากจ้าวยีฟานได้อย่างยากลำบาก ทุกคนก็เริ่มเที่ยวเล่นกันรอบๆงานเฉลิมฉลอง

ส่วนเฉินเกอนั้น ก็ไม่สามารถทนต่อการซักถามของผู้คนได้แล้วจริงๆจึงหาข้ออ้างให้กับตัวเองแล้วหลบหนีออกมาก่อน

อย่างไรก็ทำตามเป้าหมายได้สำเร็จแล้ว แม่ของสวีเสีย ในตอนนี้นั้นมองหยางฮุยเหมือนดั่งของรักของหวงเลยทีเดียว

เฉินเกอนั่งแท็กซี่กลับโรงเรียนโดยตรง

“คนขับ จอดสักครู่！”

แต่ทันทีที่เขามาถึงประตูโรงเรียน เฉินเกอก็ได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าจึงบอกให้คนขับจอดรถ

ตอนนี้เกือบจะค่ำแล้ว

ก็ได้เห็นรถหรูสองสามคันจอดอยู่ริมถนนตรงประตูโรงเรียน

และเด็กผู้ชายหลายคนที่เหมือนนักเลงกำลังล้อมเด็กผู้หญิงที่ต้องการจะเข้าไปในโรงเรียน เห็นได้ชัดว่าพยายามขัดขวางเธอและไม่ปล่อยเธอไป

หญิงสาวดูโกรธมากและตบหน้าของเด็กชายไปหนึ่งที

พวกเขาก็กำเริบเสิบสานมากยิ่งขึ้น เหลือแค่ลงไม้ลงมือโดยตรงเท่านั้น

“เฮ้อ คุณชายร่ำรวยบางคนในตอนนี้ เห็นว่าที่บ้านรวยและมีอำนาจ จนเป็นคนนอกกฎหมายไม่เกรงกลัวกฎหมายเลย พ่อหนุ่ม ถ้าคุณฉลาดพอก็อย่าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้เลย คนบางคนนั้นเราไม่สามารถที่จะทำให้ไม่พอใจได้！”

คนขับก็มองไปทางด้านนั้นและอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น

ส่วนเฉินเกอยื่นแบงค์ร้อยให้โดยตรงแล้วพูดว่าไม่ต้องถอนและผลักประตูรถออกแล้วลงจากรถไป

เดินตรงไปทางหญิงสาวที่ถูกล้อมรอบไว้

คนขับอดไม่ได้ที่จะมองไปที่แผ่นหลังของเฉินเกอด้วยความเห็นใจ：“เฮ้อ พ่อหนุ่ม หวังว่าคุณจะโชคดีนะ！”

หลังพูดจบก็เหยียบคันเร่งแล้วขับรถออกไป

“คุณฉินหยาคุณอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลย พี่ใหญ่ของเราบอกแล้วว่าวันนี้จะต้องเชิญคุณไปให้ได้ แค่ดื่มเหล้าสักแก้ว ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยใช่ไหม？”

นักเลงน้อยหลายคนอ้าแขนทั้งสองข้างและล้อมฉินหยาไว้เป็นครึ่งวงกลม

รอบๆมีคนเดินผ่านไปมา แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับเรื่องแบบนี้

“พวกคุณหลีกไป ฉันไม่รู้จักกับพี่ใหญ่พวกคุณ！ทำไมถึงต้องไปดื่มเหล้ากับเขา！”

ฉินหยาด่าด้วยใบหน้าที่เย็นชา

“เหอะๆ คุณฉินหยาพี่ใหญ่ของพวกเราก็คือเฉินเฉียงไง คุณน่าจะเคยได้ยินมาก่อน เมื่อพูดขึ้นมาคุณกับพี่เฉียงก็เป็นพรหมลิขิตจริงๆ ก่อนหน้านี้พี่เฉียงยังเคยพบคุณครั้งหนึ่งในการประชุมแลกเปลี่ยนด้านธุรกิจกัน และลืมคุณไม่ลงเลย แต่ก็ร้อนรนที่หาข้อมูลการติดต่อของคุณไม่เจอเลย！”

“แต่แล้วในวันนี้โชคชะตาก็มาถึง บนโทรศัพท์มือถือของเด็กชายคนหนึ่งดันมีรูปถ่ายของคุณ เมื่อสอบถาม แล้วก็ได้คำตอบจริงๆ พี่เฉียงของพวกเราได้จัดโต๊ะไว้ให้คุณโดยเฉพาะเลย ถ้าคุณไม่ให้เกียรติ พวกเราต้องแย่แน่ๆเลย！”

นักเลงทั้งหลายยิ้มและพูด

“ไสหัวไปซะ ฉันบอกว่าไม่ไปก็คือไม่ไป ถ้ายังแบบนี้อีก ฉันจะโทรแจ้งตำรวจแล้วนะ！”

ฉินหยากัดริมฝีปากแล้วพูด

“อะแฮ่ม ในเมื่อคุณฉินหยาคุณไม่ไว้หน้าแบบนี้ พวกเราก็ไม่เกรงใจแล้ว ทำได้เพียงแค่บังคับคุณให้ไปเท่านั้นแล้ว แต่หลังจากที่คุณได้เจอกับพี่เฉียงของเราแล้ว คุณต้องหลงรักพี่เฉียงของเราแน่ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า！”

“พวก เชิญคุณฉินหยาขึ้นรถ！”

หลังจากหัวหน้านักเลงพูดจบก็มีลูกน้องสองสามคนตรงมาข้างหลังและจับแขนของฉินหยาแล้วลากเข้าไปในรถ

“พวกคุณทำอะไร พวกคุณปล่อยฉันนะ！ช่วยด้วย！”

ฉินหยาตะโกนด้วยความตื่นตระหนก

ดูเหมือนเธอจะเคยได้ยินมาว่าคนที่ชื่อเฉินเฉียงนั้น เป็นองค์กรที่เกี่ยวข้องกับแก๊งที่มีอำนาจด้านมืดมาก

นอกจากนี้ยังเป็นคุณชายที่เสเพลไร้ศีลธรรมอีกด้วย

เรื่องที่เคยทำนั้น น่าขยะแขยงมากจนเกินคำบรรยาย

ฉินหยาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้สนใจในตัวเธอ แต่ถ้าโดนเขาจับตัวไป ผลที่ตามมาก็สามารถจินตนาการได้เลย！

ในใจกำลังดิ้นรนอย่างสิ้นหวังในตอนนี้

ปั้ง！ปั้ง！ปั้ง！ปั้ง！

และในเวลานี้

ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นหลายครั้งติดต่อกัน！

จากนั้นก็เห็นว่าบนหัวของนักเลงทั้งสี่คนนั้นถูกทุบจนแตก

เต็มไปด้วยเลือด

และคนที่วิ่งตรงทานั้นแน่นอนว่าคือเฉินเกอ

หลังจากที่เขาเห็นว่าหญิงสาวที่ถูกลวนลามคือฉินหยาแล้ว ลงจากรถแล้วหากิ่งไม้ที่แข็งแรงและหนาสองท่อนจากข้างถนน และไม่กลัวว่าจะมีคนเสียชีวิตหรือไม่

มาถึงก็ทุบเข้าไปอย่างแรง

นักเลงทั้งหมดห้าคน

เพียงพริบตาก็ถูกเฉินเกอทุบจนสลบไปสี่คน

“เห้ย，คุณเป็นใคร？”

หัวหน้านักเลงตื่นตระหนกและพูดด้วยความตกใจทันที

“ผมจะฆ่าคุณ！”

เฉินเกอไม่พูดอะไรแล้วตรงเข้าไปต่อสู้

ส่วนนักเลงคนนั้นดูเหมือนจะต่อสู้บ่อยครั้ง หยิบก้อนอิฐขึ้นมาจากบนพื้นแล้วก็ต่อสู้กับเฉินเกอ

แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถเอาชนะเฉินเกอผู้โหดเหี้ยมได้ และหนีไปด้วยความลำบาก

“เฉินเกอ คุณคุณคุณ……คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม！”

ฉินหยาก็ตกใจกลัวอย่างมาก

“ผมไม่เป็นอะไร！”

เฉินเกอเช็ดรอยเลือดตรงมุมปาก

“อ๊ะ！หัวของคุณดูเหมือนจะมีเลือดออก！”

ฉินหยาพูดอย่างประหม่าขึ้นมาทันที

อาจจะเป็นเพราะเมื่อกี้ไม่ได้ระวัง หน้าผากของเฉินเกอมีรอยถลอกเล็กน้อย

เพราะโดนนายคนนั้นแอบโจมตี

“แค่แผลเล็กๆเท่านั้น ทำไมพวกเขาถึงได้มาตอแยกับคุณ？”

เฉินเกอเช็ดบาดแผลบนใบหน้า วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาต่อสู้แบบนี้

ยังโชคดีที่ตัวเองมีแรงเล็กน้อย หลักๆแล้วคือเฉินเกอก็ไม่สนใจและทุบตีอย่างเต็มแรง

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้ฉันเพิ่งจะกลับมา จากนั้นพวกเขาก็โทรมารังควานฉันก่อนแล้วพวกเขาก็มาขัดขวางฉันที่โรงเรียน จะให้ฉันไปทานข้าวกับเฉินเฉียงอะไรนั่นให้ได้ ฉันไม่แม้แต่จะรู้จักกับเขา ก็ไม่รู้ว่าใครกันที่ให้ข้อมูลการติดต่อของฉันกับเขา！”

ฉินหยามองไปที่เฉินเกอที่ต่อสู้เพื่อตัวเองแล้วในใจรู้สึกซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก

พูดด้วยรอบดวงตาที่แดงทันที

“ดูเหมือนจะเป็นลี่เยว่ไอ้ทุเรศคนนั้น！”

เฉินเกอบ่นพึมพำอยู่ในใจ

เรื่องในวันนี้ แน่นอนว่าเฉินเกอรู้สาเหตุดี เมื่อตอนเที่ยงลี่เยว่โดนเฉินเฉียงจับตัวไปสั่งสอน สั่งสอนอย่างไรนั้นเฉินเกอไม่รู้ แต่ครั้งนี้เฉินเฉียงย้ายสายตาตรงมาที่ฉินหยา แน่นอนว่าต้องเกี่ยวข้องลี่เยว่！

แม้ว่าจะหลบหน้าฉินหยามาตลอด แต่ในใจของเฉินเกอ นั้นยอมรับว่าฉินหยาเป็นเพื่อนของตัวเองมาตั้งนานแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่รู้ว่าก่อนหน้านี้ฉินหยาปฏิบัติต่อตัวเองอย่างดี แล้วตัวเองทำให้เธอผิดหวังกับมิตรภาพที่มีให้ ทำให้ในใจของเฉินเกอนั้นรู้สึกผิดกับฉินหยามาตลอด

ดังนั้นเมื่อกี้เฉินเกอเห็นว่าเธอมีเรื่อง ถึงได้เข้ามาช่วยโดยที่ไม่คิดอะไร

เดิมทีเฉินเกอเห็นว่าฉินหยาไม่เป็นไรแล้ว จึงอยากกลับไปที่หอพักเพื่อทำแผล

แต่ฉินหยานั้นไม่ยอม จะให้เฉินเกอไปที่ห้องพยาบาลกับเธอให้ได้

นอกจากนี้ระหว่างทางฉินหยายังจับมือของเฉินเกอไว้แน่น

ไม่รู้ว่าฉินหยากำลังคิดอะไรอยู่ในสมอง ตอนแรกกังวลเกี่ยวกับเฉินเกอเป็นอย่างมาก แต่ยังไม่รอให้เฉินเกอได้พูดอะไร ฉินหยาก็ปล่อยมือของเฉินเกออย่างแรงทันที บอกให้เฉินเกอเดินด้วยตัวเอง

“มีอะไรหรือเปล่า？”

เฉินเกอตะลึงและพูด

“ไม่มีอะไร ฉันแค่กำลังคิดว่าทำไมฉันต้องกังวลเกี่ยวกับคุณ ปฏิบัติดีต่อคุณขนาดนี้ด้วย เพราะคุณปฏิบัติแบบนั้นกับฉันมาก่อนและไม่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนเลยแม้แต่น้อย！”

ฉินหยาพูดอย่างกะทันหันและเต็มไปด้วยความเสียใจ

“คุณรู้ไหม หลายครั้ง ฉันทำอาหารให้คุณเองที่บ้านและนำมาให้คุณ อยากให้คุณไปที่โรงอาหาร เราสองคนมากินข้าวด้วยกัน！ยังอยากศึกษาเรียนรู้พร้อมกับคุณ แต่คุณล่ะ หลบหน้าฉันอยู่ตลอด อีกอย่างแม่ของฉันป่วย แม้แต่ความห่วงใยสักคำคุณยังไม่มี ตอนนั้นฉันถึงได้รู้ว่า ฉันสำคัญตัวเองมากเกินไป ฉันคิดว่าในอนาคตคุณ……คุณจะคิดว่าฉันเป็นเพื่อน และยังคิด……เหอะๆ แต่ฉันคิดมากไปเอง！”

ฉินหยาพูด

“วันนี้คุณไม่ควรช่วยฉัน ฉันเสียใจกับคุณมามากแล้ว แต่คุณ ตอนนี้กลับมาทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณคุณ อีกทั้งยังทำให้ฉันซาบซึ้งมากคุณต้องการอะไรกันแน่！”

ฉินหยากระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย

“ผมแค่ไม่อยากให้คุณโดนทำร้าย ผมคิดว่าคุณเป็นเพื่อนจริงๆ！”

ฉินหยาก็นับว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่หน้าเงินน้อยคนนักที่ตัวเองเจอมา อีกทั้งยังใจดีและสวยด้วย ยังปฏิบัติดีต่อตัวเองด้วย แน่นอนว่าเฉินเกอต้องนับเธอเป็นเพื่อนอยู่แล้ว

“โอเค อย่างนั้นฉันถามคุณเรื่องหนึ่ง……”

ฉินหยาพูดด้วยความซาบซึ้ง แล้วจ้องไปที่เฉินเกออย่างไม่วางตา