บทที่186ขอโทษที่หักหน้าคุณ
กลับพูดว่าเฉินเกอก็มาแล้ว
และยังถือกำไลข้อมือของตัวเอง
ถึงแม้ฉินหยาจะไม่ให้ตัวเองเลี้ยง แต่เฉินเกอก็คิดได้แล้ว หลังจากเลี้ยงผู้หญิงสองสามคนนี้กินมื้อเช้าละกัน เอาตามนี้แหละ
ดังนั้นเฉินเกอเลยออกเงินของตัวเอง
แต่เข้ามา กลับเห็นลี่เยว่คนที่จีบฉินหยาก็อยู่ และก็ดูชัดเจนว่าเขาจะให้ของขวัญฉินหยา
“เฉินเกอ ทางนี้ๆ！”
ฉินหยาไม่ได้มองลี่เยว่ แต่เอาแต่มองไปที่หน้าบันไดนั้น พอเห็นเฉินเกอ เธอก็ยิ้มแล้วโบกมือให้เฉินเกอ
“เด็กนี่ทำไมถึงอยู่ล่ะ？”
ลี่เยว่มองเห็นเฉินเกอ หน้าก็ดูแย่ทันที
นานๆครั้งจะอยู่กับพวกฉินหยา ลี่เยว่มองเฉินเกอแต่งตัว เขาก็อดหึงไม่ได้
แต่ตอนนี้ เห็นชัดๆว่าเดินกับฉินหยาใกล้ไปแล้ว
“ตอนอยู่สิ มื้อเช้าวันนี้เสี่ยวหยาเลี้ยงเฉินเกอโดยเฉพาะ คุณชายลี่ ที่คุณนั่งเป็นที่นั่งของเฉินเกอนะ！”
จ้าวถงถงพูดขึ้นมาในตอนนี้
“เอ๋？เฉินเกอ ที่มือคุณถืออะไรน่ะ？”
“เมื่อวานผมไม่ทันถือกำไลหยกดีๆ ไม่ทันระวังเลยทำกำไลหยกของฉินหยา แตกไป นี่คือของที่ผมซื้อมาคืนเธอ！”
เฉินเกอพูดตรงๆ
“เฉินเกอ ฉันไม่ได้ไม่ให้คุณชดใช้แล้วเหรอ ทำไมคุณยังซื้ออีก？คุณจะจ่ายเงินซื้อกำไลหยกชดใช้ให้ฉันเยอะขนาดนั้นทำไม！ไม่ได้โทษคุณสักหน่อย！”
บางครั้งฉินหยาก็เคยได้ยินรูมเมทพูด รู้ว่าสถานการณ์ครอบครัวเฉินเกอไม่ดี
ตอนนี้ล่ะ เชาช่วยตัวเองชัดๆ ตัวเองกลับทำให้เขาจ่ายเงินมากขนาดนี้อีกแล้ว
ในใจจะสบายใจได้อย่างไรล่ะ
และกำไลข้อมือหลายหมื่นนี้ ฉินหยาไม่ค่อยเก็บใส่ใจเท่าไหร่
จึงพูดไปอย่างร้อนใจนิดๆ
“หึ เจ้าเด็กนี่ จ่ายเงินไปตั้งเยอะเหรอ เสี่ยวหยาคุณคิดมากไปแล้ว กลัวว่าจะซื้อเป็นของเล่นที่ราคาไม่กี่บาทที่ตลาดกลางคืนน่ะสิ！”
ลี่เยว่พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเรารู้น่ะ หรือว่ากำไลหยกห้าหมื่นนั่นของฉินหยา เฉินเกอจะจ่ายไปห้าหมื่นจริงๆเพื่อมาคืนเสี่ยวหยาเหรอ！”
จ้าวถงถงหัวเราะ：“คุณชายลี่ คุณรีบบอกราคาหยกนี้พวกเรามาเถอะ พวกเราเดาไม่ออกจริงๆ！”
“โอเคๆ ผมบอกละกัน ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แสนสองน่ะ！”
ลี่เยว่พูดจบ ก็เอาสายตามองไปที่ฉินหยา อยากมองท่าทีของฉินหยา
ส่วนสีหน้าฉินหยายังคงราบเรียบ
กลับเป็นพวกสาวๆที่ตะลึง
“บัดซบ แสนสอง！”
จ้าวถงถงร้องเสียงดัง
พวกสาวๆต่างอ้าปากค้าง
แม้แต่พวกนักเรียนหญิงที่กินข้าวเช้าอยู่ที่ร้าน ก็ไม่หยุดมองมาทางนี้
ใช่ แวบแรกที่มองลักษณะของกำไลหยกนั่น ก็ไม่เหมือนของทั่วไป
ได้ยินราคาแสนสอง ก็ยิ่งตะลึง
ตอนนี้ท่าทางแต่ละคนที่มองไปที่ลี่เยว่ก็เปลี่ยนไป
“คุณชายลี่ เพื่อเสี่ยวหยา ราคาเท่าไหร่คุณก็จ่ายให้หมดได้จริงๆเหรอ！”
ผู้หญิงคนหนึ่งพูดอย่างอิจฉาเล็กน้อย
ตั้งแสนสองนะ ซื้อของขวัญหนึ่งชิ้น ต้องแกร่งกล้าแค่ไหนกันเชียว
มีผู้หญิงที่ไหนบ้างไม่ชอบผู้ชายแบบนี้ล่ะ
มีผู้หญิงที่ไหนบ้างที่สามารถทนต่อสิ่งยั่วยวนแบบนี้ได้บ้าง？
“เสี่ยวหยา คุณยังชอบอยู่ไหม！”
ลี่เยว่ได้รับสายตาเลื่อมใสจากทุกคนในใจก็รู้สึกดี
ในใจก็คิดฉินหยาถึงจะใจแข็งดั่งหิน ตอนนี้ก็ต้องประทับใจตัวเองแหละ？
ส่วนฉินหยาไม่ตอบลี่เยว่ ผู้ชายคนนี้ ทำให้เธอเบื่อจริงๆเลย
ลี่เยว่ที่แสดงความหวังดีออกมาแต่ถูกปฏิบัติอย่างเย็นชา ก็รู้สึกไม่ดีอย่างมาก
ตอนนี้มองไปที่เฉินเกอที่ยืนอยู่ เขาก็ซื้อกำไลหยก
“เหอะเหอะ ต้องเรียกเฉินเกอด้วยใช่ไหม คุณเอากำไลหยกที่คุณซื้อให้เสี่ยวหยาออกมาให้ทุกคนดูด้วยกันสิ！”
ลี่เยว่คิดในใจ อาจจะเป็นเพราะเหตุผลที่เฉินเกอ ดังนั้นเสี่ยวหยาเลยเมินตัวเอง
ตอนนี้เขาร้อนใจแล้ว
“ของผมช่างมันเถอะ ผมไม่ดีเท่าคุณ ไม่ต้องสนหรอก！”
เฉินเกอพูดตามความจริง
ห้าหมื่นที่ตัวเองซื้อ คือรุ่นเดิมที่คืนให้ฉินหยา
อีกอย่าง ถ้ากับลี่เยว่ที่พูดจาเยาะเย้ยคนนี้ก็ง่ายมาก หักหน้าเขาก็ได้แล้ว
แต่ว่า อยู่กับฉินหยา แม้แต่เพื่อนก็ไม่ได้ ต่อไป เฉินเกอก็ไม่ได้คิดว่าจะปะปนด้วยมากนัก
ยังไงซูมู่หานก็จริงใจกับตัวเองจริงๆ ตัวเองก็จริงใจกับเธอ
ไม่จำเป็นต้องแข่งขันหรือเปรียบเทียบกับคนที่จีบของเขา นั่นคืออะไร！
“ใช่เฉินเกอ อย่าอายสิ พวกเราไม่หัวเราะคุณหรอก เร็วสิ หยิบมาให้พวกเราดู！”
จ้าวถงถงพูด ไม่รอเฉินเกอพูดเลย ก็ดึงเข้ามา จากนั้นก็เอาวางไว้ที่โต๊ะ
ผู้หญิงสองสามคนรอคอยกันอย่างมาก
ฮ่าฮ่า คุณคิดดูสิ กำไลหยกแสนสอง กับกำไลหยกไม่กี่บาทมาเทียบกัน มันต้องเป็นการโจมตีแบบไหนกัน
ก็เหมือนสถานะทางสังคมของทั้งสอง
ตอนนี้ จ้าวถงถงเปิดออกแล้ว
ส่วนเฉินเกอ ก็ก้มหน้าลง เตรียมฟังคำเยาะเย้ยของพวกเขา จากนั้นตัวเองก็ค่อยหาข้ออ้างออกไป
เรื่องนี้ก็จบลงแบบนี้
จากนั้นก็รอไปรอมา
แต่กลับไม่ได้ยินจ้าวถงถงกับลี่เยว่เยาะเย้ยตัวเอง
เงยหน้าไปมอง ก็มองเห็นจ้าวถงถงมองกำไลหยกของตัวเองแล้วก็ตะลึง
“เฉินเกอ……นี่คือ……นี่คือกำไลหยกที่คุณซื้อ？”
พวกจ้าวถงถงอ้าปากค้าง
“บัดซบ นี่เหมือนกับกำไลหยกหลงหยุนเลย ฉันเคยเห็นที่อินเทอร์เน็ต สองแสน！”
“ใช่ นี่ใช่ของเลียนแบบเกรดเอหรือเปล่า？แต่มองจากสีหยก ถึงจะเป็นของเลียนแบบเกรดเอ ก็เหมือนจริงมากแล้วเนอะ？”
“เลียนแบบเกรดเออะไรล่ะ กำไลหยกหลงหยุนแบบนี้ ของจริงของปลอมแยกง่ายจะตายไป เลียนแบบไม่ได้แน่นอน！”
“ถ้าของจริงอย่างที่พูด กำไลหยกของเฉินเกอนี้ สองแสน！”
พวกผู้หญิงถ้าไม่ใช่ว่าเคยแตะต้อง ตีให้ตายก็ไม่เชื่อว่านี่ของจริง！
ส่วนเฉินเกอ ก็ตะลึงเช่นกัน
บัดซบ ที่ตัวเองเอามาเป็นกล่องห้าหมื่นนี่ เพราะว่าสองกล่องนั่นห่อคล้ายกัน ดังนั้นเฉินเกอ จึงทำเครื่องหมายเลขห้า กับอีกกล่องเลขยี่สิบไว้ที่กล่อง
แต่ตอนนี้ในกล่องห้าหมื่น ชัดๆว่าใส่หยกของตัวเองสองแสน？
บัดซบ！
ในใจเฉินเกอก็อึกทึกขึ้นมา
สายตาทุกคนก็ตกใจยิ่งขึ้น！
แม้แต่พวกผู้หญิงที่กินข้าวเช้าอยู่ก็ล้อมรอบเข้ามา
“ให้ฉันดูหน่อย！”ฉินหยารับกำไลมาจากมือจ้าวถงถงอย่างตกใจ
หลังจากดูอย่างละเอียด ฉินหยาก็มองไปที่เฉินเกออย่างตะลึง：“ของจริงจริงๆด้วย และไม่จริงไปมากกว่านี้แล้ว เฉินเกอ นี่คุณซื้อมาเหรอ？”
เฉินเกอไม่รู้จะตอบอย่างไร
โดยเฉพาะอย่างยิ่งลี่เยว่ที่อยู่ข้างๆ หน้าแดงหมดแล้ว เพราะว่าถูกหักหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว！
“เหอะ เดิมทีผมคิดว่าคุณซื่อสัตย์มากนะ คิดไม่ถึงว่าคุณจะเสแสร้งเก่ง ผมถามคุณ คุณบอกว่าของคุณไม่แพงเท่าผม คุณตั้งใจหักหน้าผมใช่ไหม？”
ลี่เยว่เก็บหน้าทันที รู้สึกร้อนใจ
“ผม……ผมไม่ได้ตั้งใจ เดิมทีผมคิดว่าถูกกว่าของคุณ ใครจะไปคิดว่าแพงกว่าของคุณอีก！”
เฉินเกอไม่ได้ตั้งใจจะเปรียบเทียบจริงๆ นี่คือเรื่องจริง
เขาเพิ่งคิดได้ว่า ตัวเองเอากำไลหยกสองอันนี้ก็ไม่ได้กลับไป จะต้องถูกกระทำแน่ ได้แต่กลับไปถามพวกหยางฮุย
แต่ประโยคนี้ เสแสร้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก็ยิ่งทำให้ลี่เยว่ละอายมากขึ้น
“เฉินเกอ คุณรีบตอบพวกเรามา นี่คุณซื้อมาเหรอ？”
กลุ่มพวกผู้หญิงต่างเปลี่ยนมุมมองใหม่ ถามอย่างตื่นเต้นในตอนนี้
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
