ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐีบทที่ 164 ไลฟ์สดกระทืบคน

บทที่ 164 ไลฟ์สดกระทืบคน

“ เฉินเกอ ขอโทษนะ ที่ทำให้นายขายขี้หน้าไปด้วย ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย ไม่น่ามาในที่แบบนี้เลย!”

ซูเฉียงเวยยังคงน้ำตาไหลริน

ใช่สิ วันนี้เป็นวันเกิดแท้ๆ แถมยังต่อหน้าเฉินเกอเพื่อนเพียงคนเดียวอีก ถูกคนอื่นหยามขนาดนี้ ซูเฉียงเวยทนไม่ได้อยู่แล้ว

ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของซูเฉียงเวยตอนนี้มากไปกว่าเฉินเกออีกแล้ว

เมื่อก่อนตนไม่มีเงิน ถูกเหยียดหยามดูถูกทุกวัน ความรู้สึกตอนนั้นราวเข็มพันเล่มทิ่มแทง

เฉินเกอได้ยินคำเหยียดเมื่อครู่ อันที่จริงเขาอยากโต้กลับ

แต่หากตนโต้กลับในครั้งนี้ ชีวิตในมหาลัยของซูเฉียงเวยกับพวกเขาต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร?

ที่สำคัญเฉินเกอไม่รู้สถานะแน่ชัดของพวกเขาเหล่านั้น

กระทั่งเขามั่นใจ พวกเขาก็จากไปเสียแล้ว

เฉินเกอคงไม่สามารถวิ่งไล่เข้าไปตบหน้าเธอหลอกนะ?

“ไม่เป็นไร วันนี้ เดียวมันก็ผ่านไป สิ่งที่เธอต้องทำในตอนนี้ก็คือ การตั้งใจเรียนเก็บเกี่ยวประสบการณ์!”

เฉินเกอเอ่ยปลอบ

เขากำลังไตร่ตรอง สมควรให้ไป๋เสี่ยวเฟยช่วยดูแลดีหรือไม่

ซูเฉียงเวยพยักหน้าหนักแน่น

“เธอรอฉันสักครู่ ฉันจะไปเอาของ เดี๋ยวกลับมาแปปเดียว!”

เฉินเกอเอ่ยพลางยิ้ม

จบคำเขาหมุนตัวออกไปทันที

เขาไปเอาเค้กที่สั่งไว้

เมื่อครู่ในออนไลน์ เฉินเกอหาร้านขนมหวานที่อยู่แถวเจียงหนาน เขาสั่งเค้กเอาไว้ให้ซูเฉียงเวยตั้งนานแล้ว

ขณะที่เฉินเกอเดินออกมานั้น เขาสังเกตเห็นชายหญิงราว20กว่าคน ห้อมล้อมหญิงสาวที่สวมแว่นกันแดดเข้าไปในร้าน

ฝูงชนกลุ่มนี้ แต่งตัวแฟชั่นมากเลยทีเดียว

เฉินเกอไม่ใส่ใจ เมื่อครู่ได้ยินหญิงสาวที่ชื่อหวังหลิงกล่าวว่า วันนี้เป็นวันเกิดของคุณอะไรสักอย่าง คงมาฉลองวันเกิดสิท่า

ช่างเถอะ

เฉินเกอมาถึงร้านขนมหวานที่อยู่ไม่ไกลกับร้านซูราถี

เวลาผ่านไปประมาณ15นาที เขาถึงได้รับเค้กที่สั่งเอาไว้ ขณะที่เขาเตรียมตัวกลับนั้น

ในเวลานี้เอง เฉินเกอเห็นว่าในร้านซูราถี ห้อมล้อมไปด้วยบรรดานักเรียนมากมาย

ที่ทางเข้า บางคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นถ่ายวีดีโอ

เหมือนกับว่าเกิดอะไรบางอย่างขึ้น

“ให้ตาย เหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นทำคุณเหลียวไม่พอใจ จริงๆเลย จะมีเรื่องกับใครก็ได้ แต่อย่ามีเรื่องกับคุณเหลียว!”

ผู้ชมคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

เฉินเกอไม่คิดมากใดๆ แต่เมื่อเบียดผู้คนเข้าไปนั้น เฉินเกอนิ่งงันด้วยความงุนงง!

ขณะนั้นเอง ซูเฉียงเวยถูกหญิงสาวหลายคนรุมล้อมกระชากผมกดลงกับพื้น

หญิงสาวคนหนึ่ง ง้างขาสุนัขทั้งสองข้าง นั่งบนเก้าอี้ราวพี่ใหญ่

ซูเฉียงเวยใบหน้าแดงก่ำ ถูกตบตีอย่างเห็นได้ชัดเจน

“ปล่อยเธอซะ!”

เฉินเกอตะโกนลั่น

พลันวิ่งเข้าไปผลักหญิงสาวที่กดซูเฉียงเวยลงกับพื้น

“เหอะ เป็นพวกแกจริงๆด้วย โลกนี้มันช่างกลมจริงๆเลยนะ ได้มาโดยที่ไม่ต้องเสียแรงเลยสักนิด!”

หญิงสาวคนนั้น ลุกขึ้นยืนพร้อมหัวเราะ

กระทั่งหญิงสาวเอ่ยขึ้น เฉินเกอจึงจำเธอขึ้นมาได้

เรื่องหาหมอเมื่อคืนนี้ เพราะแซงคิว เฉินเกอทะเลาะกับเธออย่างใหญ่หลวง

ผู้หญิงคนนี้ เหมือนว่าจะรู้จักกับพวกสวี่ต้าหยวน

ส่วนสาเหตุที่เมื่อครู่จำไม่ได้นั้น เพราะการแต่งกายของเธอเมื่อคืน กับวันนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“เธอนี่เอง ทำไมเธอหาเรื่องคนอื่นแบบนี้?”

เฉินเกอเอ่ยถามด้วยความโกรธ

“ทำไมถึงหาเรื่องเธอ? ฮ่าฮ่า ฉันจะบอกอะไรให้ เมื่อคืนแกโชคดีที่กลับไว ไม่อย่างนั้นแกได้นอนโรงพยาบาลแน่ ฉันกำลังคิดอยู่เลยจะหาพวกแกแก้แค้นได้ที่ไหน ไม่คิดเลยว่าพวกแกจะมารนหาที่ตายเอง!”

หญิงสาวหัวเราะลั่น

“พี่เหลียว เมื่อคืนพี่ทะเลาะกับไอ้นี่หรือ?”

“ให้ตาย ก็แค่แพศยาคู่หนึ่ง คิดว่าใหญ่มาจากไหน ฉันก็ว่าทำไมสืบหาพวกแกไม่ได้เลย อยากตายสินะ กล้าดียังไงมีเรื่องกับพี่เหลียวหง”

ชายหนุ่มหลายคนเอ่ยพลางเลิกคิ้ว

“พี่เหลียวหง ฉันรู้จักพวกมัน ผู้หญิงคนนี้เป็นนักเรียนในคอร์สของผม เธอชื่อซูเฉียงเวย ผู้ชายคนนี้ เหมือนว่าเป็นแฟนของเธอ!”

ส่วนหวังหลิง เธอเข้าใจสักที เพราะอะไรขณะที่ทุกคนต้อนรับเหลียวหงอยู่ดีๆ เหลียวหงถึงชี้ไปที่ซูเฉียงเวยกะทันหัน สั่งคนให้จับเธอเอาไว้

จากนั้นจึงตบเข้าที่ปากเธอฉาดใหญ่

ที่แท้เพราะซูเฉียงเวยขาสั้นนี่มีเรื่องกับพี่เหลียวหงนี่เอง

ขณะนี้หวังหลิงอารมณ์ดีอย่างได้ใจ เธอแนะนำอย่างรีบเร่ง

ประวัติของเหลียวหงโชกโชนมากในเจียงหนาน มีไห่ชานเป็นแบล็กให้เธอ

เป็นหนึ่งในพี่ใหญ่ของมหาวิทยาลัย

ปกติเธอหยิ่งยโสอย่างมาก ใครกล้าหาเรื่องเธอ?

และนี่เป็นอีกเหตุผลที่เหลียวหงโมโหอย่างมาก อันที่จริงเมื่อคืนนี้ตนต้องการแสดงตนต่อหน้าลูกน้องของอาบุญธรรม จึงเข้าไปแทรกแถวกะทันหัน เพื่อช่วยลูกน้องของอาบุญธรรม จัดเตรียมหมอและห้องพัก

แต่ผลที่ได้ กลับเผชิญกับไอ้งั่งสองคนนี้ กล้าสั่งให้ตนอย่าแทรกแถวงั้นหรือ

บ้าเอ้ย คนแบบนี้สมควรตายเสียจริง

เธอเหลียวหงอยู่ในฐานะอะไร หากไม่ใช่เพราะต้องการแสดงตน อย่างเธอต้องไปต่อแถวที่ไหนกัน?

เหอะ

เรื่องนี้ทำให้เหลียวหงไม่พอใจอย่างมาก ขณะนั้นเองเธอไม่ได้ลงมือใดๆ รอจนกระทั่งเธอเยี่ยมสวี่ต้าหยวนเสร็จ เหลียวหงเรียกคนมาหลายคันรถ แต่กลับไม่พบเฉินเกอเท่านั้นเอง

ฉะนั้นตอนนี้ บังเอิญเสียจริง

“พวกแก จับมันเอาไว้ ฮ่าฮ่า ฉันรู้สึกว่านี่เป็นของขวัญที่พระเจ้ามอบให้ฉัน ฉันจะปลดปล่อยให้เต็มที่!”

เหลียวหงเอ่ยอย่างดีใจ

ทันใดนั้น ชายกำยำหลายคนจับเฉินเกอเอาไว้

เฉินเกอไม่คาดคิด เธอจะเป็นนักเรียนที่มหาลัยเจียงหนาน

“เหลียวหง เป็นฉันที่มีเรื่องกับเธอ ไม่เกี่ยวกับเธอ ปล่อยเธอไปซะ!”

เฉินเกอถูกกดกับพื้นอย่างแน่นหนา เขาเพียงคิดในใจเขาต้องถูกซ้อมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วจริงๆ

แต่ซูเฉียงเวยล่ะ?

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับซูเฉียงเวยเลยสักนิด

“ฮ่าฮ่า รักกันดีจังเลย แต่แกอยากให้ฉันปล่อยมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งไม่ปล่อย ฉันจะให้พวกแกลิ้มรสผลที่กล้ามีเรื่องกับฉัน เธอแล้วกัน! เธอช่วยฉันตบบ้องหูพวกมันที คนนั้นน่ะ ออกมาเลย ฉันจะให้ทุกคนได้เห็น นี่คือผลลัพธ์!”

เหลียวหงชี้ไปที่หวังหลิง พลางหัวเราะดังลั่น

ส่วนหวังหลิงที่ถูกชี้ เธอเผยสีหน้ายโส

เธอเข้ามหาลัย นอกจากขุดบ่อเงินบ่อทองแล้ว ก็เพื่อหาคอนเนคชั่น รู้จักคนมีอำนาจมากขึ้น

ตอนนี้เธอใกล้ชิดกับเหลียวหงมากขนาดนี้เลยหรือ?

เธอเผยสีหน้าเย็นชาเผชิญหน้ากับซูเฉียงเวยและเฉินเกอ

“พวกแกได้ยินแล้วใช่ไหม พี่เหลียวหงให้ฉันลงมือนะ ถ้าจะโทษก็โทษเธอซะ กล้ามีเรื่องกับพี่เหลียวหงของเรา เหอะ!”

“เพี๊ยะ เพี๊ยะ!”

จบคำ ฝ่ามือกระทบเข้าที่นวลแก้มของซูเฉียงเวย

บรรดานักเรียนไม่น้อยเลยทีเดียว ภาพที่อยู่ตรงหน้า ทุกคนต่างหยิบโทรศัพท์ขึ้นเพื่อไลฟ์สด

แน่นอนอยู่แล้ว ภาพตรงหน้าถูกแพร่ออกไปตั้งแต่ต้น

“ให้ตาย ยียีเธอดูสิ เหลียวหงคนนั้นกำลังสั่งสอนคนอยู่ในซูราถี ใครกันที่ซวยขนาดนี้ มีเรื่องกับเธอ ฮ่าฮ่า!”

หอพักหญิงบางแห่ง เมื่อหญิงสาวเห็นไลฟ์สด เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น

“นั่นสิ ยังมีคนคอยตบบ้องหูซะด้วย นางเหลียวหงคนนี้ชอบสร้างภาพดีจริง ยียี ไม่อย่างนั้นเราเข้าไปแจมสักหน่อยไหม?”

หญิงสาวเอ่ยชวน

“ไม่ไป!”

หลินยียีเอ่ยประโยค แต่ก็ยังเหลือบตามองรายละเอียด จากนั้นจึงเหลือบตากลับอย่างเบื่อหน่าย นอนเล่นโทรศัพท์บนตียง

เวลาผ่านไปราวหลายสิบวินาที

“ให้ตาย ! ! ! “