ซวยจริง กลายเป็นสาวน้อยไม่พอยังเจอเหล่าเจ้าหญิงของโรงเรียนมาจีบอีก 13

ที่ตรงหน้าผมมีเด็กสาวมัดหางม้าสั้น ๆ หน้าตาเต็มไปด้วยความมั่นใจผสมกับความขี้เล่น ทว่าสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ที่สุดของเธอนั้นหาใช่ทรงผมหรืออะไร แต่เป็นใบหน้าและร่างกายที่สูงราวกับเด็กประถมก็ไม่ปาน จนทำเอาผมสงสัยว่าเด็กประถมหลงทางมาหรืออย่างไร

แต่ทว่าดูทรงและความมั่นใจแล้ว บวกกับสถานการณ์แบบนี้ ตามหลักอนิเมะแล้วนั้น….. รุ่นพี่มอหกแน่นอน….

“อ้าว ๆ ดูสิใครมา…. แม่ตุ๊กตาคนดังจากห้องสามนี่เอง ชมรมข่าวสารบ้านเมืองยินดีต้อนรับ มาที่นี่เพราะอยากได้ข่าวหรืออยากเข้าร่วมกับเรากันล่ะ” 

รุ่นพี่ผมหางม้าพูดขึ้น ปากก็แสยะยิ้มออกมาราวกับตัวเองกำลังได้เจอเรื่องสนุก ซึ่งหากสังเกตดูดี ๆ จะพบว่าในห้องนี้แทบจะเรียกว่าห้องว่าง ๆ ที่มีแค่โต๊ะตัวใหญ่กับเก้าอี้ห้าตัวที่ตั้งเอาไว้

ดูเหมือนว่าตอนที่ผมกระโจนวิ่งเข้ามาในห้องนี้ผมจะเผลอล็อคประตูห้องนี้ไป แต่นั่นก็นับว่าเป็นโชคช่วยที่พอจะทำให้ผมมีโอกาสตั้งหลักหลังจากหนีออกมา

“คุณฟ้าคะ ๆ ออกมาเถอะค่ะ”

“ฟ้า โทษที่ทำให้ตกใจนะ แต่ออกมาเถอะ”

ทั้งสองเคาะประตูรัว ๆ พร้อมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงจนน่าแปลกใจ ทว่าสำหรับผมที่เพิ่งโดนเยื้อแย่งไปเมื่อครู่ ภาพในตอนนี้ก็เหมือนกันหนังสยองขวัญไล่เชือดก็ไม่ปาน แถมฆาตกรดันมีถึงสองคนอีกต่างหาก

“เสียงนั่น… เจ้าชายกับเจ้าหญิงไม่ใช่เหรอ… อา ข่าวท่าจะเป็นจริงแหะ”

รุ่นพี่ที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะพูดกับตัวเองอยู่พักหนึ่งก่อนจะได้ข้อสรุปอะไรบางอย่าง จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาหาผม

“ว่าไงตุ๊กตาจากห้องห้าทับสาม อะไรที่ทำให้คนดังของโรงเรียนเข้ามาในชมรมเล็ก ๆ ของฉันกันล่ะ”

“ชมรม?”

ถ้าจำไม่ผิด เหมือนคุณรุ่นพี่จะแนะนำตัวด้วยชื่อชมรมสุดแปลกว่า…

“ชมรมข่าวสารบ้านเมือง”

รุ่นพี่ย้ำคำของผมทีหนึ่งจากนั้นก็ก้าวเดินมาอย่างช้า ๆ ประกอบจังหวะด้วยเสียงเคาะประตูข้างนอกของคนดังทั้งสอง

“เอาล่ะ ขอถามอีกครั้งนะ ที่มาหาพวกเราในครั้งนี้เพราะอยากเข้าร่วมกับเรา หรืออยากได้ข่าวที่น่าสนใจกันล่ะ”

“เอ่อ….”

ผมถึงกับชะงักไปเมื่อประโยคสุดเบียวที่พูดขึ้นมาประดุจพวกตัวละครในอนิเมะ ซึ่งดูแล้วเจ้าตัวน่าจะภูมิใจกับประโยคที่ว่านั่นเสียด้าย

“เอ่อมันเป็นชมรมแบบไหนเหรอ”

“อ้าว… มาถึงที่นี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอเนี่ย”

“พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อยเลยหนีเข้ามาน่ะ…เอ่อ ต้องขออภัยที่มารบกวนจริง ๆ”

ผมยกมือขึ้นไหว้เป็นเชิงขอโทษแต่รุ่นพี่ก็โบกมือไปมาอย่างสบาย ๆ เป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร

“แต่มาแล้วก็ดี ถ้างั้นก็ขอโฆษณาชมรมเลยแล้วกัน”

ตอนนั้นเองที่รุ่นพี่ได้เดินขึ้นไปเหยียบโต๊ะสูงเพื่อที่จะให้ตัวของเธอนั้นอยู่เหนือกว่าระดับศีรษะของผม ทั้งหมดคงทำไปเพื่อส่งเสริมบารมีของตัวเอง ไม่งั้นคงได้เงยหน้าคุยแบบเด็กประถม นั่นจะทำให้ฉากเปิดตัวของรุ่นพี่ไม่เท่แบบตัวเอกอนิเมะแน่นอน

“พวกเรา ชมรมข่าวสารบ้านเมือง…. บริการทุกระดับประทับใจ เรื่องของใครอยากรู้ขอให้บอก เพราะทุกความลับมีไว้เพื่อเปิดเผยและนินทา!”

น้ำเสียงอันเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจถูกเปล่งออกมาดังลั่น พร้อมกันนั้นรุ่นพี่ก็กอดอกเชิดหน้าตัวเองขึ้นราวกับว่านี่คือฉากเปิดตัวที่เธอรอคอยมานาน

เดี๋ยวนะ…. ไอ้ที่พูดมานั่นมันก็หมายถึงการสอใส่เกือกยุ่งเรื่องชาวบ้านไม่ใช่เหรอ… ชมรมแบบนี้มันตั้งขึ้นมาได้อย่างไรเนี่ย!!!

ไม่สิ นอกจากนั้นยังมีบอกว่าบริการทุกระดับประทับใจ เรื่องของใครอยากรู้ขอให้บอก…. นี่มันขายความลับของชาวบ้านไม่ใช่เหรอไง!!! แล้วไอ้นินทานั่นมันอะไร ไม่คิดจะเก็บจุดมุ่งหมายแท้จริงไว้เลยสักนิดไม่ใช่เหรอ…. นี่ผมเข้ามาในชมรมอะไรกันเนี่ย

“เอาล่ะเด็กใหม่ รู้ไหมว่าธรรมชาติของมนุษย์นั้นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น โดยเฉพาะเรื่องของคนอื่นนี่ยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่ และนั่นเองคือจุดมุ่งหมายของชมรมเราที่ก่อตั้งมาเพื่อจุดประสงค์นั้น”

“หลักการนั่นมันอะไรกันน่ะ”

“ถึงจะพูดเหมือนปรัชญา..แต่ไม่ได้ทำให้มันดูดีขึ้นเลยนะรุ่นพี่!!!”

รุ่นพี่ผมหางม้าหัวเราะคิกคัก ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้าวลงจากโต๊ะมาหาผม แล้วหยุดอยู่ใกล้ ๆ พลางใช้ปลายนิ้วเคาะคางตัวเองเบา ๆ

“จะพูดแบบนั้นก็ได้ แต่ต้องยอมรับว่าเราเป็นแหล่งข่าวชั้นดีในโรงเรียนเลยนะ ทั้งเรื่องจริง เรื่องลือ หรือเรื่องที่เธออาจไม่เคยรู้มาก่อน…อาจารย์แอบคบกับใคร หรือเพื่อนร่วมชั้นแอบนินทาเธอว่าอย่างไร ชมรมข่าวสารบ้านเมืองของเราก็สามารถหาคำตอบให้ได้”

ทำตัวเหมือนนักสืบแต่นี่มันก็กลุ่มเมาท์มอยนินทาชัด ๆ ใครมันอนุญาตให้ตั้งชมรมแบบนี้ขึ้นมาเนี่ย!!! ไม่ได้การ ยิ่งอยู่ไปเหมือนคุยกับปีศาจ.. นี่ผมหนีเสือปะจระเข้เหรอเนี่ย

คิดแล้วก็แอบเหลือบไปมองด้านหลังประตูที่ยังคงมีเสียงเคาะประตูเรื่อย ๆ มันดังขึ้นและถี่ขึ้นประดุจฉากไคลแม็กของหนังสยองขวัญไล่เชือด

“เอ่อ… ไม่จำเป็นหรอกครับ! ผมไม่ได้อยากรู้เรื่องของใครหรือเรื่องลับ ๆ อะไรแบบนั้นด้วย!”

ขืนคุยนานกว่านี้รับรองว่าทั้งสองคนเข้ามาในนี้ได้แน่นอน ถึงมันจะดูเป็นไปไม่ได้แต่ว่าสำหรับสองคนนี้ผมเชื่อมั่นว่าได้….

“จริงเหรอ~?งั้นถ้าฉันบอกว่ามีข่าวลับเกี่ยวกับคุณเจ้าชายกับคุณเจ้าหญิงล่ะ? ไม่สิ อาจจะเอาเป็นเรื่องว่าใครแอบนินทาเธอว่าอย่างไรบ้างล่ะ…. สนใจจะฟังหน่อยไหม?”

เรื่องของพวกคุณน้ำกับคุณบีมงั้นเหรอ..ก็น่าสนใจดี ไม่ได้สิ!!!

เหมือนจะคิดเรื่องบาป ๆ ขึ้นมาแล้วสิเรา…. คิดแล้วก็พลางหน้าแดงขึ้นมาซึ่งนั่นก็คงไม่อาจจะหลบพ้นสายตาของรุ่นพี่ผู้เป็นดั่งร่างจุติของคุณป้าข้างบ้านได้

“แหม ๆ หน้าตาก็ดูเรียบร้อยแต่แอบคิดเรื่องลามก ๆ เหมือนกันนะเราน่ะ”

“มะ…ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย”

“อย่าอายไปเลยน่า จะเรื่องสัดส่วน เรื่องราวที่บ้าน เรื่องอื่น ๆ ที่อยากรู้ก็สามารถหามาได้ ถ้ามีข้อมูลที่สมน้ำสมเนื้อมาแลกน่ะ”

โห นี่มันแชร์ลูกโซ่ข้อมูลข่าวสาร เจ้าแม่คนนี้ช่างน่ากลัวจริง ๆ

“แล้วเธอน่ะ ไม่สนใจเข้าร่วมกับชมรมเราหน่อยเหรอ ชมรมเรามีทั้งอิสระเสรี มีทั้งความสบายที่หาไม่ได้ในชมรมอื่น ขอเพี่ยงแค่เซ็นตรงนี้ก็จบแล้ว”

“ฟ้าเงียบแปลก ๆ …. เดี๋ยวนะอย่าบอกนะว่า!!!”

“คุณฟ้าคะ ถ้าคนข้างในพูดอะไรล่ะก็ อย่าเชื่อเด็ดขาดนะคะ”

เอ๋

ผมหันไปตามเสียงร้องที่ทักขึ้นมาของพวกคุณบีมที่ร้องออกมาอย่างตกใจ ก็เลยสงสัยว่าคน ๆ นี้มันอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ไม่ทันไรเด็กสาวร่างเล็กตรงหน้าก็เดินมาบังภาพประตูทางออกเอาไว้ก่อนจะยกมือขึ้นมาเพื่อเชยคางผม

“นี่เธอน่ะ… ไม่มีเรื่องที่อยากรู้เหรอ เรื่องราวความลับหรือข่าวลือที่น่าสนใจของโรงเรียนแห่งนี้น่ะ”

“เรื่องนั้น…”

ในตอนนั้นเอง ความคิดถึงเรื่องดอคเตอร์เฟรย์และสูตรยาที่หายไปในโรงเรียนแห่งนี้ก็แวบเข้ามาในหัวประจวบเหมาะกับที่รุ่นพี่จะพูดต่อ

“ไม่ต้องพูดหรอก สายตทาเธอมันบอกว่าเธอกำลังตามหาอยู่อย่างชัดเจนเลยนะ”

“…!!!”

ราวกับถูกเด็กสาวตรงหน้าอ่านใจ ผมสะดุ้งทีหนึ่งทว่ารอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์และขี้เล่นของเด็กสาวร่างเล็กยังคงไม่จางหายไป

“นี่… ชมรมเราน่ะมีสวัสดิการดี ๆ ให้เยอะเลยนะ ขนมนมเนย เวลาว่างอันแสนอิสระ หรือข่าวสารฟรี ๆ จากรุ่นพี่ที่น่ารักคนนี้.. จะปล่อยไปจริง ๆ เหรอ”

“คือว่า….”

ในใจผมเริ่มปรากฏตาชั่งขึ้นมาในใจ ตอนนั้นเองที่บนตาชั่งมีฟ้าเทวดากับฟ้าร่างมารปรากฏขึ้นมา

“ฟ้า ไม่ได้นะ พวกคุณน้ำก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าเชื่อใจเธอคนนั้นน่ะ”

“เห ๆ แต่ว่านี่มันโอกาสทองที่จะได้ข้อมูลในการกลับร่างเดิมเลยนะ”

ฟ้าในร่างมารและเทวดาเริ่มออกมาเถียงกันทำเอาผมเริ่มรู้สึกสับสน

“เรื่องนั้นมันก็จริง… แต่ แต่ว่านี่มันชมรมอันตรายที่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านนะ จะถูกมองไม่ดีเอาได้นะฟ้า”

“นิด ๆ หน่อย ๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า มีคุณน้ำกับคุณบีมดูแลอยู่ ใครมันจะกล้า”

“อย่าใช้ประโยชน์จากความห่วงใยของคนอื่นนะฟ้า”

เทวดาฟ้าตัวน้อย ๆ ยังคงพยายามหาทางเกลี่ยกล่อมตัวผมผู้สับสนแต่ร่างมารนั้นก็แสยะยยิ้มออกมาก่อนจะพูดกระซิบเบา ๆ

“หรือจะปล่อยไปล่ะ ปล่อยโอกาสที่จะกลับเป็นผู้ชายไปน่ะ”

“ตะ…แต่ว่าร่างสาวน้อยมันก็ไม่ได้แย่นะ!!!”

ไม่ได้!!!อันตราย เมื่อกี้มันเกิดความคิดอันตรายขึ้นมาได้ไงเนี่ย…

ผมรีบสะบัดหัวของตัวเองรัว ๆ เพื่อสลัดความคิดเพ้อเจ้อออกไปก่อนที่จะเตะเทวดาที่พูดเรื่องน่ากลัวนั่นออกมาและโอบอุ้มเจ้าปีศาจเอาไว้

มือค่อย ๆ เลื่อนไปหยิบปากกามาจากรุ่นพี่ตรงหน้า ในใจมันก็ยังลังเลอยู่ ในขณะเดียวกันเสียงจากข้างหลังก็ดังขึ้น

“เงียบไปแบบนี้ฟ้าโดนรุ่นพี่บ้านั่นหลอกแน่ ๆ เอาไงดียัยน้ำ พังประตูเลยไหม”

“อย่าเลยค่ะ ไม่งั้นได้ถูกครูภิชนาถลากเข้าห้องปกครองพอดี….”

“แล้วจะทำไงเนี่ย ฟ้าของพวกเรากำลังโดนปีศาจล่อลวงนะ”

“ช่วยไม่ได้นะคะ สงสัยต้องใช้กุญแจผีที่สั่งทำมาแบบพิเศษซะแล้ว”

“มีได้ไงเนี่ย แต่ช่างมันก่อนเถอะ”

ทั้งสองคนเริ่มพูดเหมือนอาชญกรขึ้นไปกันทุกทีโดยเฉพาะคุณน้ำที่มีอุปกรณ์สุดแปลกนั่นมา แต่ยิ่งเป็นแบบนั้นรุ่นพี่ก็ยิ่งหรี่ตามองผมกว่าเดิม

“ไม่มีเวลาแล้วนะ”

“เอาไงเอากัน”

เพื่อหนทางในการกลับเป็นผู้ชาย จะอะไรก็แลกได้ทั้งนั้นแม้จะต้องทำสัญญากับปีศาจ ไม่รอช้าผมได้ยื่นมือของตัวเองไปแล้วใช้ปากกาเซ็นสัญญาสุดอันตรายโดยละทิ้งแล้วซึ่งเทวดาฟ้าตัวน้อยซึ่งยังคงร้องห้ามอยู่เรื่อย ๆ

ปัง

ประตูได้เปิดออกก่อนที่จะปรากฏร่างของทั้งสองคนซึ่งพุ่งเข้ามาในห้อง ตอนนั้นเองที่รุ่นพี่เจ้าของชมรมได้หันหลังกลับไปก่อนจะยิ้มอย่างผู้มีชัย

“เสียใจด้วยนะ เจ้าหญิงและเจ้าชาย ตอนนี้ตุ๊กตาตัวน้อยนี่กลายเป็นคนของชมรมข่าวสารบ้านเมืองแล้ว ฮ่า ๆ”

“มาไม่ทันเหรอเนี่ย”

“โถ่ คุณฟ้า…ไม่น่าเลย”

เดี๋ยว ๆ ทำไมต้องเวอร์กันขนาดนั้นด้วย นี่สมัครชมรมนะไม่ใช่เข้าบริษัทแบล็คคอมปานี แล้วรุ่นพี่ก็อีกคน แค่สมัครชมรมมันถึงต้องทำท่าอวดขนาดนั้นเลยเรอะ!!!

“เอาล่ะฟ้าขอแนะนำตัวเลยแล้วกัน ฉันพี่ทิพย์ มอหกทับสอง ประธานชมรมข่าวสารบ้านเมืองขอยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่อย่างเป็นทางการ”

รุ่นพี่ร้องออกมาอย่างยินดีขณะที่คุณบีมและคุณน้ำกำมือบีบน้ำตาด้วยความเศร้าใจประดุจว่าฟ้านั้นได้ถูกขายให้กับนายทาสชั่วช้า……. เอ่อ…ว่าแต่

อันที่จริง ถ้ามันแย่ขนาดนั้นมันก็ไปหยิบใบใหม่มาสมัครได้ไม่ใช่เหรอ…..

*********************************************************************

รูปพี่ทิพย์วาดเองครับ กำลังฝึกหัดวาด