[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 64 พระเอกไร้ดุ้นที่ตื่นขึ้น และ ไฟที่โหมกระหน่ำ

ตอนที่ 64 การตื่นขึ้นและไฟที่โหมกระหน่ำ

สำหรับอาโอะโฮชิ มิโรคุแล้ว、เทรุคามิ มิซุฮิ การมีตัวตนอยู่ของเธอนั่นเด่นชัด

เธออยู่กับฉันมาตั้งแต่วัยเด็ก、เป็นเด็กผู้หญิงที่ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล และด้วยกำลังมากกว่าคำพูด、ซึ่งตรงกันข้ามกับมิโรคุโดยสิ้นเชิง

ด้วยเหตุนี้、พวกเธอจึงใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันโดยชดเชยข้อบกพร่องของกันและกันจนถึงตอนนี้

ยังไงก็ตาม、นั่นเป็นเพราะฉันไม่เคยถูกบังคับให้ต้องเลือก

หากในเวลาที่ถูกบังคับให้ต้องเลือกทิ้งฝั่งใดฝั่งหนึ่ง、ฝั่งไหนที่ควรจะหายไปกัน

เทรุคามิ มิซุฮิมีความสามารถระดับสูงในฐานะนักสำรวจ

เรื่องนั้น、เป็นสิ่งที่มิโรคุรู้ดี

นั่นจึงเป็นเหตุผล、ที่มิซุฮิควรเป็นคนที่ยังคงอยู่ที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมต่อไป

นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด

โชคดีที่ในโรงเรียนมีคนที่สามารถเข้ามาแทนที่เธอได้แล้ว

หากมีเด็กหนุ่มคนนั้นที่มีเนื้อแท้คล้ายกับตัวเธอ、โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมก็จะยังคงสามารถดำเนินงานได้ตามปกติโดยไม่มีปัญหาใด ๆ โดยมีมิซุฮิเป็นศูนย์กลาง 

ดังนั้นทางเลือกนี้จึงสมเหตุสมผลและควรเป็นทางออกที่ดีที่สุด

ถึงอย่างนั้นแล้ว สถานการณ์ตรงหน้าฉันคืออะไรกัน

「っ、แฮ่กแฮ่ก」

ที่ตรงนั้น ฉันเห็นเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองอยู่ในสภาพโทรมหายใจรุนแรงจนไหล่โยก 

มิซุฮิยิงกระสุนอีกสองนัด

มันระเบิดต่อหน้าของออร์โธรอส และกระจายออกเป็นลูกเพลิง 

ลูกเพลิงแตกออกราวกับดอกไม้ไฟ และตกลงมาเป็นกระสุน

ยังไงก็ตาม、ดูเหมือนว่าจะไม่มีผลกระทบรุนแรงต่อออร์โธรอสแม้แต่น้อย

『เหตุผลฉันเคยเห็นมาแล้ว』

ออร์โธรอสคำราม

และ、มันก็ใช้หัวเพื่อปัดกระสุนที่จะปะทะกับแท่นที่ชิเอลอยู่、จากนั้นก็วิ่งกระโจนเข้าใส่มิซุฮิ

『กระบวนท่าที่สี่』

เพื่อป้องกันตัวเองจากการโจมตีของออร์โธรอส มิซุฮิจคงยิงกระสุนน้ำเข้าใส่พื้น、เพื่อสร้างกำแพงน้ำแบบด้นสด 

ทว่า、หางที่ยืดออกมาก็วกข้ามมา、และฟาดเข้าใส่มิซุฮิจากด้านข้าง

「อักっ……เกโฮะっ」

มิซุฮิกลิ้งไปตามพื้นสองสามรอบก่อนที่จะลุกขึ้นมายืนแล้วล้มลงไปอีกครั้ง

และเมื่อเงยหน้าขึ้น、กรงเล็บอันแหลมคมของออร์โธรอสก็เข้ามาใกล้เธอแล้ว

「っ！」

『กระบวนท่าที่ห้า』

（การป้องกันถูกอ่านออกแล้ว ถ้าอย่างงั้น）

มิซุฮิละทิ้งตัวเลือกการป้องกัน

จากนั้นเธอก็ตัดสินใจยิงกระสุนเข้าใส่ข้างตัวจนเกิดการระเบิดทันที

ผลกระทบจากแรงระเบิดของกระสุนทำให้ร่างของมิซุฮิกระเด็นไปด้านข้าง

เพียงวินาทีต่อมา、กรงเล็บก็ผ่านไปพร้อมกับเสียงฉีกอากาศ

มิซุฮิยืนขึ้นและหัวเราะอย่างดุดัน

「……เป็นอะไรไปล่ะ、จะเอาชนะฉันในเจ็ดกระบวนท่าไม่ใช่รึไง？」

『นั่นไม่ใช่ปัญหา แต่แรกแล้วเจ็ดกระบวนท่า、เป็นเพียงเส้นทางที่สั้นที่สุดในการกำจัดคุณ เหตุผลทว่าเนื่องจากวิธีหลบหลีกในปัจจุบันของคุณ ความเสียหายจึงสะสมอยู่บนร่างกายของคุณเอง ไม่ว่าฉันจะตอกตะปูนั้นหรือไม่ ก็จะไม่เปลี่ยนแปลง』

「มิซุฮิ、เธอเอาชนะไม่ได้หรอก หยุดแล้ว」

「ยังก่อนยังก่อน、ฉันยังสู้ได้」

มิซุฮิพูดพร้อมกับตบแก้มขณะที่รู้สึกถึงการยืนที่ไม่มั่นคงเล็กน้อย และยกปืนขึ้น

「เคย์เองก็กำลังต่อสู้อยู่ตามลำพัง แม้แต่โทอาก็เชื่อในตัวฉัน ถ้าอย่างงั้นแล้ว、ไม่มีทางที่ฉันจะยอมแพ้」

「……หัวรั้นจริง ฉันเกลียดจุดนั้นของเธอที่สุดเลย」

เมื่อได้ยินคำพูดของมิโรคุ、มิซุฮิก็แค่ยิ้มและไม่พูดอะไร

จากนั้นก็ยิงกระสุนไปที่แท่น

มันไม่ต่างไปจากก่อนหน้า

นี่คือการซื้อเวลาจนกว่าการโจมตีแบบบรรจบของโทอาจะสามารถยิงได้

เธอไม่มีเจตนาจะทำลายแท่นตั้งแต่แรกแล้ว

เป้าหมายของมิซุฮิคือ การสร้างสถานการณ์ที่เบี่ยงเบนความสนใจไปจากโทอา

「โฮร่า、เป็นอะไรไปล่ะ ศาสตราจารย์ ขยะนั่นไม่สามารถเอาชนะนักสำรวจระดับต่ำอย่างฉันได้เลยไม่ใช่หรือไง？」

『การยั่วยุชั่นต่ำ ทว่า、จะเล่นด้วยก็ได้ ชิเอล』

『กระบวนท่าที่หก』

ออร์โธรอส、วิ่งเข้าหามิซุฮิด้วยความเร็วที่ไม่สมกับร่างกายขนาดมหึมานั่น

เปลี่ยนจากการตั้งรับเพื่อปกป้องแท่นแบบในปัจจุบัน、เป็นการเข้าโจมตีมิซุฮิอย่างรุนแรง

「っ、แค่ของพรรค์นี้！」

มิซุฮิพยายามหลบการโจมตี หลบหางที่ฟาด หลบกรงเล็บที่ตัดผ่าน

ด้วยการหลบหลีกแต่ละครั้งอย่างระมัดระวัง เธอยังสามารถซื้อเวลาสำหรับการโจมตีแบบบรรจบกันของโทอาได้

「คุっ……！」

การเคลื่อนไหวของมิซุฮิค่อย ๆ ขาดความเฉียบคมหลังต้องหลบการโจมตีมากมาย

การโจมตีด้วยหางปะทะเข้าใส่เธอโดยตรงโดยใช้ช่องว่างจากปฏิกิริยาล่าช้าเล็กน้อยเนื่องจากความเหนื่อยล้า

「……っ」

เธอสร้างบาเรียเวทมนตร์ขึ้นได้ทัน、แต่มันก็ถูกทำลายโดยไม่ช่วยอะไร และเธอก็กระแทกลงกับพื้น 

อากาศในปอดของเธอเหมือนถูกบีบออก และทำให้หมดสติไปชั่วขณะหนึ่ง

「อ๊าาาา、……っ」

เมื่อเห็นล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น、ออร์โธรอสก็กลับมาที่ด้านหน้าแท่นอย่างใจเย็น

มิโรคุ、มองไปที่สถานการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วพูดพร้อมกับกำหมัดแน่นอนพื่อสงบสติอารมณ์ไว้

「เข้าใจแล้วใช่ไหม？ นี่คือความเป็นจริง เพราะอย่างงั้น、ช่วยลืมฉันไปเถอะ นะ」

「ขอ、ปะติเสด……」

มิซุฮิถุยเลือดออกจากปากแล้วลุกขึ้นยืน

จากนั้น、ก็ยกปืนขึ้นด้วยมือที่สั่นเทา

「……ได้โปรดพอทีเถอะ」

『ม๊า、ยังยืนหยัดได้อยู่เน๊ะ เช่นนั้น、กระบวนท่าที่เจ็ด』

ออร์โธรอสเริ่มเคลื่อนไหวตามคำพูดของศาสตราจารย์

มิซุฮิเตรียมตัวรับการโจมตี、แต่ทว่าออร์โธรอสไม่ได้มุ่งหน้ามาที่เธอ

ออร์โธรอสมุ่งหน้าตรงไปยังโทอาซึ่งยืนนิ่งอยู่กับที่ เนื่องจากเตรียมการโจมตีแบบบรรจบอยู่

มิซุฮิไม่สามารถดึงดูดความสนใจของออร์โธรอสไว้ได้เพียงลำพังอีกต่อไป

「โทอาッ！」

「っ、มิซุฮิจังอย่าเข้ามานะ！」

หางที่ยื่นออกมาโจมตีเข้าใส่โทอา

มิซุฮิกระโดดเข้าไปในจุดนั้นด้วยความเร็วเต็มที่และปกป้องโทอาจากการโจมตีด้วยหาง

บาเรียอันแข็งแกร่งที่ใช้พลังเวทมนตร์ทั้งหมดช่วยลดพลังโจมตีของหางลง

ยังไงก็ตาม、สำหรับมิซุฮิในปัจจุบันนั่นก็มากเกินพอที่จะทำให้เธอต้องคุกเข่าลง

「……っ」

「มิซุฮิจัง！」

『เป็นเจ็ดกระบวนท่าที่ยอดเยี่ยมและแม่นยำ สมแล้วที่เป็นดีมอนเกียร์』

『คำนวณความเสียหายที่จะเกิดจากการโจมตีแบบบรรจบเสร็จสมบูรณ์ เหตุผลเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะบาเรียของออร์โธรอสได้』

「มิซุฮิ……っ」

เมื่อเห็นเพื่อนสมัยเด็กล้มลงตรงนั้น、มิโรคุก็ยื่นมือออกไปโดยสัญชาตญาณ

แต่、ก็ส่ายหัวทันที

「……มิซุฮิ、พวกฉันชนะแล้ว ได้โปรดกลับไปอย่างเงียบ ๆ เถอะนะ」

「ขอ、ปฏิเสธ」

มิซุฮิค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

แววตาว่างเปล่าไปกว่าครึ่ง、แสดงถึงการมาขีดจำกัดของร่างกายของเธอแล้ว

มิซุฮิ、ไปหยิบปืนที่หล่นลงด้วยก้าวที่ไม่มั่นคง และเตรียมมันด้วยมือที่สั่นเทา

ไม่ว่าใครเห็นก็รู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่พวกเธอจะสามารถต่อสู้ได้อีกต่อไปแล้ว

ไม่สิ、ในทางตรงกันข้าม หากออร์โธรอสโจมตีต่อไป พวกเธอก็จะตกอยู่ในอันตรายถึงตายทันที

「……โม๊ว พอแล้วได้แล้ว หยุดเถอะ」

「ถ้างั้น、ก็กลับ、ด้วย……กันสิ、มิโรคุ」

มิซุฮิ、ยังคงเรียกร้องสิ่งหนึ่งโดยไม่เปลี่ยนแปลง

เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนั้น、มิโรคุก็ร้องไห้ออกมา

「คิดจะทำแบบนั้นไปอีกนานแค่ไหนกัน！ฉันไม่ใช่นักเรียนของโรงเรียนนั้นอีกต่อไปแล้ว！อย่าทำให้ความตั้งใจของฉันต้องสูญเปล่าสิ！ไม่มีประโยชน์หรอกนะถ้าเธอจะมาตายด้วยกันที่นี่！」

ความสุขที่ควรเกิดจากการเสียสละตัวเอง

หากสิ่งนั้นหายไป มิโรคุก็จะสูญเสียความหมายของการดำรงอยู่ของตัวเองไปอย่างแท้จริง

การสูญเสีย、คือสิ่งที่เธอหวาดกลัว

มิโรคุที่ทำเหมือนเข้าใจธรรมชาติแท้จริงของสิ่งที่เรียกว่าปณิธาน、ทำให้มิซุฮิถอนหายใจอย่างหงุดหงิด

「เตรียมใจ……นั่นคือการเตรียมใจของเธอสินะ？」

「ใช่แล้ว จริง ๆ แล้ว、ฉันเองก็อยากจะอยู่ด้วยกันกับพวกเธอตลอดไป แต่ว่า、เรื่องนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้น หากมีใครบางคนที่ต้องเสียสละไป และบทบาทนั่น、จะต้องเล่นโดยคนที่ไร้ประโยชน์ที่สุด！」

จากคำพูดของมิโรคุ、มิซุฮิก็เผยสีหน้าโกรธของเธอเป็นครั้งแรก

「……อย่ามาพูดบ้า ๆ น๊า」

คำพูดนั้นพ่นออกมาด้วยความโกรธ

「นั่นนะเรอะการเตรียมใจ？ ดูยังไงก็แค่สิ้นหวังไม่ใช่รึไงกัน」

มิซุฮิยังคงพูดต่อไปหลังถูกผลักดันด้วยความรู้สึกโกรธอันรุนแรงจนลืมความเจ็บปวดในร่างกายไป

「ที่พูดมานั้น、เคยปรึกษาฉันสักคำไหม？ เคยระบายให้โทอาฟังไหม？ เคยได้ขอความช่วยเหลือจากเคย์ไหม？กลายเป็นคนหยิ่งผยองและคิดว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเสียสละตัวเอง……เป็นแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน、นั่นน่ะมันไม่ใช่การเตรียมใจเลยด้วยซ้ำ！」

「แล้วจะให้ทำยังไงกันล่ะ、ฉันควรจะทำยังไงดีเล่า！」

เกิดเสียงร้องไห้ที่เจ็บปวด

และ、นั่นเป็นคำพูดจากใจคนขี้ขลาด

เมื่อเห็นเพื่อนสมัยเด็กของเธอเป็นเช่นนั้น จู่ ๆ มิซุฮิก็ยิ้มออกมาราวกับโล่งใจ

และจากนั้น、เธอก็ทิ้งปืน 

「ตอนนี้、ฉันจะแสดงคำตอบให้เธอเห็นเอง โทอา、ยิงการโจมตีแบบบรรจบ」

「ตะ、แต่ว่าถึงจะยิงไปตอนนี้ก็จะโดนหลบได้ไม่ใช่เหรอค่ะ？」

โทอาส่ายหัวให้คำพูดของมิซุฮิ

ตอนนี้、เหตุผลที่ออร์โธรอสไม่เคลื่อนไหวก็เพราะไม่เห็นว่าทั้งสองเป็นภัยคุกคามอีกต่อไป

ไม่ว่าพวกเธอจะพยายามแค่ไหน การโจมตีแบบบรรจบของโทอาก็ไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้

ยังไงก็ตาม、มิซุฮิขัดจังหวะคำพูดของโทอา โดยพูดว่า「ไม่ใช่」

「ไม่ใช่ที่ออร์โธรอส ยิงมาที่ฉันเลย」

「เอ๊ะ？ ……เอ๋！？」

โทอามองไปที่มิซุฮิ สงสัยว่าเธอสิ้นหวังไปแล้วยังงั้นเหรอ

「โทอา」

「っ！」

โทอารีบปฏิเสธความคิดนี้

ดวงตาที่เรียกชื่อของเธอ ยังไม่ตาย

「เชื่อใจฉันไหม」

「……เข้าใจแล้วค่ะ」

ไม่มีกฎเกณฑ์

ทว่า、โทอาก็ตัดสินใจที่จะเชื่อ

「กำลังเอาท์พุทสูงสุด『อาร์เทมิส』――ยิง！」

มีแสงสีทองถูกปลดปล่อยออกมา

การโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุด ผสานพลังเวทมนตร์เข้าด้วยกัน มุ่งหน้าตรงไปยังมิซุฮิ

「แบบนี้แหละดี」

มิซุฮิ、ยื่นมือขวาไปทางแสง

จากนั้น วงเวทย์วงหนึ่งก็ถูกใช้งาน

「นั่นมันっ！？」

『โฮ๊、วงเวทย์ของการโจมตีแบบบรรจบสินะ ……ยังไงก็เถอะ、สูตรเวทมนตร์มีของเสียมากเกินไป ไม่สิ、ไม่เสร็จสมบูรณ์แต่แรกเลยต่างหาก』

เป็นไปตามที่ศาสตราจารย์พูด

การโจมตีแบบบรรจบ、ทำให้วงเวทย์แตกโดยไม่แม้แต่จะถูกดูดซับ

ทริกในการในการรวมการโจมตีแบบบรรจบที่ถูกยิงออกไปแล้วให้กลับมาบรรจบกันอีกครั้ง、เป็นไปได้ในทางทฤษฎีเท่านั้น

「คุっ、โออออออออออออออ！」

ราวกับจะชดเชยวงเวทย์ที่หายไป、เธอสร้างวงเวทย์แบบเดียวกันอีกวงที่มือซ้าย

จากนั้น、ก็ยังคงเผชิญหน้ากับการโจมตีแบบบรรจบอย่างต่อเนื่อง

『……สำหรับการโจมตีแบบบรรจบ、ต้องใช้ทักษะพิเศษ และก็、เธอไม่มีสิ่งนั้น มากกว่านี้ก็เป็นแค่การเสียเวลาเน๊ะ ชิเอล、ฆ่าเธอซะ』

「っ！？ ศาสตราจารย์、นั่นไม่ใช่ที่เราตกลงกันนี่คะ！คุณสัญญาว่าจะไม่แตะต้องนักเรียนคนอื่นไม่ใช่เหรอคะ！？」

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของมิโรคุ、ศาสตราจารย์ก็พูดโดยไม่พยายามซ่อนสีหน้าเบื่อหน่ายของตัวเองด้วยซ้ำ

『สิ่งที่ฉันสัญญาไว้คือการทำให้โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมยังสามารถดำเนินการได้ต่อไป ยังมีสาวน้อยผมบลอนด์ตรงนั้นอีกทั้งคน、ยังมีใครเหลืออยู่ใช่ไหมล่ะ？จะดีกว่าหากจะฆ่าอย่างรวดเร็ว อีกอย่าง――』

ศาสตราจารย์ยิ้มสยอง

『ครั้งต่อไป、ร่างกายนั้นก็ดูดีเหมือนกัน』

「っ！？ มิซุฮิ、ได้โปรดรีบหนีไปจากที่นี่ซะ！」

มิโรคุกำลังร้องไห้

จากนั้น、เธอก็กระแทกกำปั้นลงบนแท่น แต่ถ้าไม่มีไดฟ์เกียร์ เธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงที่ทำอะไรไม่ได้เลย 

（หากหนีไปจากที่นี่ตอนนี้ ยังไงก็คงจะถูกฆ่าในไม่ช้าก็เร็วอยู่ดี ถ้าอย่างงั้น、ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจัดการเรื่องนี้）

ในสถานการณ์เช่นนี้ มิซุฮิกลับรู้สึกสงบอย่างน่าประหลาดใจ 

ความเจ็บปวดในร่างกาย ความวิตกกังวล และทุกสิ่งทุกอย่างหายไป และมิซุฮิคิดด้วยจิตใจที่สงบราวกับผิวน้ำ

（นึกให้ออกสิ、เธอในตอนนั้น――โซลเซียลาพูดว่าอะไร）

ในระหว่างการต่อสู้กับโซลเซียลา、มิซุฮิก็รับคำใบ้มาหนึ่งอย่าง

ไม่、อาจจะเป็นป้ายบอกทางที่โซลเซียลาจงใจทิ้งไว้ให้ด้วยซ้ำ

『……เปลวไฟถูกตีความตัวตนแนวคิดอย่างเรียบง่ายว่าการทำลายล้างด้วยไฟ ส่วนสายน้ำ、ก็เป็นเพียงผลพลอยได้จากอิมเมจที่ใช้เพื่อควบคุมพลังเวทมนตร์ได้แม่นยำยิ่งขึ้น』

ความหมายของคำเหล่านั้นคือแก่นแท้ของความสามารถของมิซุฮิ

（หากคำพูดพวกนั้นเป็นจริงล่ะก็、ความสามารถของฉันก็ไม่ได้อยู่แค่ในระดับนี้ 。ตอนนี้ถึงเวลาแล้ว、ที่จะความสามารถขึ้นมา……！）

เป้าหมายที่แท้จริงในการรับการโจมตีแบบบรรจบของโทอา

นั่น、ใกล้เคียงกับการบำบัดด้วยอาการช็อกประเภทหนึ่ง เนื่องจากการดูดซับพลังเวทมนตร์มากเกินไป

ด้วยการทำเช่นนี้、มิซุฮิสามารถจำลองสถานการณ์ที่ครั้งหนึ่งโซลเซียลาเคยเข้ามาแทรกแซงตัวเธอ และทำให้สามารถยิงการโจมตีแบบบรรจบออกไปได้

（โดยการเผา、พลังเวทมนตร์ส่วนเกินจะถูกปล่อยออกนอกร่างกายเป็นเปลวไฟเพื่อลดภาระ การจัดการพลังเวทมนตร์ก็เหมือนกับการสร้างกระแสน้ำ――）

ทีละชิ้นทีละชิ้น、นำชิ้นส่วนมารวมกัน

แยกชิ้นส่วนที่เป็นกระสุนที่ประกอบเสร็จสมบูรณ์แล้วออก、และสร้างใหม่เป็นความสามารถใหม่

มิซุฮิกำลังทำให้กระบวนการนั้นเสร็จสิ้นโดยไม่ต้องพึ่งการคำนวณพร็อกซีของไดฟ์เกียร์ด้วยซ้ำ

ยังไงก็ตาม、ไม่มีทางที่ศาสตราจารย์จะมองข้ามช่องว่างนั้นไป

『ชิเอล、สอนการโจมตีที่แท้จริงให้พวกนั้นรู้ซึ้งซะ แสดงให้เห็นซะว่าการโจมตีที่แท้จริงของฮีโร่เป็นยังไง』

『……』

『ชิเอล、ได้ยินไหม？』

『……รับทราบ』

ด้วยความช่วยเหลือในการคำนวณของชิเอล、ออร์โธรอสจึงอ้าปากกว้างอีกครั้ง

ประกายแสงเพิ่มความเข้มขึ้นจากด้านหลังปาก และการโจมตีที่ทรงพลังยิ่งกว่าการยิงกว่านัดแรกกำลังก่อตัวขึ้น 

「ไม่นะっ！ มิซุฮิ、รีบหนีไปเร๊วเข้า！」

「จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันหนีไปล่ะ……！ อีกนิด、ขอแค่อีกนิดเดียว――」

『ยิง』

การโจมตีถูกยิงจากออร์โธรอส

คราวนี้ รังสีมรณะมุ่งหน้าตรงไปยังมิซุฮิโดยไม่ลังเล

มิซุฮิ การหลบเลี่ยงเป็นไปไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือจ้องมองแสงโดยไม่สามารถป้องกันตัวเองได้

ไม่ว่าใครต่างก็ทำนายผลได้

ทว่า、ในจังหวะนั้นเอง

แสงสีเงินก็ลอดลงมาจากรูบนเพดาน

ประกายแวววาวราวกับดวงดาวตกที่ตกลงสู่พื้น สกัดกั้นการโจมตีของออร์โธรอส และสลายมันไป

『เกิดบ้าอะไรขึ้นกัน！？ ……ไม่สิ、ความลุ่มลึกของพลังเวทมนตร์นี่มัน』

『…………อะเน่อุเอะ』

ศาสตราจารย์กับชิเอลรู้ตัวในเวลาเดียวกัน

เหนือรูบนเพดาน

เหนือท้องฟ้ายามค่ำคืนมีดาวสีเงินส่องแสงอยู่

โซลเซียลาจ้องมองลงมา ผมยาวของเธอพลิ้วไหวตามสายลม

『ศาสตราจารย์、เหตุผลออร์โธรอสไม่สามารถเอาชนะอะเน่อุเอะได้ รีบล่าถอย』

『อุฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ、พูดอะไรกัน ตอนนี้ออร์โธรอสเสร็จสมบูรณ์แล้ว、ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว！ฮีโร่จะไม่หนี！ ก่อนอื่นเลย、มาฆ่าตัวสำรองสำหรับร่างกายของฉันที่นั่นกันเถอะ！』

ศาสตราจารย์พยายามควบคุมออร์โธรอส เป็นในตอนนั้นเอง

ทันใดนั้น เกิดแรงกระแทกครั้งใหญ่ไปทั่วบริเวณ

『อะ、อะไร！』

ศาสตราจารย์ที่เชื่อว่าตัวเองอยู่ในเขตปลอดภัย ต้องสะดุ้งเพราะความตกใจอย่างกะทันหัน

และในตอนที่เธอยื่นขึ้น、สิ่งต่อไปที่เห็นคือออร์โธรอสที่กระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง

『……ห๊ะ？』

ประกายไฟกำลังเต้นรำไปรอบ ๆ ออร์โธรอส

เธอเข้าใจแล้วว่าอะไรเป็นสาเหตุของแรงสะเทือนรุนแรง

『อะไรกัน……เกิดบ้าอะไรขึ้นกัน！？』

『นี่เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด』

เปรี๊ยะ、เธอได้ยินเสียงการเผาไหม้ของอากาศอย่างแน่นอน

เจ้าของเสียงหายใจออกเบา ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองดวงดาว

「――ขอบคุณ、โซลเซียลา และ、อย่ามายุ่งกับที่เหลือน๊า」

ราวกับเป็นการตอบสนองต่อคำพูดเหล่านั้น โซลเซียลาก็หายตัวไป และในเวลาเดียวกันก็มีเปลวไฟไหลผ่านทั่วพื้นที่

เปลวไฟลุกลามราวกับกำลังกัดเซาะ เคลื่อนตัวไปตามผนัง และปกคลุมเพดาน

มิซุฮิยืนอย่างสงบคนเดียวที่ตรงกลาง

ในลมหายใจของเธอเจิดจ้าไปด้วยเปลวเพลิง

ทุกครั้งที่หายใจออก ก็จะกลายเป็นเปลวไฟและกระจายไปทั่ว

ไม่มีข้อผิดพลาด

ในขณะนี้ เธอเป็นผู้ปกครองโลกที่กำลังลุกไหม้นี้

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ